ตอนที่15

"ตกลงพวกเอ็งจะมาช่วยงานหรือจะมาซักประวัติเค้ากันแน่" ปราโมทย์รู้ดีว่าว่านรักไม่ไช่จะโกรธใครง่ายๆจึงรีบเอ่ยปากตำหนิแน่งน้อย

"แค่ถามเฉยๆน่ะฉันไปล่ะ" พอเหมือนจะถูกรุมแน่งน้อยจึงรีบเดินออกไปนั่งกับกลุ่มที่ทำกับข้าวทันทีเพราะดูท่าทางนี้จะไม่มีอะไรให้เธอได้สนุกปากแล้ว

"อย่าไปใส่ใจเลยว่าน" ปราโมทย์ยกมือจับบ่าว่านรักในขณะที่หลานสาวตนยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ

“....” ว่านรักเดินออกไปหลังบ้านเพื่อไปสงบสติอารมณ์เพราะไม่อยากจะอารมณ์เสียให้คนที่มาช่วยงานเห็นเท่าไร

"นี่ดูว่านจะหงุดหงิดมากเลยนะครับ" ไรอันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของแน่งน้อยแม้แต่นิดเดียวแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมว่านรักจึงต้องโกรธขนาดนั้น

"แหงล่ะ..ยัยว่านรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักนะยิ่งรักยิ่งกว่า" เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยถึงนิสัยลึกๆของว่านรักออกมา

"เป็นเรื่องปกตินั่นแหละพ่อหนุ่มที่เมียเราจะโมโหถ้ามีใครมาดูถูกเรา" ปราโมทย์เห็นว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะคนเราก็ต้องไม่พอใจเป็นธรรมดาที่มีคนมาดูถูกคนรักของตัวเอง

"ครับ"  

"หืม..." เมษาเดินออกมาหลังบ้านตั้งใจจะไปหาว่านรักแต่เธอกลับนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่ที่ว่าว่านรักรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักยิ่งรักยิ่งกว่าแสดงว่าที่ว่านรักออกโรงปกป้องไรอันขนาดนั้นคงไม่พ้นมีใจให้ไรอันเป็นแน่

"ว่าน"

" หืม.."

"แก..คิดอะไรกับไรอันรึเปล่าอะ" เมื่อเข้ามานั่งข้างว่านรักได้เมษาก็กระซิบถามว่านรักถึงความรู้สึกของเพื่อนเธอที่มีต่อไรอันทันที                                                  

"ทำไมถามงี้อะ...ฉันจะไปคิดอะไรกับนายนั่นล่ะ" ว่านรักหลบสายตาเมษาเล็กน้อยเพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่ค่อยแน่ใจในความรู้สึกของเธอเหมือนกัน

"ก็แกโมโหตอนที่นายนั่นโดนดูถูกแถมยังออกโรงปกป้องขนาดนั้น"

"ฉันแค่ไม่ชอบเห็นใครถูกดูถูกเท่านั้นเองแกก็คิดเยอะ"

"ใช่เปล่า" เมษาเอ่ยเสียงสูงก่อนจะมองว่านรักด้วยสายตามีเลศนัยยิ่งอาการเพื่อนเธอเป็นแบบนี้เธอว่าสิ่งที่เธอคิดยิ่งถูกเข้าไปใหญ่แต่ก็ไม่อยากจะเค้นเอาคำตอบอะไรมากนัก

"หยุดล้อฉันเดี๋ยวจะโดน" ว่านรักยกมือน้อยหมายจะเขกหัวของเมษา

"โอเค..โอเค" สาวเจ้ารีบถดตัวหนีทันทีมีหรือเธอจะยอมเจ็บตัว          

 วันต่อมา

วันนี้เป็นวันแต่งงานของว่านรักกับไรอัน..ว่านรักลุกมาแต่งตัวตั้งเช้าตรู่ชุดหญิงสาวไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมายเพียงแค่แต่งชุดไทยพื้นเมืองดั่งที่เคยแต่งตอนเข้าวัดเมื่อวันพระใหญ่เพราะไม่อยากเปลืองงบไปเช่าชุด

