ตอนที่10

"พ่อเลี้ยงนั่นสนิทกับคุณมากเลยใช่ไหม" เมื่อกลับมาถึงบ้านได้ไรอันก็โพร่งถามถึงเรื่องความสัมพันธ์ของว่ารักกับบุญทวีทันที

"ก็พอสมควรค่ะ"

"เรื่องที่ผมต้องมาง้อคุณที่นี่มันเกิดจากอะไรกันแน่ครับ"   น้ำเสียงของไรอันเริ่มเปลี่ยนไปจนว่ารักเองก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักที่ดูเหมือนว่าเขากำลังจับผิดเธออยู่ตลอดเวลา

"ก็เกิดจากเรื่องทั่วไปนั่นแหละค่ะไม่มีอะไร...แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธคุณแล้วด้วย"   

"ผมกำลังคิดว่าอาจจะเป็นเพราะคุณหาเรื่องผมแล้วกลับมาหาคนที่คุณรักก็ได้"

"มโนอะไรของคุณคะ" ใบหน้าหวานเริ่มคิ้วผูกโบว์

"สายตาคุณมันฟ้องเวลาที่คุณมองเค้า..ต่างจากที่มองผม"  ร่างสูงยื่นมือทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวให้มองตาเขาก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ปนน้อยใจออกมา

"ไร้สาระกันใหญ่แล้วค่ะ...ถ้าฉันรักเค้าฉันจะบอกคุณทำไมคะว่าฉันเป็นภรรยาคุณฉันจะบอกกับคุณก็ได้ว่าเราเลิกกันแล้วในตอนคุณฟื้น..คุณลองคิดสิคะ"  

"...ผมคงคิดไปเองขอโทษแล้วกัน..."  พอได้ยินคำยืนยันจากปากของหญิงสาวให้มั่นใจแบบนี้เขาจึงลดความระแวงได้ครึ่งหนึ่งก่อนจะขอโทษร่างบางที่เขาทำให้เธอต้องมาอารมณ์เสียเพราะเขา

 อาทิตย์ต่อมา

หลังจากที่ไรอันได้กลับมาพักที่บ้านหลายวันร่างกายของเขาก็ดีขึ้นมากจนเดินเหินใช้ชีวิตได้ปกติเพียงแค่ต้องระวังที่แขนอยู่นิดหน่อยเท่านั้น

วันนี้เป็นวันพระใหญ่ทุกคนเลยชวนกันไปทำบุญที่วัดและวันนี้คนในบ้านก็เลือกที่จะแต่งตัวด้วยชุดหม้อฮ่อมเสื้อผ้าของไรอันวันนี้ก็เป็นของปราโมทย์ซึ่งเมื่อไรอันสวมใส่แล้วมันก็ดูดีเป็นพิเศษจนปราโมทย์อดเอ่ยปากชมไม่ได้

"พ่อหนุ่มนี่ใส่ชุดพื้นเมืองขึ้นเหมือนกันนะ" ไรอันสวมใส่ชุดหม้อฮ่อมเป็นเสื้อคอกลมแขนสั้นผ่าอกติดกระดุมคล้ายเสื้อกุยเฮงของชาวจีนและกางเกงหม้อฮ่อมขาก๊วยใช้ผ้าขาวม้าผืนน้ำเงินขาวมัดเอว

"ผมชอบมันมากเลยครับตา"  ไรอันท่าจะชอบชุดนี้เอามากๆเสียด้วย

"ชอบงั้นเรอะ...ตามีอีกหลายชุดเลยถ้าจะเอาไปใส่ก็บอก"

"ขอบคุณครับตา"

"สองสาวนั่นแต่งตัวเสร็จรึยังเดี๋ยวจะไม่ทันใส่บาตรก่อนพระขึ้นศาลานะ" ปราโมทย์เอ่ยตะโกนเข้าไปในห้องของเมษาเพราะเห็นว่าหลานสาวของเขาทั้งสองแต่งตัวกันนานแล้ว

"เสร็จแล้วจ่ะตา"  เสียงชัดแจ๋วของเมษาดังออกมาก่อนที่เธอจะเปิดประตู

"....." ไรอันที่เห็นว่านรักในรูปแบบที่ไม่เคยเห็นเขาก็จ้องมองจนตาค้างเพราะวันนี้แม้นเธอจะไม่ได้แต่งตัวอะไรมากแต่ก็ดูสวยหวานเป็นพิเศษ

