ตอนที่12

"อืม...เจ็บ" ว่านรักตอนนี้เธอน่าจะมีบาดแผลอยู่ตามเนื้อตัวและที่เดินๆก็คือมีแผลแตกที่ไรผมด้านหน้าเธอระบมไปทั้งตัวจึงทำได้แค่ขยับลืมตาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก

"ผมจะพาคุณกลับบ้านเอง" ไรอันรีบไต่ลงมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเดขายังไม่ยอมขยับร่างของเธอเพราะมีความคิดบางอย่างที่เหมือนเคยอยู่ในสมองสั่งให้เขารู้ว่าหากคนเจ็บด้วยอุบัติเหตุแบบนี้อย่าขยับร่างจนกว่าจะมีเจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือ

เพราะหากกระดูกสันหลังผู้ป่วยบาดเจ็บอยู่แล้วอาจจะทำให้เป็นอัมพาตได้เขาจึงทำได้แค่ฉีกเสื้อของเขาพันหัวว่านรักเพื่อห้ามเธอเอาไว้และจับมือหญิงสาวเอาไว้หลวมๆก่อนจะส่งเสียงเรียกคนด้านบนเป็นระยะให้รู้ว่าตำแหน่งของพวกเขาอยู่ตรงไหน

ทั้งสองอยู่แบบนี้ร่วมสองสามชั่วโมงกว่าพวกเจ้าหน้าที่ก็ทำการช่วยเหลือทั้งสองได้สำเร็จ

 โรงพยาบาล

ตอนนี้ว่ารักมานอนพักที่ห้องพักผู้ป่วยในแล้วหลังจากตรวจร่างกายเสร็จส่วนไรอันตอนนี้หมอกำลังตรวจอยู่อีกไม่นานก็น่าจะเรียบร้อย

"เป็นยังไงบ้างดีนะที่ไรอันช่วยแกไว้ได้เร็ว" 

"ช่วยเหรอ" ว่านรักไม่รู้เลยว่าตอนนั้นใครอยู่กับเธอเมื่อรู้ว่าเป็นไรอันก็แอบตกใจอยู่มากไม่คิดว่าเขาจะยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเธอขนาดนี้

"ว่าก็ว่าเถอะไรอันดูห่วงแกมากเลยนะตอนที่รู้ว่าแกตกลงไปแถมยอมเจ็บตัวลงไปช่วยแกอีก...ไม่ใช่ตานั่นจะชอบแกจริงๆล่ะ"

"จะบ้าเหรอ...เค้าก็แค่ช่วยฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นภรรยาคนนึงนั่นแหละ" ว่านรักรีบปัดว่าไม่ใช่อย่างที่เมษาคิด

 วันต่อมา

ไรอันและว่านักกลับมาที่บ้านในช่วงบ่ายๆเพราะร่างกายของทั้งคู่ไม่เป็นอะไรมากส่วนว่านรักก็มีแค่รอยฟกช้ำกับแผลแตกเท่านั้น

“ขอบคุณนะคะที่เสี่ยงชีวิตไปช่วยฉัน...” ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มเอ่ยขอบคุณคนตัวโตจากใจจริงแม้นว่านรักจะรู้แก่ใจว่าที่ไรอันทำไปเพราะคงเป็นหน้าที่ของสามีแต่อย่างไรเธอก็ต้องขอบคุณอยู่ดีหากไม่ได้เขาเธอคงได้รับการช่วยเหลือล่าช้ากว่าเดิม

“คุณเป็นภรรยาของผมผมช่วยคุณก็ถูกแล้ว” มือหนายกมาลูบหัวของภรรยาเบาๆทั้งเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน

“ทีหลังอย่าใช้วิธีเสี่ยงแบบนี้นะคะ” เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าหากไรอันเป็นอะไรไปตราบาปจะติดอยู่ในใจเธอขนาดไหนด้วยหลอกลวงให้เขาคิดว่าเธอเป็นภรรยาไม่พอยังให้เขาต้องมาเสี่ยงชีวิตดูแลเธออีก

“ถ้ามันจำเป็นก็ต้องทำ” คนตัวโตเอ่ยขณะที่ยกผ้าห่มคลุมร่างบางที่อยู่บนเตียงตอนนี้สายตาของเขาที่มองเธอมันอ่อนโยนเป็นพิเศษจนทำให้ว่านักต้องรีบหลบดวงตาคมสีน้ำข้าวนี้อย่างรวดเร็ว

  

