ตอนที่4 อยากฆ่าก็ฆ่าเลย

ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วแต่พอใจก็ยังต้องขับรถเพื่อไปหัวหินเพราะเธอพยายามติดต่อสายธารอย่างไรก็ติดต่อไม่ได้เธอภาวนาว่าให้การที่คาวีเจอกับเธอเมื่อตอนกลางวันให้เป็นแค่เรื่องบังเอิญแต่ก็กยังไม่ชะล่าใจอย่างไรเธอก็จะต้องพาสายธารออกจากที่นั่นไปก่อน

20.30 น.

สายธารเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากกล่อมคะนิ้งจนหลับไปแล้วเธอเข้ามาดูมือถือที่แช่เอาไว้ในถ้วยที่มีข้าวสารเต็มถ้วยเพราะเมื่อกลางวันมันตกน้ำเพราะฝีมือคะนิ้งเมื่อยกออกมาดูหมายจะเปิดให้ติดแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดติด

“เสียจริงๆเหรอเนี่ย”

สีหน้าของสายธารดูเหนื่อยใจอย่างเห็นได้ชัดสถานการณ์ตอนนี้เธอจะออกไปไหนมาไหนก็ไม่น่าปลอดภัยเท่าไรด้วย

กุก..กัก..

“หืม...”

สายธารรีบวิ่งออกจากห้องครัวเพื่อดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะเสียงที่ดังนั้นดังมาจากทางประตูหน้าบ้าน

“หา...”

ร่างบางแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นราชสีห์ยืนสูงตระหง่านจ้องหน้าเธอเขม็งนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะทำให้เธอร้อนๆหนาวๆตัวชาวาบไปทั้งตัวและแล้วสติของเธอก็ดับวูบลงไปไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

“กว่าจะซ่อมเสร็จ”

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้วแต่พอใจยังอยู่ที่อยู่เพราะรถของพอใจดันมายางแตกกลางทางดีที่ในตอนที่เกิดอุบัติเหตุไม่มีรถคันไหนตามมาไม่อย่างนั้นคงได้เคลียกันยาวนานกว่านี้แน่หลังจากรถซ่อมเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบขับรถออกจากอู่ตรงไปหาสายธารที่บ้านทันทีคิดว่าอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงน่าจะถึง

เมื่อมาถึงที่บ้านริมทะเลก็พบว่าบ้านนั้นยังมีไฟเปิดแถมประตูก็มีรอยงัดเมื่อเดินตามหาสายธารและคะนิ้งกลับไม่มีวี่แววมีเพียงแค่มือถือของสายธารที่ตกไว้เท่านั้นตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเรื่องที่เธอกับคาวีเจอกันเมื่อกลางวันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเธอไม่น่าประมาทเลยจริงๆ

“..อีตาคาวี...อ๊ายยยย...”

พอใจกรีดร้องจนตัวสั่นทั้งโมโหตัวเองทั้งโกรธคาวีตอนนี้ในใจนึกเป็นห่วงทั้งเพื่อนทั้งหลานไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง

หญิงสาวเดินไปเดินมาครุ่นคิดพักใหญ่ว่าเธอจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ดีจนได้ข้อสรุปว่าหากเธอตามหาตอนนี้คงจะไม่ทันการหากไปเค้นเอาคำตอบจากคาวีจะง่ายกว่าคิดว่าการเข้าหาตัวคาวีก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอ

21.50 น.

“อืม..”

ร่างบางในชุดนอนสีชมพูสะลึมสะลือตื่นมาในห้องมืดรู้สึกว่ามือของเธอตอนนี้ได้ถูกมัดเอาไว้เธอค่อยๆลุกจากพื้นเย็นๆแข็งๆซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นพื้นกระเบื้อง

สายธารนึกย้อนไปก่อนที่สติของเธอจะดับลงเธอจำได้ว่าเธอนั้นเห็นราชสีห์ยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูหัวใจของเธอตอนนี้เต้นระรัวไปด้วยความกลัวเมื่อนึกถึงความปลอดภัยของลูกน้อย

“..คะนิ้งง..”

สายธารรีบเรียกหาลูกสาวตนทั้งควานซ้ายขวาคลำหาแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่าริมฝีปากบางอ้าค้างน้ำตาคลอไหลทะลักออกมาด้วยความเป็นห่วงหวังในใจว่าตอนนี้ลูกของเธอจะยังปลอดภัย

ฟึ่บบ

ขณะที่กำลังควานหาคะนิ้งไฟในห้องก็ได้สว่างขึ้นตรงหน้าของเธอตอนนี้เป็นราชสีห์ที่ยืนจ้องเธอด้วยสายตาเขม็งแทบจะกินเลือดกินเนื้อเช่นคราแรกที่เจอก่อนจะหมดสติไป

