ตอนที่13

"คุณอยู่ในนี้ฉันจะอาบน้ำยังไงฉันเป็นผู้หญิงนะคะ" 

"คุณพูดอย่างกับอายสามีตัวเองอย่างนั้น" 

"งั้นคุณก็ห้ามหันมานะคะ" 

"โอเค" ด้วยความรั้นของไรอันทำให้ว่านรักต้องจำใจให้เขายืนอยู่ในห้องน้ำกับเธอด้วยแม้นจะต้องอาบไประแวงไปก็เถอะ

ครู่ต่อมา

"ไรอัน..ปล่อยฉันเดินเองได้ค่ะ" ไรอันอุ้มว่านรักที่พันตัวด้วยผ้าขนหนูสีข่าวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ

"ผมจะอุ้มคุณไปโน่นมานี่จนกว่าคุณจะหายดี" ไรอันไม่สะทกสะท้านต่อคำปฏิเสธของว่านรักแม้แต่น้อย

"แขนคุณนั่นแหละค่ะจะหนักกว่าเดิมพี่หมอบอกแล้วนี่ค่ะว่าห้ามยกอะไรหนักๆ"

"สำหรับคุณผมถือว่าไม่ใช่ของหนัก" คนตัวโตไม่ยอมทำตามที่หญิงสาวบอกทั้งยังตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้น

"เถียงเก่งจังเลยนะคะ" 

ฟอดดดด  คนตัวโตวางร่างบางลงที่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะกดหอมแก้มนวลเธอไปฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว

"นี่คุณ.."  ว่านรักตัวชาวาบไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกระทำแบบนี้โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว

"เวลาคุณอาบน้ำใหม่ๆหอมดีเหมือนกันนะ..."

"ห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ" ดวงตากลมโตมองค้อนชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ

"อีกแล้วนะคุณทำเหมือนผมไม่ใช่สามีคุณอีกแล้ว" ไรอันก้มลงมาจ้องหน้าของว่านรักก่อนจะมองจ้องดวงตาของเธอด้วยสายตาละห้อย

"ก็ฉันแค่ตกใจ...จะทำอะไรก็บอกฉันก่อนสิคะ" ดวงตาคมสีน้ำข้าวนี้เมื่อมาจ้องเธอใกล้ๆทำให้หญิงสาวที่ว่าตนไม่คิดอะไรกับคนตรงหน้ายังต้องหลบสายตาเพราะรู้สึกเคอะเขินจนเกือบจะเก็บอาการไม่อยู่

"งั้นผมจะหอมคุณแล้วนะ"

ฟอดดดด

ยิ่งเห็นภรรยาตนหน้าแดงก็ยิ่งได้ใจเขาวาดแขนแกร่งรวบกอดหอมเธออย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินออกไปนอกห้องด้วยกลัวจะถูกตำหนิที่กวนประสาทเธอเล่น

"รีบๆแต่งตัวล่ะเสร็จแล้วก็เรียกผมนะครับ"

"เอ่อ...โถ่เอ้ย...จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวเกินไปแล้วนะ" หลังจากไรอันหันหลังออกไปจากห้องได้ว่านรักก็ยกมือทั้งสองกุมแก้มนวลเอาไว้พรอ้มบ่นอู้อี้ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มแต่งตัว

 สามวันต่อมา

ในระหว่างสามวันที่ผ่านมาไรอันดูแลว่านรักดีทุกกระเบียดนิ้วทั้งไม่ยอมให้เธอเดินเองไม่ยอมให้ทำอาหารหน้าที่ทำงานบ้านหรืองานในไร่เป็นของเขาหมดจนว่านรักเริ่มที่จะสนิทใจกับไรอันมากขึ้นแล้ว

"งานแต่งเราต้องใช้เงินเยอะหรือเปล่า" ไรอันอาบน้ำอาบท่าหลังจากที่กลับมาจากไร่เขาก็รีบเข้ามานั่งหารือกับหญิงสาวเรื่องงานแต่งงานทันที

"ไม่หรอก..คุณถามทำไม" ว่านรักมองหน้าไรอันด้วยความสงสัยไม่รู้ว่าเขานึกอะไรอยู่ถึงถามเธอเรื่องนี้

"ผมพอจะมีเงินเก็บไว้หรือเปล่าคุณพอจะรู้ไหมผมอยากจะออกเงินจัดการด้วยตัวเองทั้งหมด"

"เงินเก็บคุณฉันไม่รู้หรอกค่ะ..เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องคิดมากฉันจัดการเอง" 

"ผมอยากทำงานอย่างเมื่อก่อนได้ติดตรงที่ผมยังจำอะไรไม่ได้...ผมไม่อยากเป็นภาระคุณ" ไรอันเอ่ยเสียงอ่อนหากเขาจำวิชาชีพที่เคยได้ร่ำได้เรียนมาเขาคงทำอะไรได้มากกว่าอยู่แค่ในไร่ในสวนเขาเป็นผู้ชายก็อยากจะหาเงินเลี้ยงครอบครัวและเพื่ออนาคต

