"ตกลงพวกเอ็งจะมาช่วยงานหรือจะมาซักประวัติเค้ากันแน่" ปราโมทย์รู้ดีว่าว่านรักไม่ไช่จะโกรธใครง่ายๆจึงรีบเอ่ยปากตำหนิแน่งน้อย
"แค่ถามเฉยๆน่ะฉันไปล่ะ" พอเหมือนจะถูกรุมแน่งน้อยจึงรีบเดินออกไปนั่งกับกลุ่มที่ทำกับข้าวทันทีเพราะดูท่าทางนี้จะไม่มีอะไรให้เธอได้สนุกปากแล้ว
"อย่าไปใส่ใจเลยว่าน" ปราโมทย์ยกมือจับบ่าว่านรักในขณะที่หลานสาวตนยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ
“....” ว่านรักเดินออกไปหลังบ้านเพื่อไปสงบสติอารมณ์เพราะไม่อยากจะอารมณ์เสียให้คนที่มาช่วยงานเห็นเท่าไร
"นี่ดูว่านจะหงุดหงิดมากเลยนะครับ" ไรอันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของแน่งน้อยแม้แต่นิดเดียวแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมว่านรักจึงต้องโกรธขนาดนั้น
"แหงล่ะ..ยัยว่านรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักนะยิ่งรักยิ่งกว่า" เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยถึงนิสัยลึกๆของว่านรักออกมา
"เป็นเรื่องปกตินั่นแหละพ่อหนุ่มที่เมียเราจะโมโหถ้ามีใครมาดูถูกเรา" ปราโมทย์เห็นว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะคนเราก็ต้องไม่พอใจเป็นธรรมดาที่มีคนมาดูถูกคนรักของตัวเอง
"ครับ"
"หืม..." เมษาเดินออกมาหลังบ้านตั้งใจจะไปหาว่านรักแต่เธอกลับนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่ที่ว่าว่านรักรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักยิ่งรักยิ่งกว่าแสดงว่าที่ว่านรักออกโรงปกป้องไรอันขนาดนั้นคงไม่พ้นมีใจให้ไรอันเป็นแน่
"ว่าน"
" หืม.."
"แก..คิดอะไรกับไรอันรึเปล่าอะ" เมื่อเข้ามานั่งข้างว่านรักได้เมษาก็กระซิบถามว่านรักถึงความรู้สึกของเพื่อนเธอที่มีต่อไรอันทันที
"ทำไมถามงี้อะ...ฉันจะไปคิดอะไรกับนายนั่นล่ะ" ว่านรักหลบสายตาเมษาเล็กน้อยเพราะตอนนี้เธอเองก็ไม่ค่อยแน่ใจในความรู้สึกของเธอเหมือนกัน
"ก็แกโมโหตอนที่นายนั่นโดนดูถูกแถมยังออกโรงปกป้องขนาดนั้น"
"ฉันแค่ไม่ชอบเห็นใครถูกดูถูกเท่านั้นเองแกก็คิดเยอะ"
"ใช่เปล่า" เมษาเอ่ยเสียงสูงก่อนจะมองว่านรักด้วยสายตามีเลศนัยยิ่งอาการเพื่อนเธอเป็นแบบนี้เธอว่าสิ่งที่เธอคิดยิ่งถูกเข้าไปใหญ่แต่ก็ไม่อยากจะเค้นเอาคำตอบอะไรมากนัก
"หยุดล้อฉันเดี๋ยวจะโดน" ว่านรักยกมือน้อยหมายจะเขกหัวของเมษา
"โอเค..โอเค" สาวเจ้ารีบถดตัวหนีทันทีมีหรือเธอจะยอมเจ็บตัว
วันต่อมา
วันนี้เป็นวันแต่งงานของว่านรักกับไรอัน..ว่านรักลุกมาแต่งตัวตั้งเช้าตรู่ชุดหญิงสาวไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมายเพียงแค่แต่งชุดไทยพื้นเมืองดั่งที่เคยแต่งตอนเข้าวัดเมื่อวันพระใหญ่เพราะไม่อยากเปลืองงบไปเช่าชุด
"น่าตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย..." เมษามองออกไปที่หน้าต่างเห็นคนกำลังตั้งขบวนขันหมากมาที่บ้านว่านรักเธอก็แอบตื่นเต้นไปกับว่านรักด้วยเหมือนกัน
"แกว่าไรอันจะหายเป็นปกติเมื่อไร" หลังๆมานี้ว่านรักเริ่มเป็นกังวลกับความทรงจำของไรอันไม่น้อย
"ไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่าพึ่งคิดอะไรมากเลย" เมษาตบบ่าเพื่อนรักของเธอเบาๆเธอรู้ว่าตอนนี้ว่านรักเริ่มหวั่นไหวกับไรอันจึงเกิดความกลัวอนาคตแต่หากช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่เพื่อนเธอจะมีความสุขได้เธอก็อยากให้ตักตวงไปก่อนวันหน้ามีปัญหาเข้ามาก็ค่อยแก้กันต่อไป
ทางด้านคนในขบวนขันหมากตอนนี้ก็สนุกสนามกับการรำอยู่หน้าวงดนตรีของมนัสที่เป็นคนหามาช่วยงานนี้โดยเฉพาะส่วนคนที่ดูจะหน้าบานที่สุดก็คงจะเป็นเจ้าบ่าวที่อยู่ในชุดหม้อฮ่อมที่ตนชอบและวันนี้จะได้ทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสิ้นเพื่อนรักษาเกียรติของว่านรักเอาไว้เสียที