สายธารรีบลุกมองรอบๆให้แน่ใจว่าลูกเธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆทั้งรวบรวมความกล้ารีบสาวเท้าหมายจะวิ่งหนีราชสีห์ออกไปแต่ก็ถูกวงแขนแกร่งตวัดรวบเอวเอาไว้ก่อน

“ปล่อย..ฉันจะไปหาลูกฉัน”

ตอนนี้สายธารไม่ได้ห่วงความปลอดภัยของตัวเองแม้แต่น้อยแต่เธอห่วงชีวิตลูกของเธอมากกว่า

“แล้วรู้หรือไงว่าลูกเธออยู่ที่ไหน”

สีหน้าแววตาบวกกับน้ำเสียงเรียบเฉยของราชสีห์ทำน้ำตาของสายธารที่นองอาบแก้มอยู่แล้วตอนนี้มันยิ่งพรั่งพรูขึ้นมากกว่าเดิม

“ล..ลูกฉันอยู่ที่ไหน”

ร่างบางหยุดดิ้นผละเงยมองหน้าราชสีห์ด้วยแววตาไหวระริกหัวใจดวงน้อยแต้นระรัวแทบจะกระเด็นออกจากอกกลัวเหลือเกินว่าคนอย่างราชสีห์จะโหดร้ายเกินมนุษย์ทำร้ายเด็กไม่มีทางสู้ได้ลงคอ

“โทษฐานที่เธอหนีความผิดและโทษฐานที่เธอพรากลูกฉันไปฉันก็พรากลูกเธอไปบ้างไงล่ะ”

ดวงตาคมหลุบลงต่ำมองหน้าคนที่กำลังน้ำตาอาบแก้มมุมปากกระจับฉีกยิ้มอ่อนแสดงถึงความเลือดเย็นในตัว

“ฮึก...ฮือๆๆ..ไอ้คนไม่มีหัวใจเด็กตัวแค่นั่นฆ่าลงได้ยังไงฮะ..ฆ่าเธอลงได้ยังไง..ฮือๆๆๆ”

สายธารถึงกับแขนขาอ่อนสิ่งที่เธอภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดขึ้นมันได้เกิดขึ้นแล้วเขาพรากชีวิตลูกสาวของเธอได้อย่างเลือดเย็นสายธารร่ำให้สะอื้นตัวโยนฟุบลงไปกองอยู่กับพื้นมือน้อยที่ถูกมัดรวมกันอยู่กำแน่นกุมหัวใจไว้ไม่วางทั้งต่อว่าคนที่ยืนล้วงกระเป๋าตรงหน้าด้วยความเจ็บใจหากเขาแค้นเธอก็ขอให้มาลงที่เธอจะลงกับเด็กที่ไม่รู้เรื่องอย่างคะนิ้งมันโหดร้ายเกินไป

“หุบปาก...”

ราชสีห์ย่อตัวลงยื่นมือหนาบีบพวงแก้มหญิงสาวแน่นโทษฐานที่เธอกล้าต่อว่าเขาก่อนจะลุกยืนขึ้นอีกครั้งล้วงเอากระบอกปืนที่เหน็บอยู่ที่เอวจ่อมาที่หัวของสายธาร

“คะนิ้ง..ฮือๆๆๆ...”

ตอนนี้สายธารไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเพราะเธอเสียใจกับการจากไปของคะนิ้งมากกว่าชีวิตนี้เธออยู่เพื่อปกป้องคะนิ้งหากลูกเธอไม่อยู่แล้วเธอก็พร้อมให้ราชสีห์จะพิพากษาความผิดของเธอตามที่ใจเขาต้องการได้เลย

“ฆ่าฉันเลยสิ...อยากฆ่าก็ฆ่าเลย..”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมกระทำการปลิดชีวิตของเธอเสียทีจึงเงยหน้าตวาดใส่คนตัวโตที่กำลังยืนนิ่งตอนนี้เธอพร้อมทุกอย่างพร้อมที่จะจากไปดีกว่าอยู่อย่างทรมานใจเหมือนตายทั้งเป็นที่เป็นต้นเหตุทำให้คะนิ้งต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายจนจบชีวิตโดยที่ไม่รู้อิโหน่อีเหน่

ราชสีห์เห็นความต้องการที่จะตายของสายธารเช่นนั้นจึงเงียบไปครู่หนึ่งเขาชอบใจเหลือเกินเวลาเห็นสายธารเจ็บปวดเจียนตายยิ่งตอนนี้เธออยากตายเขายิ่งไม่อยากจะให้เธอตายขอเล่นอะไรสนุกๆเพื่อความสะใจก่อนจะปล่อยให้เธอตายจะดีกว่า

“ยิ่งเห็นเธออยากตายเท่าไรฉันก็ยิ่งไม่อยากให้เธอตายตอนนี้สู้อยู่เหมือนตายทั้งเป็นน่าจะดีกว่า”

ว่าจบก็เก็บปืนเอาไว้ที่เดิมก่อนจะดึงแขนเรียวลากร่างบางให้ไถลลื่นไปกับพื้นเข้าไปในห้องนอน