"ฉันคิดว่าเราควรจะสร้างตัวกันอีกสักนิดค่ะ" ว่านรักเอ่ยปัดให้จบๆไปก่อนจะปิดไฟนอนแม้นภายนอกเธอจะไม่มีอาการอะไรแต่หัวใจเธอเต้นไม่ค่อยจะเป็นส่ำเพราะไม่รู้เลยว่าวันหน้าเธอจะเจอคำถามหรือเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ลำบากใจอีก
"อ๋อ...ผมเข้าใจแล้ว" ไรอันเอ่ยเสียงอ่อนแม้นหญิงสาวจะตอบเขามาแบบนั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าในใจของเขายังคงมีความสงสัยอยู่ก็หาคำตอบกับตัวเองไม่ได้อีกเหมือนกัน
เช้าวันต่อมา
"...." ไรอันตื่นมาในช่วงเช้าตรู่เขาเห็นนอนมองหญิงสาวอยู่พักใหญ่โดยที่ยังไม่ปลุกเธอริมฝีปากหนาอมยิ้มอ่อนเมื่อมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังหลับตาพริ้มนี้เขาอยากจำได้เหลือเกินว่าตอนนั้นเขาตกหลุมรักเธอเพราะความน่ารักนี้หรือไม่แต่ตอนนี้เขาคิดว่าคงจะใช่และภาวนาในใจของให้เขาจำเรื่องราวก่อนหน้าได้เร็วๆจะได้ไม่ต้องมานั่งสงสัยอะไรให้มันอึดอัดหัวใจ
ช่วงสาย
"ผมไปไร่กับคุณด้วยได้หรือเปล่า" ไรอันเดินตามว่านรักออกมาจากบ้านก่อนจะขอเธอไปที่ไร่ด้วย
"จะไปตากแดดตากลมทำไมคะอยู่ที่บ้านดีแล้วค่ะ..."
"ผมไปอยู่ที่บ้านตาก็ได้"
"ก็ได้" คนที่ขี้เกียจจะเถียงกับชายหนุ่มตอนนี้ยอมให้เขาตามเธอไปแต่โดยดีเพราะรู้ว่าถ้าเธอห้ามตอนนี้ไม่เที่ยงก็เย็นเธอต้องเห็นเขาที่ไร่อยู่ดี
ช่วงบ่ายเกือบๆจะเย็นวันนี้พ่อเลี้ยงบุญทวีพ่อเลี้ยงหนุ่มวัย38 ปีที่ครองตัวเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมที่มีไร่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากไร่ปาริชาตเขาเข้ามาในไร่เพื่อมาธุระและเขาก็อยากเข้ามาหาว่ารักด้วยเนื่องจากถูกใจหญิงสาวตั้งแต่เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว
"คุณว่าน.."
"อ้าวพ่อเลี้ยงสวัสดีค่ะ...มีธุระอะไรเหรอคะ" ว่านรักรีบเข้ามาทักทายพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยความสนิทสนมเพราะเธอกับเขารู้จักกันมานานพอสมควร
"ไร่ผมผลผลิตไม่พอส่งน่ะสิครับเลยอยากมาขอซื้อผลผลิตจากไร่คุณว่านบ้าง"
"คงต้องคุยกับหนูนาแล้วล่ะค่ะพ่อเลี้ยง"
"งั้นก็ฝากคุณว่านบอกเธอหน่อยนะครับผมไม่ค่อยอยากคุยกับเธอเท่าไร" บุญทวีได้ยินชื่อหนูนาเขาก็ขยาดเพราะเด็กสาวนั่นแก่นแก้วเกินกว่าจะเป็นผู้หญิงเขาจึงไม่อยากสนทนาด้วยสักเท่าไรเหตุเพราะเคยถูกหญิงสาวต่อยหน้าเพราะคิดว่าเขาเป็นโรคจิตหลังจากนั้นมาเขากับหนูนาก็ไม่เคยคุยดีกันได้เลย
"ได้สิคะ" ว่านรักอมยิ้มอ่อนรู้ดีว่าทำไมบุญทวีถึงไม่อยากจะคุยกับหนูนาด้วยตัวเองเธอเลยรับปากจะเป็นธุระจัดการให้
"นั่นใครเหรอครับตา" ไรอันนั่งอยู่ใต้ถุนบ้านกับปราโมทย์เขาเห็นว่าว่ารักกับผู้ชายร่างสูงเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างสนิทสนมจึงเกิดความรู้สึกตะหงิดในใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามปราโมทย์อย่างอยบากรู้ว่าผู้ชายคนที่คุยอยู่กับว่านรักนั้นเป็นใคร
