ตอนที่36

 ช่วงเย็นของวัน

"นี่คุณอุ้มหลานดีๆล่ะเดี๋ยวจะพากันตกน้ำตกท่าไปซะ" เมษาเห็นเจคอปพาหลานๆวิ่งเล่นที่ริมสระน้ำจึงตะกนบอกให้เขาอุ้มหลานดีๆเพราะฝนพึ่งตกลงมาเมื่อคืนดินยังคงไม่แห้งสนิทดีเดี๋ยวเขาจะลื่นและพาเด็กๆตกน้ำเอาได้

"รู้แล้วน่า" เจคอปตะโกนตอบกลับเมษาก่อนจะอุ้มเจ้าก้อนทั้งสองวิ่งเล่นให้ห่างจากขอบสระพอสมควร

"สองคนนั้นดูสนิทกันมากเลยนะคะ"   ว่านรักและไรอันที่ยืนดูเจคอปละเมษากับลูกๆของเขาอยู่ไม่ห่างต่างก็มีความคิดที่เหมือนกันว่าดูช่วงนี้เมษาและเจคอปสนิทสนมกันเร็วมากเป็นพิเศษ

"นั่นสิผมก็ไม่เคยเห็นเจคสนิทกับใครแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่..."  ไรอันอมยิ้มอ่อนเขารู้ว่าเจคอปไม่ใช่คนที่จะสนิทกับผู้หญิงที่ไหนง่ายๆหากไม่ใช่ว่าอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นจริงๆ

 Rrrrr   ชายหนุ่มยังพูดไม่จบประโยคจู่ๆก็มีสายจากเจมส์เข้ามาจึงรีบกดรับ

"มีอะไรเหรอเจมส์...อะไรนะ" ไรอันถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเรื่องที่ได้รับรู้จากเจมส์เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก

"มีอะไรคะ" มือเรียวยื่นแตะบ่าสวามีของเธอเบาๆก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นสีหน้าของไรอันเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัดหลังวางสาย

"คุณย่าน่ะสิท่านล้มในห้องน้ำตอนนี้โคม่า" 

"หา.." จบประโยคเสียงสั่นของไรอันก็เป็นหญิงสาวที่มีสีหน้าตกใจตามเขาไปอย่างเห็นได้ชัด

วันต่อมา

เมื่อคืนทุกคนใช้เวลาเก็บของเตรียมเอาไว้เพื่อออกเดินทางกันช่วงเช้า

"รีบกลับไปเถอะลูก..ว่างๆก็แวะมาหาตาบ้าง"  ปราโมทย์อวยพรให้หลานๆของเขาก่อนจะเริ่มออกเดินทางกัน

"ครับตาพวกผมกลับก่อนนะครับ" ไรอันว่าจบก็เตรียมขนกระเป๋าขึ้นรถ

"อืม..โชคดีๆ" 

"ผมลานะครับตา" เจคอปที่พึ่งเก็บกระเป๋าเสร็จก็ลงมาลาปราโมทย์

"แล้วเรื่องที่คุยกับตาไว้ล่ะ" ชายชราเรียกเจคอปเอาไว้ก่อนที่เขาจะขึ้นรถไปถึงเรื่องที่คุยกันเมื่อสองสามวันก่อน

"ผมยังไม่ได้บอกเจ้าตัวเลยครับ" 

"อะไรกันเหรอ” เมษาทำหน้าสงสัยเมื่อทั้งตาของเธอและเจคอปมองเธอมาเป็นตาเดียว

เรื่องที่เจคอปคุยกับปราโมทย์เอาไว้ก็คือเขาส่งผลงานของเมษาที่วาดภาพไปให้เพื่อนของเขาที่เป็นคนจัดประมูลงานศิลป์ที่อเมริกาและเพื่อนของเขาก็ชอบผลงานของหญิงสาวมากๆเขาจึงเอ่ยขออนุญาตพาหญิงสาวไปร่วมงานประมูลที่อเมริกากับปราโมทย์ไว้แล้วแต่ยังไม่ได้บอกเธอ

"ฉันไม่กล้าออกงานนี่คุณ...ทำอะไรทำไมไม่ถามฉันก่อน" หลังเมษารู้เรื่องก็หน้าบูดหน้าบึ้งเล็กน้อย

"คุณเป็นคนมีฝีมือนะมั่นใจตัวเองหน่อยสิ...ผมจะบอกคุณไว้นะถ้าคุณได้เงินครั้งนี้คุณซื้ออุปกรณ์การเกษตรให้คนที่นี่ได้เยอะเลย" เจคอปเอ่ยสิ่งที่เธอจะได้เพื่อให้หญิงสาวเลิกอายการเปิดตัวว่าเป็นคนมีฝีมือเสียที

