ตอนที่20

"ค...คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม...และที่คุณแม่ขายที่ก็ฝีมือคุณ" ว่านรักเดินเข้ามาหาไรอันในขณะที่เขากำลังนั่งดูข่าวธุรกิจอยู่เพลินๆ

"ฉลาดนี่..ฉลาดไปเสียทุกเรื่อง..โกหกปลิ้นปร้อน..เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง" คนตัวโตปิดทีวีก่อนจะลุกยืนกอดอกมองหน้าว่านรักด้วยสายตาคาดโทษ

"ฉันอยากรู้ว่าคุณจะเอาที่ไปทำอะไร" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เธอกลัวว่าตนจะเป็นอันตรายก็กลัวแต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไรอันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

"ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม..จะสร้างบ้านสร้างตึกหรือจะปล่อยให้มันรกร้างก็ได้...และคนที่นี่ก็จะไม่มีที่ทำกินอีกต่อไปและขอให้คุณรู้เอาไว้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณ" ไรอันรู้ว่าว่านรักนั้นรักที่นี่มากแค่ไหนและเหตุนี้จึงทำให้เขาแก้แค้นเธอด้วยการทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น

"ไหนคุณบอกว่ารักไร่นี้รักคนที่นี่ไงคะ.." สาวเจ้าเริ่มน้ำตาคลอคำที่ไรอันบอกว่ารักไร่นี้และคนที่นี่เธอยังจำได้ดี

"ก็ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้โง่ให้คุณหลอกอยู่ไงล่ะ" ชายหนุ่มตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนเธอสะดุ้งเฮือกยืนหลับตาปี๋สะอื้นออกมายกใหญ่เขาโมโหทั้งว่านรักและทั้งโมโหตัวเองที่ให้ใจหญิงสาวไปเสียได้ทั้งที่เธอขึ้นชื่อว่าฆาตกรแถมยังฉวยโอกาสหลอกลวงเขาอีก                                                                   

"ฉันขอร้องคุณจะฆ่าฉันให้ตายตรงนี้เลยก็ได้แต่อย่าไล่คนที่นี่พวกเค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วย" ว่านรักยกมือไหว้ไรอันทั้งน้ำตาหากเธอเป็นต้นเหตุความแค้นของเขาก็ขอให้เขามาลงที่เธอเพียงคนเดียว

"ช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกินนะ" ไรอันเท้าเอวหันหน้ามองออกไปที่อื่นเพราะเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเท่าไรนัก

"..ฮือๆๆ..ขอร้องนะคะ.." ว่านรักยังคงยกมือไหว้ไรอันอยู่แบบนั้นเธอร้องให้จนเนื้อตัวสั่นเทาน้ำตาไหลมาเป็นสายเพราะรู้สึกผิดที่จะต้องเป็นต้นเหตุทำให้คนที่นี่ไม่มีที่ทำกินอีกต่อไป

"ยังงั้นก็เป็นของเล่นให้ผมสักวันสองวันดีไหมดูซิว่าฆาตกรอย่างคุณจะยอมเสียสละศักดิ์ศรีที่ตัวเองรักเพื่อคนอื่นได้หรือเปล่า" 

ไรอันจำได้ดีว่าว่านรักรักศักดิ์ศรีตัวเองมากขนาดไหนเขาอยากรู้เหมือนกันว่าหญิงสาวที่ยอมตายแทนคนอื่นได้เมื่อถูกหยามศักดิ์ศรีที่ตัวเองรักจะยอมละศักดิ์ศรีเพื่อคนอื่นได้หรือไม่

"ค..คุณ..จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทั้งนั้นจะฆ่าให้ตายฉันก็ยอม"  ดวงตากลมที่มีน้ำตาเอ่อล้นเงยหน้ามองไรอันด้วยความเจ็บปวดก่อนจะตกปากรับคำเสียงสั่น                                                   

   หลังจากที่ว่านรักตกลงรับข้อเสนอของไรอันไม่นานก็มีคนมารับเธอและไรอันที่บ้านและมาส่งเขากับเธอที่เพนเฮ้าส์สุดหรูในย่านตัวเมืองของจังหวัด

"พาฉันมาที่นี่ทำไม" 