"เป็นเจ้าบ่าวทั้งทีต้องมาตาปูดตาบวมเพราะอยากมีเงินซื้อแหวนให้เมียเนี่ยนะ" มนัสเอ่ยด้วยความขบขันกับคนเป็นพ่อ
"ความรักมันก็อย่างนี้ล่ะ...ตอนข้าหนุ่มๆข้าก็ทำทุกอย่างเพื่อหาของขวัญให้แม่เอ็งเหมือนกัน" ปราโมทย์อมยิ้มกริ่มไม่ได้แปลกใจอะไรมากมายที่สามีคนนึงจะทำเพื่อภรรยาเป็นเขาก็คงจะเลือกทำอย่างไรอันเหมือนกัน
“โอ้ย..เจ้าบ่าวก็จะมองเจ้าสาวไม่ละสายตาเลยนะ” เมื่อถึงพิธีรดน้ำสังข์ของบ่าวสาวปราโมทย์เป็นคนประเดิมคนแรกเขาสังเกตมาพักใหญ่แล้วดูท่าวันนี้หลานเขยของเขาจะเอ็นดูภรรยาตัวเองเป็นพิเศษเขาจึงต้องเอ่ยหยอกนิดหน่อยเพื่อความสนุกสนาน
“ครับ..” เจ้าตัวที่ถูกแซวตรงๆเช่นนั้นแม้นจะเป็นลูกผู้ชายแต่ก็มีหน้าแดงอยู่เหมือนกัน
“.....” ส่วนว่านรักก็เอาแต่อมยิ้มอ่อนเพราะเธอก็รู้สึกเกร็งมาพักใหญ่ที่ไรอันเอาแต่มองหน้าเธอ
“ยินดีกับพวกคุณทั้งสองด้วยนะครับ” บุญทวีชั่งใจอยู่นานกว่าจะเข้ามารดน้ำสังข์กับบ่าวสาวเพราะเขาหมายตาว่านรักมาพักใหญ่จึงทำใจได้ยากแต่เขาก็ต้องปล่อยวางและหลังจากนี้ก็ต้องบอกตัวเองว่าแม้นไม่ได้เป็นคนรักแต่ก็สามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
“ขอบคุณค่ะพ่อเลี้ยง” ว่านรักเอ่ยขอบคุณบุญทวีก่อนจะเหลือบไปมองไรอันเพื่อดูอาการของเขาเพราะก่อนหน้านี้เขาชอบทะเลาะกับเธอเพราะเรื่องพ่อเลี้ยงหนุ่มอยู่บ่อยๆ
“ขอบคุณครับ”
“...” เมื่อเห็นไรอันยิ้มยินดีขอบคุณบุญทวีหญิงสาวก็โล่งใจเพราะวันนี้เธอไม่อยากปวดหัวกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก
หลังจากพิธีช่วงเช้าทั้งหมดเสร็จสิ้นไปแล้วในวันนี้ก็เป็นเวลาที่บ่าวสาวทั้งสองอยู่ในห้องหอด้วยกัน
"วันนี้คุณสวยมากๆเลยนะครับ" พอถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองไรอันก็กล้าที่จะเอ่ยชมหญิงสาวหลังจากเก็บคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า "ก็ชุดเดิมที่ฉันเคยใส่ไงคะ" ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำแอบหน้าแดงเล็กน้อย "แต่วันนี้คุณก็สวยที่สุดอยู่ดี..ถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้หลังจากนี้ผมจะช่วยคุณหาเงินเองเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะครับ" มือหนายื่นกุมมือเรียวของคนเป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ"ค่ะ.." ฟอดดด "โทษทีที่ผมลืมบอกคุณก่อน" สาวเจ้าก้มหน้างุดเมื่อถูกคนตัวโตรวบกอดหมอฟอดใหญ่โดยที่เธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ของว่านรักกับไรอันดีขึ้นมากเพราะชายหนุ่มเข้าไร่ช่วยงานว่านรักทุกวันไม่มีบ่นแม้จะตากแดดจนตัวแดงไปหมดก็ตามคนในไร่ต่างก็ชื่นชมไรอันที่ขยันทำทุกอย่างเสร็จงานตัวเองก็มาช่วยงานที่แปลงอื่นจึงคนที่นี่เริ่มเอ็นดูไรอันกว่าเดิมเยอะ บ่ายคล้อยตกเย็นว่านรักกับเมษามานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่สายตาของทั้งคู่มองไปที่ไรอันกำลังช่วยงานแปลงผักอีกแปลงเป็นของอาคมอยู่ไกลๆ"ดูท่าตานั่นจะเป็นขวัญใจคนที่นี่ซะแล้วสิ" เมษาเอ่ยบอกกับว่านรักที่นั่งอยู่ข้
"ป้าจำหน้าไม่ค่อยได้หรอกฝรั่งก็หน้าคล้ายๆกันหมด" "ครับ.. ขอบคุณครับ" จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจจนตอนนี้เขาเริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน"ฉันจะไปตามหาแกที่ไหนเนี่ยไรอันข้อมูลอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"พลั้กก"ขอโทษค่ะ" "ขอโทษครับ.. คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ขณะที่เจคอปกำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อเปลี่ยนสถานที่ตามหาจู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาชนเขาเต็มๆจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้"เอ่อ.. ไม่ค่ะ.. นี่คุณรู้จักคนนี้ด้วยเหรอคะ" เมษาหยิบรูปที่หล่นบนพื้นขึ้นมาเธอเห็นว่าเป็นรูปไรอันจึงรีบถามชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงทันทีในหัวของเธอตอนนี้รู้ว่าต้องเป็นคนของไรอันมาตามหาแน่นอน"ครับ..