ตอนที่20 ไม่รู้ตัว

หลังจากราชสีห์ออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปได้สายธารก็เข้าไปพักผ่อนในห้องของตัวเองซึ่งก็อยู่ติดกับห้องของราชสีห์เธอเดาว่าห้องของเธอน่าจะเล็กกว่าห้องของราชสีห์มากแถมคราแรกที่เข้ามาก็รกมากกว่าเธอจะเก็บกวาดเสกให้มันเป็นห้องนอนที่ดูดีก็เหนื่อยพอสมควร

ซ่าา..

“เฮ้อ.. จะต้องเจออะไรอีกบ้างนะ”

สาวเจ้าเปิดฝักบัวยืนนิ่งปล่อยสายน้ำชะโลมร่างกายพักใหญ่แอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนึกภาพอนาคตข้างหน้าไม่ออกเลยว่าราชาสีห์จะหาเรื่องอะไรเธอและความโกรธของเขาขะหมดลงไปเมื่อไรยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ใจ​

ณ วัดแห่งหนึ่งในย่านนนทบุรี

ราชสีห์ออกจากเพนท์เฮ้าส์ได้ก็รีบขับรถตรงมาที่วัดแห่งนี้เขาถือช่อกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาวางตรงหน้าฐานเก็บกระดูกของกัญญา

“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นได้รับความเจ็บปวด...ผมคิดถึงคุณนะเกรซ”

ร่างสูงนั่งฟุบมองรูปคนรักตรงหน้าด้วยแววตาอาลับอาวรณ์ครู่ใหญ่จนฟ้าเริ่มมืดเขาจึงเตรียมตัวกลับคิดว่าคืนนี้จะไปนอนที่บ้านสวนของคุณปู่เขาที่ได้ซื้อเอาไว้แถวนี้

“วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณสิงห์ฉันนึกว่าคุณสิงห์จะอยู่กับหมอสายธารเสียอีกนะคะ”

ราชสีห์ที่กำลังจะเปิดประตูรถเขาก็ต้องชะงักหันหลังกลับมาหาคนที่กำลังพูดด้วย

“ผมแค่แวะเอาดอกไม้มาให้เกรซ..แล้วก็จะกลับแล้ว”

ชายหนุ่มรู้ว่ากชกรกำลังพูดประชดประชันด้วยน่าจะยังโกรธที่เขาไปแต่งงานกับสายธารโดยที่ผ่านงานศพของกัญญาไปได้ไม่เท่าไร

“ถ้าคุณสิงห์ไม่มีธุระที่ไหนฉันขอเชิญคุณไปที่บ้านด้วยกันนะคะ...ฉันพึ่งเจอของที่ยัยเกรซจะให้คุณแต่ยังไม่ได้ให้...ฉันเลยอยากจะทำทุกอย่างให้มันเสร็จสิ้นค่ะ”

“ก็ได้ครับ”

หลังจากตกลงกันได้ราชสีห์ก็ขับรถตามกชกรใช้เวลาไม่นานนักเขาก็มาถึงที่บ้านของเธอ

บ้านของกชกรเป็นบ้านหลังเล็กไม่ใหญ่มากนักต่างจากบ้านของกัญญาที่หรูหราโอ่อ่าเพราะเป็นสมบัติของก้องเกียรติคนเป็นพ่อที่ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนเสีย

ที่กชกรไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนั้นเพราะว่าเธอนั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆของก้องเกียรติเธอเป็นเพียงลูกติดของกรวิภาก่อนที่จะมาเจอก้องเกียรติเท่านั้นแม้นเธอจะไม่ได้อยู่ที่บ้านใหญ่หลังนั้นแต่ก้องเกียรติก็ให้ทุกอย่างกับกชกรตามที่กัญญาได้

บ้านหลังนี้แค่เดิมเป็นบ้านของกรวิภาแต่เมื่อท่านเสียกชกรจึงกลายมาเป็นเจ้าของบ้านเต็มตัวและเธอก็เลือกที่จะไม่ขายไปหาที่อื่นอยู่ทั้งที่มีเงินมากมายเพราะผูกพันธ์กับบ้านหลังนี้มากเนื่องจากบ้านหลังนี้คือความทรงจำเดียวที่เธอจำได้ว่าแม่มีเวลาให้ความรักความอบอุ่นกับเธอแต่หลังจากที่แม่ของเธอเจอกับก้องเกียรติทุกอย่างก็เปลี่ยนไปและเปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัดเมื่อแม่เธอมีกัญญา

“ทานน้ำก่อนนะคะ”

“ไหนล่ะครับของที่เกรซจะให้ผม”

ราชสีห์ยกแก้วน้ำที่กชกรพึ่งวางขึ้นมาดื่มก่อนจะถามหาของที่กัญญาตั้งใจจะให้เขา

“นี่ค่ะ..”