อเมริกา

“อะไรนะไรอันยังไม่กลับมาแถมยังติดต่อไม่ได้อีก” เจคอปเท้าเอวขมวดคิ้วเมื่อรู้ข่าวจากลูคัสว่าตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าไรอันจะกลับมาที่อเมริกาทั้งยังติดต่อไม่ได้อีก

เจคอปหนุ่มนักธุรกิจเพื่อนสนิมของไรอันและหมอเจมส์เขามีธุรกิจสีขาวและเทามากมายพอๆกับไรอันเขาเป็นหนุ่มขี้เล่นเจ้าเสน่ห์เข้าถึงง่ายกว่าไรอันและเจมส์แต่อย่างนั้นหนุ่มๆทั้งสามก็เป็นคนไม่ค่อยชอบออกสื่อสังคมอยู่ดีด้วยไม่อยากให้ใครรู้จักมากเกินไปเพราะจะใช้ชีวิตลำบาก

“ครับคุณเจค...ตอนนี้พวกผมจะกระโตกกระตากไม่ได้เลยมาขอร้องให้คนของคุณเจคช่วยเพราะเรื่องที่คุณไรอันไปที่เมืองไทยคุณท่านยังไม่ทราบครับ” ที่ลูคัสต้องบากหน้ามาของความช่วยเหลือกับเจคอปเพราะถ้าหากเขาหายไปหรือมีลับลมคมในกับลูกน้องตนเอมม่าคงสงสัยเป็นแน่

“ตกลงไรอันไปทำอะไรกันแน่” เจคอปถามลูคัสให้ได้ความกระจ่างอีกครั้งว่าตกลงแล้วไรอันไปที่เมืองไทยเพื่อไปทำอะไรกันแน่

“เรื่องของว่านรักครับ”

“นี่เพื่อนฉันยังไม่ล้มเลิกเรื่องบ้าๆนี่อีกเหรอเนี่ย..เอาเป็นว่าฉันจะรีบตามหาไรอันให้เร็วที่สุดพวกนายไม่ต้องเป็นห่วงหากคุณย่าถามอีกก็บอกว่าฉันให้ไรอันไปช่วยงานที่คาสิโน”  มือหนายกมือกุมขมับทันทีคราแรกคิดว่าไรอันจะลามือแล้วเสียอีก

“ครับคุณเจคขอบคุณมากๆครับ” เมื่อเรื่องที่ร้องขอได้อย่างที่ใจหวังลูคัสก็ค่อยสบายใจเขาเองก็ไม่ได้อยากให้เจ้านายของเขาทำแบบนี้แต่ติดตรงที่คนอย่างเจ้านายของเขาจะทำอะไรก็จ้องทำให้ได้ดั่งใจนั่นเอง

วันต่อมา

"โอ้ยย.."

"ว่าน.." ไรอันรีบเข้าไปช่วยพยุงว่านรักที่ล้มฟุบอยู่ข้างเตียงก่อนจะอุ้มเธอขึ้นท่าเจ้าสาวจนหญิงสาวต้องรีบเอ่ยให้เขาวางเธอลง

"ปล่อยฉันค่ะ.."  

"จะไปไหนก็บอกผมสิ..ขาคุณยังไม่หายช้ำนะ" ไรอันคิดว่าเขาคงยังปล่อยให้ว่านรักเดินเองไม่ได้เพราะขาของเอยังมีรอยช้ำอยู่หลายแห่ง

"ฉันจะไปอาบน้ำค่ะ.."  

"เดี๋ยวผมพาไป"  

"ไม่ต้องค่ะ..ฉันไปเองได้"  ว่านรักพยายามดิ้น

"ไม่ได้" แต่เธอก็ไม่สามารถขัดความตั้งใจของไรอันได้อีกเพราะตอนนี้เขาอุ้มเธอเข้ามาในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

"ออกไปสิคะจะมายืนดูอะไร" ว่านรักผลักคนตัวโตหมายจะให้เขาออกไปจากห้องน้ำแต่ดูท่าเขายังจะยืนนิ่งไม่ยอมออกไปไหน

"ผมจะเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้เกิดคุณเป็นอะไรไปอีกจะไม่ดี" คนตัวโตทำได้แค่ยืนหันหลังไม่มองหญิงสาวแต่ก็ไม่ยอมออกจากห้องน้ำไปอยู่ดีที่ไรอันไม่ยอมออกไปเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำด้วยร่างกายยังไม่แข็งแรงดี