"พ่อเลี้ยงนั่นสนิทกับคุณมากเลยใช่ไหม" เมื่อกลับมาถึงบ้านได้ไรอันก็โพร่งถามถึงเรื่องความสัมพันธ์ของว่ารักกับบุญทวีทันที
"ก็พอสมควรค่ะ"
"เรื่องที่ผมต้องมาง้อคุณที่นี่มันเกิดจากอะไรกันแน่ครับ" น้ำเสียงของไรอันเริ่มเปลี่ยนไปจนว่ารักเองก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักที่ดูเหมือนว่าเขากำลังจับผิดเธออยู่ตลอดเวลา
"ก็เกิดจากเรื่องทั่วไปนั่นแหละค่ะไม่มีอะไร...แล้วฉันก็ไม่ได้โกรธคุณแล้วด้วย"
"ผมกำลังคิดว่าอาจจะเป็นเพราะคุณหาเรื่องผมแล้วกลับมาหาคนที่คุณรักก็ได้"
"มโนอะไรของคุณคะ" ใบหน้าหวานเริ่มคิ้วผูกโบว์
"สายตาคุณมันฟ้องเวลาที่คุณมองเค้า..ต่างจากที่มองผม" ร่างสูงยื่นมือทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวให้มองตาเขาก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ปนน้อยใจออกมา
"ไร้สาระกันใหญ่แล้วค่ะ...ถ้าฉันรักเค้าฉันจะบอกคุณทำไมคะว่าฉันเป็นภรรยาคุณฉันจะบอกกับคุณก็ได้ว่าเราเลิกกันแล้วในตอนคุณฟื้น..คุณลองคิดสิคะ"
"...ผมคงคิดไปเองขอโทษแล้วกัน..." พอได้ยินคำยืนยันจากปากของหญิงสาวให้มั่นใจแบบนี้เขาจึงลดความระแวงได้ครึ่งหนึ่งก่อนจะขอโทษร่างบางที่เขาทำให้เธอต้องมาอารมณ์เสียเพราะเขา
อาทิตย์ต่อมา
หลังจากที่ไรอันได้กลับมาพักที่บ้านหลายวันร่างกายของเขาก็ดีขึ้นมากจนเดินเหินใช้ชีวิตได้ปกติเพียงแค่ต้องระวังที่แขนอยู่นิดหน่อยเท่านั้น
วันนี้เป็นวันพระใหญ่ทุกคนเลยชวนกันไปทำบุญที่วัดและวันนี้คนในบ้านก็เลือกที่จะแต่งตัวด้วยชุดหม้อฮ่อมเสื้อผ้าของไรอันวันนี้ก็เป็นของปราโมทย์ซึ่งเมื่อไรอันสวมใส่แล้วมันก็ดูดีเป็นพิเศษจนปราโมทย์อดเอ่ยปากชมไม่ได้
"พ่อหนุ่มนี่ใส่ชุดพื้นเมืองขึ้นเหมือนกันนะ" ไรอันสวมใส่ชุดหม้อฮ่อมเป็นเสื้อคอกลมแขนสั้นผ่าอกติดกระดุมคล้ายเสื้อกุยเฮงของชาวจีนและกางเกงหม้อฮ่อมขาก๊วยใช้ผ้าขาวม้าผืนน้ำเงินขาวมัดเอว
"ผมชอบมันมากเลยครับตา" ไรอันท่าจะชอบชุดนี้เอามากๆเสียด้วย
"ชอบงั้นเรอะ...ตามีอีกหลายชุดเลยถ้าจะเอาไปใส่ก็บอก"
"ขอบคุณครับตา"
"สองสาวนั่นแต่งตัวเสร็จรึยังเดี๋ยวจะไม่ทันใส่บาตรก่อนพระขึ้นศาลานะ" ปราโมทย์เอ่ยตะโกนเข้าไปในห้องของเมษาเพราะเห็นว่าหลานสาวของเขาทั้งสองแต่งตัวกันนานแล้ว
"เสร็จแล้วจ่ะตา" เสียงชัดแจ๋วของเมษาดังออกมาก่อนที่เธอจะเปิดประตู
"....." ไรอันที่เห็นว่านรักในรูปแบบที่ไม่เคยเห็นเขาก็จ้องมองจนตาค้างเพราะวันนี้แม้นเธอจะไม่ได้แต่งตัวอะไรมากแต่ก็ดูสวยหวานเป็นพิเศษ
"ตาค้างเลยสวยล่ะสิ" ปราโมทย์อมยิ้มกริ่มที่เห็นไรอันมองว่านรักไม่วางสายตา