"ก็บอกแล้วไงคะว่าอย่าคิดมากทุกวันนี้เราก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่นา..." ว่านรักกุมมือของไรอันไว้หลวมๆนับว่านิสัยลึกๆของไรอันเหมาะกับการเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ดีเลยทีเดียว

  

วันต่อมา

ช่วงสายของวันนี้ไรอันมาสั่งผักกับเมษาและว่านักที่ตลาดสดเพราะมีออเดอร์จากแม่ค้ามาเมื่อวาน

"อันนี้อ่านว่าอะไรเหรอครับ" หลังจากที่ไรอันขนผักส่งตามร้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เห็นใบปลิวบางอย่างที่แปะอยู่ทั่วตลาดเลยหยิบมาดูและถามเมษาที่ยืนอยู่ข้างๆว่าในใบปลิวนี่เขียนว่าอะไร

"อ๋อ..สมัครต่อยมวยไง..โหนี่เงินดีเหมือนกันนะได้ตั้งแสนนึงแน่ะ..." 

"แสนนึงนี่เยอะมากเลยเหรอครับพอจะซื้อทองได้ไหม" ไรอันไม่รู้ว่าเงินหนึ่งแสนมันซื้ออะไรได้มากขาดที่จะทำให้เมษาตาลุกวาว

"ได้สิคะ...สามบาทกว่าเลยล่ะค่ะ" สาวเจ้าว่าจบก็อมยิ้ม

"อ๋อ..ครับ" ไรอันพยักหน้าเบาๆนับว่าข้อความในใบปลิวเป็นเรื่องที่น่าสนใจพอสมควรสำหรับเขา

"ไปที่รถกันเถอะว่านน่าจะรับเงินเรียบร้อยแล้ว"  

"ครับ" เมษาเห็นว่านรักเดินออกมาจากตลาดแล้วจึงรีบเรียกให้ไรอันไปรอว่านรักที่รถจะได้เตรียมตัวกลับไร่

 เย็นของวัน

"พ่อ..." มนัสขับรถมาหาคนเป็นพ่อที่ไร่ยามเย็นเมื่อจอดรถได้ก็รีบเดินจ้ำอ้าวมาหาปราโมทย์ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างร้อนใจ

"ว่าไง...มาซะเย็นเชียว"

"ในไร่พอจะมีใครต่อยมวยเป็นบ้างคนที่ฉันส่งรายชื่อไปดันป่วยกะทันหันซะนี่" มนัสหย่อนก้นนั่งลงข้างคนเป็นพ่อก่อนจะเอ่ยถึงเรื่องที่ปวดหัวอยู่ตอนนี้พรุ่งนี้มีมวยต่อยแค่คู่เดียวด้วยหากเขาไม่มีคนส่งไปงานได้ล่มแน่เงินที่เดิมพันกันไว้ก็จะตกเป็นของอีกฝ่ายไปโดยปริยาย

"ในไร่มีใครเป็นมวยที่ไหนล่ะ...วันๆอยู่กับแปลงผักไร่สวน" ปราโมทย์ไม่เห็นจะมีใครในไร่นี้ที่พอจะเป็นมวยสักคน

"ผมขอต่อยมวยได้ไหมครับ" ไรอันที่นั่งรอว่านรักกลับบ้านในตอนเย็นได้ยินทุกคำที่มนัสคุยกับปราโมทย์เขาจึงรีบมาขอโอกาสกับมนัสขึ้นชกมวยทันที

"เราต่อยมวยเป็นด้วยเรอะ" มนัสมองหน่วยก้านไรอันแล้วขนาดตัวสูงใหญ่น่าจะพอชกกับอีกฝ่ายได้แต่ก็ยังคิดว่าไรอันท่าจะไม่เป็นมวยเพราะเป็นต่างชาติ

"ก็น่าจะไม่ยากนะครับ.." ไรอันไม่รู้หรอกว่าการต่อยมวยมีกฎกติกาอย่างไรแต่หากมีคนแนะนำเขาก็จะตั้งใจฟังให้ขึ้นใจเพราะอยากจะชนะการต่อยครั้งนี้ด้วยอยากมีเงินซื้อของให้ว่านรักในวันแต่งงาน

"แขนเราหายดีแล้วแน่นะ"  ปราโมทย์ยังไม่มั่นใจในสุขภาพของไรอันเท่าไร

"ครับตา..ผมว่ามันก็ใช้งานได้ปกติแล้วนะครับ" 

"อืม.."  เมื่อเห็นถึงความตั้งใจของไรอันปราโมทย์ก็ไม่อยากขัดก่อนจะเอ่ยถามมนัสลูกชายตนถึงวันต่อย