ตอนที่7

"คุณก็จัดการเองสิคะ.. ฉันไม่เคยเช็ดตัวให้ผู้ชาย" 

"แต่ผมเป็นสามีคุณไม่ใช่เหรอ" คำพูดของหญิงสาวทำเอาไรอันสับสนกับการกระทำของเธออยู่ไม่น้อย

"คือ.. ก.. ก็ได้"  ว่านรักลืมข้อนี้ไปเสียสนิทก่อนจะรีบกลับมานั่งตรงหน้าชายหนุ่มและค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นของเขาออกด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างลำบากใจ

"คุณเป็นอะไรทำยังกับไม่เคยเห็นร่างกายของผม" ดวงตาสีน้ำข้าวของไรอันจ้องมองหญิงสาวอย่างมีคำถามมากมายเพราะดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากจะดูแลเขาเท่าไรทั้งสายตาของเธอเวลามองเขามันก็ว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูกหนำซ้ำตอนนี้ยังทำท่าเหมือนจะรังเกียจที่ตจะมองร่างกายของเขาอีก

"อ๋อ.. เปล่าฉันกลัวคุณเขินไง...คุณความจำเสื่อมคุณคงไม่ค่อยคุ้นชินกับฉัน.."  ว่านรักแสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยชักแม้น้ำทั้งห้าไปเรื่อยทั้งยังไม่รู้ตัวอีกว่าตอนนี้เธอกำลังแก้มแดงเพราะหน้าท้องแกร่งที่ขึ้นซิกแพคของไรอันอยู่

"แต่ผมว่าคุณมากกว่าที่น่าจะเขิน..หน้าแดงซะขนาดนั้น"  ไรอันเอ่ยออกไปตามตรงไม่ได้คิดจะหยอกหญิงสาวแต่อย่างใด

"เปล่านะคะ...ฉันแค่ร้อนๆ" ว่าจบก็ก้มหน้างุดหยิบผ้าจุ่มน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ชายหนุ่มอย่างเร่งรีบ

"คุณนี่ก็น่ารักดีนะ...ผมว่าตอนที่ผมตกหลุมรักคุณก็ตรงที่คุณเขินนี่ล่ะมั้ง...อ่อ..จริงสิ..ผมไม่เคยคิดจะแต่งงานกับคุณจริงๆเหรอผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าตัวเองจะไม่ให้เกียรติคุณขนาดนั้นเลยหรือไง"  สายตาคมจับจ้องใบหน้าหวานกับการกระทำของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลาไม่รู้เลยว่าเขากับเธอคบกันมานานเท่าไรแล้วเพราะดูท่าเธอจะยังคงเขินเขาไม่น้อย

"ค่ะ...เราไม่เคยคุยเรื่องแต่งงานกัน" 

"อย่างนั้นผมก็ต้องขอโทษคุณด้วยที่ก่อนหน้านี้ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวแทนที่จะทำอะไรให้มันถูกต้อง"  ว่านรักค่อนข้างแสลงหูกับคำขอโทษของไรอันไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะพูดคำนี้ออกมาง่ายๆ

"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ..ฉันเองก็ไม่ค่อยชอบงานแต่งงานเท่าไร...เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้นะคะ"  สาวเจ้าว่าจบก็เตรียมจะออกไปจาห้องนี้ทันทีแต่ถูกมือหนาของคนตัวโตดึงเธอเอาไว้ก่อนเพราะเธอยังทำความสะอาดตัวของเขาไม่หมดแล้วเขาจะนอนได้อย่างไร

"เอ่อ..ข้างล่างล่ะครับ" 

"ฉันต้องทำด้วยเหรอคะ..." ร่างบางชะงักงันแค่ท่อนบนของเขาก็ทำให้ใจเธอแทบเต้นกระเด็นไปอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว

"มือผมเช็ดได้แต่ถอดกางเกงไม่ถนัดเท่านั้นเอง" 

"..." เฮ้อ.. ตายแน่ว่าน..สาวเจ้าเอ่ยในใจก่อนจะข่มใจก้มหน้าก้มตาจัดการให้ชายหนุ่มจนเรียบร้อย

ครู่ต่อมา

"ขอบคุณ​ครับ" หลังจากเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อนแล้วไรอันรู้สึกสบายตัวขึ้นมกและเอ่ยของคุณหญิงสาวที่คอยดูแลเขา

"เดี๋ยวคืนนี้คุณนอนห้องนี้นะคะฉันจะอยู่อีกห้อง" 

