"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ
"อืม.."
"รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย
"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า
"ปิดทองหลังพระว่างั้น"
"อืม.. ก็ประมาณนั้น"
"อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง
"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ"
"งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี
วันต่อมา
"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมองหน้าบ้านในช่วงเช้า
"รถพ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอ" เมษามองตามว่านรักก็จำได้ทันทีว่านั่นเป็นรถกระบะของพ่อเลี้ยงบุญทวีทั้งสองจึงรีบเดินออกไปต้อนรับ
"พี่ว่านพี่เม" หนูนาลงจากรถมาได้ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดพี่สาวทั้งสองของเธอทันทีด้วยความคิดถึง
"หนูนาพ่อเลี้ยงมากันได้ไงคะเข้าบ้านก่อนค่ะ" เมษาเอ่ยถามพ่อเลี้ยงหนุ่มและหนูนาก่อนจะชวนกันเข้าไปนั่งคุยในบ้าน
"ผมมาดูที่ที่ซื้อเอาไว้แถวนี้หนูนาเลยขอมาหาพวกคุณด้วยพวกคุณสบายดีกันนะครับ"
“สบายดีค่ะ”
"เด็กๆ..จ้ำม่ำจังเลยลูก" บุญทวีและสองสาวนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาส่วนหนูนาก็ขลุกอยู่กับหลานๆแรงจูงใจที่ทำให้เธออยากจะมาที่นี่ถึงขั้นยอมลำบากใจติดรถพ่อเลี้ยงหนุ่มมาก็เพราะอยามาฟัดเจ้าก้อนกลมทั้งสองนี่แหละเห็นแต่รูปมันไม่ค่อยหายคิดถึงเท่าไรนัก
"สวัสดีคุณน้ากับคุณลุงสิลูก" ว่านรักเห็นว่าเด็กๆยังไม่สวัสดีผู้ใหญ่ที่มาใหม่จึงรีบเอ่ยปากบอก
"หวัดดีค้าบ"
"หวัดดีค่ะ" เจ้าก้อนกลมทั้งสองสวัสดีตามคำที่คนเป็นแม่บอกอย่างว่าง่ายทำเอาทั้งลุงทั้งน้าต่างก็อมยิ้มเอ็นดู
"มือไม้อ่อนซะด้วยเด็กๆเหมือนกับพี่ไรอันอย่างกับแกะเลยนะคะ" หนูนาเห็นเด็กทั้งสองแวบแรกก็นึกถึงใครไปไม่ได้นอกจากไรอันเพราะเจ้าแฝดเหมือนคนเป็นพ่ออย่างกับแกะ
"เอ่อ..จ่ะ" ว่านรักยิ้มเจื่อนเล็กน้อยเธอไม่ได้ถือสาอะไรหนูนาเพราะหนูนารู้เพียงว่าเธอมีลูกกับไรอันและเขาก็ทำงานอยู่ต่างประเทศเท่านั้นไม่ได้รู้ว่าเธอมีปัญหาอะไรกับไรอันก่อนหน้านี้
"ว่าไงเจ้าแฝด..ลุงมีอะไรจะให้ด้วย" บุญทวีมาที่นี่ทั้งทีเขาก็ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือมาให้หลานๆทั้งสองอยู่แล้วเพื่อเป็นการเชื่อมไมตรีที่ดีต่อกันเขาหยิบตุ๊กตาหมีน้อยสีขาวให้กับเจ้าแฝดคนละตัว
"ขอบคุงคับ"
"ขอบ..ค่ะ" ดูท่าเจ้าสองแสบก็น่าจะชอบของที่บุญทวีให้มากเสียด้วยเมื่อเจ้าก้อนกลมยกมือป้อมขอบคุณเขาก็ยื่นมือนาลูบหัวทั้งสองด้วยความเอ็นดูคิดเหมือนหนูนาไม่ผิดว่าเด็กสองคนนี้หน้าเหมือนพ่ออย่างกับเคาะกันมา
"นี่ของอะไรเหรอครับ" บุญทวีมองไปที่กล่องวางตั้งที่หน้าบ้านสองสามกล่องใหญ่
"เทียนหอมน่ะค่ะฉันกำลังจะเอาไปส่งที่บริษัทใกล้ๆแถวนี้"
"งั้นเอาขึ้นรถผมเลยดีกว่าเดี๋ยวผมช่วยครับ"
"ก็ดีเหมือนกันค่ะพ่อเลี้ยงไปกับว่านนะคะจะได้เร็วๆขากลับก็แวะซุปเปอร์ซื้อของมาทำอะไรกินกันด้วยนะว่าน" เมษารีบให้พ่อเลี้ยงหนุ่มยื่นมือเข้ามาช่วยทันทีเพราะว่านรักจะได้ไม่ต้องไปคนเดียว
"อ่อ.โอเค"
ไรอันที่นั่งรถตู้คันหรูมาพร้อมกับคุณย่าของเขาเพื่อที่จะกลับเข้าโรงแรมหลังจากที่ไปทานอาหารข้างนอกมา
"จอดรถให้ฉันเดี๋ยวสิ...คุณย่าไปโรงแรมก่อนเลยนะครับเดี๋ยวผมตามไป” ดวงตาคมมองหญิงสาวที่เขาไม่มีวันลืมอยู่ที่หน้าซุปเปอร์กับชายหนุ่มบางคนแม่จะเห็นเธอแค่ข้างหลังเขาก็จำได้จึงรีบเอ่ยให้คนขับรถจอดและรีบลงตามสองคนนั้นเข้าไปในซุปเปอร์ทันที
"อ้าว...หลานคนนี้นี่มันยังไงกัน" เอมม่าส่ายหัวให้กับท่าทีรุกรี้รุกรนของหลานชาย
ทางด้านบุญทวีและว่านรักหลังจากพวกเขาส่งของเรียบร้อยแล้วก็รีบมาซื้อของในซุปเปอร์เพื่อที่จะได้รีบกลับไปทำอาหารทานกัน