"ครับสวยมาก" ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่อยู่ในชุดเสื้อหม้อฮ่อมเหมือนกับเขาแต่เป็นแขนยาวทรงกระบอกตัวเสื้อพอดีตัวหญิงสาวจนเป็นทรวดทรงท่อนล่างสวมซิ่นแหล้ผืนดับมีแถบแดงคาดใกล้เชิงผ้าทุกๆวันเขาจะเห็นเธอสวมใส่แต่ชุดทำไร่ทำสวนวันนี้ดูเธอแปลกตาไปมากโดยเฉพาะทรงผมที่เกล้าขึ้นเรียบสวยประดับด้วยดอกไม้เล็กๆจากหน้าหญิงสาวที่หวานอยู่แล้วดอกไม้พวกนี้ยิ่งประดับให้เธอดูหวานขึ้นไปอีกจนเขาอดเอ่ยปากชมไม่ได้
"ตกหลุมรักว่านแล้วใช่ไหมล่ะคะ" เมษาพอจะมองสายตาของไรอันออก
"....." ไรอันที่ถูกเอ่ยถามตามตรงแบบนั้นแม้นจะรู้ตัวว่าตนเป็นสามีของว่านรักแต่ก็มีอาการเขินจนต้องก้มหน้างุดเล็กน้อย
"เมียเค้าก็ต้องรักสิเราก็พูดแปลกๆ.. ไปเถอะรีบๆไป" ปราโมทย์เท้าเอวมองหน้าเมษาเพราะดูหลานเขาจะพูดแปลกๆก่อนจะรีบลงบันได้ไปที่รถเพราะกลัวว่าจะไปถึงที่วัดสาย
"แกล้งฉันอีกแล้ว...อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ" ดวงตากลมโตของว่านรักตวัดใส่เมษาก่อนจะเดินตามปราโมทย์ไป
"หนอกนิดหยอกหน่อยเองไปเถอะไปทำบุญกัน" เมษาที่ถูกต่อว่าเช่นนั้นก็ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นเคยเพราะการแกล้งเพื่อนเป็นความชอบไปแล้วหากไม่ถูกบ่นถูกว่าเหมือนจะไม่สนุกสำหรับเธอ
"ไรอันหลานเขยผมเองจะแต่งกับหนูว่านอาทิตย์หน้าเชิญด้วยนะ"
"ได้สิลุงโมทย์เดี๋ยวผมไปช่วยงานเต็มที่เลยครับ"
"ขอบใจมากๆ" เมื่อมาถึงวัดได้ปราโมทย์ก็พาไรอันไล่ทำความรู้จักกับทุกคนพร้อมทั้งเชิญมางานแต่งด้วยทีเดียว
"คุณว่าน" บุญทวีเห็นว่านรักนั่งอยู่ที่ศาลาคนเดียวจึงถือโอกาสนี้เข้าไปพูดคุยทักทายกับเธอ
"ที่ไร่เป็นยังไงคะพ่อเลี้ยงถ้าผลผลิตไม่พออีกบอกว่านได้เลยนะคะ" ว่านรักยิ้มอ่อนทักทายพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"ครับ..คงต้องมีเรื่องรบกวนคุณว่านบ่อยๆนั่นแหละครับ...เอ่อ..วันนี้คุณว่านสวยมากเลยนะครับ"
"ขอบคุณนะคะเล่นชมกันแบบนี้ว่านก็เขินแย่สิคะ"
ครู่ต่อมา
"ทำไมทีผมชมคุณไม่เห็นมีอาการเขินแบบนี้เลยทีพ่อเลี้ยงนั่นชมกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่" หลังจากที่บุญทวีเดินออกไปจากว่านรักแล้วไรอันถือโอกาสนี้ถามว่านรักตามตรงเพราะเขาทนมองทั้งคู่หวานกันนานสองนานแล้ว
"คุณกำลังหาเรื่องฉันนะคะ..ฉันก็แค่พูดคุยตามมารยาทเท่านั้นค่ะ" ว่านรักกัดฟันพูดเสียงเบาเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกำลังมีปัญหากับไรอันหญิงสาวรู้สึกว่าไรอันจะเป็นคนที่ค่อนข้างคิดเล็กคิดน้อยเป็นพิเศษมิน่าเวลาปกติถึงได้จองล้างจองผลาญเธอไม่เลิก
