ตอนที่4

"เอาล่ะๆ.. ตาเข้าใจละที่เค้ามานี่ก็คงมามาง้อเพราะงอนกันสินะ" ปราโมทย์มองสองสาวที่เอาแต่ก้มหน้ากันอยู่ก็ค่อยๆยื่นมือตบบ่าว่านรักเบาๆเขาพอจะเดาได้ว่าอะไรเป็นอะไรเพราะเขาก็เคยผ่านช่วงปัญหาวัยหนุ่มสาวมาก่อน

"เอ่อ.. ค่ะ"  ว่านรักจำต้องยอมรับเสียงอ่อนตามน้ำไปก่อนจะหันมาส่งสายตาคาดโทษให้เมษา

   หลังจากที่คุยกับปราโมทย์เรียบร้อยแล้วว่านรักก็ลากเมษาขึ้นมาคุยกันในห้องนอนของเมษาข้างบนบ้านไม้หลังใหญ่

"แกไปบอกตาแบบนั้นได้ยังไง" น้ำเสียงว่านรักอู้อี้ด้วยความไม่พอใจ

"อ้าวก็ตอนนั้นคิดได้แบบนั้นนี่แล้วแกคิดสิถ้าบอกความจริงตาไปเรื่องมันจะยาวไหมล่ะ"

"เฮ้อ.." และแล้วสาวเจ้าก็ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ในเมื่อแก้สถานการณ์อะไรไม่ได้แล้ว

เช้าวันต่อมา

"อีหนูไม่ไปเยี่ยมผัวเราหรือไง" ปราโมทย์เห็นว่าว่านรักแต่งตัวจะเข้าไร่กับเมษาจึงร้องทักเอาไว้ก่อน

"ไม่ไปจ่ะตาเดี๋ยวว่านจะไปช่วยหนูนาตัดกะหล่ำปลี" 

"ได้ยังไงผัวเจ็บเมียก็ต้องไปดูแลถึงจะเคืองใจกันอยู่ก็เถอะตาไม่เคยสอนให้เราทิฐินะลูก" 

"แต่ว่าหนู.." 

"เจ้าเมเราพาเพื่อนเราไปโรงพยาบาลเรื่องที่นี่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวตาหาคนไปช่วยหนูนามันเอง" ยังไม่ทันที่ว่านรักจะได้เอ่ยอะไรต่อชายชราก็รีบให้เมษาพาว่านรักไปที่โรงพยาบาลเพราะต้องการให้ว่านรักไปดูแลสามีของตน

"จ่ะตา..ไปเถอะว่าน" เมษารีบจูงมือว่านรักที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ยไปที่รถก่อนจะขับตรงไปที่โรงพยาบาลตามคำสั่งของปราโมทย์

"เพราะแกคนเดียวเลย.." ว่านรักยื่นมือเรียวหยิกแขนเมษาที่กำลังขับรถด้วยความโมโหเพราะจากจู่ๆที่เป็นสาวโสดอยู่ดีๆกลับต้องกลายมามีสามีแถมต้องมาดูแลคนที่ไม่อยากดูแลอีก

"โอ้ยๆ..ฉันขับรถอยู่นะเว้ย.."   เมษารีบลูบแขนบริเวณที่ถูกหยิกลวกๆ

 โรงพยาบาล

"ดีนะที่อีตานี่ยังไม่รู้สึกตัว"  สองสาวยืนมองชายหนุ่มที่ถูกพันหัวใส่เฝือกอ่อนที่แขนด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

"อืม..อือ..โอ้ย.." 

"แย่แล้ว..ไปกันเถอะ" จู่ๆคนที่นอนเป็นผักก็เกิดรู้สึกตัวขึ้นทำให้สองสาวรีบกระซิบกระซาบดึงมือกันหมายจะออกไปจากห้องเพราะคิดว่าหากเขาตื่นมาเจอหน้าพวกเธอคงจะเป็นปัญหาใหญ่แน่

"พวกเราจะไปไหนกันเหรอ..คนไข้ฟื้นแล้วนี่ครับ"  ทัดเทพหมอหนุ่มวัยสามสิบปีเจ้าของไข้ของไรอันเข้ามาตรวจคนไข้ของเขาเมื่อช่วงสายพอเห็นสองสาวที่เขารู้จักเป็นอย่างดีจึงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มก่อนจะเบนความสนใจไปที่ไรอัน