นี่ไรอันเพื่อนผมเองคุณพอจะเคยเห็นเค้าไหม" เจคอปมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รวบผมหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตาแป๋วของเธอทำให้เขานึกถึงใครบางคนแต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปและเริ่มถามเธอถึงเรื่องไรอันเพราะดูสีหน้าเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงเคยเจอกับไรอันแน่นอน"เอ่อ...อ๋อ..น่าจะเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วเค้ามาถามหาหมู่บ้านดงดิบฉันก็เลยวาดแผนที่ให้เค้าไปน่ะค่ะ" ความที่ฉลาดแกมโกงของเมษาจึงทำให้เธอคิดเอาตัวร
"ผมก็ไม่รู้จะใช้อะไรนี่ครับคุณเก็บนั่นแหละดีแล้วเอาเป็นว่าเอาไว้เป็นอนาคตให้ลูกเรา" ไรอันไม่เคยอยากเก็บเงินไว้กับตัวเลยสักนิดเพราะเขายกหน้าที่นี้ให้เธอแล้วว่าจบก็เข้าไปสวมกอดภรรยาตัวน้อยที่กำลังยืนมองดาวอยู่บนท้องฟ้าไว้หลวมๆเขาชอบกอดเธอแบบนี้เพรากลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขาผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"..ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย.. " มือน้อยของว่านรักยกมากุมมืหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะเศร้าเธออยากให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปแม้นจะดูเห็นแก่ตัวก็ตาม"ได้สิครับถ้าคุณต้องการ""ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้อยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป""ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่แล้ว..ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ผมก็รักที่ไร่นี้เพราะที่นี่สร้างให้คนไม่มีที่มีอาชีพทำกินไม่ต้องลำบากหากินที่อื่น"คำพูดของไรอันหากคนฟังอย่างเธอเป็นคนรักของเขาจริงๆแต่แรกก็คงจะดีใจไม่น้อย"..ไรอันคะ.." "ครับ""อีกสามวันเป็นวันเกิดฉันค่ะ""งั้นเหรอ..นี่คือสิ่งที่ผมน่าจะจำได้กลับจำไม่ได้ขอโทษทีนะครับ" ไรอันหมุนตัวภรรยารักให้หันมาจ้องหน้าของเขาแววตาของเขาตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดหากเขาปกติดีเขาน่าจะจำได้โดยที่เธอไม่ต้องบ
"ครับคุณหมอ" คนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงเหลือบมองว่านรักที่นั่งปาดน้ำตาด้วยสายตาที่เรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้“เลิกร้องได้แล้วสามีเนาไม่ได้เป็นอะไรมาก” ทัดเทพเอื้อมมือหนาวางบนบ่าของว่านรักเบาๆก่อนจะบอกให้ว่านรักนั้นสบายใจได้ว่าไรอันนั้นไม่เป็นอะไรมากแล้ว“ค่ะพี่หมอ” สาวเจ้าพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาลวกๆ"ครับ.. เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน""หิวหรือเปล่าคะ" หลังจากที่หมอหนุ่มออกไปแล้วว่านรักก็พอจะยิ้มออกได้บ้างเธอรีบเข้าไปถามไรอันทันทีว่าเขาอยากทานอะไรหรือไม่เธอจะได้รีบไปหามาให้"ไม่.. ผมจะนอน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้หญิงสาว"เอ่อ.. ค่ะ" ว่านรักมองคนที่นอนหันหลังให้เธอด้วยสายจาที่ค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อยที่ไรอันดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไรแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าไรอันอาจจะกำลังเจ็บอยู่จึงอารมณ์ไม่ค่อยดี"กินข้าวหน่อยนะคะจะได้กินยา" "อืม.." ว่านรักพาไรอันกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นเธอให้เขานอนพักอยู่แต่ในห้องหญิงสาวคอยหาข้าวหาน้ำหาของโปรดให้ไรอันทุกอย่างหวังว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแต่ไม่เลยเขายังดูเฉยชายไม่ค่อยจะยอมพูดยอมจากับเธอสักเท่