"ผมว่าผมดูออกว่าพ่อเลี้ยงนั่นชอบคุณ" ไรอันเก็บอาการไว้ตั้งแต่ที่วัดเมื่อมาถึงบ้านยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้หย่อนก้นนั่งพักเขาก็เอ่ยถึงเรื่องบุญทวีทันที"คุณไรอันฉันคิดว่าเราคุยกันจบตั้งแต่ที่วัดแล้วนะคะ...ทำอย่างกับคุณหึงฉันอย่างนั้นแหละทั้งที่เรา.. " ว่านรักเกือบเผลอหลุดปากทำให้ไรอันถึงกับขมวดคิ้วมองหญิงสาวอย่างสงสัยมากกว่าเดิม"เราทำไมเหรอ...เราเป็นสามีภรรยากันผมหวงคุณก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับเพราะของอะไรที่เป็นของผมผมก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเท่าไร""เราจะแต่งงานกันอยู่แล้วอย่าหาเรื่องทะเลาะกันเลยนะคะ" ว่านรักดึงชายหนุ่มนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะพูดถึงเรื่องแต่งงานพร้อมจ้องตาเขาไปด้วยหวังว่าวิธีนี้จะทำให้ไรอันไม่ถามอะไรเธออีก Rrrrr "ว่าไงเม...อะไรนะโอเคเดี๋ยวฉันจะไปเดี๋ยวนี้" มือน้อยยกมือถือที่กำลังดังขึ้นมารับสายเมื่อรู้ถึงธุระของปลายสายเธอจึงหมายจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปที่ไร่ทันทีนับว่าเมษาช่างโทรมาหาเธอได้ถูกเวลาจริงๆ"คุณจะไปไหน..""วัวหลุดจากคอกค่ะตอนนี้หากันไม่เจอฉันต้องไปช่วยหา..""ผมไปด้วย" ไรอันรีบลุกหมายจะไปกับว่านรัก"ไม่ต้องหรอกฉันจะรีบไปรีบกลับ" "ก็ได้" แต่เขาก็ต้องหย่อนก้น
"อืม...เจ็บ" ว่านรักตอนนี้เธอน่าจะมีบาดแผลอยู่ตามเนื้อตัวและที่เดินๆก็คือมีแผลแตกที่ไรผมด้านหน้าเธอระบมไปทั้งตัวจึงทำได้แค่ขยับลืมตาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนเรียก"ผมจะพาคุณกลับบ้านเอง" ไรอันรีบไต่ลงมาหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเดขายังไม่ยอมขยับร่างของเธอเพราะมีความคิดบางอย่างที่เหมือนเคยอยู่ในสมองสั่งให้เขารู้ว่าหากคนเจ็บด้วยอุบัติเหตุแบบนี้อย่าขยับร่างจนกว่าจะมีเจ้าหน้าที่มาช่วยเหลือเพราะหากกระดูกสันหลังผู้ป่วยบาดเจ็บอยู่แล้วอาจจะทำให้เป็นอัมพาตได้เขาจึงทำได้แค่ฉีกเสื้อของเขาพันหัวว่านรักเพื่อห้ามเธอเอาไว้และจับมือหญิงสาวเอาไว้หลวมๆก่อนจะส่งเสียงเรียกคนด้านบนเป็นระยะให้รู้ว่าตำแหน่งของพวกเขาอยู่ตรงไหนทั้งสองอยู่แบบนี้ร่วมสองสามชั่วโมงกว่าพวกเจ้าหน้าที่ก็ทำการช่วยเหลือทั้งสองได้สำเร็จ โรงพยาบาลตอนนี้ว่ารักมานอนพักที่ห้องพักผู้ป่วยในแล้วหลังจากตรวจร่างกายเสร็จส่วนไรอันตอนนี้หมอกำลังตรวจอยู่อีกไม่นานก็น่าจะเรียบร้อย"เป็นยังไงบ้างดีนะที่ไรอันช่วยแกไว้ได้เร็ว" "ช่วยเหรอ" ว่านรักไม่รู้เลยว่าตอนนั้นใครอยู่กับเธอเมื่อรู้ว่าเป็นไรอันก็แอบตกใจอยู่มากไม่คิดว่าเขาจะยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเธอขนาดนี้
"คุณอยู่ในนี้ฉันจะอาบน้ำยังไงฉันเป็นผู้หญิงนะคะ" "คุณพูดอย่างกับอายสามีตัวเองอย่างนั้น" "งั้นคุณก็ห้ามหันมานะคะ" "โอเค" ด้วยความรั้นของไรอันทำให้ว่านรักต้องจำใจให้เขายืนอยู่ในห้องน้ำกับเธอด้วยแม้นจะต้องอาบไประแวงไปก็เถอะครู่ต่อมา"ไรอัน..