ตอนที่11 ทรมาน

ซ่า...ครื้นนน

“ฉันกลัว..อย่าทำกับฉันแบบนี้”

ร่างบางเริ่มตัวสั่นยิ่งมาตากฝนขณะที่ฝนกระหน่ำตกพร้อมเสียงฟ้าที่ทั้งดังและแล่บอยู่ตลอดเวลาเธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัยที่เธอกลัวลมฟ้าลมฝนมากขนาดนี้เพราะมีปมในใจในวัยเด็กซึ่งจะมาอธิบายกับราชสีห์เขาคงไม่เห็นใจ

คืนทั้งคืนสายธารนอนตากฝนที่เทกระหน่ำลงมาอยู่หลายชั่วโมงร่างบางนอนขดสั่นกับพื้นดินฟ้าร้องฟ้าแล่บทีก็สะดุ้งใจสั่นระรัวน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัวก็ไม่เคยจะเหือดแห้งยังคงไหลแข่งกับสายฝนที่ตกกระทบตัวเธออยู่ตลอดเวลา

ส่วนราชสีห์ก็กลับเข้าไปในบ้านดื่มหนักไม่คิดแม้แต่จะสงสารคนที่นอนตากฝนอยู่ด้านนอกคิดแค่ว่าอยากจะทรมานหญิงสาวให้ได้เท่านั้น

วินาทีสุดแสนทรมานความเจ็บปวดหวาดกลัวกัดกินหัวใจของสายธารจนเธอแทบจะขาดใจตายได้ทุกวินาทีแต่เพราะนึกถึงหน้าคะนิ้งก็เป็นเหมือนผ้าห่มปลอบประโลมใจอันหนาวเหน็บให้ได้อยู่ต่อบอกกับตัวเองว่าอย่ายอมแพ้เพราะยังมีลูกที่รอเธออยู่กว่าสายฝนจะหยุดกระหน่ำลงมาก็เกือบรุ่งสางแต่ดูท่าว่าตอนนี้สายธารจะไม่มีสติไปเสียแล้ว

เมื่อแสงแรกของอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าสว่างส่องมายังบ้านหลังเล็กริมทะเลราชสีห์ก็ค่อยๆสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นแ