ตอนที่32

ครู่ต่อมา

"พวกคุณกลับกันไปก่อนผมจะคุยกับว่านเรื่องนี้เอง" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันได้พักใหญ่ไรอันก็ไม่อยากรบกวนเวลาของเจคอปและเมษาจึงให้ทั้งคู่กลับไปก่อนเรื่องในครอบครัวของเขาตอนนี้เขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง

   ทางด้านเมษาที่มีสีหน้ากังวลมาตั้งแต่ขับรถกลับทำให้เจคอปต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"กลัวว่าเพื่อนคุณจะโกรธเหรอ"

"....."  เมษาพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ

"คุณทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วจะกลัวอะไร"   

"ถ้าเป็นคุณ.. คุณจะทำยังไง"

"ผมก็ทำแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ"  เจคอปเอ่ยปลอบใจหญิงสาวไม่ให้คิดมากเพราะในสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องที่สุดแล้วอันที่จริงหากเป็นเขาไรอันคงจะได้รู้เรื่องเร็วกว่านี้แน่นอน

  หลังจากขับรถออกมาจากบ้านพักไรอันไม่นานนักเจคอปก็พาเมษากลับมาถึงที่บ้าน

"ขอบคุณนะคะคุณก็กลับไปได้แล้ว"   สาวเจ้าลงรถได้ก็ไล่ชายหนุ่มกลับไปทันที

"ผมจะอยู่กับคุณ"  เจคอปเดินนำหน้าเมษาเข้าไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาในบ้านหน้าตาเฉย

"อะไรนะ... อยู่ไม่ได้" เมษาไม่ได้สนิทจนไว้ใจให้เจคอปอยู่กับเธอสองต่อสองจึงปฏิเสธไม่ให้เขาอยู่ที่นี่

"ผมเหนื่อยขอน​อน​พักผ่อนหน่อยนะ"  เจคอปหลับตาลงหลังเอ่ยจบ

"คนอะไรหน้าด้านหน้าทน"   หญิงสาวหน้ามุ่ยถอนหายใจเฮือกมใหญ่เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้จึงจำต้องยอมให้ชายหนุ่มนอนที่นี่ไปก่อน

   หลังจากที่เจคอปและเมษากลับไปได้ไรอันก็เอาแต่นั่งเฝ้าเจ้าก้อนกลมลูกแฝดของเขาทั้งสองอยู่ไม่ห่างจนตอนนี้เจ้าสองแสบทำท่าจะตื่นกันแล้ว

"ตื่นแล้วเหรอครับเด็กๆหิวกันหรือเปล่าเอ่ย"  ไรอันเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยทักทายลูกๆของเขาที่ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกัน

"แอะ.. แอ้.." ไออุ่นเห็นคนที่ทักทายใบหน้าไม่คุ้นเคยแถมยังมองซ้ายมองขวาไม่เห็นแม้แต่น้าหรือแม่ก็เริ่มเบะปากร้อง

"อุ่น.." แทนใจเห็นเช่นนั้นเลยเข้าไปกอดไออุ่นเพื่อปลอบภาพตอนนี้เป็นที่น่าประทับใจกับคนเป็นพ่อเหลือเกิน

"ไม่ต้องกลัวนะครับพ่อเป็นพ่อของเราไง..แทนใจ..ไออุ่นมาหาพ่อมาครับ" ไรอันรีบประคองกอดลูกๆทั้งสองของเขาเอาไว้

"พ่อ.." แทนใจเงยหน้ามองคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าสงสัยในขณะที่กอดปลอบไออุ่นที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่

"ไออุ่นคะหนูดูนี่สิลูก.." ไรอันหยิบตุ๊กตาหมีที่เมษาเตรียมมาให้ยื่นให้ไออุ่นลูกสาวของเขาที่กำลังสะอื้นกลัวให้คลายความกลัวลง

"พ่อให้นะคะไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง" มือป้อมยื่นมือรับตุ๊กตาหมีจากมือคนเป็นพ่อและเริ่มสงบลง

   ไม่นานนักสามคนพ่อลูกก็เริ่มทำความรู้จักกันได้และไรอันก็พาลูกๆของเขาออกมาเล่นนอกห้องเพื่อที่จะป้อนข้าวเด็กๆด้วยเพราะตอนนี้เริ่มสายแล้ว

"แทนใจรับนะครับ.."  

"เย่.."

"เก่งที่สุดเลยครับ..ลูกนี้ของไออุ่น"

"ฮ่าๆๆๆ..."

