ตอนที่18

"ผมก็ไม่รู้จะใช้อะไรนี่ครับคุณเก็บนั่นแหละดีแล้วเอาเป็นว่าเอาไว้เป็นอนาคตให้ลูกเรา" ไรอันไม่เคยอยากเก็บเงินไว้กับตัวเลยสักนิดเพราะเขายกหน้าที่นี้ให้เธอแล้วว่าจบก็เข้าไปสวมกอดภรรยาตัวน้อยที่กำลังยืนมองดาวอยู่บนท้องฟ้าไว้หลวมๆเขาชอบกอดเธอแบบนี้เพรากลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขาผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย

"..ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย.. " มือน้อยของว่านรักยกมากุมมืหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะเศร้าเธออยากให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปแม้นจะดูเห็นแก่ตัวก็ตาม

"ได้สิครับถ้าคุณต้องการ"

"ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้อยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป"

"ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่แล้ว..ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ผมก็รักที่ไร่นี้เพราะที่นี่สร้างให้คนไม่มีที่มีอาชีพทำกินไม่ต้องลำบากหากินที่อื่น"

คำพูดของไรอันหากคนฟังอย่างเธอเป็นคนรักของเขาจริงๆแต่แรกก็คงจะดีใจไม่น้อย

"..ไรอันคะ.." 

"ครับ"

"อีกสามวันเป็นวันเกิดฉันค่ะ"

"งั้นเหรอ..นี่คือสิ่งที่ผมน่าจะจำได้กลับจำไม่ได้ขอโทษทีนะครับ" ไรอันหมุนตัวภรรยารักให้หันมาจ้องหน้าของเขาแววตาของเขาตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดหากเขาปกติดีเขาน่าจะจำได้โดยที่เธอไม่ต้องบอก

"ก็คุณความจำเสื่อมนี่คะถ้าคุณจำอะไรได้ก็แปลกแล้ว" ว่านรักยิ้มอ่อนก่อนจะสวมกอดคนตัวโตแน่นเพื่อไม่ให้ไรอันเห็นว่าเธอกำลังจะมีน้ำตายิ่งเขาดีกับเธอเท่าไรเธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้นกลัวว่าเขาจะจำทุกอย่างได้กลัวว่าเขาจะกลับมาเกลียดเธอในวันที่เธอให้ใจกับเขาไปทั้งหัวใจ

วันต่อมา

"ให้ตาพามาที่นี่จะซื้ออะไรเหรอ" ปราโมทย์อยากจะรู้นักว่าทำไมวันนี้ไรอันต้องคะยั้นคะยอให้เขาพามาที่ตลาดแทนที่จะมาพร้อมกับว่านรักในตอนมาเก็บค่าผักตอนเย็นทีเดียว

"ผมอยากหาของขวัญวันเกิดให้ว่านครับ" 

"อ๋อ..นั่นสิตาเองก็เกือบลืมเหมือนกันร้านของขวัญอยู่ฝั่งโน้นเราไปเลือกเถอะตาปวดขาขอนั่งรอตรงนี้ละกัน" ปราโมทย์พยักหน้าเข้าใจที่แท้ไรอันก็อยากจะหาของขวัญให้ภรรยา

"ครับตา" ไรอันรีบเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งตามที่ปราโมทย์บอกทันทีเพราะตอนนี้เขาอยากเลือกของขวัญให้กับว่านรักเต็มแก่แล้ว

 ไรอันเข้ามาในร้านโดยมีเงินติดตัวมาประมาณหนึ่งพันบาทเงินน้ว่านรักเป็นคนยัดใส่กระเป๋าให้เขาเองด้วยอยากให้เขามีเงินติดตัวชายหนุ่มเลือกของอยู่พักใหญ่เพราะร้านนี้มีของให้เลือกมากมายหลายอย่าง

และแล้วเขาก็สะดุดตากับกล่องดนตรีที่มีขนาดใหญ่พอสมควรด้านบนเป็นแก้วใสทรงกลมใหญ่ด้านในมีรูปปั้นคู่รักสองคนกับเด็กชายเด็กหญิงยืนอยู่ข้างๆซึ่งน่าจะเป็นลูกของชิ้นนี้สื่อความหมายของความเป็นครอบครัวที่มีความสุขได้ดีเขาจึงเลือกที่จะถามราคาของชิ้นนี้กับพนักงาน

"แบบนี้เท่าไรครับ"

"599บาทค่ะเป็นกล่องดนตรีแบบใหม่ล่าสุดเลยนะคะ"

"ผมเอาอันนี้ครับห่อของขวัญด้วยได้ไหมครับ"

