ตอนที่29

"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง

"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน

"อะไรนะ"  

"เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา"  เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที

“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ

   ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียว

ชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นทุกที

"อืม.."

"ตื่นแล้วเหรอ"  

"ร..ไรอัน.” ร่างบางที่พึ่งตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มได้เธอก็ต้องรีบถอยกรูหลังติดกับหัวเตียงกรอกตามองรอบๆด้วยความเป็นกังวลเพราะไม่รู้ว่าไรอันจะทำอะไรกับเธอบ้างหลังจากนี้

“ไม่เจอกันนานนะ” คนตัวโตลุกจากเก้าอี้มากระชากหญิงสาวมาไว้ในอ้อมอก

“.คุณจะมายุ่งกับชีวิตฉันอีกทำไม"  หญิงสาวจำได้ว่าชายหนุ่มเป็นคนบอกเองว่าเขาไม่ขอเจอเธออีกแต่ทำไมเขาต้องกลับมาเพื่อย้ำแผลเดิมทำร้ายหัวใจของเธอด้วย

"ไม่มีอะไรมากแค่ไม่อยากเห็นคุณมีความสุข"   

"ปล่อยฉันไปเถอะฉันมีหน้าที่ของฉัน" สิ้นเสียงสากของคนเอาแต่ใจดวงตากลมของสาวเจ้าก็ไหวระริกก่อนจะขอร้องเขาให้ปล่อยเธอไป

"หน้าที่ของคุณงั้นเหรอ..." 

"ฉันต้องกลับไปดูแลคนที่ฉันรัก" 

"ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นน่ะเหรอ..ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ" ดวงตาคมมองร่างบางในอ้อมกอดอย่างไม่พอใจที่หญิงสาวพูดถึงคนรักต่อหน้าของเขา

"จะไปถึงไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ" ว่านรักไม่รู้ว่าเขาโยงไปหาพ่อเลี้ยงหนุ่มได้อย่างไรแต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรหากเขาเข้าใจอย่างไรเธอก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายตอนนี้แค่ขอให้เขาปล่อยเธอไปเป็นพอ

"เพราะคุณคนเดียวทำให้ผมเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้" ไรอันกัดฟันกรอด

"เป็นที่ตัวคุณต่างหากคุณไม่ยอมปล่อยวางเอง" ว่านรักเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยน้ำตา

"ผมจะไม่ยอมปล่อยให้คุณกลับไปเสวยสุขกับไอ้พ่อเลี้ยงนั่นหรอก" ชายหนุ่มตวาดเสียงฝาดก่อนจะเดินออกจากห้องไปและล็อคประตูขังหญิงสาวเอาไว้

"ไม่นะ..ไรอัน..ปล่อยฉันไป..ไรอัน.." 

ปั้งๆๆๆ “ไรอันปล่อยฉันไป..ฮือๆๆ..”  ร่างบางสะอึกสะอื้นทุบประตูระรัวอยากกลับไปหาลูกๆเธอใจจะขาดแต่ก็บอกไรอันตามตรงไม่ได้เพราะรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าหากเขารู้เรื่องลูกคงไม่วายพรากลูกไปจากเธอ

"รักมันมากใช่ไหมอย่าหวังว่าคุณจะได้อยู่เสวยสุขกับมัน" ไรอันออกมานั่งดื่มรับลมทะเลยามค่ำคืนที่ระเบียงบ้านเขากระดกดื่มน้ำเมาอึกใหญ่ก่อนจะกัดกรามแน่นแค้นใจที่หญิงสาวมีคนรักใหม่ไปแล้วทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาก็ไม่ได้มีสิทธิ์ยุ่งอะไรกับชีวิตของเธอแต่ก็ทำใจไม่ยุ่งไม่ได้อยู่ดี

  ทางด้านว่านรักหลังจากที่ฟูมฟายอยู่พักใหญ่เธอก็รีบตั้งสติหาทางที่จะออกไปจากที่นี่เพราะเธอจะปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนานกว่านี้ไม่ได้ไม่รู้ว่าลูกๆเธอและเมษาจะเป็นอย่างไรเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ได้กลับบ้าน