"พ่อเลี้ยงบุญทวีน่ะ..นี่ดีนะที่เรามาตามเจ้าว่านมันก้อนไม่อย่างนั้นตาพ่อเลี้ยงคงยกขันหมากมาขอเจ้าว่านแล้วล่ะ"
"ผู้ชายคนนั้นชอบว่านเหรอครับ" คำพูดของปราโมทย์ยิ่งทำให้ไรอันใจเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นอีกเพราะท่าทีที่ว่ารักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับชายอื่นมากกว่าทำกับเขาแค่นี้เขาก็รู้สึกไม่พอใจแล้วยิ่งมาได้ยินคำบาดใจเช่นนี้เขายิ่งไม่พอใจใหญ่
"ตาว่าตามองออกนะ" ปราโมทย์ไม่ได้คิดจะปิดบังความคิดในใจ
"สวัสดีครับตา" สายตาของไรอันมองบุญทวีอย่างไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นเมือเข้าเข้ามาสวัสดีปราโมทย์ชาหนุ่มจึงรีบลุกเดินมายืนข้างๆว่านรักทันที
"ครับพ่อเลี้ยงมานั่งก่อนๆ"
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง" เมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มหย่อนก้นลงนั่งไรอันจึงเอ่ยทักทายอีกฝ่ายเพื่อที่เขาจะได้บอกพ่อเลี้ยงหนุ่มเสียทีว่าเขาเป็นอะไรกับว่ารักแม้นตอนนี้ยังจำความรักระหว่างเขากับว่ารักไม่ได้แต่ยังไงเขาก็ต้องปกป้องคนรักของเขาจากชายอื่นไว้ก่อน
"คุณ.. ชื่อ" บุญทวีรับไหว้ชายต่างชาติคราแรกเขาว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่าชายคนนี้เป็นใครแต่เมื่ออีกฝ่ายทักก่อนเขาจึ้งรีบเอ่ยถามชื่อทันที
"ผมชื่อไรอันเป็นสามีของว่านน่ะครับ"
"เอ่อ..." ทั้งว่ารักและบุญทวีต่างก็หน้าเสียตามๆกัน..แต่ดูคนที่จะใจหายที่สุดเห็นจะเป็นบุญทวีเพราะไม่เคยมีความคิดหลุดมาสักนิดว่าว่านรักจะมีสามีแล้ว
"ก็อย่างที่พ่อหนุ่มนี่ว่านั่นแหละพ่อเลี้ยงฉันก็พึ่งรู้ไม่นานมานี้เหมือนกันอีกไม่นานจะมีงานมงคลของสองคนนี้เชิญพ่อเลี้ยงด้วยละกันนะครับ" ปราโมทย์ถือโอกาสนี้บอกให้บุญทวีได้รู้เสียเลยว่าไม่นานที่บ้านจะมีข่าวดีอีกอย่างพ่อเลี้ยงหนุ่มจะได้มีเวลาทำใจด้วย
"ครับตา..เอ่อ..ผมมีธุระยังไงขอตัวกลับก่อนนะครับ" บุญทวีที่นั่งกลืนน้ำลายไม่ลงคอจึงต้องขอตัวกลับก่อนเพราะเขาไม่มีอารมณ์จะสนทนาอะไรต่อแล้ว
"ครับผมสวัสดีครับ" ปราโมทย์มองตามหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยสายตาสงสารแต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อหลานสาวของเขาก็จะแต่งงานเร็วๆนี้ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องบอกอยู่ดี
"......" ว่านมองตามหลังบุญทวีตาละห้อยเพราะเธอแอบชอบพ่อเลี้ยงมานานแล้วเหมือนกัน
"....." ไรอันไม่ชอบสายตาที่ว่านรักมองพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่นเท่าไรเพราะมันดูหวานเยิ้มมากกว่าที่เธอมองเขาในหัวจึงมีความคิดแล่นมาในสมองว่าที่เธอไม่ยอมบอกเรื่องของเธอกับเขาเพราะเธอน่าจะกำลังมีคนอื่นอยู่ก็ได้จึงไม่อยากรื้อฟื้น
