ตอนที่5

 เย็นของวัน

"โอ้ยย.. ปวดขาจังโว้ย" ปราโมทย์บ่นโอดครวญปวดขาในขณะที่มีหลานสาวอย่างเมษานวดให้อยู่

"ก็ใครใช้ให้ตาไปทำเองล่ะจ้ะเผลอเมื่อไรเป็นหาเรื่องทำงานทุกทีถ้าเป็นอะไรไปอะไหล่หายากแล้วนะเนี่ย" เมษาบ่นอุกทุกครั้งที่พวกเธอเผลอเมื่อไรตาเธอเป็นอันต้องหนีไปทำงานในไร่ทุกทีขนาดสังขารไม่เอื้อยังจะมีมานะและก็ต้องเป็นเธอทุกครั้งที่ต้องมานั่งบีบนั่งนวดอยู่แบบนี้

"อย่าบ่นข้านักเลยข้าหาคนช่วยหนูนามันไม่ได้ก็เลยทำซะเอง"  ปราโมทย์เอ่ยปัดทั้งที่อันที่จริงเขาไม่ได้หาใครมาช่วยแต่อยากจะลงแรงเองมากกว่า

"แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกที"   เมษาบุ้ยปาก

"ตาจ๋าพรุ่งนี้หนูจะไปช่วยหนูนามันเอง" เมื่อว่านรักเห็นว่าไม่มีคนช่วยหนูนาแบบนี้เธอเลยอาสาเพราะไม่อยากไปที่โรงพยาบาล

"ไม่ได้ๆไปดูแลผัวเราดีแล้ว"  ปราโมทย์ส่ายหัว

"เค้ามีหมอดูแลอยู่แล้วจ่ะตาไม่ไปหาสักวันสองวันไม่เป็นอะไรหรอก"  ว่านรักยังคงมุ่งมั่นว่าอย่างไรเธอก็จะไปทำงานที่ไร่ดีกว่าไปนั่งอึดอัดอยู่ที่โรงพยาบาลและไม่อยากตอบคำถามอะไรไรอันด้วย

"จริงอย่างที่ว่านมันพูดงานที่ไร่ก็ออกจะเยอะเดี๋ยวพวกหนูเผลอตาก็ไปเข้าไร่อีก"  เมษาเอ่ยปากช่วยว่านรักอีกแรง

"แล้วเราไม่เสียใจบ้างหรือไงที่ผัวเราจำเราไม่ได้"  ปราโมทย์เห็นว่าว่านรักไม่ได้มีทีท่าเศร้าสร้อยเท่าไรนักที่สามีเจ็บแถมยังจำความอะไรไม่ได้อีก

"ไม่หรอกจ่ะตา...ก็มันไม่ใช่เรื่องที่เราคาดการณ์ได้นี่นา"  ว่านรักเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน

"ดีแล้วๆ" ปราโมทย์พยักหน้าเบาๆเห็นว่าจิตใจของว่านรักก็เข้มแข็งดีเหมือนกัน

วันต่อมา

วันนี้ว่านรักและเมษาเข้ามาช่วยหนูนามาตัดกะหล่ำปลีจนได้เพราะกลัวว่าหากพวกเธอไปโรงพยาบาลตามคำสั่งของปราโมทย์

"พี่ว่านได้ข่าวว่าผัวพี่ความจำเสื่อมงั้นเหรอ" หนูนาเด็กสาวผิวขาวตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยกระซิบกระซาบถามว่านรักหลังจากที่หาจังหวะอยู่นาน

หนูนาเด็กสาววัย20ลูกสาวคนงานไนไร่เธอเรียนมหาลัยเปิดจึงทำให้มีเวลาว่างมาทำงานช่วยพ่อกับแม่ตนในไร่ได้

"อืม"  ว่ายรักกัดฟันกรอดนึกโมโหเมษาอีกครั้งหากหนูนาถามเธอปร๋อขนาดนี้ไม่วายคนไนไร่ไม่รู้หมดแล้วหรือว่าเธอมีสามี

"มีผัวแล้วก็ไม่บอกพวกหนุ่มๆในไร่ที่พึ่งรู้ข่าวหงอยไปตามๆกันเลย"  

"ทำงานๆอย่ามัวแต่คุยเลยหนูนา" ว่านรักถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่คิดไม่ผิดว่าคนทั้งไร่นั้นรู้เรื่องเธอแล้ว

  หลังจากเก็บความอึดอัดอยู่ในอกเมื่อตกดึกว่านรักก็มาระบายอารมณ์กับเมษาเธอยกสองมือน้อยจับไหล่เมษาก่อนจะเขย่าอย่างหมั่นเขี้ยว

"เพราะแกๆๆๆ..คนเดียวเลย.."