"ไม่ได้..ถ้าเราไม่ได้กลับไปแทนใจกับไออุ่นจะอยู่ยังไง"  หญิงสาวเดินดูหน้าต่างรอบๆห้องพบว่าเธอน่าจะอยู่ชั้นสามของบ้านและที่นี่ติดทะเลเธอคิดว่าที่นี่น่าจะไม่ไกลจากที่ตัวเมืองมากนักจึงตัดสินใจถอดผ้าม่านมัดต่อกันปีนลงมาด้านล่าง

ตุบ

".. อื้อ..โอ้ยย.."  แต่ด้วยผ้าม่านค่อนข้างผืนสั้นจึงทำให้เธอยังไม่ทันถึงชั้นสองดีก็ต้องกระโดดลงมาจนทำให้ข้อเท้าแพลงเล็กน้อย

แกร๊กกก

"ว่านรัก.." ไรอันเข้าห้องมาไม่เห็นหญิงสาวเห็นแต่ผ้าม่านผูกติดกับเหล็กบานพับหน้าต่างจึงรีบสาวเท้ายาวๆไปดูและเขาก็เห็นในตอนที่หญิงสาวปีนลงถึงด้านล่างพอดี

ซ่า......

 "หา.." ว่านรักรู้ว่าไรอันเห็นเธอแล้วจึงรีบพยุงตัวเองลุกขึ้นให้เร็วที่สุดและพยายามวิ่งหนีแต่เธอก็ใช้ความเร็วได้ไม่มากเนื่องจากเจ็บที่ข้อเท้าขวาแถมตอนนี้พายุฝนจู่ๆก็โหมลงมากระหน่ำให้เธอเห็นหนทางข้างหน้าได้ชัดเจนอีกด้วย

"จะหนีไปไหนห้ะ.."

"อ๊ายย.." ไรอันวิ่งมาประชิดตัวหญิงสาวได้เขาก็แบกเธอกลับไปที่บ้านทันทีโดยไม่สนคนที่กำลังดิ้นทักทานเขาอยู่แม้แต่น้อย

  เมื่อแบกหญิงสาวกลับมาที่ห้องได้ไรอันก็เหวี่ยงร่างที่เปียกชุ่มลงบนเตียงด้วยความโมโหก่อนจะทาบทับร่างบางเอาไว้ด้วยตัวที่เปียกชุ่มน้ำฝนของเขา

"ปล่อยฉันไปเถอะไรอันเมื่อไรคุณจะเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นซะที"  ว่านรักอ้อนวอนคนตรงหน้าด้วยน้ำตา

"มันเรื่องของผม.." 

แคว้กกก

  มือหนาฉีกเสื้อของหญิงสาวขาดวิ่นไปในคราวเดียวเผยให้เห็นบราสีหวานที่ปกปิดเต้างามของเธอเอาไว้

"ไรอัน...อย่านะ...ฉันแต่งงานกับพ่อเลี้ยงแล้วและตอนนี้ก็มีลูกด้วยกันแล้วด้วย.."  ว่านรักรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจึงรีบโกหกอีกฝ่ายเพื่อที่เหตุการณ์แบบครั้งนั้นจะได้ไม่เกิดขึ้นอีก

“..หึ่..”  สิ้นเสียงของหญิงสาวไรอันก็กัดฟันกรอดผละตัวออกจากร่างบางและออกไปจากห้องทันทีเขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียวได้เพราะรู้ว่าเธอคงหนีไปไหนไม่ได้เพราะเจ็บอยู่...เขาต้องรีบออกมาก่อนจะควบคุมอารมณ์โมโหไม่อยู่ด้วยเกลียดคำของเธอที่ว่าเธอแต่งงานและมีลูกกับบุญทวีแล้วมันเหมือนเข็มนับพันที่แล่นมาทิ่มแทงหัวใจของเขาในคราวเดียว