"น่าตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย..." เมษามองออกไปที่หน้าต่างเห็นคนกำลังตั้งขบวนขันหมากมาที่บ้านว่านรักเธอก็แอบตื่นเต้นไปกับว่านรักด้วยเหมือนกัน

"แกว่าไรอันจะหายเป็นปกติเมื่อไร" หลังๆมานี้ว่านรักเริ่มเป็นกังวลกับความทรงจำของไรอันไม่น้อย

"ไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่าพึ่งคิดอะไรมากเลย" เมษาตบบ่าเพื่อนรักของเธอเบาๆเธอรู้ว่าตอนนี้ว่านรักเริ่มหวั่นไหวกับไรอันจึงเกิดความกลัวอนาคตแต่หากช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่เพื่อนเธอจะมีความสุขได้เธอก็อยากให้ตักตวงไปก่อนวันหน้ามีปัญหาเข้ามาก็ค่อยแก้กันต่อไป

 ทางด้านคนในขบวนขันหมากตอนนี้ก็สนุกสนามกับการรำอยู่หน้าวงดนตรีของมนัสที่เป็นคนหามาช่วยงานนี้โดยเฉพาะส่วนคนที่ดูจะหน้าบานที่สุดก็คงจะเป็นเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดหม้อฮ่อมที่ตนชอบและวันนี้จะได้ทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสิ้นเพื่อนรักษาเกียรติของว่านรักเอาไว้เสียที

"เป็นเจ้าบ่าวทั้งทีต้องมาตาปูดตาบวมเพราะอยากมีเงินซื้อแหวนให้เมียเนี่ยนะ" มนัสเอ่ยด้วยความขบขันกับคนเป็นพ่อ

"ความรักมันก็อย่างนี้ล่ะ...ตอนข้าหนุ่มๆข้าก็ทำทุกอย่างเพื่อหาของขวัญให้แม่เอ็งเหมือนกัน" ปราโมทย์อมยิ้มกริ่มไม่ได้แปลกใจอะไรมากมายที่สามีคนนึงจะทำเพื่อภรรยาเป็นเขาก็คงจะเลือกทำอย่างไรอันเหมือนกัน

“โอ้ย..เจ้าบ่าวก็จะมองเจ้าสาวไม่ละสายตาเลยนะ” เมื่อถึงพิธีรดน้ำสังข์ของบ่าวสาวปราโมทย์เป็นคนประเดิมคนแรกเขาสังเกตมาพักใหญ่แล้วดูท่าวันนี้หลานเขยของเขาจะเอ็นดูภรรยาตัวเองเป็นพิเศษเขาจึงต้องเอ่ยหยอกนิดหน่อยเพื่อความสนุกสนาน

“ครับ..”  เจ้าตัวที่ถูกแซวตรงๆเช่นนั้นแม้นจะเป็นลูกผู้ชายแต่ก็มีหน้าแดงอยู่เหมือนกัน

“.....”  ส่วนว่านรักก็เอาแต่อมยิ้มอ่อนเพราะเธอก็รู้สึกเกร็งมาพักใหญ่ที่ไรอันเอาแต่มองหน้าเธอ          

“ยินดีกับพวกคุณทั้งสองด้วยนะครับ” บุญทวีชั่งใจอยู่นานกว่าจะเข้ามารดน้ำสังข์กับบ่าวสาวเพราะเขาหมายตาว่านรักมาพักใหญ่จึงทำใจได้ยากแต่เขาก็ต้องปล่อยวางและหลังจากนี้ก็ต้องบอกตัวเองว่าแม้นไม่ได้เป็นคนรักแต่ก็สามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้

“ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง” ว่านรักเอ่ยขอบคุณบุญทวีก่อนจะเหลือบไปมองไรอันเพื่อดูอาการของเขาเพราะก่อนหน้านี้เขาชอบทะเลาะกับเธอเพราะเรื่องพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่บ่อยๆ

“ขอบคุณครับ” 

“...” เมื่อเห็นไรอันยิ้มยินดีขอบคุณบุญทวีหญิงสาวก็โล่งใจเพราะวันนี้เธอไม่อยากปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก

 หลังจากพิธีช่วงเช้าทั้งหมดเสร็จสิ้นไปแล้วในวันนี้ก็เป็นเวลาที่บ่าวสาวทั้งสองอยู่ในห้องหอด้วยกัน