ปล่อยฉันเดินเองได้ค่ะ" ไรอันอุ้มว่านรักที่พันตัวด้วยผ้าขนหนูสีข่าวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ"ผมจะอุ้มคุณไปโน่นมานี่จนกว่าคุณจะหายดี" ไรอันไม่สะทกสะท้านต่อคำปฏิเสธของว่านรักแม้แต่น้อย"แขนคุณนั่นแหละค่ะจะหนักกว่าเดิมพี่หมอบอกแล้วนี่ค่ะว่าห้ามยกอะไรหนักๆ""สำหรับคุณผมถือว่าไม่ใช่ของหนัก" คนตัวโตไม่ยอมทำตามที่หญิงสาวบอกทั้งยังตอบกลับด้วยสีหน้าทะเล้น"เถียงเก่งจังเลยนะคะ" ฟอดดดด คนตัวโตวางร่างบางลงที่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะกดหอมแก้มนวลเธอไปฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว"นี่คุณ.." ว่านรักตัวชาวาบไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกระทำแบบนี้โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว"เวลาคุณอาบน้ำใหม่ๆหอมดีเหมือนกันนะ...""ห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ" ดวงตากลมโตมองค้อนชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ"อีกแล้วนะคุณทำเหมือนผมไม่ใช่สามีคุณอีกแล้ว" ไรอันก้มลงมาจ้องหน้าของว่านรักก่อนจะมองจ้องดวงตาของเธอด้วยสายตาละ
วันต่อมา"วันนี้คุณไม่ไปไร่กับฉันเหรอ" ว่านรักเอ่ยถามไรอันเมื่อเห็นว่าเขายังไม่แต่งตัวเตรียมจะออกไปไร่ในขณะที่เธอจัดการเรียบร้อยแล้ว"ไม่หรอกครับ...วันนี้ท่าจะร้อน" ไรอันยังไม่ยอมบอกกับว่านรักว่าวันนี้เขาจะไปทำอะไร"อ่อ..งั้นฉันไปนะคะ""ครับ"ว่านรักเดินออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าสงสัยที่วันนี้ไรอันมาแปลกเพราะทุกวันอยากจะตามเธอไปไร่ให้ได้แต่วันนี้กลับกลัวร้อนทั้งที่วันนี้ครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่เช้าช่วงบ่ายของวันสนามมวย"ผัวหนูว่านนี่จะไหวเหรอพ่อดูทรงไม่น่าจะต่อยมวยเป็น" เมื่อย่างเข้ายกที่สองของการแข่งต่อยมวยของไรอันปราโมทย์และมนัสต่างก็ยืนกุมขมับเพราะดูท่าไรอันจะเสียเปรียบอยู่มากเสียงเชียร์ตอนนี้ก็เป็นของอีกฝ่ายพวกเขายิ่งไม่มีกำลังใจเข้าไปใหญ่"ข้าก็ลืมลองดูเชิงซะอีก..เฮ้อ.." ปราโมทย์เห็นว่าไรอันมั่นอกมั่นใจเขาก็คิดว่าหลานเขยคนนี้พอจะเป็นมวยอยู่บ้างแต่ไม่เลย พลั้กก... ตุ้บบบบ.. ตั้บบบ"ต่อยบ้างสิวะ" "มาต่อยมวยนะโว้ยไม่ได้ยืนเป็นกระสอบทราย5555" เสียงของคนที่ตะโกนหัวเราะใส่ไรอันทำให้ปราโมทย์และมนัสไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนักแถมตอนนี้ไรอันยังดูจะมึนหมัดอีกฝ่ายเข้าไปอีก“..อืม..” ไรอันสลัดภาพซ้อน
"ตกลงพวกเอ็งจะมาช่วยงานหรือจะมาซักประวัติเค้ากันแน่" ปราโมทย์รู้ดีว่าว่านรักไม่ไช่จะโกรธใครง่ายๆจึงรีบเอ่ยปากตำหนิแน่งน้อย"แค่ถามเฉยๆน่ะฉันไปล่ะ" พอเหมือนจะถูกรุมแน่งน้อยจึงรีบเดินออกไปนั่งกับกลุ่มที่ทำกับข้าวทันทีเพราะดูท่าทางนี้จะไม่มีอะไรให้เธอได้สนุกปากแล้ว"อย่าไปใส่ใจเลยว่าน" ปราโมทย์ยกมือจับบ่าว่านรักในขณะที่หลานสาวตนยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ“....” ว่านรักเดินออกไปหลังบ้านเพื่อไปสงบสติอารมณ์เพราะไม่อยากจะอารมณ์เสียให้คนที่มาช่วยงานเห็นเท่าไร"นี่ดูว่านจะหงุดหงิดมากเลยนะครับ" ไรอันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของแน่งน้อยแม้แต่นิดเดียวแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมว่านรักจึงต้องโกรธขนาดนั้น"แหงล่ะ..