ตอนที่26

คลับหรู

"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน

"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก

"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า"

"ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น

"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก

"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้"  เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน

   คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็บปวดให้แต่เขาก็เข้าใจว่าความรักมันห้ามอะไรไม่ได้อยู่แล้วขนาดคนที่ตายไปแล้วเขาก็ยังรักเธอไม่มีวันเลิกลาได้เลย

   

 วันต่อมา

   หลังจากที่หนูนาและบุญทวีกลับไปแล้วเมษาเตรียมภาพที่เธอวาดใส่ถุงผ้าใบใหญ่เพื่อที่จะเอาไปให้พุฒิพัตรที่คอนโดเพราะเธอติดต่อเข้าไม่ได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วและกลัวว่าชายหนุ่มจะเอาภาพที่เธอวาดให้ไปใช้ส่งให้ทีมงานคัดเลือกไม่ทันในงานประมูลที่จะเริ่มขึ้นประมาณเดือนหน้าจึงรีบเอาไปให้เขาในวันนี้

 แกร๊กกก

"อยู่ไหนของเค้านะ"   เมษายืนโทรหาแฟนหนุ่มของเธออยู่นานที่หน้าคอนโดก่อนที่จะตัดสินใจใช้คีย์การ์ดและกุญแจสำรองที่เขาเคยให้เอาไว้เปิดเข้ามาด้านใน

"นังนั่นมันก็โง่วาดรูปให้คุณเอามาทำกำไรได้ตั้งเยอะเลยนะคะ"   หญิงสาวชะงักงันกับเสียงสองหนุ่มสาวที่คุยกันอยู่ในห้องนอนแม้นประตูห้องจะปิดเธอก็ได้ยินเสียงมันชัดแจ๋ว

"ผมก็พึ่งเคยเห็นคนอะไรแค่พูดดีด้วยหน่อยหลอกง่ายหลอกดายเสียเหลือเกิน"

"ก็ดีนะคะเป็นตัวทำเงินแล้วก็แก้ขัดตอนที่ฉันไม่อยู่กับคุณด้วย"

"ผมไม่เคยอยากได้ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอารมณ์..เอาเป็นขอซื้อที่อื่นชั่วครั้งชั่วคราวจะได้หรือเปล่า"

"แล้วแต่คุณเถอะค่ะ" 

"ทุเรศ...ทุเรศที่สุด.." เมษาเอ่ยเสียงดังอย่างสั่นเครือหญิงสาวกำมือแน่นตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไว้ใจชายหนุ่มมาตลอดเห็นว่าเขาเป็นคนดีจนยอมทำทุกอย่างให้ตามที่เขาขอจนวันนี้เธอได้รู้แล้วว่าเขาก็เป็นคนที่โกหกปริ้นปร้อนเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น

แกร๊ก

"ม..เม.." พุฒิพัตรเปิดประตูออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงดังของใครบางคนอยู่ที่หน้าห้องนอนเมื่อเห็นชัดว่าเป็นใครเขาก็ถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะหากหญิงสาวไม่ยอมวาดรูปให้เขาต่อเท่ากับเขาขาดรายได้ไปมหาศาลเลยทีเดียว

"ไอ้ชาติชั่ว..เธอก็เหมือนกันเห็นผู้หญิงด้วยกันถูกหลอกเป็นเรื่องสนุกเหรอ...อย่าหวังว่าพวกแกจะหลอกฉันได้อีกต่อไป" เมษาชี้หน้าทั้งสองในห้องนอนด้วยความเคียดแค้นก่อนจะด่าทอเสียงฝาดและรีบออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

"ฉันกลับดึกหน่อยนะว่านปิดไฟนอนได้เลยไม่ต้องรอ" เมษานั่งพิมพ์ข้อความส่งไปให้ว่านรักขณะที่เธอนั่งดื่มย้อมใจอยู่ที่ผับใกล้ๆกับคอนโดของพุฒิพัตร

"เฉิ่มเชยงั้นเหรอ...มันต้องสวยเซ็กซี่ขนาดไหนกันล่ะคิดว่าฉันแต่งตัวไม่เป็นหรือไง..." หญิงสาวเหลือบมองชุดที่ตัวเองใส่ก่อนจะสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์แล้วยกแก้วน้ำเมาดื่มต่อ

"..นั่นมัน.." เจคอปที่ดื่มอยู่ชั้นบนของผับเพราะนัดคนของเขามาคุยงานที่นี่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวในเสื้อยืดกางเกงยีนส์มีถุงผ้าใบใหญ่กองอยู่ข้างๆที่เคาเตอร์บาร์เมื่อเขาเพ่งมองไปที่เธอชัดๆก็จำได้ทันทีว่าเธอคือเมษา

"น้องเอามาอีก" แก้วแล้วแก้วเล่าที่เมษายกดื่มจนตอนนี้แทบจะพยุงหัวตัวเองไม่ขึ้นแต่เธอก็ยังไม่คิดจะเลิกดื่ม

"คุณ.." เจคอปรีบเข้ามาทักทายเมษาเพราะคิดว่าน่าจะรู้ที่อยู่ของว่านรักโดยที่เขาไม่ต้องวานให้ลูกน้องเสียเวลาสืบ

"หืม..คุณเป็นใคร" เมษามองชายหนุ่มหน้าฝรั่งด้วยอาการมึนงงเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใครจู่ๆก็เข้ามาทักเธอเหมือนสนิทสนม

“ผมอยากรู้ว่าว่านรักอยู่ที่ไหน” เจคอปถือโอกาสตอนที่หญิงสาวนั้นเมาเพื่อล้วงความลับ

"..ไอ้พวกคนหลอกลวงไม่จริงใจ" เมษาโพร่งออกมาเพราะไร้สติตอนนี้เธอเห็นใครเป็นผู้ชายเข้ามาคุยกับเธอกต้อว่าเขาไม่จริงใจไปเสียหมด

"นี่คุณเลิกดื่มได้แล้วเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน"

"ไม่วันนี้ฉันไม่กลับบ้านฉันไม่อยากร้องให้ให้เพื่อนฉันเห็น"

"งั้นไปนอนบ้านผม" 

"บ้านคุณเหรอ" เมษาเริ่มมีสีหน้าฉงน

"อืม" 

"มีที่ให้ฉันนอนเหรอ"

"มีสิจะไปไหมล่ะ"

"ไปสิไป.." เจคอปอมยิ้มกริ่มคิดว่ายังเธอก็ต้องได้เรื่องว่านรักมาบ้างแน่นอน

ไม่นานนักเจคอปก็พาเมษากลับมาที่บ้านพักหรูที่เขาเช่าเอาไว้