ตอนที่9

"ฉันคิดว่าเราควรจะสร้างตัวกันอีกสักนิดค่ะ"   ว่านรักเอ่ยปัดให้จบๆไปก่อนจะปิดไฟนอนแม้นภายนอกเธอจะไม่มีอาการอะไรแต่หัวใจเธอเต้นไม่ค่อยจะเป็นส่ำเพราะไม่รู้เลยว่าวันหน้าเธอจะเจอคำถามหรือเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ลำบากใจอีก

"อ๋อ...ผมเข้าใจแล้ว"   ไรอันเอ่ยเสียงอ่อนแม้นหญิงสาวจะตอบเขามาแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าในใจของเขายังคงมีความสงสัยอยู่ก็หาคำตอบกับตัวเองไม่ได้อีกเหมือนกัน

เช้าวันต่อมา

"...." ไรอันตื่นมาในช่วงเช้าตรู่เขาเห็นนอนมองหญิงสาวอยู่พักใหญ่โดยที่ยังไม่ปลุกเธอริมฝีปากหนาอมยิ้มอ่อนเมื่อมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังหลับตาพริ้มนี้เขาอยากจำได้เหลือเกินว่าตอนนั้นเขาตกหลุมรักเธอเพราะความน่ารักนี้หรือไม่แต่ตอนนี้เขาคิดว่าคงจะใช่และภาวนาในใจของให้เขาจำเรื่องราวก่อนหน้าได้เร็วๆจะได้ไม่ต้องมานั่งสงสัยอะไรให้มันอึดอัดหัวใจ

 ช่วงสาย

"ผมไปไร่กับคุณด้วยได้หรือเปล่า"  ไรอันเดินตามว่านรักออกมาจากบ้านก่อนจะขอเธอไปที่ไร่ด้วย

"จะไปตากแดดตากลมทำไมคะอยู่ที่บ้านดีแล้วค่ะ..." 

"ผมไปอยู่ที่บ้านตาก็ได้" 

"ก็ได้" คนที่ขี้เกียจจะเถียงกับชายหนุ่มตอนนี้ยอมให้เขาตามเธอไปแต่โดยดีเพราะรู้ว่าถ้าเธอห้ามตอนนี้ไม่เที่ยงก็เย็นเธอต้องเห็นเขาที่ไร่อยู่ดี

ช่วงบ่ายเกือบๆจะเย็นวันนี้พ่อเลี้ยงบุญทวีพ่อเลี้ยงหนุ่มวัย38 ปีที่ครองตัวเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมที่มีไร่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากไร่ปาริชาตเขาเข้ามาในไร่เพื่อมาธุระและเขาก็อยากเข้ามาหาว่ารักด้วยเนื่องจากถูกใจหญิงสาวตั้งแต่เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว

"คุณว่าน.."  

"อ้าวพ่อเลี้ยงสวัสดีค่ะ...มีธุระอะไรเหรอคะ" ว่านรักรีบเข้ามาทักทายพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยความสนิทสนมเพราะเธอกับเขารู้จักกันมานานพอสมควร

"ไร่ผมผลผลิตไม่พอส่งน่ะสิครับเลยอยากมาขอซื้อผลผลิตจากไร่คุณว่านบ้าง"

"คงต้องคุยกับหนูนาแล้วล่ะค่ะพ่อเลี้ยง" 

"งั้นก็ฝากคุณว่านบอกเธอหน่อยนะครับผมไม่ค่อยอยากคุยกับเธอเท่าไร" บุญทวีได้ยินชื่อหนูนาเขาก็ขยาดเพราะเด็กสาวนั่นแก่นแก้วเกินกว่าจะเป็นผู้หญิงเขาจึงไม่อยากสนทนาด้วยสักเท่าไรเหตุเพราะเคยถูกหญิงสาวต่อยหน้าเพราะคิดว่าเขาเป็นโรคจิตหลังจากนั้นมาเขากับหนูนาก็ไม่เคยคุยดีกันได้เลย

"ได้สิคะ"  ว่านรักอมยิ้มอ่อนรู้ดีว่าทำไมบุญทวีถึงไม่อยากจะคุยกับหนูนาด้วยตัวเองเธอเลยรับปากจะเป็นธุระจัดการให้

