ตอนที่24 วางเพลิง

สามวันต่อมาสายธารและราชสีห์เดินทางออกจากกรุงเทพใช้เวลาร่วมวันกว่าจะมาถึงที่เกาะ

สายธารเดินตามราชสีห์และประสงค์มาที่บ้านไม้หลังเล็กๆที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากชายหาดเท่าไรนักเป็นบ้านที่ตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆเพราะอยู่ที่ท้ายเกาะเธอรู้ว่าคนที่อยู่ที่นี่ส่วนมากจะอยู่ที่สำนักงานตรงหน้าเกาะมากกว่าจากคำบอกของอิงอรที่ไปหาเธอวันนั้น

“เชิญคุณทั้งสองเข้าบ้านพักผ่อนตามสบายเลยครับที่นี่ผมให้คนมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว”

ประสงค์ชายวัยห้าสิบกว่าเชิญทั้งสองให้เข้าบ้านก่อนหน้านี้เขาให้คนมาทำความสะอาดและจัดอาหารสดไว้ในครัวเหมือนทุกครั้งที่ราชสีห์นั้นมาพักที่นี่แต่ครั้งนี้จัดให้มากกว่าครั้งก่อนเท่าตัวด้วยราชสีห์นั้นมีภรรยามาด้วยกัน

“เธอไปพักก่อนเถอะ...ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณประสงค์...ห้องนอนอยู่นั่น”

ราชสีห์เข้าบ้านมาได้เขาก็รีบให้สายธารเข้าไปพักในห้องเพราะตนมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับประสงค์เป็นการส่วนตัว

“ค่ะ”

สายธารเดินเข้ามาในห้องตามคำสั่งของราชสีห์เพราะพอจะดูออกว่าเขานั้นมีเรื่องอะไรร้อนใจที่จะคุยธุระกับประสงค์แน่นอน

เมื่อเข้าห้องมาได้หญิงสาวก็เปิดหน้าต่างในห้องนอนครบทุกบานเธอจึงได้เห็นทั้งวิวทะเลอีกและหน้าต่างอีกด้านก็เป็นต้นไม้ใหญ่ทึบนับว่าที่นี่รักษาความเป็นธรรมชาติไว้ได้อย่างดีเลยทีเดียว

“มีคนแปลกหน้าเข้ามาที่นี่บ่อยแค่ไหนครับ”

ราชสีห์มายืนคุยกับประสงค์ที่ระเบียงถึงปัญหาที่เกิดขึ้นในตอนนี้

“ตอนแรกก็ไม่มีนะครับพอช่วงเดือนนี้ทั้งเดือนมีมาแทบทุกอาทิตย์อ้างว่าขับเรือหลงเข้ามาแต่ผมว่ามันแปลกๆ..แต่ก็พยายามไล่กลับไปได้ทุกครั้งนะครับไม่ยอมให้อยู่ที่นี่นาน...”

“ดีแล้วล่ะครับ...เห็นทีเราต้องเพิ่มคนสำรวจรอบๆเกาะบ่อยขึ้นแล้วล่ะครับ”

ชายหนุ่มมองทอดไปในทะเลด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างกังวลเกาะนี้มีคนประมูลแข่งกับเขาหลายคนคงจะส่งคนมาดูราดราวแต่อย่างไรเขาก็จะไม่ยอมให้ใครมาสัมปทานที่นี่ไปได้เพราะรู้ดีว่าคนเหล่านั้นหวังหาแต่ผลประโยชน์จากที่นี่แต่ไม่เคยคิดจะรักษาธรรมชาติ

ทางด้านป่าท้ายเกาะไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านพักของราชสีห์เท่าไรนักมีสองเด็กหนุ่มช่วยกันขนกระติกน้ำมันมาซ่อนตามเถาไม้ที่เลื้อยที่ปกคลุมในป่า

“ไอ้เข้ม...ของครบใช่ไหมวะ”

พร้าวถามคนเป็นน้องว่าขอที่เอามาซ่อนครบหรือยังเพราะต้องลงมือทำการใหญ่ในคืนนี้

“อืม”

สองหนุ่มเก็บของซ่อนกันเรียบร้อยแล้วจึงรีบเดินเลาะแนวป่าพากันกลับเข้าไปในหมู่บ้านที่หน้าเกาะ

“คืนนี้ฉันจะออกไปกับพ่อขามเธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”

ระหว่างที่ทานข้าวเย็นกันราชสีห์ต้องบอกสายธารให้รึ้ตัวก่อนว่าคืนนี้​เขาจะไม่ได้กลับมาที่นี่

“ค่ะ...ไม่มีปัญหา.. แล้ว..คุณจะไปไหนทำอะไรเหรอ”

“ฉันจะสำรวจรอบๆเกาะหน่อย”

“ค่ะ”

ในคืนนี้ราชสีห์ต้องการออกทะเลสำรวจรอบๆเกาะดูว่าช่วงกลางคืนจุดไหนเป็นจุดที่คนจะลักลอบเข้ามาได้จะได้ให้คนหาสัญญาณไปติดไว้ตรงจุดนั้นเผื่อว่ามีคนลักลอบเข้ามาคนในสำนักงานหมู่บ้านจะได้รับรู้

หลังจากที่ราชสีห์ออกทะเลไปได้พักใหญ่จนตอนนี้ดึกมากแล้วสายธารยังคงนอนไม่หลับเพราะรู้สึกแปลกที่อีกอย่างพอจะข่มตาหลับลงก็กลับได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ

กุก​ กัก​

“หืม...”