"ได้ค่ะทางร้านเราห่อให้ฟรีค่ะ" ไรอันรอให้พนักงานห่อของขวัญให้ครู่หนึ่งเรียบร้อยแล้วจึงจ่ายเงินและเดินถือของขวัญพร้อมอมยิ้มตั้งแต่ออกมาจากร้านเพราะเขาคิดว่าว่านรักต้องชอบในสิ่งที่เขาจะให้เธอมากแน่นอน

"หวังว่าคุณจะชอบนะว่าน"   ไรอันที่มัวแต่ภูมิใจอยู่กับของขวัญจึงไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนแอบซุ่มตามเขาอยู่พักใหญ่แล้ว

"พี่มันออกมาแล้ว"  

"หึ่..กูจะเล่นให้เดี้ยงเลย" เป็นนักมวยที่แข่งกับไรอันวันนั้นกับลูกน้องที่แค้นไรอันเพราะตนเองแพ้จึงเสียหน้าและหาโอกาสเอาคืนไรอันด้วยเพราะนิสัยอันธพาล

พลั้กกกก

ตุ้บบ

ไรอันที่ถูกฟาดด้วยไม้เบสบอลที่ท้ายทอยเขาล้มลงทั้งที่ยังกอดกล่องของขวัญเอาไว้

"เฮ้ยย..ทำอะไรอะ" ดีที่ตรงนี้คนค่อนข้างจะพลุกพล่านจึงช่วยไรอันเอาไว้และจับคนร้ายเอาไว้ได้ทันท่วงที

  โรงพยาบาล

"ทำไมเป็นแบบนี้จ้ะตา" ว่านรักนั่งมองไรอันที่นอนไร้สติอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่หดหู่

"ก็ไอ้นักมวยที่ไรอันชนะน่ะสิมันคงแค้นที่แพ้ตอนนั้น"

"แล้วตากับไรอันไปทำอะไรที่นั่นเหรอ" 

"นี่ไง..ผัวเราเค้าอยากซื้อของขวัญให้" ปราโมทย์ยื่นกล่องของขวัญที่มีรอยถลอกนิดหน่อยให้ว่านรักเขาไม่รู้หรอกว่าด้านในคืออะไรแต่ก็ถือมันอย่างถนอมที่สุดเพราะไม่อยากให้เสียหาย

"โถ่.." ว่านรักน้ำตาหยดย้อยเกินจะกลั้นโดยมีมือของปราโมทย์และเมษาลูบหลังคอยปลอบใจ

"อีหนูอยู่ด้วยกันไปก่อนนะเดี๋ยวตาไปหาไอ้แม้นก่อนนะว่าจะไปโรงพัก" ว่าจบปราโมทย์ก็รีบออกไปจัดการธุระทันที

“จ่ะตา” เมษาพยักหน้ารับคนเป็นตาก่อนจะนั่งมองหน้าว่านรักด้วยความสงสารจับใจไม่ต้องถามก็รู้เลยว่าว่านรักให้ใจไรอันไปเท่าไรเพราะดูจากอาการเป็นห่วงก็น่าจะไม่เหลือแล้วในตอนนี้

“..ตัวร้อนจี๋เลย..”  ตกดึกว่านรักแทบจะไม่ได้นอนเพราะต้องคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ไรอันด้วยคนตัวโตไข้ขึ้นและนอนไม่เป็นสุขทั้งคืน

 เช้าวันต่อมา

"นอร่า..อย่าทิ้งพี่ไป..นอร่า"  

"..ร..ไรอันคะ..ไรอัน"  ว่านรักรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายเมื่อรู้สึกว่าไรอันขยับตัวน้ำเสียงแผ่วเบาของไรอันเธอฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าเขาพูดอะไรกันแน่จึงเขย่าแขนชายหนุ่มเล็กน้อยเพื่อให้เขาลืมตาตื่น

"โอ้ย..ปวดหัว" ไรอันลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็เอาแต่กุมหัวเพราะเขารู้สึกปวดหัวอย่างมากด้วยภาพเก่าๆที่กำลังหลั่งไหลมาเป็นสายน้ำ

ครู่ต่อมา

"พยายามอย่าให้แผลกระทบกระเทือนมากนะครับนอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงน้ำเกลือหมดกระปุกเย็นๆก็กลับบ้านได้แล้ว" ทัดเทพตรวจไรอันได้พักใหญ่ตอนนี้เห็นว่าอาการของเขาไม่เป็นอะไรมากแล้วเย็นนี้จึงอนุญาตให้กลับไปพักที่บ้านได้