"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว
“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา
"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง
"เพื่อนฉัน.."
"อืม..ว่านรัก"
"ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ
"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม
"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา
"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอก
ครู่ต่อมา
"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง
"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เมษาไม่ได้สนใจคำถามของชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเลยสักนิดเธอกระโจนเข้าไปกอดอีกฝ่ายโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวก่อนจะบดจูบลงที่ริมฝีปากหนาจนเจคอปต้องรีบผลักร่างบางออกจนเธอนอนพับหลับไปบนโซฟา
"อื้อ...เล่นอะไรของคุณ..เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวฟรีหรอก" เจคอปยืนเท้าเอวมองร่างบางที่กลังหลับด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างตกใจแถมใจของเขาตอนนี้ยังเต้นรัวเป็นกลองไม่ยอมหยุดหญิงสาวไม่รู้เสียแล้วว่าเมื่อครู่เธอกำลังเล่นอยู่กับอะไร
“..นอนให้สบายเลยนะคุณ..” เจคอปอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนในห้องของเขาเพราะกลัวว่าหากปล่อยเธอนอนอีกห้องเดี๋ยวเธอจะหนีเขาออกไปก่อนที่เขาจะถามเรื่องว่านรักกับเธอ
“....” สายตาของเจคอปที่มองเมษาตอนนี้อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาหลายปีเพราะเมษานั้นเหมือนกับคนรักเก่าของเขาอย่างกับถอดแบบกันมาหากแต่นิสัยและบุคลิกสวนทางกันราวฟ้ากับเหวมินโฮรินที่เขารู้จักเธออ่อนหวานอ่อนโยนเรียบร้อยต่างจากเมษาเธอที่จะดูแก่นแก้วเกินผู้หญิง
ช่วงสายของวันต่อมา
"อือ..หืมม..." เมษางัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มขยี้หูขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะพยุงตัวเองลุกนั่งอย่างยากลำบากเพราะหนักหัวไปหมดด้วยเมื่อคืนดื่มไปเยอะพอสมควร
“ตื่นแล้วเหรอ..”
“คุณ..จ..เจคอป” สาวเข้าสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นชายหนุ่มโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มข้างเธอใบหน้าของเขาเธอจำได้ดีแม้นจะผ่านไปกี่ปีเพราะเธอไม่เคยแกล้งใครให้หลงเข้าป่าเหมือนกับเขา
“จำผมได้แล้วใช่ไหม...ตอนนั้นคุณทำผมแสบมากรู้หรือเปล่า” เจคอปลุกนั่งข้างๆหญิงสาวตอนนี้เขาตัวเปล่าโชว์แผงกล้ามเป็นมัดต่อหน้าหญิงสาวเพราะต้องการแกล้งเธอ
“เมื่อคืนคุณทำอะไรฉัน” เมษาไม่ได้สนใจว่าชายหนุ่มจะพูดถึงเหตุการณ์ครั้งก่อนอย่าวไรเมื่อเห็นชายหนุ่มเปลือยเปล่าเธอก็เริ่มสำรวจตัวเองทันที
“ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องกันสองต่อสองตอนเมาจะทำอะไรคุณก็น่าจะคิดได้เองนะครับ” เจคอปเอ่ยด้วยสีหน้ายียวน
“ไอ้บ้า” เมษารีบลุกออกออกจากห้องของเจคอปวิ่งไปที่หน้าบ้านเรียกรถกลับทันทีโดยที่มารู้เลยว่าตอนนี้เจคอปกำลังตามเธออยู่ห่างจากเมื่อคืนที่เมษาบอกว่าว่านรักคงจะหลับไปแล้วเขาก็เดาว่าว่านรักคงจะอยู่ที่เดียวกับเมษาแน่นอน
ไม่นานนักเมษาก็กลับมาถึงที่บ้านด้วยสภาพที่อิดโรยและใจเสียกับเรื่องที่เธอพึ่งผ่านมาเมื่อคืนหญิงสาวเดินสะเปะสะปะแววตาไหววูบอยู่ตลอดเวลาทั้งเสียใจเรื่องพุฒิพัตรแถมยังต้องมานอนกับผู้ชายในตอนที่ไม่สติอีก
"กลับมาซะเช้าเลยไปไหนมา" ว่านรักที่กำลังป้อนข้าวเด็กๆเห็นเพื่อนเธอพึ่งกลับเลยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"พอดีดื่มหนักน่ะ"
