ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วแต่พอใจก็ยังต้องขับรถเพื่อไปหัวหินเพราะเธอพยายามติดต่อสายธารอย่างไรก็ติดต่อไม่ได้เธอภาวนาว่าให้การที่คาวีเจอกับเธอเมื่อตอนกลางวันให้เป็นแค่เรื่องบังเอิญแต่ก็กยังไม่ชะล่าใจอย่างไรเธอก็จะต้องพาสายธารออกจากที่นั่นไปก่อน
20.30 น.
สายธารเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากกล่อมคะนิ้งจนหลับไปแล้วเธอเข้ามาดูมือถือที่แช่เอาไว้ในถ้วยที่มีข้าวสารเต็มถ้วยเพราะเมื่อกลางวันมันตกน้ำเพราะฝีมือคะนิ้งเมื่อยกออกมาดูหมายจะเปิดให้ติดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดติด
“เสียจริงๆเหรอเนี่ย”
สีหน้าของสายธารดูเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัดสถานการณ์ตอนนี้เธอจะออกไปไหนมาไหนก็ไม่น่าปลอดภัยเท่าไรด้วย
กุก..กัก..
“หืม...”
สายธารรีบวิ่งออกจากห้องครัวเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะเสียงที่ดังนั้นดังมาจากทางประตูหน้าบ้าน
“หา...”
ร่างบางแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นราชสีห์ยืนสูงตระหง่านจ้องหน้าเธอเขม็งนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะทำให้เธอร้อนๆหนาวๆตัวชาวาบไปทั้งตัวและแล้วสติของเธอก็ดับวูบลงไปไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
“กว่าจะซ่อมเสร็จ”
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วแต่พอใจยังอยู่ที่อยู่เพราะรถของพอใจดันมายางแตกกลางทางดีที่ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุไม่มีรถคันไหนตามมาไม่อย่างนั้นคงได้เคลียกันยาวนานกว่านี้แน่หลังจากรถซ่อมเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบขับรถออกจากอู่ตรงไปหาสายธารที่บ้านทันทีคิดว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง
เมื่อมาถึงที่บ้านริมทะเลก็พบว่าบ้านนั้นยังมีไฟเปิดแถมประตูก็มีรอยงัดเมื่อเดินตามหาสายธารและคะนิ้งกลับไม่มีวี่แววมีเพียงแค่มือถือของสายธารที่ตกไว้เท่านั้นตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเรื่องที่เธอกับคาวีเจอกันเมื่อกลางวันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเธอไม่น่าประมาทเลยจริงๆ
“..อีตาคาวี...อ๊ายยยย...”
พอใจกรีดร้องจนตัวสั่นทั้งโมโหตัวเองทั้งโกรธคาวีตอนนี้ในใจนึกเป็นห่วงทั้งเพื่อนทั้งหลานไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง
หญิงสาวเดินไปเดินมาครุ่นคิดพักใหญ่ว่าเธอจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดีจนได้ข้อสรุปว่าหากเธอตามหาตอนนี้คงจะไม่ทันการหากไปเค้นเอาคำตอบจากคาวีจะง่ายกว่าคิดว่าการเข้าหาตัวคาวีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอ
21.50 น.
“อืม..”
ร่างบางในชุดนอนสีชมพูสะลึมสะลือตื่นมาในห้องมืดรู้สึกว่ามือของเธอตอนนี้ได้ถูกมัดเอาไว้เธอค่อยๆลุกจากพื้นเย็นๆแข็งๆซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นพื้นกระเบื้อง
สายธารนึกย้อนไปก่อนที่สติของเธอจะดับลงเธอจำได้ว่าเธอนั้นเห็นราชสีห์ยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูหัวใจของเธอตอนนี้เต้นระรัวไปด้วยความกลัวเมื่อนึกถึงความปลอดภัยของลูกน้อย
“..คะนิ้งง..”
