"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ
"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด
"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเอง
วันต่อมา
"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เป็นเพื่อนว่านรักเพราะไม่อยากให้ว่านรักต้องฟุ้งซ่านเมื่ออยู่คนเดียว
"คนอื่นถามถึงไรอันรึเปล่า"
"ไม่ต้องห่วงหรอกฉันบอกทุกคนไปว่าไรอันกลับอเมริกาไปแล้วอีกนานกว่าจะกลับมาไม่มีใครสงสัยอะไรทั้งนั้นแค่ตาจะบ่นหนักหน่อยว่าไม่มาลากันก่อน"
"อืม.. " ว่านรักรู้แบบนี้ก็เบาใจหากวันนึงเธอเข้าไร่แล้วต้องไปตอบคำถามเรื่องที่ไรอันหายไปเองคงจะลำบากใจแย่
อเมริกา
"ไรอันเป็นยังไงบ้าง" เจคอปเดินดุ่มๆเข้ามาในบ้านหรูในซานฟรานซิสโกหลังได้รับการติดต่อจากลูคัสให้มาดูไรอันที่ตั้งแต่กลับมาก็ไม่ยอมกลับไปที่คฤหาสน์และเอาแต่ดื่มข้ามวันข้ามคืน
"ตั้งแต่ให้ผมไปรับที่เมืองไทยก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไรเลยครับกลับมาถึงที่นี่ก็เอาแต่ดื่ม" สีหน้าของลูคัสตอนนี้ดูเครียดหนักเป็นพิเศษเพราะหากไรอันยังเป็นอยู่แบบนี้แล้วเรื่องถึงหูเอมม่าเขากลัวว่าเอมม่าจะล้มป่วยลงอีก
"แล้วนี่คุณย่ารู้หรือยังว่าไรอันกลับมาแล้ว"
"ยังครับคุณไรอันสั่งเอาไว้เค้าอยากอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วจะกลับไปหาคุณท่านครับ"
"อืม...เดี๋ยวฉันไปดูเอง" ว่าจบเจคอปก็สาวเท้ายาวๆเข้าไปในห้องของไรอันทันที
“นายจะดื่มให้ตายไปเลยหรือไง" มือหนาแย่งขวดน้ำเมาจากมือเพื่อนรักที่กำลังจะกระดกดื่มออกมาไว้กับตน
"เรื่องของฉัน" ไรอันสวนกลับเจคอปด้วยคำพูดห้วนๆ
“ฉันรู้ตอนนี้นายน่าจะมีเรื่องเครียดไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงคุณย่าบ้างหากท่านรู้ว่านายเป็นแบบนี้ท่านคงเครียด...” เจคอปพยายามพูดให้ไรอันได้สติเขาไม่ค่อนยเห็นไรอันเป็นแบบนี้เท่าไรแต่รู้ว่าหากเพื่อนของเขาดื่มหนักขนาดนี้คงมีเรื่องทุกข์ใจอยู่พอสมควร
“ฉันขออยู่แบบนี้สักวันเถอะนายอย่าพึ่งมายุ่งกับฉันเลย” ไรอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อน
“อืม..ฉันจะอยู่ที่นี่กับนายพรุ่งนี้นายจะกลับมาเป็นคนเดิมแล้วฉันจะพานายกลับไปหาคุณย่าเอง” เจคอปส่งขวดน้ำเมาในมือคืนให้ไรอันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
วันต่อมา
"เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าแกไปหมู่บ้านดงดิบได้ยังไง" วันนี้ไรอันดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาจากเมื่อวานหน่อยเจคอปจึงถือโอกาสคุยกับไรอันถึงเรื่องที่หมู่บ้านดงดิบเพราะเขายังคาใจอยู่ว่าหมู่บ้านนี้มันอยู่ตรงไหนกันแน่เขากลับมาหาข้อมูลเท่าไรก็หาไม่เจอ
"หมู่บ้านดงดิบ...ฉันไม่เคนได้ยินชื่อ" ไรอันขมวดคิ้วเป็นปม
"ฉันเจอผู้หญิงคนนึงตอนที่ไปตามหาแก..เธอบอกว่าชื่อเมษาเคยเจอแกแล้วก็วาดแผนที่มาให้ฉันแต่พอฉันไปตามแผนที่กลับมีแต่ป่า"
"หึ่..เสียใจด้วยแกถูกเธอหลอกแล้ว" เมื่อเจคอปว่าจบไรอันก็รู้ได้ทันทีว่าที่เจคอปหาหมู่บ้านนี้ไม่เจอก็เพราะถูกหลอกก่อนจะอธิบายให้เจคอปได้ฟังว่าเมษาเป็นใครและเหตุใดเธอจึงต้องหลอกเจคอปคงไม่พ้นไม่อยากให้เจคอปเจอเขาในตอนที่ยังจำความไม่ได้ในตอนนั้น
สองเดือนต่อมา
"ตาเห็นแกกินอะไรไม่ค่อยลงเลยลงมือทำแกงส้มกับปลาเค็มมาให้แกโดยเฉพาะเลยใส่แต่ดอกแคที่แกชอบด้วย...กินเยอะๆนะ"
สองเดือนที่ผ่านมาที่ว่านรักต้องจมอยู่กับความทุกข์ใจกับความเจ็บปวดร่างกายของเธอก้ซูบผอมลงมากประกอบกับช่วงนี้ก็มีอาการเวียนหัวคลื่นไส้อยู่บ่อยๆจึงทำให้ทานอะไรยากขึ้นเข้าไปอีก
"อืม...ฝากขอบคุณตาด้วยนะ"
"ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอว่าน" เมษาเปิดปิ่นโตวางเรียงอาหารบนโต๊ะทานข้าวเสร็จก็หย่อนก้นลงนั่งข้างๆว่านรักพร้อมยกมือจับบ่าเบาๆถามไถ่ถึงเรื่องที่เพื่อนเธอกำลังป่วยใจอยู่ในตอนนี้
"ฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงคนใจร้ายแบบนั้นแต่ก็ทำใจยากอยู่ดี" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะเม้มริมฝีปากเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้มีน้ำตาออกมา
"หืม..ปลานี่กี่วันแล้วเนี่ยแกทำไมกลิ่นมัน..อืม.." สาวเจ้าเปลี่ยนความสนใจมาเป็นสนใจอาหารในปิ่นโตแต่เธอก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูกด้วยเพราะเหม็นคาวปลาทอดที่วางอยู่ข้างๆกับแกงส้มก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาเจียน
"อ้าว..ว่านเหม็นเหรอปลาเค็มนี่พึ่งตากเมื่อวานทอดเมื่อเช้าเองนะ" เมษารีบวิ่งตามว่านรักไปทันทีทั้งยังแปลกใจว่าทำไมว่านรักจึงเหม็นปลาทอดได้ขนาดนี้ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่ตัวเองก็ค่อนข้างลำบากใจออกไป
"ไรอันได้ป้องกันหรือเปล่า" สิ้นเสียงของเมษาว่านรักก็ตัวชาวาบนั่งฟุบลงมือไม้อ่อนหากเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดมันดันเกิดขึ้นมาเธอควรจะทำอย่างไร
สองชั่วโมงต่อมาว่านรักแล้ะเมษาออกไปในตัวเมืองเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์และตอนนี้ทั้งสองก็กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับแท่งตรวจครรภ์ห้าอันตรงหน้า
"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม""หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่" "จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน" "ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน"อืม.." "งั้นฉันไปด้วย""แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิด
"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ"อืม..""รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า"ปิดทองหลังพระว่างั้น" "อืม.. ก็ประมาณนั้น" "อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" "งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี วันต่อมา"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมอง
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็
"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง"เพื่อนฉัน.." "อืม..ว่านรัก""ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอกครู่ต่อมา"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เ
วันต่อมา"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม" ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว" เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก"หา..." เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" "อืม.. ไปเถอะ" หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ" ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชั
"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน"อะไรนะ" "เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา" เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียวชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนข
“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง"ครับ" เจคอปพยักหน้าเบาๆ"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ" เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" "คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น" เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเ
"ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะพรากลูกไปจากฉันไม่ได้นะ" ใบหน้านวลส่ายหัวพัลวัลขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ"ลูกของผม..ผมก็ต้องมีสิทธิ์เลี้ยงดู""ไม่...ฉันไม่ยอม" "คิดจะสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ..คิดให้ดีนะ" "ไม่นะ..ฮือๆๆ..ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก.." ยิ่งถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางสู้เข้าได้ทำให้ว่านรักเริ่มสะอึกสะอื้นตัวโยนเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอคงสู้เขาไม่ได้จริงๆหากเขาคิดจะพรากลูกเธอไป"ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "คุณจะแกล้งอะไรฉันอีก..แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีฉันกับลูกอยู่ก็พอแล้ว..นะคะฉันขอร้อง""คิดอะไรของคุณ" ไรอันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจจะให้เขาลืมว่าเป็นพ่อคนเป็นใครจะทำได้"คุณนั่นแหละคิดอะไรอยู่คิดจะมาพรากลูกจากฉันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ.." สาวเจ้ายังคงสะอื้นไม่หยุด"อยู่กับผมสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" "ทำแบบนี้เพื่ออะไร..คุณจะทนอยู่กับคนที่คุณเกลียดเพื่ออะไร...ฮือๆๆ.." ว่านรักมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เข้าใจเขาเกลียดเธอแต่อยากจะให้อยู่กับเขาเพื่ออะไร..เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอลืมว่าเธอรักเขาไม่ได้เสียที"บอกผมหน