ตอนที่28

 วันต่อมา

"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม"   ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง

"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว"  เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก

"หา..."  เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน

  เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ

"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้

"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน

"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" 

"อืม.. ไปเถอะ"   

 หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ

"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ"  ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดเพราะตอนนี้ติดต่อเพื่อนเธอไม่ได้เสียอย่างนั้น

 ทางด้านว่านรักตอนนี้เธอนั่งรอคนที่จะมารับเทียนหอมที่ริมทะเลพักใหญ่แล้วแถมตรงนี้คนก็ไม่ค่อยจะผ่านมาด้วยเธอจึงใจไม่ดีเท่าไร

"มือถือก็แบตหมดอีก..จะมาตอนไหนกันนะ.."  เธอตั้งใจว่าจะโทรหาลูกค้าแต่มือถือก็ดันมาแบตหมดเอาเสียได้

"อื้อออ.." จากที่ยืนกังวลจู่ๆเธอก็หมดสติลงเพราะมีบางคนโปะยาสลบเธอและอุ้มเธอออกไปจากที่นี่

  เย็นของวัน

"ไปถึงไหนนะว่านทำไมยังไม่กลับมาอีก" เมษานั่งป้อนข้าวเจ้าสองแสบช่วงเย็นเธอไม่รู้ว่าตอนนี้ว่านรักไปถึงไหนถึงได้ยังไม่กลับมาเสียที

"ไข่ตุ๋นของไออุ่นกับแทนใจกินเยอะๆเลยนะลูก" เมษาดูแลเด็กๆไปด้วยสายตาก็ชะเง้อมองหน้าบ้านไปด้วยหากค่ำแล้วว่านรักยังไม่กลับเธอคิดว่ามันคงมีอะไรแปลกๆแล้ว

"หวัดดี"

"จ..เจคอปคุณมาที่นี่ได้ยังไง..เด็กๆทานข้าวไปก่อนนะลูก"  เมษาหยุดชะงักการกระทำในตอนนี้ทั้งหมดเพราะตกใจที่เจคอปเข้ามายืนอยู่ในบ้านเธอจึงรีบบอกกับเด็กๆให้นั่งทานข้าวกันไปก่อนแล้วจึงรีบดึงแขนของเจคอปให้ออกไปคุยกันที่หน้าบ้าน

“เด็กสองคนนั่นลูกใครเหรอ” เจอคอปตกใจนิดหน่อยแต่ก็เก็บอาการเอาไว้เพราะคนที่สืบเรื่องว่านรักให้เขาไม่ได้บอกว่าที่บ้านนี้มีเด็กเล็กด้วยแถมเด็กสองคนนั่นใครมองแวบเดียวก็ดูออกว่าเป็นลูกครึ่ง

“ลูกฉัน” เมษากอดอกยืนคุยกับเจคอปด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก

"คุณเป็นแม่เด็กสองคนนั้นจริงๆเหรอ" ดวงตาคมหลี่สายตามองหญิงสาวอย่างไม่ค่อยเชื่อคำที่เธอบอกกับเขาเท่าไร

"ใช่..ถามทำไม" เมษายังยืนยัยคำเดิมแต่อาการประหม่าของเธอมันทำให้ชายหนุ่มจับพิรุจได้

"ผมไม่ใช่เด็กสองขวบนะคุณ.. อย่ามาหลอกเสียให้ยากคืนนั้นคุณ.."  เจคอปรู้ดีว่าหญิงสาวน่าจะยังไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนเพราะขนาดเขาหลอกว่าเขานอนกับเธอหญิงสาวยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าถูกหลอกหากเป็นผู้หญิงที่เคยผ่านประสบการณ์พวกนี้มาแล้วต้องรู้บ้างว่าร่างกายของตัวเองจะเป็นอย่างไรหลังมีสัมพันธ์สวาทเพราะฉะนั้นผู้หญิงที่ไม่เคยมีสัทพันธ์กับผู้ชายจะเป็นแม่คนได้อย่างไร

"นี่.. หยุดพูดถึงเรื่องคืนนั้นเดี๋ยวนี้นะ.." มือเรียวยกขึ้นป้องปิดปากร่างสูงให้หยุดพูดเรื่องคืนนั้นเพราะเธออยากจะลืมมัน

"ไม่พูดไม่ได้เพราะผมมาที่นี่เพื่อต้องการที่จะรับผิดชอบคุณ" 

"ไม่ต้องจะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ"  

"ไม่สิ..ต้องให้คุณรับผิดชอบผมมากกว่าเพราะคุณเป็นคนเริ่มก่อน"  ชายหนุ่มยังไม่หยุดกวนประสาทหญิงสาวเมื่อเธอยังไม่ยอมบอกความจริงกับเขาดีๆ

"นี่..บอกว่าอย่าพูดไง"  

"ถ้าคุณไม่ยอมบอกว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกใครเพื่อนคุณจะอยู่ในอันตราย" 

"ว่าน...อ๋อ..ที่ว่านยังไม่กลับมานี่ฝีมือคุณใช่ไหม" สาวเจ้าโกรธจนกำมือแน่นเรื่องที่เธอกังวลใจเรื่องว่านรักมันไม่ผิดจากที่เธอคิด

"ผมไม่รู้ผมแค่เดาว่าตอนนี้คุณว่านรักน่าจะอยู่กับไรอัน" เจคอปไม่ได้เดาแต่เขารู้ว่าไรอันทำอะไรเพียงแค่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไรอันพาว่านรักไปที่ไหนเท่านั้น

"ไรอันเหรอ..ล..แล้วเพื่อนฉัน.. "   เมษาใจเต้นไม่เป็นส่ำหากเพื่อนเธออยู่กับไรอันตอนนี้แล้วเพื่อนเธอจะถูกคนแบบนั้นทำอะไรบ้าง

"ไม่ต้องกลัวแค่บอกมาว่าเด็กสองคนนั่นลูกใครแล้วผมจะช่วยเพื่อนคุณเอง"   เจคอปยื่อนข้อเสนอให้หญิงสาวเพราะรู้ว่าข้อเสนอนี้ยังเธอก็ไม่ปฏิเสธ

  และแล้วเมษาก็จำต้องยอมบอกกับเจอคอปเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มนั้นช่วยเพื่อนเธอออกมาจากไรอันตอนนี้เธอห่วงเพื่อนเธอเหลือเกินไม่รู้ว่าว่านรักนั้นจะมีชีวิตอยู่ดีหรือไม่

"ผมคิดเอาไว้ไม่ผิด" เมื่อฟังคำสารภาพของหญิงสาวเจคอปก็ตบเข่าฉาดเพราะแอบคิดว่าเด็กลูกครึ่งทั้งสองนี่น่าจะเป็นลูกของว่านรักกับไรอัน

"แล้วไรอันจับเพื่อนฉันไปเพื่ออะไร"

"ถ้าผมคิดไม่ผิดไรอันยังรักเพื่อนคุณอยู่" 

"รักเหรอ...รักแล้วทำไมต้องทำกับเพื่อนฉันเจ็บแบบนั้น" เมษาขมวดคิ้วเป็นปมเธอไม่เคยคิดแม้แต่นิดเดียวว่าหลังจากที่ไรอันจำความได้แล้วจะเหลือเยื่อใยให้ว่านรักมีแค่เพื่อนเธอเท่านั้นที่ยังคงรักคนที่ทำร้ายตัวเองเสมอมา