Share

ตอนที่37 ตอนจบ

“คุณวีไปคบกับพอใจตอนไหนทำไมฉันไม่รู้เลยคะ”

หลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลได้สายธารก็ได้มีโอกาสคุยกับสามีเธอเรื่องนี้เสียที

“ไม่รู้เหมือนกัน”

ราชสีห์อมยิ้มอ่อนพร้อมกับส่ายหัวไปมา

“อย่าบอกนะคะว่าคุณวี..พูดขึ้นมาเอง”

สายธารขมวดคิ้วหากเป็นเช่นที่เธอคิดพอใจฟื้นมารู้ว่าคาวีพูดอะไรกับพ่อแม่ของตัวเองได้อาละวาดคาวีแน่

“รอดูตอนพอใจฟื้นละกัน”

เรื่องนี้ราชสีห์เห็นว่าจะจริงหรือไม่จริงก็ต้องรอดูตอนพอใจฟื้นแต่ที่เป็นเรื่องจริงที่เขารู้ได้ก็คือน้องชายของเขาจริงจังกับพอใจแน่นอน

วันเวลาพ้นผ่านนานแรมปีตอนนี้สายธารก็ได้ให้กำเนิดลูกชายแฝดตัวกลมทั้งสองได้หกเดือนแล้วคะนิ้งเองก็คอยทำหน้าที่พี่สาวที่แสนดีช่วยคนเป็นแม่ดูแลน้องๆไม่ห่างหลังจากกลับมาจากโรงเรียน

ส่วนราชสีห์ก็ละมือจากงานพักใหญ่ให้อาทิตย์เป็นคนดูแลบริษัทและอาศัยให้พ่อของเขาช่วยบริหารงานบ้างบางครั้งที่ต้องตัดสินใจงานใหญ่เพราะสงสารภรรยารักที่ต้องดูแลลูกคนเดียวถึงสามคนเขาคิดผิดไปเสียแล้วว่าจะมีลูกหลายๆคนเพราะแค่เจ้าแฝดมาเติมเต็มครอบครัวก็ทำเอาเหนื่อยแทบลากเลือดเลยทีเดียว

ทางด้านคาวีตั้งแต่ที่พอใจฟื้นมาได้และรู้ว่าคาวีพูดอะไรกับพ่อแม่เธอก็โกรธมากจนไม่ยอมคุยกับคาวีอีกดีที่พอใจไม่ได้บอกให้พ่อและแม่ตัวเองรู้ว่าคาวีโกหกแต่คาวีก็อาศัยความจริงใจเข้าสู้พอใจจึงใจอ่อนลงได้และยอมคบหาเป็นแฟนจริงจังเมื่อไม่นานมานี้

วันนี้พอใจและคาวีซื้อของฝากมาเยี่ยมเยียนสายธารและหลานๆที่เพนท์เฮ้าส์เมื่อมาถึงได้ทั้งสองก็ครองหลานชายคนละคนไว้ในอ้อมอกเป็นประจำทุกครั้งที่มา

“คุณดูหลานสิ..จ้ำม่ำอะไรขนาดนี้”

พอใจยกอุ้มน้ำเหนือเด็กชายจ้ำม่ำขาเป็นปล้องมากอดหอมฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว

“อยากมีบ้างหรือเปล่าล่ะผมทำให้ได้นะครับ”

คาวีที่กำลังอุ้มต้นหนาวป้อนนมก็รีบหันไปเอ่ยหยอกคนรักของตัวเองแม้นจะพูดแกมหยอกแต่เขานั้นคิดจริงทุกคำเพราะอยากจะมีลูกมีเต้าเช่นพี่ชายแย่แล้วแต่พอใจยังไม่ตอบตกลงแต่งงานกับเขาเสียที

“ของว่างค่ะ”

สายธารเดินออกมาจากในครัวยกจานคุ้กกี้และผลไม่มาวางที่โต๊ะหน้าโซฟาเพื่อเป็นของว่างให้คาวีและพอใจ

“คุณสิงห์ไปไหนล่ะสาย”

“ออกไปซุปเปอร์น่ะ..น่าจะรอแวะรับคะนิ้งกลับจากโรงเรียนด้วยเลย”

“เดี๋ยวนี้ท่านประธานใหญ่กลายเป็นคุณพ่อบ้านเต็มตัวไปแล้ว..ฮ่าๆๆ”

คาวีเห็นทีเจอหน้าพี่ชายต้องเอ่ยแซวเสียหน่อยเพราะตั้งแต่สายธารคลอดเจ้าแฝดมาได้พี่ชายของเขาก็ทำงานบ้านช่วยภรรยาดูแลลูกทุกอย่างจนแทบจะเป็นประหนึ่งพ่อบ้านครบวงจรแล้ว

แอร๊ะ..”

เด็กชายจ้ำม่ำที่กำลังนอนดูดขวดนมอยู่รีบผละริมฝีปากส่งเสียงดุคนเป็นอาเพราะหัวเราะเสียงดัง

“ยังไงตาหนาวอาพูดถึงพ่อเราหน่อยถึงกับส่งเสียงดุเลยหรือไง..”

คาวีก้มหน้าขมวดคิ้วใส่เจ้าก้อนกลมบนตัก

“หลานคงรำคาญที่คุณพูดมากเสียงดังน่ะค่ะ”

เฮ่อๆๆ..”

น้ำเหนือส่งเสียงหัวเราะมาประสมโรงกับน้าสาวที่กำลังอุ้มดูท่าจะชอบอกชอบใจในคำพูดของพอใจไม่น้อย

“นั่นไง..ใช่ไหมตาเหนือคุณอาเราเค้าพูดมากใช่ไหมครับ”

“อู..”