"พ่อเลี้ยงนั่นสนิทกับคุณมากเลยใช่ไหม" เมื่อกลับมาถึงบ้านได้ไรอันก็โพร่งถามถึงเรื่องความสัมพันธ์ของว่ารักกับบุญทวีทันที"ก็พอสมควรค่ะ""เรื่องที่ผมต้องมาง้อคุณที่นี่มันเกิดจากอะไรกันแน่ครับ" น้ำเสียงของไรอันเริ่มเปลี่ยนไปจนว่ารักเองก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักที่ดูเหมือนว่าเขากำลังจับผิดเธออยู่ตลอดเวลา"ก็เกิดจากเรื่องทั่วไปนั่นแหละค่ะไม่มีอะไร...แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธคุณแล้วด้วย" "ผมกำลังคิดว่าอาจจะเป็นเพราะคุณหาเรื่องผมแล้วกลับมาหาคนที่คุณรักก็ได้""มโนอะไรของคุณคะ" ใบหน้าหวานเริ่มคิ้วผูกโบว์"สายตาคุณมันฟ้องเวลาที่คุณมองเค้า..ต่างจากที่มองผม" ร่างสูงยื่นมือทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวให้มองตาเขาก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ปนน้อยใจออกมา"ไร้สาระกันใหญ่แล้วค่ะ...ถ้าฉันรักเค้าฉันจะบอกคุณทำไมคะว่าฉันเป็นภรรยาคุณฉันจะบอกกับคุณก็ได้ว่าเราเลิกกันแล้วในตอนคุณฟื้น..คุณลองคิดสิคะ" "...ผมคงคิดไปเองขอโทษแล้วกัน..." พอได้ยินคำยืนยันจากปากของหญิงสาวให้มั่นใจแบบนี้เขาจึงลดความระแวงได้ครึ่งหนึ่งก่อนจะขอโทษร่างบางที่เขาทำให้เธอต้องมาอารมณ์เสียเพราะเขา อาทิตย์ต่อมาหลังจากที่ไรอันได้กลับมาพักที่บ้านหลายวันร่างกาย
"ผมว่าผมดูออกว่าพ่อเลี้ยงนั่นชอบคุณ" ไรอันเก็บอาการไว้ตั้งแต่ที่วัดเมื่อมาถึงบ้านยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หย่อนก้นนั่งพักเขาก็เอ่ยถึงเรื่องบุญทวีทันที"คุณไรอันฉันคิดว่าเราคุยกันจบตั้งแต่ที่วัดแล้วนะคะ...ทำอย่างกับคุณหึงฉันอย่างนั้นแหละทั้งที่เรา.. " ว่านรักเกือบเผลอหลุดปากทำให้ไรอันถึงกับขมวดคิ้วมองหญิงสาวอย่างสงสัยมากกว่าเดิม"เราทำไมเหรอ...เราเป็นสามีภรรยากันผมหวงคุณก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับเพราะของอะไรที่เป็นของผมผมก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเท่าไร""เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วอย่าหาเรื่องทะเลาะกันเลยนะคะ" ว่านรักดึงชายหนุ่มนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะพูดถึงเรื่องแต่งงานพร้อมจ้องตาเขาไปด้วยหวังว่าวิธีนี้จะทำให้ไรอันไม่ถามอะไรเธออีก Rrrrr "ว่าไงเม...อะไรนะโอเคเดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้" มือน้อยยกมือถือที่กำลังดังขึ้นมารับสายเมื่อรู้ถึงธุระของปลายสายเธอจึงหมายจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปที่ไร่ทันทีนับว่าเมษาช่างโทรมาหาเธอได้ถูกเวลาจริงๆ"คุณจะไปไหน..""วัวหลุดจากคอกค่ะตอนนี้หากันไม่เจอฉันต้องไปช่วยหา..""ผมไปด้วย" ไรอันรีบลุกหมายจะไปกับว่านรัก"ไม่ต้องหรอกฉันจะรีบไปรีบกลับ" "ก็ได้" แต่เขาก็ต้องหย่อนก้น
