ตอนที่25

"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ

"อืม.."

"รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย

"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า

"ปิดทองหลังพระว่างั้น" 

"อืม.. ก็ประมาณนั้น" 

"อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง

"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" 

"งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี

 วันต่อมา

"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมองหน้าบ้านในช่วงเช้า

"รถพ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอ" เมษามองตามว่านรักก็จำได้ทันทีว่านั่นเป็นรถกระบะของพ่อเลี้ยงบุญทวีทั้งสองจึงรีบเดินออกไปต้อนรับ

"พี่ว่านพี่เม" หนูนาลงจากรถมาได้ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวทั้งสองของเธอทันทีด้วยความคิดถึง

"หนูนาพ่อเลี้ยงมากันได้ไงคะเข้าบ้านก่อนค่ะ" เมษาเอ่ยถามพ่อเลี้ยงหนุ่มและหนูนาก่อนจะชวนกันเข้าไปนั่งคุยในบ้าน

"ผมมาดูที่ที่ซื้อเอาไว้แถวนี้หนูนาเลยขอมาหาพวกคุณด้วยพวกคุณสบายดีกันนะครับ" 

“สบายดีค่ะ”

"เด็กๆ..จ้ำม่ำจังเลยลูก" บุญทวีและสองสาวนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาส่วนหนูนาก็ขลุกอยู่กับหลานๆแรงจูงใจที่ทำให้เธออยากจะมาที่นี่ถึงขั้นยอมลำบากใจติดรถพ่อเลี้ยงหนุ่มมาก็เพราะอยามาฟัดเจ้าก้อนกลมทั้งสองนี่แหละเห็นแต่รูปมันไม่ค่อยหายคิดถึงเท่าไรนัก

"สวัสดีคุณน้ากับคุณลุงสิลูก" ว่านรักเห็นว่าเด็กๆยังไม่สวัสดีผู้ใหญ่ที่มาใหม่จึงรีบเอ่ยปากบอก

"หวัดดีค้าบ"

"หวัดดีค่ะ" เจ้าก้อนกลมทั้งสองสวัสดีตามคำที่คนเป็นแม่บอกอย่างว่าง่ายทำเอาทั้งลุงทั้งน้าต่างก็อมยิ้มเอ็นดู

"มือไม้อ่อนซะด้วยเด็กๆเหมือนกับพี่ไรอันอย่างกับแกะเลยนะคะ" หนูนาเห็นเด็กทั้งสองแวบแรกก็นึกถึงใครไปไม่ได้นอกจากไรอันเพราะเจ้าแฝดเหมือนคนเป็นพ่ออย่างกับแกะ

"เอ่อ..จ่ะ" ว่านรักยิ้มเจื่อนเล็กน้อยเธอไม่ได้ถือสาอะไรหนูนาเพราะหนูนารู้เพียงว่าเธอมีลูกกับไรอันและเขาก็ทำงานอยู่ต่างประเทศเท่านั้นไม่ได้รู้ว่าเธอมีปัญหาอะไรกับไรอันก่อนหน้านี้

"ว่าไงเจ้าแฝด..ลุงมีอะไรจะให้ด้วย" บุญทวีมาที่นี่ทั้งทีเขาก็ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาให้หลานๆทั้งสองอยู่แล้วเพื่อเป็นการเชื่อมไมตรีที่ดีต่อกันเขาหยิบตุ๊กตาหมีน้อยสีขาวให้กับเจ้าแฝดคนละตัว

"ขอบคุงคับ"

"ขอบ..ค่ะ" ดูท่าเจ้าสองแสบก็น่าจะชอบของที่บุญทวีให้มากเสียด้วยเมื่อเจ้าก้อนกลมยกมือป้อมขอบคุณเขาก็ยื่นมือนาลูบหัวทั้งสองด้วยความเอ็นดูคิดเหมือนหนูนาไม่ผิดว่าเด็กสองคนนี้หน้าเหมือนพ่ออย่างกับเคาะกันมา

"นี่ของอะไรเหรอครับ"  บุญทวีมองไปที่กล่องวางตั้งที่หน้าบ้านสองสามกล่องใหญ่

"เทียนหอมน่ะค่ะฉันกำลังจะเอาไปส่งที่บริษัทใกล้ๆแถวนี้" 