"นั่นใครเหรอครับตา" ไรอันนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านกับปราโมทย์เขาเห็นว่าว่ารักกับผู้ชายร่างสูงเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างสนิทสนมจึงเกิดความรู้สึกตะหงิดในใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามปราโมทย์อย่างอยบากรู้ว่าผู้ชายคนที่คุยอยู่กับว่านรักนั้นเป็นใคร

"พ่อเลี้ยงบุญทวีน่ะ..นี่ดีนะที่เรามาตามเจ้าว่านมันก้อนไม่อย่างนั้นตาพ่อเลี้ยงคงยกขันหมากมาขอเจ้าว่านแล้วล่ะ" 

"ผู้ชายคนนั้นชอบว่านเหรอครับ" คำพูดของปราโมทย์ยิ่งทำให้ไรอันใจเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นอีกเพราะท่าทีที่ว่ารักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับชายอื่นมากกว่าทำกับเขาแค่นี้เขาก็รู้สึกไม่พอใจแล้วยิ่งมาได้ยินคำบาดใจเช่นนี้เขายิ่งไม่พอใจใหญ่

"ตาว่าตามองออกนะ" ปราโมทย์ไม่ได้คิดจะปิดบังความคิดในใจ

"สวัสดีครับตา" สายตาของไรอันมองบุญทวีอย่างไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นเมือเข้าเข้ามาสวัสดีปราโมทย์ชาหนุ่มจึงรีบลุกเดินมายืนข้างๆว่านรักทันที

"ครับพ่อเลี้ยงมานั่งก่อนๆ" 

"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง" เมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มหย่อนก้นลงนั่งไรอันจึงเอ่ยทักทายอีกฝ่ายเพื่อที่เขาจะได้บอกพ่อเลี้ยงหนุ่มเสียทีว่าเขาเป็นอะไรกับว่ารักแม้นตอนนี้ยังจำความรักระหว่างเขากับว่ารักไม่ได้แต่ยังไงเขาก็ต้องปกป้องคนรักของเขาจากชายอื่นไว้ก่อน

"คุณ.. ชื่อ" บุญทวีรับไหว้ชายต่างชาติคราแรกเขาว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่าชายคนนี้เป็นใครแต่เมื่ออีกฝ่ายทักก่อนเขาจึ้งรีบเอ่ยถามชื่อทันที

"ผมชื่อไรอันเป็นสามีของว่านน่ะครับ" 

"เอ่อ..." ทั้งว่ารักและบุญทวีต่างก็หน้าเสียตามๆกัน..แต่ดูคนที่จะใจหายที่สุดเห็นจะเป็นบุญทวีเพราะไม่เคยมีความคิดหลุดมาสักนิดว่าว่านรักจะมีสามีแล้ว

"ก็อย่างที่พ่อหนุ่มนี่ว่านั่นแหละพ่อเลี้ยงฉันก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้เหมือนกันอีกไม่นานจะมีงานมงคลของสองคนนี้เชิญพ่อเลี้ยงด้วยละกันนะครับ" ปราโมทย์ถือโอกาสนี้บอกให้บุญทวีได้รู้เสียเลยว่าไม่นานที่บ้านจะมีข่าวดีอีกอย่างพ่อเลี้ยงหนุ่มจะได้มีเวลาทำใจด้วย

"ครับตา..เอ่อ..ผมมีธุระยังไงขอตัวกลับก่อนนะครับ"  บุญทวีที่นั่งกลืนน้ำลายไม่ลงคอจึงต้องขอตัวกลับก่อนเพราะเขาไม่มีอารมณ์จะสนทนาอะไรต่อแล้ว

"ครับผมสวัสดีครับ" ปราโมทย์มองตามหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยสายตาสงสารแต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อหลานสาวของเขาก็จะแต่งงานเร็วๆนี้ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องบอกอยู่ดี

"......" ว่านมองตามหลังบุญทวีตาละห้อยเพราะเธอแอบชอบพ่อเลี้ยงมานานแล้วเหมือนกัน

"....." ไรอันไม่ชอบสายตาที่ว่านรักมองพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่นเท่าไรเพราะมันดูหวานเยิ้มมากกว่าที่เธอมองเขาในหัวจึงมีความคิดแล่นมาในสมองว่าที่เธอไม่ยอมบอกเรื่องของเธอกับเขาเพราะเธอน่าจะกำลังมีคนอื่นอยู่ก็ได้จึงไม่อยากรื้อฟื้น