"ผมก็ไม่รู้จะใช้อะไรนี่ครับคุณเก็บนั่นแหละดีแล้วเอาเป็นว่าเอาไว้เป็นอนาคตให้ลูกเรา" ไรอันไม่เคยอยากเก็บเงินไว้กับตัวเลยสักนิดเพราะเขายกหน้าที่นี้ให้เธอแล้วว่าจบก็เข้าไปสวมกอดภรรยาตัวน้อยที่กำลังยืนมองดาวอยู่บนท้องฟ้าไว้หลวมๆเขาชอบกอดเธอแบบนี้เพรากลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขาผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย
"..ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย.. " มือน้อยของว่านรักยกมากุมมืหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะเศร้าเธออยากให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปแม้นจะดูเห็นแก่ตัวก็ตาม
"ได้สิครับถ้าคุณต้องการ"
"ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้อยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป"
"ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่แล้ว..ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ผมก็รักที่ไร่นี้เพราะที่นี่สร้างให้คนไม่มีที่มีอาชีพทำกินไม่ต้องลำบากหากินที่อื่น"
คำพูดของไรอันหากคนฟังอย่างเธอเป็นคนรักของเขาจริงๆแต่แรกก็คงจะดีใจไม่น้อย
"..ไรอันคะ.."
"ครับ"
"อีกสามวันเป็นวันเกิดฉันค่ะ"
"งั้นเหรอ..นี่คือสิ่งที่ผมน่าจะจำได้กลับจำไม่ได้ขอโทษทีนะครับ" ไรอันหมุนตัวภรรยารักให้หันมาจ้องหน้าของเขาแววตาของเขาตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดหากเขาปกติดีเขาน่าจะจำได้โดยที่เธอไม่ต้องบอก
"ก็คุณความจำเสื่อมนี่คะถ้าคุณจำอะไรได้ก็แปลกแล้ว" ว่านรักยิ้มอ่อนก่อนจะสวมกอดคนตัวโตแน่นเพื่อไม่ให้ไรอันเห็นว่าเธอกำลังจะมีน้ำตายิ่งเขาดีกับเธอเท่าไรเธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้นกลัวว่าเขาจะจำทุกอย่างได้กลัวว่าเขาจะกลับมาเกลียดเธอในวันที่เธอให้ใจกับเขาไปทั้งหัวใจ
วันต่อมา
"ให้ตาพามาที่นี่จะซื้ออะไรเหรอ" ปราโมทย์อยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้ไรอันต้องคะยั้นคะยอให้เขาพามาที่ตลาดแทนที่จะมาพร้อมกับว่านรักในตอนมาเก็บค่าผักตอนเย็นทีเดียว
"ผมอยากหาของขวัญวันเกิดให้ว่านครับ"
"อ๋อ..นั่นสิตาเองก็เกือบลืมเหมือนกันร้านของขวัญอยู่ฝั่งโน้นเราไปเลือกเถอะตาปวดขาขอนั่งรอตรงนี้ละกัน" ปราโมทย์พยักหน้าเข้าใจที่แท้ไรอันก็อยากจะหาของขวัญให้ภรรยา
"ครับตา" ไรอันรีบเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งตามที่ปราโมทย์บอกทันทีเพราะตอนนี้เขาอยากเลือกของขวัญให้กับว่านรักเต็มแก่แล้ว
ไรอันเข้ามาในร้านโดยมีเงินติดตัวมาประมาณหนึ่งพันบาทเงินน้ว่านรักเป็นคนยัดใส่กระเป๋าให้เขาเองด้วยอยากให้เขามีเงินติดตัวชายหนุ่มเลือกของอยู่พักใหญ่เพราะร้านนี้มีของให้เลือกมากมายหลายอย่าง
และแล้วเขาก็สะดุดตากับกล่องดนตรีที่มีขนาดใหญ่พอสมควรด้านบนเป็นแก้วใสทรงกลมใหญ่ด้านในมีรูปปั้นคู่รักสองคนกับเด็กชายเด็กหญิงยืนอยู่ข้างๆซึ่งน่าจะเป็นลูกของชิ้นนี้สื่อความหมายของความเป็นครอบครัวที่มีความสุขได้ดีเขาจึงเลือกที่จะถามราคาของชิ้นนี้กับพนักงาน
"แบบนี้เท่าไรครับ"
"599บาทค่ะเป็นกล่องดนตรีแบบใหม่ล่าสุดเลยนะคะ"
"ผมเอาอันนี้ครับห่อของขวัญด้วยได้ไหมครับ"
"ได้ค่ะทางร้านเราห่อให้ฟรีค่ะ" ไรอันรอให้พนักงานห่อของขวัญให้ครู่หนึ่งเรียบร้อยแล้วจึงจ่ายเงินและเดินถือของขวัญพร้อมอมยิ้มตั้งแต่ออกมาจากร้านเพราะเขาคิดว่าว่านรักต้องชอบในสิ่งที่เขาจะให้เธอมากแน่นอน
"หวังว่าคุณจะชอบนะว่าน" ไรอันที่มัวแต่ภูมิใจอยู่กับของขวัญจึงไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนแอบซุ่มตามเขาอยู่พักใหญ่แล้ว
"พี่มันออกมาแล้ว"
"หึ่..กูจะเล่นให้เดี้ยงเลย" เป็นนักมวยที่แข่งกับไรอันวันนั้นกับลูกน้องที่แค้นไรอันเพราะตนเองแพ้จึงเสียหน้าและหาโอกาสเอาคืนไรอันด้วยเพราะนิสัยอันธพาล
พลั้กกกก
ตุ้บบ