สายธารรีบเรียกหาลูกสาวตนทั้งควานซ้ายขวาคลำหาแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่าริมฝีปากบางอ้าค้างน้ำตาคลอไหลทะลักออกมาด้วยความเป็นห่วงหวังในใจว่าตอนนี้ลูกของเธอจะยังปลอดภัย
ฟึ่บบ
ขณะที่กำลังควานหาคะนิ้งไฟในห้องก็ได้สว่างขึ้นตรงหน้าของเธอตอนนี้เป็นราชสีห์ที่ยืนจ้องเธอด้วยสายตาเขม็งแทบจะกินเลือดกินเนื้อเช่นคราแรกที่เจอก่อนจะหมดสติไป
สายธารรีบลุกมองรอบๆให้แน่ใจว่าลูกเธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆทั้งรวบรวมความกล้ารีบสาวเท้าหมายจะวิ่งหนีราชสีห์ออกไปแต่ก็ถูกวงแขนแกร่งตวัดรวบเอวเอาไว้ก่อน
“ปล่อย..ฉันจะไปหาลูกฉัน”
ตอนนี้สายธารไม่ได้ห่วงความปลอดภัยของตัวเองแม้แต่น้อยแต่เธอห่วงชีวิตลูกของเธอมากกว่า
“แล้วรู้หรือไงว่าลูกเธออยู่ที่ไหน”
สีหน้าแววตาบวกกับน้ำเสียงเรียบเฉยของราชสีห์ทำน้ำตาของสายธารที่นองอาบแก้มอยู่แล้วตอนนี้มันยิ่งพรั่งพรูขึ้นมากกว่าเดิม
“ล..ลูกฉันอยู่ที่ไหน”
ร่างบางหยุดดิ้นผละเงยมองหน้าราชสีห์ด้วยแววตาไหวระริกหัวใจดวงน้อยแต้นระรัวแทบจะกระเด็นออกจากอกกลัวเหลือเกินว่าคนอย่างราชสีห์จะโหดร้ายเกินมนุษย์ทำร้ายเด็กไม่มีทางสู้ได้ลงคอ
“โทษฐานที่เธอหนีความผิดและโทษฐานที่เธอพรากลูกฉันไปฉันก็พรากลูกเธอไปบ้างไงล่ะ”
ดวงตาคมหลุบลงต่ำมองหน้าคนที่กำลังน้ำตาอาบแก้มมุมปากกระจับฉีกยิ้มอ่อนแสดงถึงความเลือดเย็นในตัว
“ฮึก...ฮือๆๆ..ไอ้คนไม่มีหัวใจเด็กตัวแค่นั่นฆ่าลงได้ยังไงฮะ..ฆ่าเธอลงได้ยังไง..ฮือๆๆๆ”
สายธารถึงกับแขนขาอ่อนสิ่งที่เธอภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดขึ้นมันได้เกิดขึ้นแล้วเขาพรากชีวิตลูกสาวของเธอได้อย่างเลือดเย็นสายธารร่ำให้สะอื้นตัวโยนฟุบลงไปกองอยู่กับพื้นมือน้อยที่ถูกมัดรวมกันอยู่กำแน่นกุมหัวใจไว้ไม่วางทั้งต่อว่าคนที่ยืนล้วงกระเป๋าตรงหน้าด้วยความเจ็บใจหากเขาแค้นเธอก็ขอให้มาลงที่เธอจะลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องอย่างคะนิ้งมันโหดร้ายเกินไป
“หุบปาก...”
ราชสีห์ย่อตัวลงยื่นมือหนาบีบพวงแก้มหญิงสาวแน่นโทษฐานที่เธอกล้าต่อว่าเขาก่อนจะลุกยืนขึ้นอีกครั้งล้วงเอากระบอกปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวจ่อมาที่หัวของสายธาร
“คะนิ้ง..ฮือๆๆๆ...”