"ผมอยากอยู่ที่นี่ที่ๆมีแต่ความสบายใครจะอยากอยู่ที่ๆกันดารแบบนั้นล่ะ...เข้าครัวไปทำอาหารให้ผมได้แล้วผมหิว" คำพูดทุกคำที่เขาพูดไรอันจงใจจะทำให้หญิงสาวนั้นเจ็บลึกไปถึงขั้วหัวใจและมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

"ค่ะ" ว่านรักกัดฟันกรอดบีบมือแน่นข่มใจตัวเองไม่ให้มีน้ำตาออกมากับคำพูดของไรอันเธอรีบเข้าไปในครัวตามที่ไรอันชี้บอกก่อนที่น้ำตาเจ้ากรรมจะกลั้นเอาไว้ไม่ได้

“ฉันจะพยายามลืมทุกคำที่คุณพูดไปให้หมด” ว่านรักเข้ามาในครัวได้หญิงสาวก็เอ่ยกับตัวเองเสียงสั่นว่าเธอจะพยายามลืมทุกคำหวานทุกการกระทำที่ไรอันอยู่กับเธอที่ไร่ไปให้หมดเพราะตอนนี้เขาคือไรอันคนเดิมคนเลือดเย็นไม่เคยนึกถึงจิตใจของใครดั่งที่ที่เคยเป็น

ครู่ต่อมา

"เรียบร้อยค่ะ" ว่านรักเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมสเต็กเนื้อชิ้นโตบนจานกระเบื้องสีขาวใบใหญ่และซีซ่าสลัดอีกถ้วยใหญ่ๆวางตรงหน้าของชายหนุ่มที่นอนรออยู่ที่โซฟา

"รู้นี่ว่าผมอยากกินอะไรนึกว่าจะทำอาหารบ้านๆให้ผมซะอีก" ไรอันผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงร่างบางมานั่งข้างๆ

"ค่ะ" ว่านรักรีบเขยิบถอยหนีให้ห่างคนตัวโตกลัวว่าจะนั่งเบียดเขาเกินไปแล้วจะถูกต่อว่าเอาได้

"พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไง" ใบหน้าคมหันมองการกระทำของหญิงสาวอย่างไม่พอใจก่อนจะรวบตัวเธอมานั่งข้างๆให้ชิดกว่าคราแรก

"จะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะคะ.. จะให้พูดว่าฉันฉลาดมากพอที่รู้ว่าคุณจะกินอะไรแบบนั้นเหรอคะ..โอ้ย" พูดจบสาวเจ้าก็ถูกรัดเอวแน่นจนเธอต้องร้องออกมา

"อย่าปากดีให้มันมากนัก..กินซะคุณยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรือไง" ไรอันรู้ดีว่าเมื่อเช้าว่านรักออกไปที่ไร่โดยที่ยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องจนถึงตอนนี้

"ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกค่ะฉันไม่หิว" ว่านรักเบือนหน้าหนีไรอันที่ดูเขาจะเอาแต่หาเรื่องเธอแม้กระทั่งแค่คำพูดธรรมดาของเธอ

"ฉันไม่ได้เป็นห่วงอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย..ทำมาเยอะขนาดนี้ใครจะกินหมด" มือหนาหั่นสเต็กพอดีคำก่อนจะบังคับป้อนหญิงสาวโดยใช้วิธีการบีบแก้มเธอ

"อื้อ.."  สาวเจ้าเคี้ยวอาหารในปากไปด้วยมองค้อนคนเอาแต่ใจที่กำลังหั่นชิ้นเนื้อด้วยความไม่พอใจ

  หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วไรอันก็เตรียมตัวออกไปข้างนอกเพราะมีธุระที่ต้องทำ

“ผมจะออกไปข้างนอกอย่าคิดหนีล่ะคนไนไร่ยังอยู่ในกำมือของผม”

“ฉันรู้แล้วค่ะ..จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ..อย่าลืมหาที่ล้างแผลด้วยนะคะเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อตายซะก่อน” ว่านรักรู้ตัวดีว่าเธอจะต้องอยู่อย่างไรเพื่อไม่ให้คนที่ไร่เดือดร้อนแต่ก็ไม่ได้ชอบให้เขามาตอกย้ำเธอเท่าไรนัก

“ถ้าไม่ติดว่าผมรีบ..คุณได้โดนสั่งสอนให้หายปากดีแน่” ไรอันเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะหยิบเสื้อคลุมแล้วออกไป