ตอนที่17

"ป้าจำหน้าไม่ค่อยได้หรอกฝรั่งก็หน้าคล้ายๆกันหมด" 

"ครับ.. ขอบคุณครับ" จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจจนตอนนี้เขาเริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน

"ฉันจะไปตามหาแกที่ไหนเนี่ยไรอันข้อมูลอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"

พลั้กก

"ขอโทษค่ะ"  

"ขอโทษครับ.. คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ขณะที่เจคอปกำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อเปลี่ยนสถานที่ตามหาจู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาชนเขาเต็มๆจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้

"เอ่อ.. ไม่ค่ะ.. นี่คุณรู้จักคนนี้ด้วยเหรอคะ" เมษาหยิบรูปที่หล่นบนพื้นขึ้นมาเธอเห็นว่าเป็นรูปไรอันจึงรีบถามชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงทันทีในหัวของเธอตอนนี้รู้ว่าต้องเป็นคนของไรอันมาตามหาแน่นอน

"ครับ..นี่ไรอันเพื่อนผมเองคุณพอจะเคยเห็นเค้าไหม" เจคอปมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รวบผมหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตาแป๋วของเธอทำให้เขานึกถึงใครบางคนแต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปและเริ่มถามเธอถึงเรื่องไรอันเพราะดูสีหน้าเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงเคยเจอกับไรอันแน่นอน

"เอ่อ...อ๋อ..น่าจะเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วเค้ามาถามหาหมู่บ้านดงดิบฉันก็เลยวาดแผนที่ให้เค้าไปน่ะค่ะ"  ความที่ฉลาดแกมโกงของเมษาจึงทำให้เธอคิดเอาตัวรอดเรื่องนี้ได้เร็ว

"แล้วคุณพอจะวาดให้ผมอีกได้ไหมครับ" เจคอปพอจะใจชื้นไม่น้อยที่ตอนนี้เขาได้เบาะแสอะไรเกี่ยวกับไรอันบ้างแล้ว

"ได้สิคะ" เมษายิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยก่อนจะนั่งวาดแผนที่อย่างรวดเร็วให้กับคนตัวโตที่ยืนรออยู่อย่างใจจดใจจ่อ

 ครู่ต่อมา

"ขอบคุณนะครับเอ่อ.. คุณชื่อ" ไม่นานนักเมษาก็วาดแผนที่ให้เจคอปเรียบร้อยก่อนที่ทั้งคู่จะทำความรู้จักกัน

"ฉันชื่อเมษาค่ะ"

"ผมชื่อเจคอปนะครับผมไปก่อนนะครับ"

"ค่ะ.. โชคดีนะคะ" เมษาโบกไม้โบกมือลาคนที่ได้แผนที่ไปทั้งยิ้มเยาะคิดว่าไม่นานชายหนุ่มคงได้ผจญภัยสนุกแน่

"ว่าน.. เมื่อกี้ฉันเจอเพื่อนของไรอัน" เมษารีบไปซื้อยานวดให้ตาเธอหลังจากที่คุยกับเจคอปเสร็จแล้วรีบวิ่งกลับมาหาว่านรักหน้าตาตื่น

"อะไรนะ" สาวเจ้าที่นั่งอยู่บนรถถึงกับตัวชาวาบด้วยความกลัว

"ดีที่ฉันฉลาดเลยแถไปว่าฉันเคยเจอไรอันตอนเค้ามาตามหาหมู่บ้านดงดิบ" 

"หมู่บ้านดงดิบมันมีด้วยเหรอ" ว่านรักได้ยินเช่นนั้นก็โล่งอกแต่เธอเริ่มตะหงิดกับหมู่บ้านที่เมษาพูดถึงเนื่องจากไม่เคยได้ยินหมู่บ้านนี้มาก่อน

"ก็ไม่มีน่ะสิฉันเขียนแผนที่ให้อีตานั่นเจ้าป่าเข้าดงไปแล้วล่ะ" เมษายิ้มร่าก่อนจะออกรถกลับจากตลาด

"หา.."