เจ้าก้อนกลมทำปากจู๋เหมือนจะคุยกับคนโตเค้ารู้เรื่องความไร้เดียงสาน่าเอ็นดูจึงเรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

“จ้ำม่ำน่าขยำอะไรขนาดนี้เนี่ยฮะ..” ฟอดด  ฟอดด

โดยเฉพาะพอใจที่กอดหอมน้ำเหนือฟอดใหญ่ถูกใจกับพฤติกรรมน่าเอ็นดูของหลานชายเสียเหลือเกิน

อาทิตย์ต่อมา

“ทำไมพาฉันมาที่นี่ล่ะคะ”

สายธารสงสัยตั้งแต่ราชสีห์หาเรื่องพาเธอขับออกมาจากบ้านคุณย่าแล้วตรงเข้ามาที่บ้านเล็กหลังนี้บ้านหลังที่เขาเคยจับเธอขังเอาไว้ในคราที่มีปัญหากันไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรที่นี่ทั้งที่ฟ้าก็มืดแล้ว

“อยากพาที่รักมาลบความทรงจำที่ไม่ดีออกไปไงครับ”

ราชสีห์เดินจูงหญิงสาวเข้ามาบ้านใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มวันนี้ถือเป็นโอกาสดีที่ครอบครัวพากันมาพักผ่อนที่หัวหินเขาจึงฝากลูกๆกับพ่อแม่และย่าเอาไว้ได้เพื่อที่จะมาลบล้างภาพความจำที่ไม่ดีภายในใจของภรรยารักของเขาเสียที

“หืม..”

สายธารมองหน้าคนเป็นสามีอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนัก

“คืนนี้เราจะนอนกันที่นี่นะ”

“แล้วลูกๆล่ะคะ..”

สายธารเห็นจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้เพราะยังไม่ได้เอ่ยปากฝากลูกๆไว้กับใครเลย

“คุณย่ากับคุณพ่อคุณแม่อาสาดูแลให้แล้วครับ”

“พวกท่านก็รู้สิคะว่าคุณจะพาฉันมาที่นี่”

ดวงตากลมโตจ้องคนเป็นสามีอย่างสงสัยเขาพูดเช่นนี้แสดงว่าเตรียมการมาก่อนล่วงหน้าแน่นอน

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้..มานี่สิ”

มือหนารีบดึงมือของสายธารให้เดินตามเข้ามาในห้องนอน

“ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะคะ”

สายธารมองไปรอบๆห้องเฟอร์นิเจอร์และของทุกอย่างที่นี่ยังอยู่เหมือนเดิมทุกอย่างจนทำให้เธอเริ่มหน้าเสียเพราะยิ่งมองที่นี่เต็มตาเท่าไรภาพเก่าๆที่เธอไม่อยากจำมันก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัวเรื่อยๆ

ราชสีห์หันมากอดร่างบางเอาไว้หลวมๆก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเบาๆขณะที่มือหนาก็คอยลูบหัวทุยของภรรยารักอยู่ไม่วาง

“ต่อไปนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะมันจะมีแต่ความทรงจำที่ดี...ผมขอโทษที่เคยทำเรื่องไม่ดีกับคุณทำให้คุณเจ็บช้ำทั้งกายและใจ..ขอให้คุณเชื่อใจผมว่ามันจะไม่มีเหตุการณ์ที่ผมจะทำร้ายจิตใจและร่างกายของคุณเกิดขึ้นอีก”

“ฉันเชื่อแบบนั้นมานานแล้วล่ะค่ะ..เชื่อตั้งแต่คุณเป็นพ่อที่ดีของคะนิ้งจนถึงต้นหนาวและน้ำเหนือ...ขอบคุณนะคะที่เป็นสามีที่ดีตลอดมา”

สายธารฟังจบก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ผละใบหน้าหวานที่ฟุบอยู่กับอกแกร่งเงยหน้ามามองสามีให้เต็มตาและขอบคุณเขาที่ทำให้เธอเห็นว่าเขานั้นไม่ได้เป็นคนเลวร้ายที่เธอเจอคราแรก

“ขอบคุณที่รักเหมือนกันนะครับที่เป็นเหมือนครูที่สอนให้ผมได้รู้ผิดชอบชั่วดี..ได้รู้ว่าควรใช้เหตุผลแก้ปัญหาแทนอคติ..ได้ให้ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวมีลูกที่น่ารัก..ขอบคุณที่คุณทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง..ผมรักคุณมากรู้ไหมครับ”

“ฉันก็รักคุณมากเหมือนกันค่ะ..”

เมื่อสาวเจ้าว่าจบใบหน้าคมก็ก้มลงบดจูบริมฝีปากบางด้วยความนุ่มนวลก่อนจะรวบอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มด้วยกันชายหนุ่มพรมจูบเนื้อนวลนุ่มนิ่มของคนเป็นภรรยาไปทั่วทั้งตัวด้วยความอ่อนโยนหลังจากนั้นไม่นานนักบทรักอันแสนนุ่มนวลก็ได้เกิดขึ้นราชสีห์ต้องการร่วมรักครั้งนี้กับสายธารให้เป็นความประทับใจของภรรยาเขาที่สุดเพื่อที่จะทำให้เธอลบภาพในอดีตอันแสนโหดร้ายของที่นี่ไปเขาไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะเปลี่ยนแปลงอดีตได้แต่เขาจะพยายามทำทุกวันของปัจจุบันให้หญิงสาวได้มีความสุขที่สุดเมื่ออยู่กับเขา

 จบแล้วค่า...

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status