ยัยว่านรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไรดียิ่งกับคนที่ตัวเองรักนะยิ่งรักยิ่งกว่า" เมษาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยถึงนิสัยลึกๆของว่านรักออกมา"เป็นเรื่องปกตินั่นแหละพ่อหนุ่มที่เมียเราจะโมโหถ้ามีใครมาดูถูกเรา" ปราโมทย์เห็นว่าไม่ใช่เรื่องผิดปกติเพราะคนเราก็ต้องไม่พอใจเป็นธรรมดาที่มีคนมาดูถูกคนรักของตัวเอง"ครับ" "หืม..." เมษาเดินออกมาหลังบ้านตั้งใจจะไปหาว่านรักแต่เธอกลับนึกถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่ที่ว่าว่านรักรักศักดิ
"วันนี้คุณสวยมากๆเลยนะครับ" พอถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองไรอันก็กล้าที่จะเอ่ยชมหญิงสาวหลังจากเก็บคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า "ก็ชุดเดิมที่ฉันเคยใส่ไงคะ" ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำแอบหน้าแดงเล็กน้อย "แต่วันนี้คุณก็สวยที่สุดอยู่ดี..ถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้หลังจากนี้ผมจะช่วยคุณหาเงินเองเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะครับ" มือหนายื่นกุมมือเรียวของคนเป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ"ค่ะ.." ฟอดดด "โทษทีที่ผมลืมบอกคุณก่อน" สาวเจ้าก้มหน้างุดเมื่อถูกคนตัวโตรวบกอดหมอฟอดใหญ่โดยที่เธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ของว่านรักกับไรอันดีขึ้นมากเพราะชายหนุ่มเข้าไร่ช่วยงานว่านรักทุกวันไม่มีบ่นแม้จะตากแดดจนตัวแดงไปหมดก็ตามคนในไร่ต่างก็ชื่นชมไรอันที่ขยันทำทุกอย่างเสร็จงานตัวเองก็มาช่วยงานที่แปลงอื่นจึงคนที่นี่เริ่มเอ็นดูไรอันกว่าเดิมเยอะ บ่ายคล้อยตกเย็นว่านรักกับเมษามานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่สายตาของทั้งคู่มองไปที่ไรอันกำลังช่วยงานแปลงผักอีกแปลงเป็นของอาคมอยู่ไกลๆ"ดูท่าตานั่นจะเป็นขวัญใจคนที่นี่ซะแล้วสิ" เมษาเอ่ยบอกกับว่านรักที่นั่งอยู่ข้