"อืม...เจ็บ" ว่านรักตอนนี้เธอน่าจะมีบาดแผลอยู่ตามเนื้อตัวและที่เดินๆก็คือมีแผลแตกที่ไรผมด้านหน้าเธอระบมไปทั้งตัวจึงทำได้แค่ขยับลืมตาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก"ผมจะพาคุณกลับบ้านเอง" ไรอันรีบไต่ลงมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเดขายังไม่ยอมขยับร่างของเธอเพราะมีความคิดบางอย่างที่เหมือนเคยอยู่ในสมองสั่งให้เขารู้ว่าหากคนเจ็บด้วยอุบัติเหตุแบบนี้อย่าขยับร่างจนกว่าจะมีเจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือเพราะหากกระดูกสันหลังผู้ป่วยบาดเจ็บอยู่แล้วอาจจะทำให้เป็นอัมพาตได้เขาจึงทำได้แค่ฉีกเสื้อของเขาพันหัวว่านรักเพื่อห้ามเธอเอาไว้และจับมือหญิงสาวเอาไว้หลวมๆก่อนจะส่งเสียงเรียกคนด้านบนเป็นระยะให้รู้ว่าตำแหน่งของพวกเขาอยู่ตรงไหนทั้งสองอยู่แบบนี้ร่วมสองสามชั่วโมงกว่าพวกเจ้าหน้าที่ก็ทำการช่วยเหลือทั้งสองได้สำเร็จ โรงพยาบาลตอนนี้ว่ารักมานอนพักที่ห้องพักผู้ป่วยในแล้วหลังจากตรวจร่างกายเสร็จส่วนไรอันตอนนี้หมอกำลังตรวจอยู่อีกไม่นานก็น่าจะเรียบร้อย"เป็นยังไงบ้างดีนะที่ไรอันช่วยแกไว้ได้เร็ว" "ช่วยเหรอ" ว่านรักไม่รู้เลยว่าตอนนั้นใครอยู่กับเธอเมื่อรู้ว่าเป็นไรอันก็แอบตกใจอยู่มากไม่คิดว่าเขาจะยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเธอขนาดนี้
"คุณอยู่ในนี้ฉันจะอาบน้ำยังไงฉันเป็นผู้หญิงนะคะ" "คุณพูดอย่างกับอายสามีตัวเองอย่างนั้น" "งั้นคุณก็ห้ามหันมานะคะ" "โอเค" ด้วยความรั้นของไรอันทำให้ว่านรักต้องจำใจให้เขายืนอยู่ในห้องน้ำกับเธอด้วยแม้นจะต้องอาบไประแวงไปก็เถอะครู่ต่อมา"ไรอัน..ปล่อยฉันเดินเองได้ค่ะ" ไรอันอุ้มว่านรักที่พันตัวด้วยผ้าขนหนูสีข่าวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ"ผมจะอุ้มคุณไปโน่นมานี่จนกว่าคุณจะหายดี" ไรอันไม่สะทกสะท้านต่อคำปฏิเสธของว่านรักแม้แต่น้อย"แขนคุณนั่นแหละค่ะจะหนักกว่าเดิมพี่หมอบอกแล้วนี่ค่ะว่าห้ามยกอะไรหนักๆ""สำหรับคุณผมถือว่าไม่ใช่ของหนัก" คนตัวโตไม่ยอมทำตามที่หญิงสาวบอกทั้งยังตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้น"เถียงเก่งจังเลยนะคะ" ฟอดดดด คนตัวโตวางร่างบางลงที่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะกดหอมแก้มนวลเธอไปฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว"นี่คุณ.." ว่านรักตัวชาวาบไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกระทำแบบนี้โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว"เวลาคุณอาบน้ำใหม่ๆหอมดีเหมือนกันนะ...""ห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ" ดวงตากลมโตมองค้อนชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ"อีกแล้วนะคุณทำเหมือนผมไม่ใช่สามีคุณอีกแล้ว" ไรอันก้มลงมาจ้องหน้าของว่านรักก่อนจะมองจ้องดวงตาของเธอด้วยสายตาละ