"จริงอะ" เมื่อข้อเสนอถูกใจหญิงสาวจึงเริ่มโลเลเล็กน้อย

"จริงสิ"

"เราอย่าคิดเยอะนักเลยโอกาสดีๆไม่ได้มีมาบ่อยๆนะลูก" ปราโมทย์เอ่ยเสริมเพราะโอกาสดีๆแบบนี้น้อยคนนักที่จะได้รับมัน

"จริงนะเม" ว่านรักกระตุ้นเมษาอีกแรงเพราะเธอเองก็อยากให้เมษาไปที่อเมริกากับเธอด้วยเหมือนกันถือเสียว่าไปเปิดหูเปิดตา

"ก็ได้จ่ะตา..."  และแล้วหญิงสาวก็ต้องยอมแต่เธอก็ต้องบินพร้อมกับเจคอปทีหลังไรอันและว่านรักเพราะต้องทำเรื่องเอกสารการเดินทางอีกเป็นอาทิตย์

 สองวันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

ตั้งแต่มาถึงอเมริกาได้ไรอันก็ได้แต่เครียดเรื่องย่าของเขาเพราะตอนนี้ท่านยังไม่รู้สึกตัวเลย

"ใช่..ท่านไม่เคยเป็นหนักขนาดนี้"  ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนักขณะที่พักอยู่ในโรงแรมใกล้กับโรงพยาบาลเขายังไม่ยอมกลับบ้านเพราะกลัวว่าหากฉุกเฉินจะดูใจย่าของเขาไม่ทัน

"คุณย่าอยู่ในมือหมอที่เก่งแล้วนี่คะคุณไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ" ว่านรักกอดปลอบสามีของเธอไว้หลวมๆเธอเชื่อว่าหมอเจมส์จะต้องรักญาคุณย่าจนหายเพราะเขาเป็นคนบอกกับเธอเองว่าหมอเจมส์เพื่อนของเขามีฝีมือที่สุดในโรงพยาบาลนี้

"เฮ้อ...ผมจะพยายามไม่เครียด" 

"ดีแล้วล่ะค่ะ...ฉันไปเตรียมนมให้เด็กๆก่อนนะคะอีกสักพักก็น่าจะง่วงนอนกันแล้ว"   ว่านรักเห็นสามีเธอรับปากเช่นนั้นจึงยิ้มออกได้และออกไปดูลูกๆของเธอที่เล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่นเธอต้องรีบพาเจ้าแสบเข้านอนก่อนที่จะงอแง

อาทิตย์ต่อมา

สามสี่วันมาแล้วที่เอมม่าฟื้นขึ้นแต่ก็ยังคงต้องดูแลกันอยู่ใกล้ชิดหลังจากที่ไรอันรู้ว่าคุณย่าของเขาดีขึ้นก็โล่งใจเป็นอย่างมากและย้ายจากโรงแรมกลับไปที่บ้านเพื่อที่ลูกๆของเขาจะได้มีพื้นที่วิ่งเล่นและมีพี่เลี้ยงคอยช่วยว่านรักดูแลลูกๆของพวกเขาอีกอย่างตอนนี้เมษาก็เดินทางมาที่อเมริกาแล้วด้วยหากจะมากระจุกอยู่ที่โรงแรมคงไม่สะดวกเท่าไรนัก

โรงพยาบาล

“ต่อจากนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณย่าอยู่ห่างสายตาอีกแล้วนะครับ” ไรอันนั่งเฝ้าพูดคุยกับย่าของเขาอยู่ไม่ห่างตั้งแต่เดินทางมาถึงมาถึง

“หืม..ย่าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ...แล้วนี่ย่าก็ดีขึ้นแล้วเมื่อไรหมอเจมส์จะให้ย่ากลับบ้าน” 

“กลับอะไรล่ะครับ...เจมส์บอกกับผมว่าจะคุณย่าอยู่ที่นี่สักเดือนกว่าๆเพราะจะต้องทำกายภาพด้วย”

“เฮ้อ...ย่าเบื่อตายเลย” หญิงชราถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่ต้องเบื่อหรอกครับเดี๋ยวผมจะพาเด็กๆมาหาคุณย่าบ่อยๆ”

“แล้วหลานสะใภ้กับเหลนย่าไม่มาด้วยเหรอ”

“เด็กๆเหมือนจะมีไข้น่ะครับผมเลยให้ว่านอยู่กับเด็กๆที่บ้าน” อันที่จริงเขาก็อยากจะพาทั้งลูกและภรรยามาที่นี่ทุกวันแต่ติดตรงที่วันนี้ลูกของเขาดันป่วยขึ้นมากะทันหันจึงต้องให้อยู่บ้านกันไปก่อน