ตอนที่23

"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ

"ฮือๆๆๆ..."  ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้"   เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด

"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเอง

วันต่อมา

"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เป็นเพื่อนว่านรักเพราะไม่อยากให้ว่านรักต้องฟุ้งซ่านเมื่ออยู่คนเดียว

"คนอื่นถามถึงไรอันรึเปล่า" 

"ไม่ต้องห่วงหรอกฉันบอกทุกคนไปว่าไรอันกลับอเมริกาไปแล้วอีกนานกว่าจะกลับมาไม่มีใครสงสัยอะไรทั้งนั้นแค่ตาจะบ่นหนักหน่อยว่าไม่มาลากันก่อน"

"อืม.. " ว่านรักรู้แบบนี้ก็เบาใจหากวันนึงเธอเข้าไร่แล้วต้องไปตอบคำถามเรื่องที่ไรอันหายไปเองคงจะลำบากใจแย่

   อเมริกา

"ไรอันเป็นยังไงบ้าง" เจคอปเดินดุ่มๆเข้ามาในบ้านหรูในซานฟรานซิสโกหลังได้รับการติดต่อจากลูคัสให้มาดูไรอันที่ตั้งแต่กลับมาก็ไม่ยอมกลับไปที่คฤหาสน์และเอาแต่ดื่มข้ามวันข้ามคืน

"ตั้งแต่ให้ผมไปรับที่เมืองไทยก็ไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไรเลยครับกลับมาถึงที่นี่ก็เอาแต่ดื่ม" สีหน้าของลูคัสตอนนี้ดูเครียดหนักเป็นพิเศษเพราะหากไรอันยังเป็นอยู่แบบนี้แล้วเรื่องถึงหูเอมม่าเขากลัวว่าเอมม่าจะล้มป่วยลงอีก

"แล้วนี่คุณย่ารู้หรือยังว่าไรอันกลับมาแล้ว"

"ยังครับคุณไรอันสั่งเอาไว้เค้าอยากอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วจะกลับไปหาคุณท่านครับ"

"อืม...เดี๋ยวฉันไปดูเอง" ว่าจบเจคอปก็สาวเท้ายาวๆเข้าไปในห้องของไรอันทันที

“นายจะดื่มให้ตายไปเลยหรือไง" มือหนาแย่งขวดน้ำเมาจากมือเพื่อนรักที่กำลังจะกระดกดื่มออกมาไว้กับตน

"เรื่องของฉัน"  ไรอันสวนกลับเจคอปด้วยคำพูดห้วนๆ

“ฉันรู้ตอนนี้นายน่าจะมีเรื่องเครียดไม่ห่วงตัวเองก็ห่วงคุณย่าบ้างหากท่านรู้ว่านายเป็นแบบนี้ท่านคงเครียด...” เจคอปพยายามพูดให้ไรอันได้สติเขาไม่ค่อนยเห็นไรอันเป็นแบบนี้เท่าไรแต่รู้ว่าหากเพื่อนของเขาดื่มหนักขนาดนี้คงมีเรื่องทุกข์ใจอยู่พอสมควร

“ฉันขออยู่แบบนี้สักวันเถอะนายอย่าพึ่งมายุ่งกับฉันเลย” ไรอันเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อน

“อืม..ฉันจะอยู่ที่นี่กับนายพรุ่งนี้นายจะกลับมาเป็นคนเดิมแล้วฉันจะพานายกลับไปหาคุณย่าเอง” เจคอปส่งขวดน้ำเมาในมือคืนให้ไรอันก่อนจะเดินออกจากห้องไป

วันต่อมา

"เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าแกไปหมู่บ้านดงดิบได้ยังไง" วันนี้ไรอันดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาจากเมื่อวานหน่อยเจคอปจึงถือโอกาสคุยกับไรอันถึงเรื่องที่หมู่บ้านดงดิบเพราะเขายังคาใจอยู่ว่าหมู่บ้านนี้มันอยู่ตรงไหนกันแน่เขากลับมาหาข้อมูลเท่าไรก็หาไม่เจอ