"แกเนี่ยนะดื่ม"
"ก็นิดหน่อยขอนอนพักสักวันนะตอนนี้ปวดหัวมากเลย" เมษาฝืนยิ้มอ่อนก่อนจะเข้าไปนอนในห้องของเธอเพราะตอนนี้ยังไม่พร้อมอธิบายอะไรให้ว่านรักฟังทั้งนั้น
"โอเค" ว่านรักรู้สึกได้ว่ามันมีอะไรแปลกๆแต่อยากจะให้เมษาได้พักผ่อนก่อนแล้วค่อยหาเวลาที่เหมาะคุยกับเพื่อนเอง
ตกดึก
งานที่โรงแรม
งานการกุศลครั้งนี้จัดขึ้นที่โรงแรมหรูที่สุดในตัวเมืองแขกเหรื่อที่มาก็มีแต่คนที่เป็นระดับเซเลปและนักธุรกิจชื่อดังและคนที่ดูจะเบื่อหน่ายงานแบบนี้ที่สุดเห็นจะเป็นไรอันเพราะคุณย่าของเขาจ้องแต่จะให้เขาคุยสานสัมพันธ์กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วส่วนเขาเองก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจจะคุยกับใครเท่าไรเพราะในใจตอนนี้มีแต่เรื่องของว่านรักเท่านั้น
"นี่หนูเกรซหลานคุณหญิงกชกรภรรยาท่านทูต"
"สวัสดีค่ะคุณไรอัน" การเกตุสาวสวยร่างสูงราวกับนางแบบยื่นมือทักทายไรอันก่อนจะส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไปให้เขา
"ครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ไรอันจับมือทักทายหญิงสาวครู่หนึ่งก็ต้องหลบสายตาทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อยากสานสัมพันธ์อะไรต่อ
"ไรอัน"
"เจคมาพอดีผมขอตัวคุยธุระก่อนนะครับ" ไรอันเห็นเจคอปเข้างานมาพอดีเขาจึงรีบปลีกตัวออกจากคุณย่าของเขาไปนับว่าเพื่อนของเขามาถูกเวลาพอดี
"อ้าว.. เอ่อ.. หลานคนนี้" เอมม่ามองตามหลานชายด้วยสีหน้าไม่พอใจเธอรู้ว่าหลานเธอตั้งใจจะปลีกตัวออกจากเธอนานแล้ว
"ลากฉันออกมาทำไมกำลังจะเข้าไปหาคุณย่าเลย" สองหนุ่มเดินมาหาที่เงียบๆคุยกันด้านนอก
"ฉันขี้เกียจถูกจับคู่"
"อ๋อ..สาวสวยข้างๆคุณย่าน่ะเหรอ"
"อืม..แล้วนี่แกได้เรื่องว่านรักหรือยัง" ไรอันไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาอยากรู้เรื่องของว่านรักใจจะขาดว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่
"บ้านเธออยู่ไม่ไกลจากที่นี่...ลูกน้องฉันสืบมาได้ว่าเธอทำเทียนหอมขายด้วย"
"ดีงั้น...ถ้าช่วงนี้ฉันหายไปนายก็ออกหน้ากับคุณย่าแทนฉันด้วยละกัน"
"จะทำอะไรของนายอีก" เจคอปอยากจะรู้นักว่าในใจไรอันตอนนี้คิดอะไรอยู่
"เรื่องของฉันน่า"
วันต่อมา"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม" ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว" เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก"หา..." เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" "อืม.. ไปเถอะ" หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ" ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชั
"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน"อะไรนะ" "เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา" เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียวชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนข
“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง"ครับ" เจคอปพยักหน้าเบาๆ"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ" เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" "คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น" เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเ
"ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะพรากลูกไปจากฉันไม่ได้นะ" ใบหน้านวลส่ายหัวพัลวัลขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ"ลูกของผม..ผมก็ต้องมีสิทธิ์เลี้ยงดู""ไม่...ฉันไม่ยอม" "คิดจะสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ..คิดให้ดีนะ" "ไม่นะ..ฮือๆๆ..ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก.." ยิ่งถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางสู้เข้าได้ทำให้ว่านรักเริ่มสะอึกสะอื้นตัวโยนเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอคงสู้เขาไม่ได้จริงๆหากเขาคิดจะพรากลูกเธอไป"ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "คุณจะแกล้งอะไรฉันอีก..แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีฉันกับลูกอยู่ก็พอแล้ว..นะคะฉันขอร้อง""คิดอะไรของคุณ" ไรอันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจจะให้เขาลืมว่าเป็นพ่อคนเป็นใครจะทำได้"คุณนั่นแหละคิดอะไรอยู่คิดจะมาพรากลูกจากฉันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ.." สาวเจ้ายังคงสะอื้นไม่หยุด"อยู่กับผมสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "ทำแบบนี้เพื่ออะไร..คุณจะทนอยู่กับคนที่คุณเกลียดเพื่ออะไร...ฮือๆๆ.." ว่านรักมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เข้าใจเขาเกลียดเธอแต่อยากจะให้อยู่กับเขาเพื่ออะไร..เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอลืมว่าเธอรักเขาไม่ได้เสียที"บอกผมหน
ครู่ต่อมา"พวกคุณกลับกันไปก่อนผมจะคุยกับว่านเรื่องนี้เอง" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันได้พักใหญ่ไรอันก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเจคอปและเมษาจึงให้ทั้งคู่กลับไปก่อนเรื่องในครอบครัวของเขาตอนนี้เขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง ทางด้านเมษาที่มีสีหน้ากังวลมาตั้งแต่ขับรถกลับทำให้เจคอปต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"กลัวว่าเพื่อนคุณจะโกรธเหรอ""....." เมษาพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ"คุณทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วจะกลัวอะไร" "ถ้าเป็นคุณ.. คุณจะทำยังไง""ผมก็ทำแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ" เจคอปเอ่ยปลอบใจหญิงสาวไม่ให้คิดมากเพราะในสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องที่สุดแล้วอันที่จริงหากเป็นเขาไรอันคงจะได้รู้เรื่องเร็วกว่านี้แน่นอน หลังจากขับรถออกมาจากบ้านพักไรอันไม่นานนักเจคอปก็พาเมษากลับมาถึงที่บ้าน"ขอบคุณนะคะคุณก็กลับไปได้แล้ว" สาวเจ้าลงรถได้ก็ไล่ชายหนุ่มกลับไปทันที"ผมจะอยู่กับคุณ" เจคอปเดินนำหน้าเมษาเข้าไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาในบ้านหน้าตาเฉย"อะไรนะ... อยู่ไม่ได้" เมษาไม่ได้สนิทจนไว้ใจให้เจคอปอยู่กับเธอสองต่อสองจึงปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ที่นี่"ผมเหนื่อยขอนอนพักผ่อนหน่อยนะ" เจคอปหลับตาลงหลังเอ่ยจบ"คนอะไรหน้าด้านหน้าทน" หญิงส
"คนไม่ดีก็ย่อมต้องได้รับสิ่งไม่ดีตอบ" คำพูดของไรอันเริ่มมีเสียงแข็งเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวต้องคอยปกป้องคนอื่นขนาดนี้ด้วย"ขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้านะคะ..คุณก็รู้นี่คะว่าวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ""คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงตามล่าคุณ..มีคนบอกผมว่าคนที่ชนน้องผมเมาแล้วขับแต่ผลตรวจของตำรวจบอกว่าคนที่ชนไม่ได้เมาและมีสติครบทุกอย่างตอนนั้นผมคิดว่ายังไงพวกคุณก็ต้องยัดเงินตำรวจแน่ๆแต่ผมหาหลักฐานไม่ได้เท่านั้น...ซึ่งถ้าวันนั้นน้องสาวคุณเป็นคนยอมรับผิดป่านน้น้องคุณคงอยู่ในคุกไปแล้ว.....