"ป้าจำหน้าไม่ค่อยได้หรอกฝรั่งก็หน้าคล้ายๆกันหมด" "ครับ.. ขอบคุณครับ" จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจจนตอนนี้เขาเริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน"ฉันจะไปตามหาแกที่ไหนเนี่ยไรอันข้อมูลอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"พลั้กก"ขอโทษค่ะ" "ขอโทษครับ.. คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ขณะที่เจคอปกำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อเปลี่ยนสถานที่ตามหาจู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาชนเขาเต็มๆจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้"เอ่อ.. ไม่ค่ะ.. นี่คุณรู้จักคนนี้ด้วยเหรอคะ" เมษาหยิบรูปที่หล่นบนพื้นขึ้นมาเธอเห็นว่าเป็นรูปไรอันจึงรีบถามชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงทันทีในหัวของเธอตอนนี้รู้ว่าต้องเป็นคนของไรอันมาตามหาแน่นอน"ครับ..นี่ไรอันเพื่อนผมเองคุณพอจะเคยเห็นเค้าไหม" เจคอปมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รวบผมหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตาแป๋วของเธอทำให้เขานึกถึงใครบางคนแต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปและเริ่มถามเธอถึงเรื่องไรอันเพราะดูสีหน้าเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงเคยเจอกับไรอันแน่นอน"เอ่อ...อ๋อ..น่าจะเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วเค้ามาถามหาหมู่บ้านดงดิบฉันก็เลยวาดแผนที่ให้เค้าไปน่ะค่ะ" ความที่ฉลาดแกมโกงของเมษาจึงทำให้เธอคิดเอาตัวร
"ผมก็ไม่รู้จะใช้อะไรนี่ครับคุณเก็บนั่นแหละดีแล้วเอาเป็นว่าเอาไว้เป็นอนาคตให้ลูกเรา" ไรอันไม่เคยอยากเก็บเงินไว้กับตัวเลยสักนิดเพราะเขายกหน้าที่นี้ให้เธอแล้วว่าจบก็เข้าไปสวมกอดภรรยาตัวน้อยที่กำลังยืนมองดาวอยู่บนท้องฟ้าไว้หลวมๆเขาชอบกอดเธอแบบนี้เพรากลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขาผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"..ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย.. " มือน้อยของว่านรักยกมากุมมืหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะเศร้าเธออยากให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปแม้นจะดูเห็นแก่ตัวก็ตาม"ได้สิครับถ้าคุณต้องการ""ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้อยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป""ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่แล้ว..ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ผมก็รักที่ไร่นี้เพราะที่นี่สร้างให้คนไม่มีที่มีอาชีพทำกินไม่ต้องลำบากหากินที่อื่น"คำพูดของไรอันหากคนฟังอย่างเธอเป็นคนรักของเขาจริงๆแต่แรกก็คงจะดีใจไม่น้อย"..ไรอันคะ.." "ครับ""อีกสามวันเป็นวันเกิดฉันค่ะ""งั้นเหรอ..นี่คือสิ่งที่ผมน่าจะจำได้กลับจำไม่ได้ขอโทษทีนะครับ" ไรอันหมุนตัวภรรยารักให้หันมาจ้องหน้าของเขาแววตาของเขาตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดหากเขาปกติดีเขาน่าจะจำได้โดยที่เธอไม่ต้องบ