"หมู่บ้านดงดิบ...ฉันไม่เคนได้ยินชื่อ"  ไรอันขมวดคิ้วเป็นปม

"ฉันเจอผู้หญิงคนนึงตอนที่ไปตามหาแก..เธอบอกว่าชื่อเมษาเคยเจอแกแล้วก็วาดแผนที่มาให้ฉันแต่พอฉันไปตามแผนที่กลับมีแต่ป่า"

"หึ่..เสียใจด้วยแกถูกเธอหลอกแล้ว" เมื่อเจคอปว่าจบไรอันก็รู้ได้ทันทีว่าที่เจคอปหาหมู่บ้านนี้ไม่เจอก็เพราะถูกหลอกก่อนจะอธิบายให้เจคอปได้ฟังว่าเมษาเป็นใครและเหตุใดเธอจึงต้องหลอกเจคอปคงไม่พ้นไม่อยากให้เจคอปเจอเขาในตอนที่ยังจำความไม่ได้ในตอนนั้น

    

 สองเดือนต่อมา

"ตาเห็นแกกินอะไรไม่ค่อยลงเลยลงมือทำแกงส้มกับปลาเค็มมาให้แกโดยเฉพาะเลยใส่แต่ดอกแคที่แกชอบด้วย...กินเยอะๆนะ"

สองเดือนที่ผ่านมาที่ว่านรักต้องจมอยู่กับความทุกข์ใจกับความเจ็บปวดร่างกายของเธอก้ซูบผอมลงมากประกอบกับช่วงนี้ก็มีอาการเวียนหัวคลื่นไส้อยู่บ่อยๆจึงทำให้ทานอะไรยากขึ้นเข้าไปอีก

"อืม...ฝากขอบคุณตาด้วยนะ" 

"ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอว่าน" เมษาเปิดปิ่นโตวางเรียงอาหารบนโต๊ะทานข้าวเสร็จก็หย่อนก้นลงนั่งข้างๆว่านรักพร้อมยกมือจับบ่าเบาๆถามไถ่ถึงเรื่องที่เพื่อนเธอกำลังป่วยใจอยู่ในตอนนี้

"ฉันก็ไม่อยากจะนึกถึงคนใจร้ายแบบนั้นแต่ก็ทำใจยากอยู่ดี" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะเม้มริมฝีปากเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้มีน้ำตาออกมา

"หืม..ปลานี่กี่วันแล้วเนี่ยแกทำไมกลิ่นมัน..อืม.." สาวเจ้าเปลี่ยนความสนใจมาเป็นสนใจอาหารในปิ่นโตแต่เธอก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดจมูกด้วยเพราะเหม็นคาวปลาทอดที่วางอยู่ข้างๆกับแกงส้มก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาเจียน

"อ้าว..ว่านเหม็นเหรอปลาเค็มนี่พึ่งตากเมื่อวานทอดเมื่อเช้าเองนะ"  เมษารีบวิ่งตามว่านรักไปทันทีทั้งยังแปลกใจว่าทำไมว่านรักจึงเหม็นปลาทอดได้ขนาดนี้ก่อนจะเอ่ยถามคำถามที่ตัวเองก็ค่อนข้างลำบากใจออกไป

"ไรอันได้ป้องกันหรือเปล่า" สิ้นเสียงของเมษาว่านรักก็ตัวชาวาบนั่งฟุบลงมือไม้อ่อนหากเรื่องที่ไม่ควรจะเกิดมันดันเกิดขึ้นมาเธอควรจะทำอย่างไร

 สองชั่วโมงต่อมาว่านรักแล้ะเมษาออกไปในตัวเมืองเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์และตอนนี้ทั้งสองก็กำลังใจจดใจจ่ออยู่กับแท่งตรวจครรภ์ห้าอันตรงหน้า