วันต่อมา"วันนี้คุณไม่ไปไร่กับฉันเหรอ" ว่านรักเอ่ยถามไรอันเมื่อเห็นว่าเขายังไม่แต่งตัวเตรียมจะออกไปไร่ในขณะที่เธอจัดการเรียบร้อยแล้ว"ไม่หรอกครับ...วันนี้ท่าจะร้อน" ไรอันยังไม่ยอมบอกกับว่านรักว่าวันนี้เขาจะไปทำอะไร"อ่อ..งั้นฉันไปนะคะ""ครับ"ว่านรักเดินออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าสงสัยที่วันนี้ไรอันมาแปลกเพราะทุกวันอยากจะตามเธอไปไร่ให้ได้แต่วันนี้กลับกลัวร้อนทั้งที่วันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่เช้าช่วงบ่ายของวันสนามมวย"ผัวหนูว่านนี่จะไหวเหรอพ่อดูทรงไม่น่าจะต่อยมวยเป็น" เมื่อย่างเข้ายกที่สองของการแข่งต่อยมวยของไรอันปราโมทย์และมนัสต่างก็ยืนกุมขมับเพราะดูท่าไรอันจะเสียเปรียบอยู่มากเสียงเชียร์ตอนนี้ก็เป็นของอีกฝ่ายพวกเขายิ่งไม่มีกำลังใจเข้าไปใหญ่"ข้าก็ลืมลองดูเชิงซะอีก..เฮ้อ.." ปราโมทย์เห็นว่าไรอันมั่นอกมั่นใจเขาก็คิดว่าหลานเขยคนนี้พอจะเป็นมวยอยู่บ้างแต่ไม่เลย พลั้กก... ตุ้บบบบ.. ตั้บบบ"ต่อยบ้างสิวะ" "มาต่อยมวยนะโว้ยไม่ได้ยืนเป็นกระสอบทราย5555" เสียงของคนที่ตะโกนหัวเราะใส่ไรอันทำให้ปราโมทย์และมนัสไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนักแถมตอนนี้ไรอันยังดูจะมึนหมัดอีกฝ่ายเข้าไปอีก“..อืม..” ไรอันสลัดภาพซ้อน
"ตกลงพวกเอ็งจะมาช่วยงานหรือจะมาซักประวัติเค้ากันแน่" ปราโมทย์รู้ดีว่าว่านรักไม่ไช่จะโกรธใครง่ายๆจึงรีบเอ่ยปากตำหนิแน่งน้อย"แค่ถามเฉยๆน่ะฉันไปล่ะ" พอเหมือนจะถูกรุมแน่งน้อยจึงรีบเดินออกไปนั่งกับกลุ่มที่ทำกับข้าวทันทีเพราะดูท่าทางนี้จะไม่มีอะไรให้เธอได้สนุกปากแล้ว"อย่าไปใส่ใจเลยว่าน" ปราโมทย์ยกมือจับบ่าว่านรักในขณะที่หลานสาวตนยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ“....” ว่านรักเดินออกไปหลังบ้านเพื่อไปสงบสติอารมณ์เพราะไม่อยากจะอารมณ์เสียให้คนที่มาช่วยงานเห็นเท่าไร"นี่ดูว่านจะหงุดหงิดมากเลยนะครับ" ไรอันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของแน่งน้อยแม้แต่นิดเดียวแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมว่านรักจึงต้องโกรธขนาดนั้น"แหงล่ะ..ยัยว่านรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักนะยิ่งรักยิ่งกว่า" เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยถึงนิสัยลึกๆของว่านรักออกมา"เป็นเรื่องปกตินั่นแหละพ่อหนุ่มที่เมียเราจะโมโหถ้ามีใครมาดูถูกเรา" ปราโมทย์เห็นว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะคนเราก็ต้องไม่พอใจเป็นธรรมดาที่มีคนมาดูถูกคนรักของตัวเอง"ครับ" "หืม..." เมษาเดินออกมาหลังบ้านตั้งใจจะไปหาว่านรักแต่เธอกลับนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่ที่ว่าว่านรักรักศักดิ