"อะไรอีกล่ะ"  เมษาหลับตาปี๋ก่อนจะปัดมือทั้งสองของว่านรักออกจากตัวจับเอาไว้แน่นเพื่อที่จะไม่เพื่อนเธอเขย่าเธอได้อีก

"ฉันแสลงหูคำว่าตานั่นเป็นผัวฉันเต็มทนแล้วนะ"  ใบหน้าหวานหงิกงอจนไม่เป็นทรง

"งั้นแกก็ทำตัวให้ชินสิว่านายไรอันเป็นผัวแก" เมษายังไม่หยุดกวนประสารทเพื่อนสาวที่นั่งหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับ

"ยังจะพูดอีก"  ดวงตากลมโตตวัดค้อนเมษาก่อนจะยกมือหมายจะฟาดไปที่หลังเพื่อนสาวแต่ก็หยุดยั้งเอาไว้ก่อนเมื่ออีกฝ่ายหลับตาปี๋ขดตัวงอแสดงอาการกลัว

   

วันต่อมา

ตั้งแต่เช้าที่ตื่นมาไรอันก็พยายามนึกถึงความทรงจำแต่เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออกรู้แค่ว่าตอนนี้ตัวเองมีภรรยาแล้วชื่อว่านรักเท่านั้นแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่มีความรู้สึกคุ้นเคยกับภรรยาของเขาแม้แต่น้อยแล้วความคิดแบบนี้เขาก็ได้สลัดออกไปเพราะคิดขึ้นมาได้ว่าคงเป็นเพราะความจำของเขาที่ทำให้ไม่รู้สึกคุ้นชินกับเธอ

"คุณเป็นยังไงบ้าง"  วันนี้ว่านรักมาที่โรงพยาบาลเพียงคนเดียวเพราะถูกปราโมทย์คะนั้นคะยอให้มาให้ได้

"ปวดหัวนิดหน่อย..ผมอยากรู้ว่าเราแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไร...คบกันมากี่ปีถึงแต่งแล้วเราเจอกันที่ไหน" เมื่อเห็นว่านรักมาถึงไรอันก็โพล่งถามคำถามที่อยากจะรู้จากหญิงสาวทันที

"ทีละคำถามไหมคะ" ว่านรักวางปิ่นโตกับข้าวที่ตาของเธอฝากมาเยี่ยมไรอันที่โต๊ะตรงมุมห้องก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างๆเตียงของชายหนุ่ม

"ผมแค่อยากรู้เพราะผมไม่รู้สึกคุ้นเคยกับคุณเลยสักนิด"  ไรอันเอ่ยออกมาตามตรง

"....."  ว่านรักถึงกับหน้าเจื่อนตอนนี้เธอไม่รู้จะหาคำตอบอะไรมาตอบเขาดีเพราะไม่ได้เตรียมตัวมาเลยแม้แต่น้อย

"ขอโทษทีผมไม่ได้อยากทำให้คุณเจ็บปวดผมแค่อยากรู้เผื่อจะนึกอะไรออกมาได้บ้างเท่านั้นเอง"  ใบหน้าหวานที่เจื่อนลงทำให้ไรอันเริ่มเสียงอ่อนเพราะคิดว่าคำถามเมื่อครู่คงทำให้หญิงสาวเสียความรู้สึกเป็นแน่

"คือเรื่องนี้ฉันอยากให้คุณจำได้ด้วยตัวเองมากกว่า" 

"หมายความว่าคุณจะไม่ยอมบอกอะไรเลย..." ไรอันขมวดคิ้วเล็กน้อย

"...." สาวเจ้าพยักหน้าเป็นคำตอบ

"โอเค..แล้วเรามีลูกด้วยกันหรือเปล่าพ่อแม่ผมล่ะ" 

"เราไม่มีลูกด้วยกันค่ะส่วนพ่อแม่คุณพวกท่านก็เสียไปหมดแล้ว"  ว่านรักภาวนาในใจให้พ้นเวลานี้ไปเสียทีเพราะเธอกลัวว่าหากโกหกไปวันหน้าเธอจะตอบคำถามเขาไม่เหมือนเดิม

ตกเย็น

“ฉันไม่เคยอึดอัดอะไรเท่านี้มาก่อนเลยไม่รู้ว่าถ้าเค้ากลับมาอยู่บ้านแล้วเค้าจะมีคำถามอะไรกับฉันอีก” เมื่อกลับบ้านมาได้ว่านรักก็มาบ่นอุกกับเมษาเรื่องที่เธอต้องมานั่งตอบคำถามกับไรอัน

“ก็ไหลๆไปนั่นแหละ” เมษาคิดว่าหากไม่ยอมตอบอะไรชายหนุ่มสักอย่างคงจะทำให้เขานั้นสงสัยน่าดู