"ทำไมเราไม่นอนห้องเดียวกันล่ะ" 

"ฉันกลัวคุณอึดอัดไงคะ" เหตุผลของว่านรักดูจะฟังไม่ขึ้นสำหรับไรอันเท่าไรทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวเธอเพิ่มไปอีกว่าระหว่างเขากับเธอมันมีปัญหาอะไรกันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า

"ไม่เป็นไรหรอกครับเผื่อผมอยู่ใกล้คุณมากๆแล้วอาจจะจำอะไรขึ้นมาได้...หรือคุณกันแน่ที่ไม่อยากใกล้ผม" ดวงตาคมมองร่างบางอย่างจ้องจับผิด

"เปล่านี่คะ..คุณเป็นสามีฉันทำไมฉันจะไม่อยากอยู่ใกล้ล่ะคะ..."  ว่าจบว่านรักก็เปิดตู่หยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่มาใส่เอาไว้ให้มิดชิดก่อนจะลงนอนที่เตียงนุ่มข้างๆคนที่เอาแต่นั่งจ้องเธอ

"หนาวเหรอครับ" ไรอันค่อยๆขยับตัวนอนลงก่อนจะหันไปถามหญิงสาวที่นอนขดตัวหันหลังให้เขา

"เอ่อ.. ใช่ค่ะ.. ที่นี่กลางคืนถึงค่อนแจ้งค่อนข้างหนาวฉันเลยต้องใส่เสื้อหลายๆชั้น"

"ผมว่าอากาศกำลังสบายดีออก" 

"ก็คุณอยู่เมืองนอกจนชินนี่คะ...ท..ทำอะไร" ร่างบางหันขวับมาดุใส่ชายหนุ่มในขณะที่เขายื่นแขนอีกข้างที่ปกติมาวางที่เอวบางของเธอ

"ดุผมทำไม..ผมก็แค่จะสัมผัสคุณดูเท่านั้นเผื่อผมอาจจะจำอะไรได้"  ไรอันรีบดึงมือตังเองกลับด้วยสีหน้าตกใจเป็นอีกครั้งที่พฤติกรรมของหญิงสาวทำให้เขาแปลกใจที่เธอหวงเนื้อหวงตัวแม้กระทั่งเขาที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

"ตอนนอนฉันไม่ชอบให้ใครแตะตัวน่ะค่ะเดี๋ยวจะนอนไม่หลับ" ว่านรักผ่อนลมหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนและยกหมอนข้างมากั้นเอาไว้ตรงกลาง

"ขอโทษทีผมไม่กวนก็ได้ครับ" ไรอันคิดว่าเขาต้องหาคำตอบให้ได้ว่าก่อนหน้านี้เขาทะเลาะอะไรกับเธอหญิงสาวถึงได้หนีเขามาที่นี่และเขาถึงขั้นต้องบินข้ามน้ำข้ามทะเลตามมาง้อและที่พฤติกรรมเธอที่ดูเหินห่างกับเขาแบบนี้อาจจะเป็นเพราะว่าเอน่าจะยังโกรธเคืองใจเขาอยู่เป็นแน่

 เช้าวันต่อมา

"ตานั่นอยู่ไหนล่ะ" เช้านี้สองสาวนั่งถอนหญ้าตามแนวร่องแปลงผักเมษาเห็นว่านรักมาที่นี่คนเดียวจึงถามถึงไรอัน

"ฉันให้เค้าพักอยู่ที่บ้านนั่นแหละไม่อยากให้ออกมา" ว่านรักเอ่ยตอบน้ำเสียงห้วนเธอไม่ค่อยอยากพูดถึงชายหนุ่มเท่าไร

"เมื่อคืนเป็นไงบ้าง"  เมษาที่ชอบแหย่เพื่อนเป็นว่าเล่นอยู่แล้วยิ่งรู้อาการเพื่อนสาวว่าไม่อยากพูดถึงไรอันจึงเอ่ยถามถึงเขาต่อ

“.ก็...” ว่านรักเล่าเรื่องราวเมื่อคืนให้เมษาฟังอย่างไม่ปิดบังให้เพื่อนเธอได้รู้ว่าวาจาที่เพื่อนเธอได้ลั่นว่าไรอันเป็นสามีของเธอในวันนั้นทำให้วันนี้เธอได้รับผลกระทบเช่นไร

"ห้ะ.. แกกับตานั่นนอนห้องเดียวกันอย่างนั้นเหรอ"  เมษาตาลุกวาวเมื่อว่านรักว่าจบ

เป้ก