"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก
"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว
"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม"
"หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่"
"จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้
"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน"
"ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน
"อืม.."
"งั้นฉันไปด้วย"
"แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน
"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิดบังตาอีกต่อไปด้วย
สามปีต่อมา
หัวหิน
ณ บ้านไม้หลังสีขาวทรงปั้นหยาโบราณหลังไม่ใหญ่มากสามห้องนอนสองห้องน้ำกับอีกหนึ่งลานระเบียงกว้างริมทะเลหิวหินบ้านหลังนี้เป็นบ้านเก่าแก่ของย่าว่านรักและตอนนี้เธอก็อาศัยอยู่ที่นี่ได้สามปีกว่าแล้วหลังจากที่เล่าความจริงให้ปราโมทย์ฟังทั้งหมดเมษากับว่านรักก็ย้ายมาอยู่ที่นี่โดยที่มีแค่ปราโมทย์รู้ความจริงคนเดียวเท่านั้นว่าทั้งสองมาที่นี่เพราะอะไร
หลังจากที่มาอยู่ที่นี่ช่วงแรกๆว่านรักก็แพ้ท้องหนักจนเมษาต้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่างจึงยังหางานทำไม่ได้เมษาจึงหาไอเดียทำงานอยู่กับบ้านเธอพอจะวาดรูปขายได้เงินมาก้อนหนึ่งจึงใช้เป็นทุนในการขายเทียนหอมซึ่งเป็นสูตรผสมของตาเธอเองที่จะทำให้มีกลิ่นหอมสดชื่นแปลกแตกต่างไปกว่าใครจนลูกค้าที่สั่งออนไลน์ไปติดใจและบอกกันปากต่อปากทำให้ขายดีจวบจนถึงปัจจุบันนี้
เย็นของวัน
เด็กแฝดชายหญิงลูกครึ่งตัวอ้วนกลมวัยสองขวบกว่าวิ่งเล่นกันอยู่ริมทะเลในยามแดดร่มหยอกกันเล่นหัวเราะคิกคักตามประสาพี่น้องโดยมีเมษาและว่านรักดูแลอยู่ไม่ห่าง
"แทนใจไออุ่นมาอาบน้ำเร็วลูก" เมื่อปล่อยให้เจ้าแฝดเล่นกันจนเย็นว่านรักจึงต้องเรียกลูกๆเข้ามาอาบน้ำก่อนที่จะมืดค่ำเสียก่อน
"ค้าบบบ.. /ค่า" เจ้าสองก้อนลมตัวขาวจ้ำม่ำผมสีเทาอ่อนนัยตาสีน้ำข้าวแก้มย้วยแข่งกันวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่จนเนื้อปล้องๆตามตัวสะเทือนเรียกเสียงหัวเราะเอ็นดูจากเมษาและว่านรักได้เป็นอย่างดี
เมษาเป็นคนเตรียมน้ำให้หลานทั้งสองของเธอก่อนที่ว่านรักจะทำการถอดเสื้อผ้าเด็กๆทั้งสองจนตัวล่อนจ้อนพอลงเหยียบน้ำในอ่างอาบน้ำของเจ้าตัวได้เจ้าก้อนทั้งสองก็ระริกระรี้อารมณ์ดีที่ได้อาบน้ำเย็นๆแบบที่ตนโปรดปราน
"น้ำเย็นๆชื่นใจไหมลูก..อะนี่ลูกบอลครับ" เมษาตักน้ำราดตัวให้แทนใจก่อนจะยื่นลูกบอลพลาสติกสองสามลูกลงอ่างให้หลานชายชอบเหลือเกินอาบน้ำทีไรเป็นต้องมีลูกบอลลอยอยู่ข้างๆตัวเสมอ
"จื้น.." เด็กชายหยิบลูกบอลขึ้นมาเล่นก่อนจะตอบคนเป็นหน้าด้วยสีหน้าระรื่น
"เป็ดๆ" ส่วนไออุ่นเมื่อเห็นว่าคนเป็นแม่ยังไม่หยิบของเล่นเวลาอาบน้ำได้เสียทีจึงชี้นิ้วป้อมไปที่เป็ดน้อยสองสามตัวที่วางอยู่ในชั้นวาง
"ขาดไม่ได้เลยนะคะ” ว่านรักรีบหยิบเป็ดน้อยมาลอยลงอ่างให้ไออุ่นก่อนจะยกมือจับแก้มย้วยของลูกสาวเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
อเมริกา
บริษัทXXX
"ตกลงเราจะดื่มแบบนี้ทุกวันเลยเหรอตาใหญ่" เอมม่าเดินเข้ามาในห้องทำงานของไรอันสองสามปีมานี้เธอเห็นว่าไรอันเอาแต่ดื่มทุกวันทั้งยังปล่อยตัวทรุดโทรมผมเผ้าไม่ตัดหนวดเคราเฟิ้มไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนจึงเห็นทีเธอต้องตักเตือนกันบ้างแล้วเพราะหากหลานชายเธอเป็นแบบนี้อีกต่อไปพนักงานต่างไม่มีใครอยากเคารพกันพอดีมีอย่างที่ไหนเจ้านานดื่มไปด้วยทำงานไปด้วย
