ตอนที่30 สาบานว่าพูดจริง

“หมอณัฐ...”

กชกรรู้ดีว่ากัญญามีสัมพันธ์กับเปรมณัฐหมอที่เชี่ยวชาญการตรวจโรคจากเลือดของโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่แต่เรื่องนี้กัญญาขอให้เธอปิดเงียบโดยแลกกับการเซ็นแบ่งครึ่งหนึ่งของมรดกที่พ่อกัญญาทิ้งไว้ให้มาให้กับเธอ

ส่วนหมอเปรมณัฐก็ปิดปากเงียบเช่นกันเพราะเขาเองก็มีลูกมีเมียแล้วอีกอย่างครอบครัวเมียก็มีอิทธิพลใหญ่โตจนเขาอยู่ใต้อำนาจของภรรยาเรื่องมีชู้จึงให้เรื่องแดงไม่ได้แถมชู้คนนั้นยังเป็นผู้หญิงของราชสีห์อีก

“แล้วแกไม่คิดจะบอกความจริงกับคุณสิงห์หรือไง”

“ไม่.. ตอนนี้ยัยเกรซก็เสียไปแล้วไม่จำเป็นต้องบอก”

เรื่องนี้ในตอนกัญญาเสียคราแรกกชกรก็อยากจะบอกราชสีห์เช่นกันแต่เขานั้นดันไปตกลงแต่งงานกับสายธารเสียก่อนเธอจึงอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับต่อไปชีวิตคู่ของราชสีห์และสายธารจะได้มีอะไรที่ตะขิดตะขวงใจกันตลอดเวลา

ขณะที่สองสาวนั่งคุยกันในร้านอาหารที่มีที่พนักพิงยกสูงจนท่วมหัวแม้จะดูส่วนตัวแต่ทุกคำที่สองสาวนั้นพูดคุยกันพอใจที่นั่งทานอาหารอยู่ก่อนหน้าที่สองสาวจะมานั่งเธอได้ยินที่ทั้งสองพูดจนหมดทุกคำ

หลังจากออกจากร้านอาหารมาได้พอใจก็รีบขับรถมาหาคาวีที่บริษัทเพื่อจะคุยกับเขาถึงเรื่องราวที่พึ่งได้ยินกับคาวี

“มาหาผมที่นี่ตกลงจะเป็นคนดูแลคุณย่าใช่หรือเปล่า”

สาวเข้าเข้ามาในห้องทำงานของคาวีได้เขาก็รีบลุกมาทักทายเธอหน้าระรื่น

“เรื่องนั้นก็...โอเคฉันตกลง..แต่มีอีกเรื่องสำคัญเหมือนกันที่ฉันอยากจะบอก”

“อะไร”

พอใจดึงข้อมือคนที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงหน้ามานั่งคุยถึงเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้ที่โซฟาด้วยร้อนใจเต็มที

“เรื่องจริงเหรอเนี่ย..”

คาวีฟังจบก็อ้าปากค้างไม่คิดว่าคนที่พี่ชายตนรักมากจะทำกันแบบนี้

“อืม..จริงสิ”

“ไปกับผม”

คาวีรู้ดังนี้จึงรีบลากพอใจมาพูดความจริงกับราชสีห์ในห้องทำงานที่อยู่ไม่ไกลกันนักเขาต้องการให้พี่ชายของเขารับรู้ความจริงเรื่องนี้ชีวิตคู่ของพี่ชายตนจะได้ไม่มีอะไรติดใจขณะที่ใช้ชีวิตร่วมกันกับสายธารและเขาจะได้รู้ว่าเขาไม่ควรให้ความรู้สึกดีกับกัญญาต่อไปอีก

หลังจากพอใจเล่าทุกอย่างให้ราชสีห์ฟังจนจบพอใจเห็นว่าเขานั้นเอาแต่เงียบไปเธอคิดว่าชายหนุ่มน่าจะไม่เชื่อจึงยืนยันอีกครั้งว่าที่เธอพูดคือความจริง

“ฉันสาบานว่าฉันพูดจริง”

“ออกไปกันได้แล้วฉันอยากอยู่คนเดียว”

ราชสีห์นั่งหน้าเจื่อนอยู่ที่เก้าอี้เขารีบปัดมือไล่ทั้งสองออกไปจากห้องไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อแค่ตอนนี้แค่รู้สึกตกใจเท่านั้นแต่ถามว่าเสียใจกับเรื่องที่รับรู้หรือเปล่าความรู้สึกของเขาตอนนี้กลับตอบว่าดีใจคงเป็นเพราะเขาเริ่มรู้สึกดีกับสายธารไปเสียแล้ว

คาวีและพอใจออกมาจากห้องราชสีห์ได้ก็มานั่งคุยกันอยู่ที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับบริษัท

“ฉันมาบอกพี่คุณไม่ได้ต้องการให้พี่คุณเสียใจแค่อยากให้พี่คุณรับรู้ความจริงเท่านั้นเผื่อว่าเค้าจะได้ไม่มีอคติอะไรกับเพื่อนฉัน”

ตอนนี้พอใจยังเดาไม่ออกว่าราชสีห์จะเชื่อคำที่เธอพูดมากแค่ไหน

“ผมเข้าใจ...อืมเรื่องที่คุณจะไปดูแลคุณย่าอาทิตย์หน้าเริ่มงานได้เลยนะเพราะคุณย่าจะกลับไปหัวหินอาทิตย์หน้า”

“ค่ะ...”

“อีกอย่างก็คือ..”