"แกไม่ต้องห่วงไม่มีใครรู้แน่นอนว่าไรอันอยู่กับเรา" เมษาที่เห็นว่านรักทำหน้าตกใจจึงรีบยกมือลูบหลังปลอบใจเพื่อนเธอก่อนจะหันไปสนใจหนทางด้านหน้าต่อ

"ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นแต่ที่ตกใจคือแผนแกแต่ละแผนเจ็บๆแสบๆทั้งนั้น" ว่านรักยอมรับว่าตกใจที่รู้ว่ามีคนมาตามไรอันแต่เธอตกใจกับแผนการของเพื่อนเธอมากกว่า

ครื้นนนน... ซ่าาาาาาา  คืนนี้ฟ้าฝนลมแรงลมฟ้าลมฝนโหมกระหน่ำที่ไร่ตั้งแต่ช่วงเย็นไรอันกับว่านรักจึงกลับบ้านกันมาก่อนเวลาเพื่อเตรียมทานอาหารอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยเพราะรู้ว่าไฟจะดับ

"ทำอะไรเหรอว่าน"  ตกดึกหลังจากที่กำลังจะเข้านอนไรอันที่กำลังจะล้มตัวนอนลงบนเตียงเห็นว่านรักควานหาอะไรบนลิ้นชักใกล้ๆเตียงนอนจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

"เตรียมเทียนไว้น่ะค่ะเผื่อไฟดับ" 

ฟึ่บบ

"พูดไม่ทันขาดคำเลยดับจนได้" ยังไม่ทันที่ว่านรักจะยกเทียนมาวางบนโต๊ะไฟก็เกิดดับลงไป

"แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ"  ไรอันเอ่ยพร้อมจ้องหน้าของว่านรักขณะที่เธอจุดเทียนด้วยไม้ขีดมันช่างเสริมบรรยากาศตอนนี้ให้ดูโรแมนติกขึ้นไปเป็นกอง

"ดีตรงไหนคะ" ว่านรักจุดเทียนเรียบร้อยแล้วจึงกลับมานอนที่ของตัวเอง

"แสงไฟสลัวๆโรแมนติกดีออก" ลำแขนแกร่งรวบร่างบางมากอดไว้แน่นในขระที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

"จ..จะทำอะไรคะ"  ว่านรักเงยมองหน้าคนตัวโตก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ

"ก็เรื่องปกติที่สามีภรรยาเค้าทำกันไง" น้ำเสียงสากกระซิบข้างๆหูเล่นเอาหญิงสาวขนลุกไปทั้งตัว

"เอ่อ..คือ..อื้ออ" ยังไม่ทันที่จะหายตกใจดีเธอก็ถูกบดจูบจนมือน้อยต้องผลักใบหน้าของชายหนุ่มออก

"คุณเป็นอะไร" ไรอันมองหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

"ฉัน..ปวดท้องมากเลยค่ะสงสัยจะกินข้าวเย็นเข้าไปเยอะ" 

"ผมตอนกอดคุณอย่างเดียวก็ได้" แม้นจะผิดหวังและต้องข่มอารมณ์ให้เป็นปกติแต่ไรอันก็ยอมเพราะเขาเป็นห่วงภรรยาของเขามากกว่าความต้องการของตัวเอง

"ค่ะ.." สาวเจ้าถอนหายใจเบาๆโล่งอกที่ไรอันยังเห็นใจเธอบ้างแต่กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เป็นพักใหญ่อยู่เหมือนกัน

  

"ที่นี่มันที่ไหนกัน..มีแต่ป่าเต็มไปหมดเลย.." ทางด้านเจคอปตอนนี้เขาขับรถเข้าป่ามาค่อนข้างไกลจนตอนนี้ก็มืดมิดไม่มีแม้แต่บ้านคนสักหลังให้เขาเห็นแถมฝนยังตกหนักจนเขาขับรถกลับไม่ได้อีกจึงต้องนั่งหัวเสียอยู่ในรถรอให้ฝนหยุดแล้วค่อยกลับเท่านั้น

หลายวันต่อมา

"เงินที่ตาให้ผมเป็นค่าจ้างขน..ของผมให้คุณ" ทุกวันนี้ไรอันทำงานได้เท่าไรเขาก็ให้หญิงสาวเก้บทุกบาททุกสตางค์ไม่คิดแม้แต่จะเก็บเอาไว้ใช้เพราะอยากจะทำงานเลี้ยงภรรยาของเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

"คุณเก็บเอาไว้เถอะค่ะเผื่อคุณอยากใช้อะไร" ว่านรักเห็นไรอันยื่นเงินให้เธอทุกวันโดยที่เธอก็ปฏิเสธทุกวันแต่นั่นก็ไม่เป็นผล