ตอนนี้สายธารไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเพราะเธอเสียใจกับการจากไปของคะนิ้งมากกว่าชีวิตนี้เธออยู่เพื่อปกป้องคะนิ้งหากลูกเธอไม่อยู่แล้วเธอก็พร้อมให้ราชสีห์จะพิพากษาความผิดของเธอตามที่ใจเขาต้องการได้เลย
“ฆ่าฉันเลยสิ...อยากฆ่าก็ฆ่าเลย..”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมกระทำการปลิดชีวิตของเธอเสียทีจึงเงยหน้าตวาดใส่คนตัวโตที่กำลังยืนนิ่งตอนนี้เธอพร้อมทุกอย่างพร้อมที่จะจากไปดีกว่าอยู่อย่างทรมานใจเหมือนตายทั้งเป็นที่เป็นต้นเหตุทำให้คะนิ้งต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายจนจบชีวิตโดยที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่
ราชสีห์เห็นความต้องการที่จะตายของสายธารเช่นนั้นจึงเงียบไปครู่หนึ่งเขาชอบใจเหลือเกินเวลาเห็นสายธารเจ็บปวดเจียนตายยิ่งตอนนี้เธออยากตายเขายิ่งไม่อยากจะให้เธอตายขอเล่นอะไรสนุกๆเพื่อความสะใจก่อนจะปล่อยให้เธอตายจะดีกว่า
“ยิ่งเห็นเธออยากตายเท่าไรฉันก็ยิ่งไม่อยากให้เธอตายตอนนี้สู้อยู่เหมือนตายทั้งเป็นน่าจะดีกว่า”
ว่าจบก็เก็บปืนเอาไว้ที่เดิมก่อนจะดึงแขนเรียวลากร่างบางให้ไถลลื่นไปกับพื้นเข้าไปในห้องนอน
ปึก..“โอ้ยย..”สายธารเจ็บจนตัวงอเมื่อราชสีห์เหวี่ยงร่างเธอเข้าไปในมุมห้องจนลำตัวกระแทกกับผนังอย่างรุนแรงสายธารเงยหน้าขึ้นมาได้ดวงตากลมโตก็เบิกโพรงอ้าปากค้างเริ่มกลัวจนตัวสั่นเมื่อเห็นว่าราชสีห์กำลังยกมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออก“จะ..ทำอะไร”“ฉันบอกแล้วไงว่าจะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น”ราชสีห์วาดวงแขนรวบอุ้มสายธารด้วยแขนข้างเดียวเหวี่ยงเธอไปไว้บนเตียงนุ่มสีหน้าแววตาของเขาแสดงออกถึงความสะใจอย่างเห็นได้ชัด“ไม่นะ..” ปึกกก..หญิงสาวพยายามดิ้นหนีแต่เธอก็ต้องชะงักตัวงอด้วยถูกหมัดหนักๆของคนที่กำลังบ้าคลั่งเหวี่ยงฟาดลงมาที่หน้าท้องน้อย“อึก..อืมม...ฮือๆๆ”แคว้กกก..ๆสาวเจ้านอนตัวงอฟุบหน้าลงสะอื้นเสียงอ่อนลงกับเตียงนุ่มเธอไม่สามารถขัดขืนกับการกระทำของราชสีห์ได้แม้เรี่ยวแรงจะหายใจยังไม่ค่อยจะมีเพราะเจ็บจุกจนร้าวไปทั้งตัวได้แต่ปล่อยให้เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วยความไม่เต็มใจเหตุการณ์วันนี้เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตที่ต้องมาเสียลูกรักกะทันหันเพราะความผิดของตัวเองทั้งยังต้องถูกขืนใจอย่างไม่เต็มใจหากเขาจะย่ำยีเธอเช่นนี้สู้ฆ่าให้เธอตายไปเลยเสียจะยังดีกว่าตื๊ดดด...ตื๊ดดดดร่างกำยำที่เปลือยเปล