มือเรียวค่อยๆเปิดแง้มหน้าต่างอย่างเบามือดูว่าเสียงที่เกิดขึ้นนอกหน้าต่างเกิดจากอะไรและแล้วเธอก็เห็นว่ามีคนสองคนกำลังถือกระติกน้ำมันลาดบริเวณรอบๆของบ้านหลังนี้

“อะไรกันเนี่ย..”

สายธารตกใจจนยืนแน่นิ่งครู่หนึ่งเธอรีบหิ้วกระเป๋าของราชสีห์และของเธอพร้อมโน๊ตบุ๊คไว้ในอ้อมอกพอเห็นคนสองคนเดินไปที่อื่นแล้วเธอจึงค่อยๆเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้นและเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังแล้วรีบกระโดดออกให้ไกลตัวบ้านหาที่หลบภัยภายในป่าหญิงสาวรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำหากมีเหตุการณ์นี้ขึ้นเท่ากับว่าคนที่ทำจะต้องพยายามฆ่าพวกเธอเป็นแน่

“นายครับนั่นแสงไฟ..”

ขามที่กำลังขับเรือเทียบท่าเห็นว่ามีแสงไฟโหมสูงขึ้นจึงรีบชี้ให้ราชสีห์และคนในเรือได้ดู

“นั่นมัน...”

ราชสีห์และคนในเรืออีกสองสามคนล้วนตกใจไปตามๆกันร่างสูงรีบกระโจนวิ่งโล่ไปที่บ้านพักของตนตอนนี้พบว่าตอนนี้ไฟได้ไหม้โหมจนไม่เหลือชิ้นดี

“สายธาร...”

ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาวเสียงฝาดหัวใจของเขาเต้นระรัวจนแทบทะลักออกมาข้างนอกรู้สึกห่วงใยสายธารอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“นายอย่าเข้าไปครับ...ไฟโหมขนาดนั้น”

ขามรีบรั้งตัวราชสีห์เอาไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้ไฟที่กำลังเผาไหม้บ้านพักอยู่ตอนนี้เพราะรู้ว่าหากมีคนติดอยู่ในนั้นไฟโหมขนาดนี้อย่างไรก็ไม่รอดแถมตัวคนที่เข้าไปหมายจะช่วยจะไม่รอดไปด้วย

“ปล่อยผม”

ตอนนี้แม้นใครจะใช้แรงฉุดกระชากอย่างไรก็เอาราชสีห์ไม่อยู่เพราะเขาอยากจะเข้าไปช่วยสายธารออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

“คุณสิงห์...”

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังวิ่งเข้าไปใกล้กองเพลิงสายธารก็วิ่งโร่เข้ามาขวางหน้าของเขาเอาไว้ก่อนราชสีห์ในตอนนี้ชะงักงันมองหน้าหญิงสาวนิ่งเฉยจนเธอก็เดาอารมณ์ไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรคิดได้แต่ว่าตอนนี้ต้องพาราชสีห์ออกไปให้ห่างจากกองเพลิงนี้ก่อน

“ออกไปจากตรงนี้ก่อนค่ะมันร้อน”

หญิงสาวที่หอบหิ้วกระเป๋าพะลุงพะลังดึงมือราชสีห์ให้วิ่งตามออกมาหากลุ่มคนที่ยืนรออยู่

“คุณสาย..ออกมาจากบ้านตอนไหนครับ”

ประสงค์และคนอื่นเห็นเช่นนั้นก็โล่งใจไปตามๆกันทั้งรีบช่วยหญิงสาวหิ้วกระเป๋าเอาไว้คนละไม้คนละมือ

“ตั้งแต่เห็นคนมาลอบวางเพลิงแล้วค่ะ”

“คนวางเพลิง”

ทุกคนมองมาที่สายธารเป็นตาเดียวเพราะเชื่อว่าที่นี่มีแต่คนในเกาะเท่านั้นแล้วคนที่ลงมือวางเพลิงจะทำไปเพื่ออะไร

“เห็นหน้ามันหรือเปล่าครับ”

ขามรีบถามสายธารให้แน่ใจ

“ไม่เห็นค่ะ...ฉันรีบเก็บของออกมาก่อน”

“ไปพักที่บ้านผมก่อนดีกว่าครับ”

สายธารรีบเดินตามทุกคนไปที่บ้านของประสงค์ทุกคนคอยไถ่ถามหญิงสาวตลอดว่าเธอเป็นอย่างไรหลบอยู่ตรงไหนตลอดทางมีเพียงราชสีห์เท่านั้นที่เอาแต่เงียบไม่ยอมปริปากพูดจา

เขายังมึนงงกับความรู้สึกตัวเองพอสมควรในคราแรกรู้สึกห่วงสายธารมากพอเห็นหญิงสาวรอดมาได้ก็รู้สึกดีใจมากเช่นกันทั้งๆที่มันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้นเลย

หลังจากเข้ามาพักในบ้านพักของประสงค์ไม่นานตอนนี้ขามก็ได้ตัวคนก่อเหตุไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเข้มลูกชายของขามและพร้าวหลานชายของภรรยาขามเอง