ตอนที่11

"ผมว่าผมดูออกว่าพ่อเลี้ยงนั่นชอบคุณ"  ไรอันเก็บอาการไว้ตั้งแต่ที่วัดเมื่อมาถึงบ้านยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หย่อนก้นนั่งพักเขาก็เอ่ยถึงเรื่องบุญทวีทันที

"คุณไรอันฉันคิดว่าเราคุยกันจบตั้งแต่ที่วัดแล้วนะคะ...ทำอย่างกับคุณหึงฉันอย่างนั้นแหละทั้งที่เรา.. "  ว่านรักเกือบเผลอหลุดปากทำให้ไรอันถึงกับขมวดคิ้วมองหญิงสาวอย่างสงสัยมากกว่าเดิม

"เราทำไมเหรอ...เราเป็นสามีภรรยากันผมหวงคุณก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับเพราะของอะไรที่เป็นของผมผมก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเท่าไร"

"เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วอย่าหาเรื่องทะเลาะกันเลยนะคะ"  ว่านรักดึงชายหนุ่มนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะพูดถึงเรื่องแต่งงานพร้อมจ้องตาเขาไปด้วยหวังว่าวิธีนี้จะทำให้ไรอันไม่ถามอะไรเธออีก

 Rrrrr 

"ว่าไงเม...อะไรนะโอเคเดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้"  มือน้อยยกมือถือที่กำลังดังขึ้นมารับสายเมื่อรู้ถึงธุระของปลายสายเธอจึงหมายจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปที่ไร่ทันทีนับว่าเมษาช่างโทรมาหาเธอได้ถูกเวลาจริงๆ

"คุณจะไปไหน.."

"วัวหลุดจากคอกค่ะตอนนี้หากันไม่เจอฉันต้องไปช่วยหา.."

"ผมไปด้วย" ไรอันรีบลุกหมายจะไปกับว่านรัก

"ไม่ต้องหรอกฉันจะรีบไปรีบกลับ" 

"ก็ได้" แต่เขาก็ต้องหย่อนก้นลงนั่งอีกรอบเพราะถูกเธอปฏิเสธ      

  

ครู่ต่อมา

"รีบแยกกันตามหาเถอะไม่รู้ตกเขาไปอีกแล้วรึเปล่า" เมษาเห็นว่าว่านรักแล้วจึงให้เริ่มออกตามหาเพราะวัวตัวนี้พึ่งจะคลอดได้ไม่นานเขากลัวว่าจะพลัดตกเนินเขาเหมือนก่อนหน้านี้อีก

"เดี๋ยวฉันไปดูแถวเนินเขาตรงนั้นนะ" 

"อืม.. ฉันจะไปที่ทุ่งหญ้า"

หลังจากที่แยกกันได้ว่านนักก็อาสาเดินมาตามเนินเขาส่วนเมษาก็ไปที่ทุ่งหญ้าเพราะส่วนมากวัวที่หลุดจากคอกก็จะมีสองที่นี้เท่านั้นที่จะไป

"อยู่ไหนกันนะ.. ว.. ว้ายยยย"  ว่านรักที่เอาแต่มองไปข้างหน้าไม่ทันได้มองเท้าตัวเองเทาไรจึงเหยียบดินก้อนใหญ่ล้มลื่นลงไปในเนินเขาหญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บและตกใจสุดขีดเพราะรู้ดีว่าเนินที่นี่ชันและสูงมาก

ก๊องแก๊งๆๆ

มอออ.. มออออ

"หนีมากินหญ้าตรงนี้นี่เองไปกลับได้แล้ว" ทางด้านเมษาเมื่อเดินมาได้ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงกระดึงที่คอวัวก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันทีก่อนจะปล่อยให้วัวน้อยตัวนี้เล็มหญ้าจนครู่ใหญ่แล้วจึงพาจูงกลับเพราะเมื่อวัวอิ่มแล้วก็น่าจะไม่หนีออกมาอีกหลังจากนี้เธอคิดว่าต้องชวนตาเธอทำคอกให้แน่นหนากว่านี้เสียแล้ว

"เจอแล้วตา" เมื่อจูงเจ้าวัวน้อยมาถึงหน้าบ้านได้ก็รีบตะโกนบอกคนเป็นตาที่นั่งอยู่ที่ใต้ถุนบ้าน