ตอนนี้ทั้งสองสาวยืนอยู่หน้าผับพอใจกับพราวฟ้าดูสวยเด่นเป็นสง่าจนใครๆเห็นก็ต้องหันมามองกันเป็นตาเดียว“พราวพวกคนรวยๆเค้าจะอยู่กันตรงไหน”พอใจเดินเข้ามาด้านในพร้อมพราวฟ้าเสียงอึกกระทึกครึกโครมของดนตรีในตอนนี้ทำเอาพราวฟ้าไม่โยกตามเสียงดนตรีไม่ได้มีเพียงแค่พอใจเท่านั้นที่เอาแต่มองหาคาวีก่อนยจะหันไปถามพราวฟ้าถึงที่อยู่ของเหล่าคนมีเงินที่เขามาเที่ยวที่นี่“โน่นไงด้านบนชั้นวีไอพี”“ไป”“เดี๋ยวแกมาหาใครกันแน่”พราวฟ้าต้องรีบรั้งมือพอใจเอาไว้เพราะรู้เพียงแค่ว่าพอใจมาที่นี่ด้วยเรื่องของธุระแต่ไม่รู้ว่าจะมาหาใครยิ่งพอใจจะขึ้นไปชั้นบนก็ยิ่งต้องห้ามเพราะชั้นนั้นมีบอดี้การ์ดคอยตรวจตราตลอดเวลาม่าใช่ว่าใครจะขึ้นไปก็ได้“คุณคาวี”“คุณคาวีน้องคุณสิงห์น่ะเหรอ”“อืม”“หา..แกมีธุระอะไรกับเค้ากันแน่เล่ามาก่อน”พราวฟ้ายอมรับว่าตกใจพอสมควรที่พอใจบอกว่ามาที่นี่เพราะคาวีคิดว่าคงไม่ใช่เพื่อนเธอพลาดท่าเสียทีให้กับผู้ชายเจ้าชู้อย่างคาวีไปแล้วล่ะ“บอกว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟัง”พอใจรีบลากพราวฟ้าฝ่าฝูงชนไปที่หน้าบันไดเลื่อนที่จะขึ้นไปชั้นบนแต่แล้วก็มีเหล่าชายชุดดำที่เป็นบอดี้การ์ดเข้ามาขวางพวกเธอเอาไว้ก่อน“คุณคาวีให้ฉันมา
“พราวฟังฉันก่อน...แกเงียบก่อนฉันขอร้องล่ะ”“ก็ได้”เป็นพอใจที่ต้องทำให้พราวฟ้านั้นเงียบก่อนจะเค้นเอาความจริงจากคาวีว่าเมื่อกลางวันเป็นแผนของเขาใช่หรือไม่พราวฟ้าเองแม้นจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่พอใจสาวความจากคาวีเท่าไรนักแต่เธอก็รับปากเพื่อนเอาไว้แล้วจึงต้องนั่งเงียบๆ“ผมยอมรับแล้วคุณจะเอาอะไรอีก”“จิตสำนึกของคุณมันมีบ้างหรือเปล่าเพื่อนฉันจะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างคุณไม่สนใจเลยหรือไง”“พี่ผมขอร้องจะให้ผมทำยังไง”“บอกมานะว่าเพื่อนฉันอยู่ที่ไหน”“ผมบอกว่าผมไม่รู้แต่ผมรู้อย่างเดียวคือตอนนี้คุณก็มีความผิดเหมือนกันแล้วพี่ผมก็หมายหัวคุณเอาไว้แล้วด้วยโทษฐานที่ให้ความช่วยเหลือเพื่อนคุณ”“โอ้ยย..ฉันจะบ้าตาย”พอใจยกมือกุมขมับหนึบไหนจะห่วงเพื่อนตอนนี้ยังต้องห่วงความปลอดภัยของตัวเองอีก“ใช่ฉันก็จะบ้าตาย..พูดเรื่องอะไรกันให้ฉันเข้าใจหน่อยได้หรือเปล่า”พราวฟ้าที่จะบ้าตายอีกคนเพราะทนกับความอยากรู้ไม่ไหวว่าเรื่องที่สองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่มันคือเรื่องอะไร“เฮ้อ..สายมันวินิจฉัยโรคของคุณกัญญาผิดทำให้เธอเครียดฆ่าตัวตายฉันให้สายหนีเพราะกลัวคุณสิงห์ฆ่าแต่เพราะอีตานี่ทำให้คุณสิงห์รู้ว่าสายกับคะนิ้งอยู่ที่ไหนแล้
ตั้งแต่เช้าจนบ่ายอิงอรง่วนอยู่แต่กับคะนิ้งจนตอนนี้เธอกล่อมเด็กหญิงจนหลับไปแล้วเห็นว่าอาทิตย์กำลังหอบข้าวของที่เป็นของคะนิ้งมาไว้ที่บ้านจึงได้โอกาสถามว่าราชสีห์จะมาที่นี่เพื่อหาลูกและให้ความกระจ่างเรื่องที่มีคะนิ้งตอนไหน“ตกลงตาสิงห์จะมาหาฉันเมื่อไรล่ะอาท”“ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลยครับคุณท่าน”อาทิตย์วางข้าวของลงก่อนจะส่ายหัวเบาๆเขาก็ไม่รู้ว่าเจ้านายตนจะมาที่นี่เมื่อไรได้แต่เพียงบอกทุกอย่างตามที่เจ้านายตนสั่งเท่านั้น“แล้วนี่เรื่องจริงใช่หรือเปล่า..ไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจเล่นล่ะ”หญิงชราเปรยสายตาไปมองคะนิ้งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาใหญ่เธอไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้นด้วยเธออยากจะมีเหลนจริงๆมานานแล้ว“เอาไว้คุณท่านขอคำตอบจากคุณสิงห์เองดีกว่าครับ”อาทิตย์หลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยทั้งอมยิ้มอ่อนเขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะรู้ว่าอิงอรนั้นไม่รู้เรื่องที่ราชสีห์ได้คบกับกัญญาแล้วเกิดปัญหาอะไรขึ้นเขาอยากจะให้เจ้านายของเขาเป็นคนพูดกับอิงอรเองจะดีกว่า20.00 น.ราชสีห์กลับมาที่บ้านหลังเล็กด้วยความมึนเมาเขายังคงต้องพึ่งเครื่องดื่มพวกนี้เพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ทรมานเมื่อนึกถึงเรื่องของกัญญาแต่ดูท่
หลังจากในครั้งที่พอใจไปหาคาวีที่ผับวันรุ่งขึ้นเธอก็ต้องเก็บกระเป๋าย้ายมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของคาวีด้วยความไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนักแต่ก็ต้องมาอยู่เพื่อความปลอดภัยของตัวเองแถมยังต้องยื่นใบลาออกจากโรงพยาบาลอย่างไม่เต็มใจด้วยในเช้าวันใหม่ตอนนี้พอใจเอาแต่ยกหูโทรต่อสายหาเบอมือถือที่โทรเข้ามาหาเธอเมื่อคืนแต่พยายามโทรเท่าไรก็โทรไม่ติด“เบอใครกันนะ”หญิงสาวในชุดนอนแขนยาวขายาวสีฟ้าเดินไปเดินมาอยู่ที่โถงนั่งเล่นใบหน้าสวยมีสีหน้าแห่งความสงสัยจนคิ้วผูกโบว์ทำให้คาวีที่พึ่งออกมาจากห้องนอนของตัวเองถึงกับต้องยืนจ้องใบหน้าของหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามเธอออกไป“เป็นอะไรของคุณจ้องมือถือขมวดคิ้วอยู่ได้”“ก็เบอนี้โทรมาหาฉันเมื่อคืนตั้งหลายสายแต่พอโทรกลับก็ไม่ติด”พอใจยื่นมือถือของเธอชูไปที่หน้าของคาวี“ไหน”คาวีหยิบมือถือของพอใจมาดูตัวเลขไม่กี่ตัวก็จำได้ว่าเบอนี้เป็นเบอส่วนตัวของพี่ชายที่ใช้มาหลายปีแล้ว“นี่มันเบอส่วนตัวของพี่สิงห์”“อะไรนะ...แล้วคุณสิงห์จะโทรหาฉันทำไม”พอใจถึงกับยกมือกุมหัวจากสีหน้าที่สงสัยแปรเปลี่ยนเป็นตกใจจนเห็นได้ชัดไม่ใช่ว่าตอนนี้ราชสีห์กำลังตามหาตัวเธอเพื่อคาดโทษอยู่ล่ะ“อาจจะตามหาค
“คะนิ้ง..ฉันรู้ว่าคะนิ้งยังไม่ตายคุณช่วยพาคะนิ้งมาหาฉันนะคะ”ร่างบางโงนเงนแทบนั่งไม่อยู่เพราะปวดไปทั้งตัวตอนนี้เธอไม่คิดจะขอความเห็นใจอะไรจากเขาเลยนอกจากเรื่องของลูกเธออยากเจอคะนิ้งเพราะเธอรู้ว่าลูกเธอยังไม่ตาย“ทำความผิดยังกล้ามาขอร้องอะไรฉันอีกดีนะที่เมื่อคืนอาทิตย์มาหาฉันไม่อย่างนั้นคงนอนจมกองเลือดเรียกหมอมารักษาไม่ได้”ราชสีห์กัดฟันกรอดพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ด้วยความโมโหทั้งสะบัดแขนสายธารจนเธอล้มไปนอนฟุบกองกับเตียงอีกครั้ง“ขอให้ฉันเจอลูกเถอะนะคะไม่รู้ว่าตอนนี้คะนิ้งจะร้องหาฉันหรือเปล่า”หญิงสาวที่ไร้เรี่ยวแรงแม้นจะยันตัวเองลุกนั่งเธอยกมือทั้งสองไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มที่จ้องมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียงสั่นเป็นห่วงก็แต่ลูกน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้จะอยู่อย่างไงจะกินอะไรและคนที่ดูแลอยู่จะรู้ใจแค่ไหนจะใจดีกับลูกเธอหรือเปล่า“ลูกเธอไม่ร้องหาเธอแล้ว...ถ้าฉันทำให้คะนิ้งลืมเธอได้คงดีฉันจะได้เป็นเจ้าของเด็กคนนี้เพียงคนเดียว”ราชสีห์พยายามพูดให้สายธารนั้นใจเสียยิ่งเห็นเธอรักคะนิ้งมากเท่าไรคะนิ้งก็จะเป็นจุดอ่อนของสายธารมากขึ้นเท่านั้นเธอกล้าทำเขาเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเขาก็จะทำให้เธอเจ็บกว่าเขาร้อย