"เก่งจังเลยลูก.."   ไรอันเล่นโยนลูกบอลพลาสติกบางๆลูกเล็กให้แทนใจและไออุ่นรอรับเมื่อเจ้าสองแสบรับบอลที่คนเป็นพ่อส่งให้ก็หัวเราะร่าเสียงดังจนไปถึงชั้นบน

"รับลูกบอลแล้วก็มากินข้าวได้แล้วนะครับ"  เมื่อไรอันเห็นว่าเด็กๆเล่นจนอารมณ์ดีแล้วจึงเรียกทั้งคู่ให้มากินข้าวที่เมษาเตรียมเอาไว้ให้ตั้งแต่ก่อนกลับ

"เอาบอล"

"บอล..บอล"

"กินข้าวก่อนนะครับเดี๋ยวพ่อจะให้เล่นต่อ"  ไรอันหน้าเสียไม่น้อนยเมื่อดูเหมือนลูกๆของเขาจะห่วงเล่นเสียมากกว่า

"เด็กๆ..มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"  ว่านรักตื่นเพราะได้ยินเสียงของเด็กๆและเธอก็จำได้ว่าเป็นเสียงลูกๆของเธอจึงรีบควานหาเสื้อผ้าใส่ด้วยเสื้อของเธอที่ถูกไรอันทำขาดเธอจึงต้องหาเสื้อเชิ้ตของเขามาใส่แทนก่อนจะรีบลงมาดูด้านล่างหน้าตาตื่น

"แม่/แม่อ้านน.."  เด็กๆทั้งสองเห็นคนเป็นแม่เดินลงมาก็รีบวิ่งเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว

"ฉันถามว่าเด็กๆมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"  ว่านรักเอ่ยถามไรอันเสียงแข็ง

"ผมให้เจคอปกับเมษาพามา...คุณจัดการให้เด็กๆกินข้าวก่อนเถอะเราค่อยคุยกัน"  ไรอันเห็นว่าหากเขาคุยอะไรกับเธอตอนนี้คงไม่สะดวกเท่าไรเพราะเขาอยากให้เด็กๆได้ทานข้าวให้เรียบร้อยก่อนแล้วเขาค่อยพูดคุยกับเธอจะดีกว่า

"เอาบอล.."  แทนใจยังคงชี้มือไปที่ลูกบอลเป็นการบอกคนเป็นแม่ว่าเขานั้นอยากจะเล่นมันต่อ

"ไม่เล่นตอนกินข้าวนะครับแทนใจ..ไออุ่นด้วยรู้ไหมลูก"  ว่านรักเอ่ยน้ำเสียงเรียบไม่ได้นุ่มนวลหรือแข็งกระด้างจนเกินไปกับลุูกๆของเธอแอบโมโหชายหนุ่มนิดหน่อยที่คิดได้อย่างไรว่าให้ลูกๆเล่นไปด้วยทานข้าวไปด้วยเด็กที่ไหนจะยอมทานดีๆ

"ค้าบ/ค่ะ"

"มานั่งตรงนี้ค่ะ"  เมื่อลูกๆเธอตอบตกลงแต่โดยดีว่านรักจึงพาทั้งสองไปนั่งทานข้าวตรงที่ไม่เห็นของเล่นพักใหญ่จนเด็กๆอิ่มแล้วเธอจึงปล่อยให้ลูกๆของเธอนั่งเล่นกันต่อได้และรีบคุยกับไรอันให้รู้เรื่อง

"เด็กๆน่ารักมากเลยนะคุณ"   รัอนยังคงยืนมองลูกๆของเขาด้วยแววตาที่รักและเอ็นดูอย่างไม่ละสายตาเพราะนี่เป็นวันแรกที่เขาได้สัมผัสลูกๆของเขาและเด็กๆก็น่ารักสำหรับเขามากด้วย

"คุณคิดจะทำอะไร" ว่านรักกอดอกมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่มีความกลัวอยู่ไม่น้อยหากเขาพรากลูกเธอไปตอนนี้เธอคงใจจะขาดแน่

"คิดจะทำสิ่งที่ถูกที่ควรไง...เมษาบอกกับผมทุกเรื่องแล้วผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณต่อไปนี่เราเริ่มต้นกันใหม่นะครับคุณกับลูกมาอยู่กับผมเถอะนะ" มือหนายื่นมือจับมือเรียวเอาไว้หลวมๆก่อนจะมองหน้าเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นเขาสงสารเธอเหลือเกินที่ต้องมารับผลกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อและโมโหตัวเองที่ก่อนหน้าเกือบจะฆ่าเธอกับมือของเขาแล้ว

"บ..บอกเรื่องทั้งหมด"  ดวงตากลมโตเบิกกว้างเอ่ยถามชายหนุ่มเสียงสั่น

"อืม...ทำไมคุณต้องยอมคนพวกนั้นขนาดนี้ด้วย" แขนแกร่งรวบกอดร่างบางเอาไว้แนบอก

"พวกเค้ามีพระคุณต่อฉัน...หวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรพวกเค้าเหมือนที่คิดจะทำกับฉันนะคะ" ว่านรักเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆเธอกลัวเหลือเกินว่าถ้าหากเขารู้ว่าใครผิดจริงเขาจะต้องไปทำร้ายคนๆนั้นซึ่งเธอคงยอมไม่ได้ที่ต้องเห็นเขาทำร้ายคนอื่นอีก