"เนื้อหมูเอาเยอะแค่ไหนครับ" สองหนุ่มสาวยืนเลือกซื้ออาหารโดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้กำลังมีใครบางคนเดินตามพวกเขาอยู่ห่างๆ
"สองโลค่ะพ่อเลี้ยงพอดีเมษากินเยอะ"
"นี่เจ้าตัวคงจามใหญ่แล้วมั้งครับ"
"ฮ่าๆๆ" เสียงหัวร่อต่อกระซิกทำให้ไรอันกำมือแน่นบดเขี้ยวฟันจนแทบแหลกรานด้วยไม่พอใจที่เห็นหญิงสาวอยู่กับบุญทวี
...คราแรกว่าจะทำให้ตัวเองลืมหญิงสาวได้แล้วเชียวแต่พอยิ่งเห็นภาพแบบนี้อาการหึงหวงก็ได้ก่อกำเนิดขึ้น
เย็นของวัน
โรงแรม
"แล้วเราก็ไม่บอกย่าจะได้มาพร้อมกัน" เอมม่าบ่นเจคอปเพราะไม่ยอมบอกก่อนว่าจะมางานนี้เหมือนกันในระหว่างที่เจคอปนั่งรอไรอันอยู่ที่ห้องรับแขกชั้นวีไอพีที่เอมม่าพักอยู่
"มันกะทันหันเหมือนกันครับนี่ผมก็มาแทนคุณพ่อเท่านั้น"
"พวกเรานี่นะไม่ค่อยจะออกงานสังคมเท่าไรการสร้างสัมพันธ์กับผู้คนมากหน้าหลายตามันเป็นข้อดีในการทำธุรกิจรู้ไหม"
"รู้แล้วครับคุณย่า.." เจคอปก้มหน้างุดเดาไม่ผิดว่าเจอหน้าเอมม่าทีไรเขาต้องหูชาทุกที
"เดี๋ยวผมมานะครับคุณย่า" ไรอันออกมาจากห้องได้ก็เตรียมตัวออกไปข้างนอกกับเจคอปทันที
"เราจะไปไหนกัน"
"สังสรรค์กันนิดหน่อยครับ" ว่าจบก็รีบดึงกันออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่จะถูกถามคำถามยืดเยื้อจากผู้เป็นย่าที่เห็นพวกเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโต
"อย่าพากันดื่มจนไม่มีสติล่ะ" เอมม่าเอ่ยตามหลังชายหนุ่มทั้งสองด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นห่วงตราบใดที่หนุ่มทั้งสองยังไม่มีครอบครัวเธอก็ยังเห็นทั้งคู่เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็
"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง"เพื่อนฉัน.." "อืม..ว่านรัก""ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอกครู่ต่อมา"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เ
วันต่อมา"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม" ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว" เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก"หา..." เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" "อืม.. ไปเถอะ" หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ" ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชั
"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน"อะไรนะ" "เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา" เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียวชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนข
“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง"ครับ" เจคอปพยักหน้าเบาๆ"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ" เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" "คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น" เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเ
"ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะพรากลูกไปจากฉันไม่ได้นะ" ใบหน้านวลส่ายหัวพัลวัลขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ"ลูกของผม..ผมก็ต้องมีสิทธิ์เลี้ยงดู""ไม่...ฉันไม่ยอม" "คิดจะสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ..คิดให้ดีนะ" "ไม่นะ..ฮือๆๆ..ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก.." ยิ่งถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางสู้เข้าได้ทำให้ว่านรักเริ่มสะอึกสะอื้นตัวโยนเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอคงสู้เขาไม่ได้จริงๆหากเขาคิดจะพรากลูกเธอไป"ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "คุณจะแกล้งอะไรฉันอีก..แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีฉันกับลูกอยู่ก็พอแล้ว..นะคะฉันขอร้อง""คิดอะไรของคุณ" ไรอันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจจะให้เขาลืมว่าเป็นพ่อคนเป็นใครจะทำได้"คุณนั่นแหละคิดอะไรอยู่คิดจะมาพรากลูกจากฉันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ.." สาวเจ้ายังคงสะอื้นไม่หยุด"อยู่กับผมสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "ทำแบบนี้เพื่ออะไร..คุณจะทนอยู่กับคนที่คุณเกลียดเพื่ออะไร...ฮือๆๆ.." ว่านรักมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เข้าใจเขาเกลียดเธอแต่อยากจะให้อยู่กับเขาเพื่ออะไร..เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอลืมว่าเธอรักเขาไม่ได้เสียที"บอกผมหน
ครู่ต่อมา"พวกคุณกลับกันไปก่อนผมจะคุยกับว่านเรื่องนี้เอง" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันได้พักใหญ่ไรอันก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเจคอปและเมษาจึงให้ทั้งคู่กลับไปก่อนเรื่องในครอบครัวของเขาตอนนี้เขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง ทางด้านเมษาที่มีสีหน้ากังวลมาตั้งแต่ขับรถกลับทำให้เจคอปต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"กลัวว่าเพื่อนคุณจะโกรธเหรอ""....." เมษาพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ"คุณทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วจะกลัวอะไร" "ถ้าเป็นคุณ.. คุณจะทำยังไง""ผมก็ทำแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ" เจคอปเอ่ยปลอบใจหญิงสาวไม่ให้คิดมากเพราะในสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องที่สุดแล้วอันที่จริงหากเป็นเขาไรอันคงจะได้รู้เรื่องเร็วกว่านี้แน่นอน หลังจากขับรถออกมาจากบ้านพักไรอันไม่นานนักเจคอปก็พาเมษากลับมาถึงที่บ้าน"ขอบคุณนะคะคุณก็กลับไปได้แล้ว" สาวเจ้าลงรถได้ก็ไล่ชายหนุ่มกลับไปทันที"ผมจะอยู่กับคุณ" เจคอปเดินนำหน้าเมษาเข้าไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาในบ้านหน้าตาเฉย"อะไรนะ... อยู่ไม่ได้" เมษาไม่ได้สนิทจนไว้ใจให้เจคอปอยู่กับเธอสองต่อสองจึงปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ที่นี่"ผมเหนื่อยขอนอนพักผ่อนหน่อยนะ" เจคอปหลับตาลงหลังเอ่ยจบ"คนอะไรหน้าด้านหน้าทน" หญิงส
"คนไม่ดีก็ย่อมต้องได้รับสิ่งไม่ดีตอบ" คำพูดของไรอันเริ่มมีเสียงแข็งเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวต้องคอยปกป้องคนอื่นขนาดนี้ด้วย"ขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้านะคะ..คุณก็รู้นี่คะว่าวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ""คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงตามล่าคุณ..มีคนบอกผมว่าคนที่ชนน้องผมเมาแล้วขับแต่ผลตรวจของตำรวจบอกว่าคนที่ชนไม่ได้เมาและมีสติครบทุกอย่างตอนนั้นผมคิดว่ายังไงพวกคุณก็ต้องยัดเงินตำรวจแน่ๆแต่ผมหาหลักฐานไม่ได้เท่านั้น...ซึ่งถ้าวันนั้นน้องสาวคุณเป็นคนยอมรับผิดป่านน้น้องคุณคงอยู่ในคุกไปแล้ว.....และคุณจะปกป้องคนแบบนั้นไปทำไม...เค้าไม่ได้ห่วงคุณสักนิดว่าคุณจะเจออะไร""ถ้าคุณอยากให้ฉันกับลูกกลับมาอยู่กับคุณขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้า" ว่านรักผละตัวออกจาอกของชายหนุ่มเธอเงยมองหน้าเขาขอร้องด้วยน้ำตาเธอคิดว่าหากเธอใช้ข้อต่อรองแบบนี้ก็คงจะทำให้ชายหนุ่มยอมได้"ว่าน..." ไรอันเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจโมโหในความจิตใจดีของหญิงสาวเพราะแบบนี้ถึงทำให้เธอต้องมารับชะตากรรมที่ตังเองไม่ได้ก่อ"แอ้..แง่..ๆๆ""ฉันไปดูเด็กๆก่อนนะคะ" ว่านรักรีบเดินหนีไรอันเพราะต้องรีบไปดูลูกๆของเธอหลังจากได้ยินเสียงร้อง"นี่คุณภาพพวกนี้ของใครเหรอ" ช