"วันนี้คุณสวยมากๆเลยนะครับ" พอถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองไรอันก็กล้าที่จะเอ่ยชมหญิงสาวหลังจากเก็บคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า "ก็ชุดเดิมที่ฉันเคยใส่ไงคะ" ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำแอบหน้าแดงเล็กน้อย "แต่วันนี้คุณก็สวยที่สุดอยู่ดี..ถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้หลังจากนี้ผมจะช่วยคุณหาเงินเองเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะครับ" มือหนายื่นกุมมือเรียวของคนเป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ"ค่ะ.." ฟอดดด "โทษทีที่ผมลืมบอกคุณก่อน" สาวเจ้าก้มหน้างุดเมื่อถูกคนตัวโตรวบกอดหมอฟอดใหญ่โดยที่เธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ของว่านรักกับไรอันดีขึ้นมากเพราะชายหนุ่มเข้าไร่ช่วยงานว่านรักทุกวันไม่มีบ่นแม้จะตากแดดจนตัวแดงไปหมดก็ตามคนในไร่ต่างก็ชื่นชมไรอันที่ขยันทำทุกอย่างเสร็จงานตัวเองก็มาช่วยงานที่แปลงอื่นจึงคนที่นี่เริ่มเอ็นดูไรอันกว่าเดิมเยอะ บ่ายคล้อยตกเย็นว่านรักกับเมษามานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่สายตาของทั้งคู่มองไปที่ไรอันกำลังช่วยงานแปลงผักอีกแปลงเป็นของอาคมอยู่ไกลๆ"ดูท่าตานั่นจะเป็นขวัญใจคนที่นี่ซะแล้วสิ" เมษาเอ่ยบอกกับว่านรักที่นั่งอยู่ข้
"ป้าจำหน้าไม่ค่อยได้หรอกฝรั่งก็หน้าคล้ายๆกันหมด" "ครับ.. ขอบคุณครับ" จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจจนตอนนี้เขาเริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน"ฉันจะไปตามหาแกที่ไหนเนี่ยไรอันข้อมูลอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"พลั้กก"ขอโทษค่ะ" "ขอโทษครับ.. คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ขณะที่เจคอปกำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อเปลี่ยนสถานที่ตามหาจู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาชนเขาเต็มๆจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้"เอ่อ.. ไม่ค่ะ.. นี่คุณรู้จักคนนี้ด้วยเหรอคะ" เมษาหยิบรูปที่หล่นบนพื้นขึ้นมาเธอเห็นว่าเป็นรูปไรอันจึงรีบถามชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงทันทีในหัวของเธอตอนนี้รู้ว่าต้องเป็นคนของไรอันมาตามหาแน่นอน"ครับ..นี่ไรอันเพื่อนผมเองคุณพอจะเคยเห็นเค้าไหม" เจคอปมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รวบผมหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตาแป๋วของเธอทำให้เขานึกถึงใครบางคนแต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปและเริ่มถามเธอถึงเรื่องไรอันเพราะดูสีหน้าเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงเคยเจอกับไรอันแน่นอน"เอ่อ...อ๋อ..น่าจะเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วเค้ามาถามหาหมู่บ้านดงดิบฉันก็เลยวาดแผนที่ให้เค้าไปน่ะค่ะ" ความที่ฉลาดแกมโกงของเมษาจึงทำให้เธอคิดเอาตัวร