"ผมก็ทำงานได้นี่ครับคุณย่า" ไรอันยังคงเถียงข้างๆคูๆเขารู้ตัวดีแม้นเขาจะดื่มหนักแต่งานเขาก็ไม่มีอะไรเสียอยู่แล้ว
"รู้แล้ว.. เอ่อ.. อีกไม่กี่วันนี้มีงานการกุศลที่เมืองไทยย่าได้รับเชิญด้วยเราไปกับย่านะ"
"คุณย่าก็รู้ว่าผมไม่ชอบงานแบบนี้" ไรอันเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินสถานที่ที่ย่าของเขาจะไปก่อนจะตอบปฏิเสธ
"ไปเป็นเพื่อนย่าหน่อยจะเป็นไรไป...นี่ถ้าย่ามีคนอื่นย่าก็จะชวนไปแล้วล่ะ" เอมม่าบ่นอุบด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเพราะตอนนี้ครอบครัวเธอก็เหลือแค่หลานชายเพียงคนเดียวหากเขาไม่สนใจจะออกงานกับเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะหาใครไปแทนได้
"ก็ได้ครับคุณย่า" ร่างสูงเข้ามากอดคนเป็นย่าที่กำลังทำหน้างอนก่อนจะยอมตกลงไปกับย่าของเขาหากงานนี้เขาไม่ไปมีหวังถูกย่าของเขาประชดประชันไม่จบแน่
ตกดึกเมื่อเด็กๆทั้งสองหลับก็เป็นเวลาทำงานของว่านรักและเมษาที่ต้องรีบแพ็คเทียนที่ทำเอาไว้ใส่กล่องให้เสร็จทันลูกค้าที่สั่งมาที่ทั้งสองเลือกที่จะทำเวลาเด็กๆหลับเพราะเจ้าแสบทั้งสองเมื่อเห็นแม่กับน้าทำงานก็จะต้องคอยมานั่งช่วยซึ่งก็ทำให้เละกว่าเดิมทุกทีไป
"อีกสองสามวันฉันจะไปเที่ยวกับคุณพุฒิแกอยู่กับเด็กๆได้ใช่ไหม"เมษาว่าจะบอกเรื่องนี้กับว่านรักตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วแต่ก็ลืมเมษารู้จักกับพุฒิพัตรหนุ่มหล่อเจ้าของร้านภาพวาดตั้งแต่มาอยู่ที่หัวหินได้เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ตอนที่เธอเอารูปที่เธอวาดไปฝากขายที่ร้านของเขาต่อจากนั้นพุฒิพัตรจึงพยายามติดต่อหญิงสาวมาอยู่เรื่อยๆจนทั้งคู่ได้คบกันและพุฒิพัตรเองก็มักจะให้เมษาวาดรูปให้เขาอยู่บ่อยๆ
"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ"อืม..""รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า"ปิดทองหลังพระว่างั้น" "อืม.. ก็ประมาณนั้น" "อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" "งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี วันต่อมา"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมอง
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็
"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง"เพื่อนฉัน.." "อืม..ว่านรัก""ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอกครู่ต่อมา"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เ
วันต่อมา"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม" ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว" เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก"หา..." เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" "อืม.. ไปเถอะ" หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ" ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชั
"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน"อะไรนะ" "เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา" เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียวชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนข
“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง"ครับ" เจคอปพยักหน้าเบาๆ"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ" เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" "คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น" เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเ
"ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะพรากลูกไปจากฉันไม่ได้นะ" ใบหน้านวลส่ายหัวพัลวัลขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ"ลูกของผม..ผมก็ต้องมีสิทธิ์เลี้ยงดู""ไม่...ฉันไม่ยอม" "คิดจะสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ..คิดให้ดีนะ" "ไม่นะ..ฮือๆๆ..ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก.." ยิ่งถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางสู้เข้าได้ทำให้ว่านรักเริ่มสะอึกสะอื้นตัวโยนเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอคงสู้เขาไม่ได้จริงๆหากเขาคิดจะพรากลูกเธอไป"ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "คุณจะแกล้งอะไรฉันอีก..แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีฉันกับลูกอยู่ก็พอแล้ว..นะคะฉันขอร้อง""คิดอะไรของคุณ" ไรอันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจจะให้เขาลืมว่าเป็นพ่อคนเป็นใครจะทำได้"คุณนั่นแหละคิดอะไรอยู่คิดจะมาพรากลูกจากฉันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ.." สาวเจ้ายังคงสะอื้นไม่หยุด"อยู่กับผมสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "ทำแบบนี้เพื่ออะไร..คุณจะทนอยู่กับคนที่คุณเกลียดเพื่ออะไร...ฮือๆๆ.." ว่านรักมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เข้าใจเขาเกลียดเธอแต่อยากจะให้อยู่กับเขาเพื่ออะไร..เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอลืมว่าเธอรักเขาไม่ได้เสียที"บอกผมหน
ครู่ต่อมา"พวกคุณกลับกันไปก่อนผมจะคุยกับว่านเรื่องนี้เอง" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันได้พักใหญ่ไรอันก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเจคอปและเมษาจึงให้ทั้งคู่กลับไปก่อนเรื่องในครอบครัวของเขาตอนนี้เขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง ทางด้านเมษาที่มีสีหน้ากังวลมาตั้งแต่ขับรถกลับทำให้เจคอปต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"กลัวว่าเพื่อนคุณจะโกรธเหรอ""....." เมษาพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ"คุณทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วจะกลัวอะไร" "ถ้าเป็นคุณ.. คุณจะทำยังไง""ผมก็ทำแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ" เจคอปเอ่ยปลอบใจหญิงสาวไม่ให้คิดมากเพราะในสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องที่สุดแล้วอันที่จริงหากเป็นเขาไรอันคงจะได้รู้เรื่องเร็วกว่านี้แน่นอน หลังจากขับรถออกมาจากบ้านพักไรอันไม่นานนักเจคอปก็พาเมษากลับมาถึงที่บ้าน"ขอบคุณนะคะคุณก็กลับไปได้แล้ว" สาวเจ้าลงรถได้ก็ไล่ชายหนุ่มกลับไปทันที"ผมจะอยู่กับคุณ" เจคอปเดินนำหน้าเมษาเข้าไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาในบ้านหน้าตาเฉย"อะไรนะ... อยู่ไม่ได้" เมษาไม่ได้สนิทจนไว้ใจให้เจคอปอยู่กับเธอสองต่อสองจึงปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ที่นี่"ผมเหนื่อยขอนอนพักผ่อนหน่อยนะ" เจคอปหลับตาลงหลังเอ่ยจบ"คนอะไรหน้าด้านหน้าทน" หญิงส