"ค...คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม...และที่คุณแม่ขายที่ก็ฝีมือคุณ" ว่านรักเดินเข้ามาหาไรอันในขณะที่เขากำลังนั่งดูข่าวธุรกิจอยู่เพลินๆ"ฉลาดนี่..ฉลาดไปเสียทุกเรื่อง..โกหกปลิ้นปร้อน..เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง" คนตัวโตปิดทีวีก่อนจะลุกยืนกอดอกมองหน้าว่านรักด้วยสายตาคาดโทษ"ฉันอยากรู้ว่าคุณจะเอาที่ไปทำอะไร" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เธอกลัวว่าตนจะเป็นอันตรายก็กลัวแต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไรอันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม..จะสร้างบ้านสร้างตึกหรือจะปล่อยให้มันรกร้างก็ได้...และคนที่นี่ก็จะไม่มีที่ทำกินอีกต่อไปและขอให้คุณรู้เอาไว้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณ" ไรอันรู้ว่าว่านรักนั้นรักที่นี่มากแค่ไหนและเหตุนี้จึงทำให้เขาแก้แค้นเธอด้วยการทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น"ไหนคุณบอกว่ารักไร่นี้รักคนที่นี่ไงคะ.." สาวเจ้าเริ่มน้ำตาคลอคำที่ไรอันบอกว่ารักไร่นี้และคนที่นี่เธอยังจำได้ดี"ก็ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้โง่ให้คุณหลอกอยู่ไงล่ะ" ชายหนุ่มตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนเธอสะดุ้งเฮือกยืนหลับตาปี๋สะอื้นออกมายกใหญ่เขาโมโหทั้งว่านรักและทั้งโมโหตัวเองที่ให้ใจหญิงสาวไปเสียได้ทั้งที่เธอขึ้นชื่อว่าฆาตกรแถมยังฉวยโอกาสหลอกลว
โรงแรมxxx“จัดการเรื่องเอกสารสัญญาซื้อขายให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วงฉันไม่นานฉันจะกลับไป”“ครับคุณไรอัน..” ไรอันนัดเจอกับลูคัสที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เพนท์เฮ้าส์นักเขาต้องการให้ลูคัสที่พึ่งมาจัดการเรื่องเอกสารให้เขารีบกลับไปจัดการทำสัญญาซื้อขายกับเขมิกาให้เร็วที่สุดเพราะเงินมัดจำก้อนแรกเขาได้ให้เอาไว้แล้วก่อนที่จะเซ็นสัญญาที่ต้องรีบเพราะไม่ค่อยไว้ใจคนบ้านนี้เท่าไรนัก22.00 น.“จะกินอะไรมาหรือยังนะ..ชิ..ทำไมต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะ” ว่านรักนั่งรอไรอันทานข้าวตั้งแต่ช่วงเย็นจวบจนตอนนี้ก็เริ่มดึกมากแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเธอจึงยกอาหารที่เธอทำเอาไว้ให้เขาไปเก็บในครัวเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเป็นห่วง"นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำ" ไรอัรเดินโซซัดโซเซหน้าแดงก่ำเข้ามาในห้อง"คุณดื่มมาเหรอคะ" กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งจนหญิงสาวที่ไม่ได้อยู่ใกล้เขายังได้กลิ่นทั้งที่เขายังต้องทานยาแก้อักเสบอยู่แท้ๆยังจะดื่มอย่างไม่ห่วงร่างกายของตัวเองอีก"ผมถามไม่ได้ยินหรือไง" ไรอันไม่ได้สนใจจะตอบแต่เขาอยากรึ้ว่าป่านนี้แล้วทำไมหญิงสาวยังไม่อาบน้ำเข้านอนเสียที"ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่คะก
"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไปแกร็กก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ" "แก้ขัดน่ะ" ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยใ
"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเองวันต่อมา"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เ