ไรอันที่ถูกฟาดด้วยไม้เบสบอลที่ท้ายทอยเขาล้มลงทั้งที่ยังกอดกล่องของขวัญเอาไว้"เฮ้ยย..ทำอะไรอะ" ดีที่ตรงนี้คนค่อนข้างจะพลุกพล่านจึงช่วยไรอันเอาไว้และจับคนร้ายเอาไว้ได้ทันท่วงที
โรงพยาบาล
"ทำไมเป็นแบบนี้จ้ะตา" ว่านรักนั่งมองไรอันที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่หดหู่
"ก็ไอ้นักมวยที่ไรอันชนะน่ะสิมันคงแค้นที่แพ้ตอนนั้น"
"แล้วตากับไรอันไปทำอะไรที่นั่นเหรอ"
"นี่ไง..ผัวเราเค้าอยากซื้อของขวัญให้" ปราโมทย์ยื่นกล่องของขวัญที่มีรอยถลอกนิดหน่อยให้ว่านรักเขาไม่รู้หรอกว่าด้านในคืออะไรแต่ก็ถือมันอย่างถนอมที่สุดเพราะไม่อยากให้เสียหาย
"โถ่.." ว่านรักน้ำตาหยดย้อยเกินจะกลั้นโดยมีมือของปราโมทย์และเมษาลูบหลังคอยปลอบใจ
"อีหนูอยู่ด้วยกันไปก่อนนะเดี๋ยวตาไปหาไอ้แม้นก่อนนะว่าจะไปโรงพัก" ว่าจบปราโมทย์ก็รีบออกไปจัดการธุระทันที
“จ่ะตา” เมษาพยักหน้ารับคนเป็นตาก่อนจะนั่งมองหน้าว่านรักด้วยความสงสารจับใจไม่ต้องถามก็รู้เลยว่าว่านรักให้ใจไรอันไปเท่าไรเพราะดูจากอาการเป็นห่วงก็น่าจะไม่เหลือแล้วในตอนนี้
“..ตัวร้อนจี๋เลย..” ตกดึกว่านรักแทบจะไม่ได้นอนเพราะต้องคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ไรอันด้วยคนตัวโตไข้ขึ้นและนอนไม่เป็นสุขทั้งคืน
เช้าวันต่อมา
"นอร่า..อย่าทิ้งพี่ไป..นอร่า"
"..ร..ไรอันคะ..ไรอัน" ว่านรักรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายเมื่อรู้สึกว่าไรอันขยับตัวน้ำเสียงแผ่วเบาของไรอันเธอฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าเขาพูดอะไรกันแน่จึงเขย่าแขนชายหนุ่มเล็กน้อยเพื่อให้เขาลืมตาตื่น
"โอ้ย..ปวดหัว" ไรอันลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็เอาแต่กุมหัวเพราะเขารู้สึกปวดหัวอย่างมากด้วยภาพเก่าๆที่กำลังหลั่งไหลมาเป็นสายน้ำ
ครู่ต่อมา
"พยายามอย่าให้แผลกระทบกระเทือนมากนะครับนอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงน้ำเกลือหมดกระปุกเย็นๆก็กลับบ้านได้แล้ว" ทัดเทพตรวจไรอันได้พักใหญ่ตอนนี้เห็นว่าอาการของเขาไม่เป็นอะไรมากแล้วเย็นนี้จึงอนุญาตให้กลับไปพักที่บ้านได้
"ครับคุณหมอ" คนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงเหลือบมองว่านรักที่นั่งปาดน้ำตาด้วยสายตาที่เรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้“เลิกร้องได้แล้วสามีเนาไม่ได้เป็นอะไรมาก” ทัดเทพเอื้อมมือหนาวางบนบ่าของว่านรักเบาๆก่อนจะบอกให้ว่านรักนั้นสบายใจได้ว่าไรอันนั้นไม่เป็นอะไรมากแล้ว“ค่ะพี่หมอ” สาวเจ้าพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาลวกๆ"ครับ.. เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน""หิวหรือเปล่าคะ" หลังจากที่หมอหนุ่มออกไปแล้วว่านรักก็พอจะยิ้มออกได้บ้างเธอรีบเข้าไปถามไรอันทันทีว่าเขาอยากทานอะไรหรือไม่เธอจะได้รีบไปหามาให้"ไม่.. ผมจะนอน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้หญิงสาว"เอ่อ.. ค่ะ" ว่านรักมองคนที่นอนหันหลังให้เธอด้วยสายจาที่ค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อยที่ไรอันดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไรแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าไรอันอาจจะกำลังเจ็บอยู่จึงอารมณ์ไม่ค่อยดี"กินข้าวหน่อยนะคะจะได้กินยา" "อืม.." ว่านรักพาไรอันกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นเธอให้เขานอนพักอยู่แต่ในห้องหญิงสาวคอยหาข้าวหาน้ำหาของโปรดให้ไรอันทุกอย่างหวังว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแต่ไม่เลยเขายังดูเฉยชายไม่ค่อยจะยอมพูดยอมจากับเธอสักเท่