คาวีเริ่มยิ้มกรุ้มกริ่มและอึกอักที่จะเอ่ยบางคำกับคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ตรงข้าม

“อะไรเหรอคะ”

“ผม.. ชอบคุณ..อยากให้เราลองคบกันจะได้หรือเปล่า”

“ช..ชอบฉัน..คนกะล่อนอย่างคุณฉันเชื่ออะไรได้ฉันไม่เสี่ยงเป็นแฟนกับคุณหรอกค่ะ”

พอใจตอบกลับอีกฝ่ายทันควันแม้นจะรู้สึกเคอะเขินกับคำพูดของเขาอยู่บ้างที่เขาเอ่ยมาตรงๆเช่นนี้แต่เธอก็ไม่อยากเสี่ยงคบกับคนเข้าชู่อย่างคาวีด้วยเห็นๆวีรกรรมกันอยู่ว่าเขาเรื่องชื่อผู้หญิงแค่ไหน

“ตรงแบบนี้เลย”

คาวีนั่งมองหน้าพอใจนิ่งคำตอบขอเธอไม่มีคำไหนที่ดูจะเปิดโอกาสให้เขาได้สานสัมพันธ์เสียเลย

“ก็คุณพูดตรงมาฉันก็พูดตรงกลับ”

“ถึงคุณจะดูว่าผมกะล่อนเจ้าชู้...แต่ถ้าผมคบคุณเป็นแฟนแล้วผมก็จะมีแค่คุณเป็นแฟนคนเดียวเลยสัญญา”

คาวีพูดด้วยท่าทีจริงจังเขาสนใจในตัวหญิงสาวจริงๆอย่างที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเธอเป็นธรรมชาติไม่ปรุงแต่งแถมยังดูน่าค้นหาอีกอย่างก็โสดสนิทด้วย

“ไร้สาระ..ฉันกลับก่อนนะคะ”

พอใจเงียบมองหน้าคาวีครู่หนึ่งยิ่งเธอเห็นเขามีท่าทีจริงจังเธอยิ่งเริ่มทำตัวไม่ถูกรีบลุกออกจากโต๊ะไปที่รถของเธอทันทีทิ้งให้คาวีนั่งหน้าหงอยผิดหวังอยู่คนเดียว

สามวันต่อมา

เป็นเช่นนี้แทบทุกวันที่หลังจากสายธารกล่อมคะนิ้งจนหลับแล้วเธอก็จะนั่งปาดน้ำตาเงียบๆอยู่คนเดียว

“เธอจะร้องให้แบบนี้ทุกคืนเลยหรือไง”

สายธารหันหน้าหนีราชสีห์เพราะเธอไม่มีอะไรที่จะพูดกับเขา

“มานี่..”

ชายหนุ่มดึงมือร่างบางมาคุยกันอีกห้องเพราะจะได้คุยกันสะดวกไม่ต้องกลัวว่าจะเสียงดังจนรบกวนการนอนของคนในเปลนอน

“อะไรอีก..”

ราชสีห์เห็นทีจะปล่อยให้สายธารเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ไปทำงานด้วยสีหน้าอมทุกข์ทุกวันแน่

“ดู.. แล้วเธอจะได้รู้ว่ากฤษฎายุ่งอะไรกับลูกเธอไม่ได้อีก”

เมื่อเข้ามาในห้องนอนอีกห้องได้ราชสีห์ก็รีบยื่นซองเอกสารให้คนที่กำลังยืนปาดน้ำตาได้อ่านทันที

มือเรียวค่อยๆดึงเอกสารขึ้นมาอ่านในนั้นเป็นข้อตกลงที่ราชสีห์ตกลงว่าจะหยุดการยื่นประมูลไว้แค่นี้แลกกับที่กฤษฎายอมเซ็นรับทราบและยินยอมว่าตนจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งอะไรกับคะนิ้งสิทธิ์ขาดในตัวของคะนิ้งจะเป็นของราชสีห์และสายธารเท่านั้น

“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณมากที่ช่วยฉัน”

ร่างบางอ่านจบก็ยิ้มออกดีใจจนลืมตัวโผเข้ากอดราชสีห์แน่นเธอคิดว่าเรื่องนี้เขาจะไม่ช่วยเธอเสียแล้ว

คนตัวโตพอจะยิ้มได้ที่เห็นหญิงสาวในอ้อมกอดหายเศร้าสองแขนที่กำลังจะยกกอดตอบกลับต้องวางลงเพราะร่างบางดันผละออกจากตัวของเขาเสียก่อน

“เอ่อ...แล้วคนที่เกาะล่ะคะคุณจะทำยังไง”

สายธารยังนึกเป็นห่วงคนที่เกาะหากเกาะนั้นราชสีห์ไม่ได้ถือสิทธิ์แล้วคนที่นั่นจะอยู่อย่างไรเธออยากรู้ว่าราชสีห์จะแก้ปัญหาอย่างไรต่อไป

“เหลือเวลาอีกสองเดือนกว่าคนที่ประมูลเกาะได้จะเข้าไปที่นั่น...ฉันรู้ว่านายกฤษฎามีธุรกิจผิดกฎหมายอยู่หลายอย่างหากเปิดโปงได้...การสัมปทานเกาะก็จะถือเป็นโมฆะทันที”

ราชสีห์คิดว่าคงต้องใช้วิธีทำให้กฤษฎามีคดีให้ได้เพราะเขาจะได้หลุดจากการได้สัมปทานเกาะแล้วสิทธิ์นั้นก็จะเป็นของเขาตามเดิมเพราะให้ราคาสูงที่สุดรองจากกฤษฎา