"งั้นเอาขึ้นรถผมเลยดีกว่าเดี๋ยวผมช่วยครับ"  

"ก็ดีเหมือนกันค่ะพ่อเลี้ยงไปกับว่านนะคะจะได้เร็วๆขากลับก็แวะซุปเปอร์ซื้อของมาทำอะไรกินกันด้วยนะว่าน" เมษารีบให้พ่อเลี้ยงหนุ่มยื่นมือเข้ามาช่วยทันทีเพราะว่านรักจะได้ไม่ต้องไปคนเดียว

"อ่อ.โอเค" 

 ไรอันที่นั่งรถตู้คันหรูมาพร้อมกับคุณย่าของเขาเพื่อที่จะกลับเข้าโรงแรมหลังจากที่ไปทานอาหารข้างนอกมา

"จอดรถให้ฉันเดี๋ยวสิ...คุณย่าไปโรงแรมก่อนเลยนะครับเดี๋ยวผมตามไป” ดวงตาคมมองหญิงสาวที่เขาไม่มีวันลืมอยู่ที่หน้าซุปเปอร์กับชายหนุ่มบางคนแม่จะเห็นเธอแค่ข้างหลังเขาก็จำได้จึงรีบเอ่ยให้คนขับรถจอดและรีบลงตามสองคนนั้นเข้าไปในซุปเปอร์ทันที

"อ้าว...หลานคนนี้นี่มันยังไงกัน"  เอมม่าส่ายหัวให้กับท่าทีรุกรี้รุกรนของหลานชาย

   ทางด้านบุญทวีและว่านรักหลังจากพวกเขาส่งของเรียบร้อยแล้วก็รีบมาซื้อของในซุปเปอร์เพื่อที่จะได้รีบกลับไปทำอาหารทานกัน

"เนื้อหมูเอาเยอะแค่ไหนครับ" สองหนุ่มสาวยืนเลือกซื้ออาหารโดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้กำลังมีใครบางคนเดินตามพวกเขาอยู่ห่างๆ

"สองโลค่ะพ่อเลี้ยงพอดีเมษากินเยอะ"

"นี่เจ้าตัวคงจามใหญ่แล้วมั้งครับ"

"ฮ่าๆๆ" เสียงหัวร่อต่อกระซิกทำให้ไรอันกำมือแน่นบดเขี้ยวฟันจนแทบแหลกรานด้วยไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวอยู่กับบุญทวี

...คราแรกว่าจะทำให้ตัวเองลืมหญิงสาวได้แล้วเชียวแต่พอยิ่งเห็นภาพแบบนี้อาการหึงหวงก็ได้ก่อกำเนิดขึ้น

เย็นของวัน

โรงแรม

"แล้วเราก็ไม่บอกย่าจะได้มาพร้อมกัน"  เอมม่าบ่นเจคอปเพราะไม่ยอมบอกก่อนว่าจะมางานนี้เหมือนกันในระหว่างที่เจคอปนั่งรอไรอันอยู่ที่ห้องรับแขกชั้นวีไอพีที่เอมม่าพักอยู่

"มันกะทันหันเหมือนกันครับนี่ผมก็มาแทนคุณพ่อเท่านั้น"

"พวกเรานี่นะไม่ค่อยจะออกงานสังคมเท่าไรการสร้างสัมพันธ์กับผู้คนมากหน้าหลายตามันเป็นข้อดีในการทำธุรกิจรู้ไหม"

"รู้แล้วครับคุณย่า.."  เจคอปก้มหน้างุดเดาไม่ผิดว่าเจอหน้าเอมม่าทีไรเขาต้องหูชาทุกที

"เดี๋ยวผมมานะครับคุณย่า"  ไรอันออกมาจากห้องได้ก็เตรียมตัวออกไปข้างนอกกับเจคอปทันที

"เราจะไปไหนกัน" 

"สังสรรค์กันนิดหน่อยครับ" ว่าจบก็รีบดึงกันออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะถูกถามคำถามยืดเยื้อจากผู้เป็นย่าที่เห็นพวกเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโต

"อย่าพากันดื่มจนไม่มีสติล่ะ" เอมม่าเอ่ยตามหลังชายหนุ่มทั้งสองด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นห่วงตราบใดที่หนุ่มทั้งสองยังไม่มีครอบครัวเธอก็ยังเห็นทั้งคู่เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