"ตาค้างเลยสวยล่ะสิ"  ปราโมทย์อมยิ้มกริ่มที่เห็นไรอันมองว่านรักไม่วางสายตา

"ครับสวยมาก"  ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อหม้อฮ่อมเหมือนกับเขาแต่เป็นแขนยาวทรงกระบอกตัวเสื้อพอดีตัวหญิงสาวจนเป็นทรวดทรงท่อนล่างสวมซิ่นแหล้ผืนดับมีแถบแดงคาดใกล้เชิงผ้าทุกๆวันเขาจะเห็นเธอสวมใส่แต่ชุดทำไร่ทำสวนวันนี้ดูเธอแปลกตาไปมากโดยเฉพาะทรงผมที่เกล้าขึ้นเรียบสวยประดับด้วยดอกไม้เล็กๆจากหน้าหญิงสาวที่หวานอยู่แล้วดอกไม้พวกนี้ยิ่งประดับให้เธอดูหวานขึ้นไปอีกจนเขาอดเอ่ยปากชมไม่ได้

"ตกหลุมรักว่านแล้วใช่ไหมล่ะคะ" เมษาพอจะมองสายตาของไรอันออก

"....." ไรอันที่ถูกเอ่ยถามตามตรงแบบนั้นแม้นจะรู้ตัวว่าตนเป็นสามีของว่านรักแต่ก็มีอาการเขินจนต้องก้มหน้างุดเล็กน้อย

"เมียเค้าก็ต้องรักสิเราก็พูดแปลกๆ.. ไปเถอะรีบๆไป" ปราโมทย์เท้าเอวมองหน้าเมษาเพราะดูหลานเขาจะพูดแปลกๆก่อนจะรีบลงบันได้ไปที่รถเพราะกลัวว่าจะไปถึงที่วัดสาย

"แกล้งฉันอีกแล้ว...อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ"  ดวงตากลมโตของว่านรักตวัดใส่เมษาก่อนจะเดินตามปราโมทย์ไป

"หนอกนิดหยอกหน่อยเองไปเถอะไปทำบุญกัน"  เมษาที่ถูกต่อว่าเช่นนั้นก็ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเคยเพราะการแกล้งเพื่อนเป็นความชอบไปแล้วหากไม่ถูกบ่นถูกว่าเหมือนจะไม่สนุกสำหรับเธอ

"ไรอันหลานเขยผมเองจะแต่งกับหนูว่านอาทิตย์หน้าเชิญด้วยนะ" 

"ได้สิลุงโมทย์เดี๋ยวผมไปช่วยงานเต็มที่เลยครับ"

"ขอบใจมากๆ"  เมื่อมาถึงวัดได้ปราโมทย์ก็พาไรอันไล่ทำความรู้จักกับทุกคนพร้อมทั้งเชิญมางานแต่งด้วยทีเดียว

"คุณว่าน" บุญทวีเห็นว่านรักนั่งอยู่ที่ศาลาคนเดียวจึงถือโอกาสนี้เข้าไปพูดคุยทักทายกับเธอ

"ที่ไร่เป็นยังไงคะพ่อเลี้ยงถ้าผลผลิตไม่พออีกบอกว่านได้เลยนะคะ"  ว่านรักยิ้มอ่อนทักทายพ่อเลี้ยงหนุ่ม

"ครับ..คงต้องมีเรื่องรบกวนคุณว่านบ่อยๆนั่นแหละครับ...เอ่อ..วันนี้คุณว่านสวยมากเลยนะครับ"

"ขอบคุณนะคะ​เล่นชมกันแบบนี้ว่านก็เขินแย่สิคะ"

ครู่ต่อมา

"ทำไมทีผมชมคุณไม่เห็นมีอาการเขินแบบนี้เลยทีพ่อเลี้ยงนั่นชมกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" หลังจากที่บุญทวีเดินออกไปจากว่านรักแล้วไรอันถือโอกาสนี้ถามว่านรักตามตรงเพราะเขาทนมองทั้งคู่หวานกันนานสองนานแล้ว

"คุณกำลังหาเรื่องฉันนะคะ..ฉันก็แค่พูดคุยตามมารยาทเท่านั้นค่ะ" ว่านรักกัดฟันพูดเสียงเบาเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังมีปัญหากับไรอันหญิงสาวรู้สึกว่าไรอันจะเป็นคนที่ค่อนข้างคิดเล็กคิดน้อยเป็นพิเศษมิน่าเวลาปกติถึงได้จองล้างจองผลาญเธอไม่เลิก