ซ่า...ครื้นนน“ฉันกลัว..อย่าทำกับฉันแบบนี้”ร่างบางเริ่มตัวสั่นยิ่งมาตากฝนขณะที่ฝนกระหน่ำตกพร้อมเสียงฟ้าที่ทั้งดังและแล่บอยู่ตลอดเวลาเธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัยที่เธอกลัวลมฟ้าลมฝนมากขนาดนี้เพราะมีปมในใจในวัยเด็กซึ่งจะมาอธิบายกับราชสีห์เขาคงไม่เห็นใจคืนทั้งคืนสายธารนอนตากฝนที่เทกระหน่ำลงมาอยู่หลายชั่วโมงร่างบางนอนขดสั่นกับพื้นดินฟ้าร้องฟ้าแล่บทีก็สะดุ้งใจสั่นระรัวน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัวก็ไม่เคยจะเหือดแห้งยังคงไหลแข่งกับสายฝนที่ตกกระทบตัวเธออยู่ตลอดเวลาส่วนราชสีห์ก็กลับเข้าไปในบ้านดื่มหนักไม่คิดแม้แต่จะสงสารคนที่นอนตากฝนอยู่ด้านนอกคิดแค่ว่าอยากจะทรมานหญิงสาวให้ได้เท่านั้นวินาทีสุดแสนทรมานความเจ็บปวดหวาดกลัวกัดกินหัวใจของสายธารจนเธอแทบจะขาดใจตายได้ทุกวินาทีแต่เพราะนึกถึงหน้าคะนิ้งก็เป็นเหมือนผ้าห่มปลอบประโลมใจอันหนาวเหน็บให้ได้อยู่ต่อบอกกับตัวเองว่าอย่ายอมแพ้เพราะยังมีลูกที่รอเธออยู่กว่าสายฝนจะหยุดกระหน่ำลงมาก็เกือบรุ่งสางแต่ดูท่าว่าตอนนี้สายธารจะไม่มีสติไปเสียแล้วเมื่อแสงแรกของอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าสว่างส่องมายังบ้านหลังเล็กริมทะเลราชสีห์ก็ค่อยๆสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นแ
“ใช่แล้ว...ไม่รู้เรื่องล่ะสิย่าก็พึ่งจะรู้เมื่อตอนพี่เราให้อาทิตย์อุ้มลูกมาฝากย่ารอให้ตาสิงห์มาคุยให้กระจ่างก็ยังไม่เห็นจะโผล่มา”อิงอรรู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้คงยังไม่มีใครรู้ไม่แปลกใจที่คาวีจะตกใจเพราะเมื่อเธอรู้เรื่องราชสีห์มีลูกจนโตจากปากอาทิตย์ในคืนนั้นเธอก็ตกใจเช่นกัน“หนูขอดูหน้าลูกคุณสิงห์หน่อยนะคะ”พอใจเห็นว่าชักเริ่มมีอะไรแปลกๆจึงลุกเดินตามคาวีมาดูให้เห็นกับตาว่าเด็กคนที่อยู่ในเปลจะใช่คะนิ้งอย่างที่เธอคิดหรือเปล่าเพราะหากราชสีห์เอาลูกมาฝากทั้งที่ไม่เคยมีใครได้ยินว่าเขามีลูกภายในในสองสามวันนี้ก็อาจจะเป็นหลานเธอก็เป็นได้และแล้วก็เป็นจริงอย่างที่พอใจคิด“คะนิ้ง”“เคยเห็นกันด้วยหรือลูก”อิงอรเห็นพอใจเอ่ยเรียกชื่อเหลนเธอออกมาจึงหันมามองหน้าพอใจด้วยสีหน้าที่แปลกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้จักกับคะนิ้งมาก่อน“นี่ลูกของคุณสายเหรอ”คาวีได้ยินเช่นนั้นก็พอจะเดาเรื่องเดาราวออกแล้ว“อืม”“เรื่องอะไรกันเล่าให้ย่าฟังหน่อยได้หรือเปล่า”อิงอรเห็นสีหน้าของพอใจและคาวีต่างก็เสียไปตามๆกันทว่าตอนนี้เธอเริ่มเห็นอะไรผิดปกติจึงเค้นให้ทั้งสองเล่าให้ฟังว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงกันอยู่คืออะไรและแล้วทั้งสองก็ต้