และคุณจะปกป้องคนแบบนั้นไปทำไม...เค้าไม่ได้ห่วงคุณสักนิดว่าคุณจะเจออะไร""ถ้าคุณอยากให้ฉันกับลูกกลับมาอยู่กับคุณขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้า" ว่านรักผละตัวออกจาอกของชายหนุ่มเธอเงยมองหน้าเขาขอร้องด้วยน้ำตาเธอคิดว่าหากเธอใช้ข้อต่อรองแบบนี้ก็คงจะทำให้ชายหนุ่มยอมได้"ว่าน..." ไรอันเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจโมโหในความจิตใจดีของหญิงสาวเพราะแบบนี้ถึงทำให้เธอต้องมารับชะตากรรมที่ตังเองไม่ได้ก่อ"แอ้..แง่..ๆๆ""ฉันไปดูเด็กๆก่อนนะคะ" ว่านรักรีบเดินหนีไรอันเพราะต้องรีบไปดูลูกๆของเธอหลังจากได้ยินเสียงร้อง"นี่คุณภาพพวกนี้ของใครเหรอ" ช
หลายวันต่อมาไร่ปาริชาตหลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวไม่นานนักก็ได้มาที่ไร่กันจนได้ไรอันที่ไม่ได้กลับมาเห็นที่นี่นานเมื่อมาถึงก็รีบทัวจนทั่วไร่อยากรู้ว่าที่นี่ยังเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เขาอยู่หรือเปล่าและเมื่อสำรวจรอบๆพบว่าที่นี่ผู้คนยังคงอยู่กันเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมเห็นจะเป็นผู้คนมีกินมีใช้มากขึ้นเครื่องทุ่นแรงก็มีเยอะขึ้นหลังจากสำรวจทักทายผู้คนรอบไร่แล้วไรอันก็เข้ามานั่งคุยกับปราโมทย์ในช่วงเย็นขณะที่ลูกๆของเขากำลังวิ่งเล่นจับแมลงปอที่บินว่อนอยู่หน้าบ้านกับว่านรัก“เข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม” ปราโมทย์เอ่ยถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอ่อนเรื่องเก่าเรื่องเก็บเขาไม่อยากรื้อฟื้นแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ไรอันกับว่านรักเข้าใจกันทุกอย่างดีแล้วหรือไม่เท่านั้น“ครับตา”“ความแค้นมันไม่มีอะไรดีหรอกนะปล่อยวางเสียใจเราจะได้ไม่ทุกข์” ปราโมทย์รู้แบบนี้เขาก็คลายกังวลก่อนจะเอ่ยเตือนไรอันเรื่องที่เขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น“ผมจะพยายามครับ” ไรอันก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับปากปราโมทย์ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนนิสัยให้ได้ครู่ต่อมาเมื่อว่านรักว่างจากจากดูแลเด็กๆหลังจากคนเป็นพ่อและทวดอาสาจะดูให้เธอจึงเดินมาหลังบ้านดูว่าเมษากำ
ทางด้านไรอันเขากลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำอายท่ากะว่าจะเล่นกับลูกๆแต่ก็ต้องแอบผิดหวังนิดหน่อยที่เด็กๆหลับไปหมดแล้ว“เด็กๆหลับแล้วเหรอ”“ค่ะ..คุณเจคเป็นยังไงบ้างคะ” ว่านรักอยู่ในชุดนอนสีขาวหันมาตอยคนเป็นสามีเสียงเบาขณะที่กำลังวางผ้าห่มเจ้าแฝดในเปลเพราะนอนดิ้นจนผ้าห่มไม่อยู่กับตัว“หมอฉีดยาแก้แพ้กับให้น้ำเกลือดีขึ้นบ้างแล้วเห็นว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะกลับบ้านได้” “มาวันแรกก็เกิดเรื่องเลยนะคะแล้วอย่างนี้จะอยากยู่ต่อไหมคะเนี่ย” หญิงสาวหน้าเสียเล็กน้อยเธออยากจะให้ทุกคนที่มาที่นี่แล้วประทับใจแต่เจคอปกลับป่วยเสียตั้งแต่วันแรกที่มา“คนอย่างเจคอปไม่ใช่คนท้อต่อความลำบากหรอก” “งั้นก็ดีแล้วค่ะ...ฉันว่าต้องเตรียมหามุ้งหายากันยุงดีๆให้คุณเจคแล้วล่ะ...ยิ่งช่วงนี้หน้าฝนยุงชุมด้วย”“อืม...”“หิวหรือเปล่าคะฉันทำต้มจืดวุ้นเส้นไว้ให้คุณด้วย...” ว่านรักเอ่ยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเพราะอาหารเย็นเธอทานพร้อมลูกๆแล้วตอนนี้ก็ได้เวลาพักผ่อน“ไม่หิวข้าว...แต่หิวคุณมากกว่า” ไรอันเข้ามาสวมกอดภรรยารักเอาไว้แน่นเอ่ยกระซิบข้างหูของเธอเบาๆก่อนจะกดจมูกโด่งหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ฟอดดด.. “..อืมม..” ชายหนุ่