กชกรยื่นกล่องนาฬิกาแบรนด์หรูเรือนละหลายล้านให้กับราชสีห์ชายหนุ่มเปิดกล่องนาฬิกาออกช้าๆข้างในไม่ได้มีเพียงนาฬิกาเท่านั้นแต่มีจดหมายฉบับเล็กๆเขียนข้อความเอาไว้ด้วย

เกรซอยากให้นาฬิกาคุณเผื่อคุณจะมีเวลาให้เกรซมากกว่าเดิม...อีกหน่อยลูกเราก็จะเกิดแล้วลูกคงอยากได้เวลากับคุณพ่อมากๆเหมือนกันค่ะ

“เกรซ..”

ราชสีห์หลับตาเม้มริมฝีปากแน่นหากกัญญายังอยู่ในเวลานี้เขาคงไม่ต้องมานั่งทุกข์ใจเช่นนี้หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะหาเวลาว่างมาอยู่กับเธอให้มากกว่าที่เคย

“ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าเหตุผลจริงๆที่คุณแต่งงานกับหมอสายธารเพื่ออะไรแต่ถ้ายัยเกรซรู้คงเสียใจมากๆแน่”

“ผมมีเหตุผลของผม.. และผมก็ไม่เคยลืมเกรซได้ลง”

ราชสีห์เอ่นเสียงอ่อนทั้งยกมือกุมขมับเมื่อรู้สึกมึนหัวแปลกๆ

“..ค..คุณสิงห์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

กชกรยื่นมือเรียวจับหน้าแขนของชายหนุ่มเบาๆทังยังมองราชสีห์ด้วยสีหน้าที่ตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มยกมือกุมขมับ

“ผมมึนหัว”

ตอนนี้ราชสีห์รู้สึกว่าตัวเองร้อนรุ่มแปลกๆทั้งยังมึนหัวหนักขึ้นและเห็นภาพทุกอย่างเบลอไปหมด

“ช่วงนี้คุณเครียดเกินไปหรือเปล่า...ยาดมค่ะ”

กชกรยื่นยาดมให้คนที่กำลังอาการไม่ดีได้สูดดมแต่จู่ๆมือหนาก็คว้าหมับไปที่ข้อมือของเธอแล้วดึงเข้ามารวบกอดนอนฟุบลงไปกับพื้นพรมด้านล่าง

“เกรซ”

“คุณสิงห์..ฉัน..”

ไม่ทันที่กชกรจะได้พูดอะไรออกมาต่อราชสีห์ก็เริ่มบดจูบซุกไซร้ร่างบางจนกระทั่งทั้งสองได้เสียกันโดยที่ราชสีห์ก็เหมือนจะไม่ค่อยมีสติเท่าไรนักคิดว่าคนที่กำลังกอดจูบคือคนรักและถูกความร้อนรุ่มของราคะครอบงำไปทั่วทั้งตัว

ในเช้าวันต่อมาราชสีห์ตื่นมาพร้อมกับกชกรที่นอนร่างเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่พร้อมกับความมึนงงว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นเขาถึงได้ไปมีสัมพันธ์กับกชกรได้

“ทำไม...”

ชายหนุ่มมั่นใจว่าคนอย่างเขาไม่เคยคิดจะสนใจกชกรแถมเธอยังเป็นพี่สาวของกัญญามือหนากุมขมับหนึบทั้งรีบสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว

“ฉันเข้าใจว่าคุณเป็นคนเจ้าชู้แต่ฉันเป็นพี่ยัยเกรซนะคะ..ทำแบบนี้ได้ยังไง..ทำกับฉันได้ยังไง..ฮือๆๆๆ”

ในส่วนของกชกรตอนนี้ก็ได้แต่นั่งร้องให้พูดจาไม่รู้เรื่อง

“ผม..ขอโทษ..”

ราชสีห์ทำได้แค่เพียงเอ่ยคำขอโทษเธอเท่านั้นเพราะเขาก็ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้น

“ขอโทษแล้วสิ่งที่ฉันเสียไปมันเรียกคืนกลับมาได้หรือเปล่า”

“คุณต้องการเท่าไร”

ดวงตาคมแดงก่ำหันมามองร่างบางที่นั่งร้องให้เขาไม่ได้คิดจะดูถูกศักดิ์ศรีของกชกรแต่เขารับผิดชอบเธอได้เพียงเท่านี้จริงๆ

“อะไรนะ”

เสียงสะอึกสะอื้นเริ่มตวาดราชสีห์เสียงฝาดทั้งมองค้อนอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่เขาจะใช้เงินฟาดหัวเธอ

“ผมคงรับผิดชอบคุณได้แค่จำนวนเงินที่คุณต้องการเท่านั้น”

“ออกไปเถอะ...ฉันไม่ต้องการฉันจะทำใจลืมๆมันไปซะ”

กชกรเอ่ยปากไล่ราชสีห์ออกไปจากบ้านเสียงแข็งเธอไม่พอใจเขาอย่างมากชายหนุ่มนั่งนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะรีบหยิบกล่องนาฬิกาและเดินออกไปทันทีทั้งยังครุ่นคิดว่าเขานั้นทำเรื่องเมื่อคืนไปได้อย่างไรทั้งที่ก็ไม่ได้มีอาการเมา