"อ้าว... ไปอยู่ตรงไหนมาล่ะ"

"ทุ่งหญ้าโน่นล่ะตา"

"ว่านล่ะ" ปราโมทย์ชะเง้อมองคิดว่าหลานสาวอีกคนจะกลับมาพร้อมกันกลับไม่เห็น

"นั่นสิ...เห็นว่าเดินไปทางเนินเขาเดี๋ยวหนูไปตามเองจ่ะ"

"ว่านล่ะครับ" ขณะที่เมษากำลังผูกสายจูงวัวกับเสาบ้านหมายจะไปตามว่านักแต่ไรอันก็เดินเข้ามาถามหาว่านรักกับเธอก่อน

"ฉันกำลังจะไปตามพอดี"

"ผมไปด้วยครับ"

"ตามมาค่ะ" เมษาเดินนำหน้าไรอันแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่ดูท่าไรอันจะเป็นห่วงเพื่อนเธอเอามากเสียเหลือเกิน

"ไปถึงไหนกันนะ" เมษาเดินมาจนแทบจะสุดพื้นที่เนินไร่ของตัวเองแล้วจากนั้นก็เป็นชายป่ากลับไม่เห็นว่านรักเธอจึงยืนเท้าเอวขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าว่านรักจะเดินไปทางไหนได้อีก

"นี่รอยลื่นนี่ครับแถมหญ้าที่ขาดยังสดๆอยู่เลย" ด้วยความช่างสังเกตของไรอันอยู่แล้วเขาจึงเห็นได้ว่าตรงที่เขายืนมันมีอะไรผิดปกติจึงเรียกเมษาเข้ามาดู

"ว่าน...ว่านลื่นตกไปแน่เลยค่ะ...ทำไงดีเนี่ย" สาวเจ้าอ้าปากค้างตกใจจนมือไม้สั่นหากมีรอยแบบนี้มิวายเพื่อนเธอตกลงไปแน่และข้างล่างนั่นก็ลึกไม่ใช่น้อยขนาดวัวตกลงไปยังแทบไม่รอดแล้วว่านรักจะมีสภาพแบบไหน

"ข้างล่างนั่นลึกมากหรือเปล่าครับ"

"ก็พอสมควรค่ะ" เมษารีบพยักหน้าหงึกหงัก

"คุณไปตามคนมาช่วยเดี๋ยวผมจะลงตามว่านไป"

"อะไรนะคะ" เมษาหันมาถามไรอันอีกครั้งหากว่าเธอไม่หูฝาดเขาก็น่าจะบ้าดีเดือดเป็นแน่จะลงไปข้างล่างทั้งที่รู้ว่ามันอันตรายขนาดนี้

"รีบไปสิครับ" ไรอันรีบไล่เมษาให้ไปตามคนก่อนที่เขาจะไถลตัวลงไปด้านล่างเพื่อตามหาว่านรัก

"...ว้ายยย..ไรอัน..บ้าดีเดือดอะไรขนาดนี้เนี่ย" เมษากรี้ดลั่นเมื่อเห็นไรอันไถลตัวลงไปบนเนินต่อหน้าต่อตาไม่รู้เลยว่าเขาและเพื่อนเธอจะกลับกันมาสภาพไหนเพราะข้างล่างนั่นมีทั้งต้นไมใหญ่และเนินหินปูนได้แต่ภาวนาในใจให้ทั้งสองปลอดภัยก่อนจะรีบวิ่งกลับไปตามคนมาช่วย              

"โอ้ย..ๆๆ..เฮ้อ..ว่าน...ว่าน.."  กว่าจะไถลลงมาถึงด้านล่างไรอันก็ระบมไปทั้งตัวเพราะตอนที่ลงมาช่วงที่ชันที่สุดเขาไม่สามารถเกาะกิ่งไม้ได้ทันลำตัวจึงถูกกระแทกบาดเจ็บพอสมควรแต่เมื่อตั้งตัวได้เขาก็รีบคว้ากิ่งไม้ค่อยๆไต่ลงมาด้านล่างอย่างชำนาญก่อนจะเห็นร่างของว่านรักติดอยู่กับโขดหินด้านล่าง