"อยู่นี่แหละนายนี่อยู่สภาพนี้คงทำอะไรแกไม่ได้หรอก" ในขณะที่หมอหนุ่มตรวจร่างกายของไรอันสองสาวก็ยืนกุมมือกันแน่นหากเธอออกจากห้องนี้ไปเร็วกว่าเมื่อครู่สักนิดคงไม่ต้องทนยืนอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดขนาดนี้

"สามีว่านพูดไทยได้ใช่ไหม"

"....."  ว่านรักสะดุ้งเฮือกก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ..เป็นอีกครั้งแล้วที่เธอหน้าชาเมื่อถูกคนอื่นมองว่าเธอมีสามีแล้วทั้งที่คนที่ขึ้นชื่อว่าสามีของเธอที่คนอื่นเข้าใจคือคนที่ตามฆ่าเธออยู่ก่อนหน้านี้...ไม่รู้เลยว่าหากไรอันหายดีเธอจะเจอกับอะไรบ้าง

"เจ็บตรงไหนบ้างครับ"

"เจ็บที่หัวกับไหล่มากเลยครับ"   ชายหนุ่มตาน้ำข้าวเอ่ยพูดตอบหมอหนุ่มเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดมากนักด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างมึนงง

"คุณไรอันอย่าพึ่งขยับแขนมากนะครับเพราะมีกระดูกแตกที่แขน"

"ผมชื่อไรอันเหรอครับผมเป็นอะไรทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้" คำถามที่ออกจากปากของไรอันตอนนี้ทำเอาทั้งหมอหนุ่มและสองสาวต่างก็มองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นตระหนกที่ว่าที่ชายหนุ่มเอ่ยถามมาแบบนี้เท่ากับว่าความทรงจำของเขาหายไปอย่างนั้นใช่หรือไม่

"เอ่อ...คุณจำอะไรไม่ได้อย่างนั้นเหรอครับ"  ทัดเทพมองอาการของไรอันและเอ่ยถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง

"..ครับ..."   หลังจากได้คำตอบของไรอันหมอหนุ่มก็ต้องซักถามเรื่องทั่วไปกับชาหนุ่มพักใหญ่เพื่อวินิจฉัยว่าอาการความจำเสื่อมของเขาอยู่ในระดับไหน

  บ่ายของวัน

"แบบนี้ฉันก็ต้องมานั่งรับผิดชอบชีวิตคนที่จะฆ่าฉันงั้นเหรอ" สองสาวที่รู้ได้จากผลการวินิจฉัยจากหมอหนุ่มพวกเธอก็ได้รู้ว่าอาการความจำเสื่อมของไรอันคงจะต้องใช้เวลานานในการฟื้นฟู...เป็นว่านรักที่ดูจะกังวลกับเรื่องนี้เป็นพิเศษเพราะเท่ากับต่อไปนี้เธอก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบชีวิตของไรอันซึ่งเธอไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาแม้แต่น้อย

"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแกจะได้ปลอดภัยไงให้นายนั่นมาอยู่ใต้โอวาทแกไม่ดีหรือไง" เมษาเห็นว่านี่เป็นข้อดีเสียอีก

"แต่ฉันรู้สึกไม่ดีที่มีเค้ามาอยู่ด้วย..แล้วก็ผิดในใจยังไงไม่รู้..."   ในหัวว่านรักตอนนี้มันมีความคิดที่สับสนตีกันไปหมดทั้งอึดอัดที่มีคนคิดจะฆ่าตัวเองมาอยู่ใกล้ตัวทั้งยังรู้สึกผิดที่รู้อยู่แก่ใจว่าที่ชายหนุ่มเป็นแบบนี้ก็เพราะฝีมือพวกเธอ

"รู้สึกผิดอะไร...ฟังฉัน...นายนั่นคิดจะฆ่าแกแล้วที่เป็นแบบนี้ก็สมควรแล้ว" เมษาจับบ่าว่านรักก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัดให้ว่านรักได้ฟังว่าสิ่งที่ไรอันได้รับสมควรแล้ว