"ค...คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม...และที่คุณแม่ขายที่ก็ฝีมือคุณ" ว่านรักเดินเข้ามาหาไรอันในขณะที่เขากำลังนั่งดูข่าวธุรกิจอยู่เพลินๆ"ฉลาดนี่..ฉลาดไปเสียทุกเรื่อง..โกหกปลิ้นปร้อน..เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง" คนตัวโตปิดทีวีก่อนจะลุกยืนกอดอกมองหน้าว่านรักด้วยสายตาคาดโทษ"ฉันอยากรู้ว่าคุณจะเอาที่ไปทำอะไร" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เธอกลัวว่าตนจะเป็นอันตรายก็กลัวแต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไรอันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม..จะสร้างบ้านสร้างตึกหรือจะปล่อยให้มันรกร้างก็ได้...และคนที่นี่ก็จะไม่มีที่ทำกินอีกต่อไปและขอให้คุณรู้เอาไว้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณ" ไรอันรู้ว่าว่านรักนั้นรักที่นี่มากแค่ไหนและเหตุนี้จึงทำให้เขาแก้แค้นเธอด้วยการทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น"ไหนคุณบอกว่ารักไร่นี้รักคนที่นี่ไงคะ.." สาวเจ้าเริ่มน้ำตาคลอคำที่ไรอันบอกว่ารักไร่นี้และคนที่นี่เธอยังจำได้ดี"ก็ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้โง่ให้คุณหลอกอยู่ไงล่ะ" ชายหนุ่มตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนเธอสะดุ้งเฮือกยืนหลับตาปี๋สะอื้นออกมายกใหญ่เขาโมโหทั้งว่านรักและทั้งโมโหตัวเองที่ให้ใจหญิงสาวไปเสียได้ทั้งที่เธอขึ้นชื่อว่าฆาตกรแถมยังฉวยโอกาสหลอกลว
โรงแรมxxx“จัดการเรื่องเอกสารสัญญาซื้อขายให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วงฉันไม่นานฉันจะกลับไป”“ครับคุณไรอัน..” ไรอันนัดเจอกับลูคัสที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เพนท์เฮ้าส์นักเขาต้องการให้ลูคัสที่พึ่งมาจัดการเรื่องเอกสารให้เขารีบกลับไปจัดการทำสัญญาซื้อขายกับเขมิกาให้เร็วที่สุดเพราะเงินมัดจำก้อนแรกเขาได้ให้เอาไว้แล้วก่อนที่จะเซ็นสัญญาที่ต้องรีบเพราะไม่ค่อยไว้ใจคนบ้านนี้เท่าไรนัก22.00 น.“จะกินอะไรมาหรือยังนะ..ชิ..ทำไมต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะ” ว่านรักนั่งรอไรอันทานข้าวตั้งแต่ช่วงเย็นจวบจนตอนนี้ก็เริ่มดึกมากแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเธอจึงยกอาหารที่เธอทำเอาไว้ให้เขาไปเก็บในครัวเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเป็นห่วง"นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำ" ไรอัรเดินโซซัดโซเซหน้าแดงก่ำเข้ามาในห้อง"คุณดื่มมาเหรอคะ" กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งจนหญิงสาวที่ไม่ได้อยู่ใกล้เขายังได้กลิ่นทั้งที่เขายังต้องทานยาแก้อักเสบอยู่แท้ๆยังจะดื่มอย่างไม่ห่วงร่างกายของตัวเองอีก"ผมถามไม่ได้ยินหรือไง" ไรอันไม่ได้สนใจจะตอบแต่เขาอยากรึ้ว่าป่านนี้แล้วทำไมหญิงสาวยังไม่อาบน้ำเข้านอนเสียที"ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่คะก
"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไปแกร็กก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ" "แก้ขัดน่ะ" ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยใ
"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเองวันต่อมา"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เ
"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม""หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่" "จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน" "ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน"อืม.." "งั้นฉันไปด้วย""แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิด
"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ"อืม..""รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า"ปิดทองหลังพระว่างั้น" "อืม.. ก็ประมาณนั้น" "อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" "งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี วันต่อมา"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมอง
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็