ตอนที่13 คำขู่

ตอนนี้สายธารเริ่มฟื้นตัวแล้วพอใจจึงอุ้มคะนิ้งมาหาเพื่อให้คนที่กำลังนอนป่วยได้ใจชื้นขึ้นที่ได้เห็นหน้าลูกรักเผื่ออาการไข้จะหายวันหายคืนแต่ต้องยืนอยู่ห่างๆด้วยกลัวว่าคะนิ้งจะติดไข้ของคนเป็นแม่

“คุณแม่ขา”

เด็กหญิงตัวกลมเปล่งเสียงเรียกคนเป็นแม่ที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง

“คะนิ้ง..แม่คิดถึงหนูที่สุดเลยลูก..”

เพียงแค่ได้ยินเสียงใสของคะนิ้งสายธารก็รีบชันตัวลุกนั่งใบหน้าซีดเซียวในตอนนี้เปื้อนไปด้วยรอยยื้มอยากจะเข้าไปกอดเจ้าก้อนกลมใจจะขาดแต่ก็ยังทำไม่ได้

“วันนี้ลูกแม่ทานข้าวกับอะไรคะ..”

แม้นจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเปล่งเสียงเท่าไรแต่สายธารก็ยังพยายามเค้นมันออกมาเพราะอยากจะพูดคุยกับลูกเธอให้มากที่สุด

“ตับบดค่ะ”

“อร่อยหรือเปล่าเอ่ย”

“อร่อยมากค่ะคุณแม่...”

“คะนิ้งลืมอะไรหรือเปล่าคะ”

พอใจก้มกระซิบหลานสาวให้พูดในสิ่งที่นัดกันเอาไว้เพราะเชื่อว่าคำพูดของคะนิ้งจะเป็นยาชั้นดีทำให้สายธารหายวันหายคืน

“คุณแม่กินข้าวเยอะๆนะคะกินยาด้วยค่ะ”

“โอเคค่ะ”

“พักผ่อนเถอะสายคุณสิงห์มายุ่งอะไรกับแกไม่ได้แล้วเพราะต้องทำตามคำสั่งของคุณย่าส่วนคะนิ้งฉันจะดูแลให้เอง”

“ขอบใจนะพอ”

ทั้งสามพูดคุยกันไม่มากนักเพราะพอใจต้องการจะให้สายธารพักผ่อนด้วยเธอทั้งมีไข้และเจ็บคอสายธารโล่งใจพอสมควรที่รู้ว่าราชสีห์จะไม่มายุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอแล้วทว่าก็ยังมีอาการตะหงิดอยู่ในใจอยู่เล็กน้อยว่าเขาจะเลิกยุ่งกับเธอได้จริงๆหรือเปล่า

ซ่า..ซ่า..

ตกดึกคาวีในชุดนอนเสื้อกางเกงลินินตัวโคร่งเดินออกมาจากบ้านมาที่ม้านั่งริมชายหาดเขาเห็นพอใจเดินออกมาจากบ้านพักใหญ่แล้วไม่เห็นเธอกลับจึงออกมานั่งคุยเป็นเพื่อน

“นอนไม่หลับเหรอคุณ”

“สถานการณ์แบบนี้ใครจะหลับลงคุณว่าพี่ชายคุณจะหยุดตามที่คุณย่าขอหรือเปล่า”

พอใจเขยิบให้คาวีได้นั่งข้างๆเธอนอนไม่หลับอย่างที่ชายหนุ่มว่าจริงๆแม้นจะบอกกับสายธารว่าราชสีห์จะเลิกยุ่งกับเพื่อนเธอแล้วแต่ในใจของเธอก็ยังไม่เชื่อแบบนั้นร้อยเปอร์เซ็น

“พี่สิงห์รักและเคารพคุณย่าที่สุดคงต้องเชื่อ..แต่..ก็ยังไว้ใจไม่ได้”

คาวีรู้ว่าพี่ชายตนต้องเชื่อฟังคุณย่าอยู่บ้างแต่จะทั้งหมดหรือไม่เขาเองก็ต้องบอกว่ายังไม่แน่ใจเช่นกัน

คำพูดของคาวีทำเอาใบหน้าสวยหันขวับมามองหน้าของชายหนุ่มด้วยความกังวล

“ยังไง”

“ผมมีลางสังหรณ์ว่าพี่สิงห์อาจจะไม่ยุ่งกับคุณสายธารโดยตรงเอาไว้ดูกันต่อไปแต่คุณสายธารก็น่าจะปลอดภัยในระดับหนึ่งเพราะมีคุณย่าเป็นคนปกป้องอยู่”

“ค่อยโล่งอกไปได้หน่อย...”

“จริงสิ...ผมอยากจะรู้รายละเอียดว่าการตรวจวันนั้นมันเป็นยังไงทำไมเพื่อนคุณถึงวินิจฉัยพลาด”

คาวีว่าจะถามพอใจนานแล้วแต่ก็ยังไม่มีเวลาได้พูดคุยกันถึงเรื่องนี้จริงจังเสียที

“ปกติสายทำงานมาไม่เคยพลาดส่วนการตรวจเลือดและเนื้อเยื่อของมดลูกสายก็ส่งตรวจถึงสองรอบเพราะรอบแรกที่ผลออกมาว่าคุณกัญญาเป็นโรคร้ายระยะสุดท้ายสายยังไม่เชื่อเท่าไรเพราะดูคุณกัญญาแข็งแรงแถมคนที่เป็นมะเร็งมดลูกก็ไม่น่าจะท้องได้ง่ายๆด้วย...จึงส่งตรวจรอบสองให้แน่ใจแล้วก็ได้ผลมาแบบเดิม...อีกอย่างวันนั้นสายไม่ได้ตั้งใจจะแจ้งผลกับคุณกัญญาด้วยเพราะตั้งใจจะตรวจเองอีกรอบและให้คุณกัญญาดีขึ้นกว่านั้นก่อนแต่หมอแก้วดันอยากจะเอาผลนั้นไปบอกน้องสาวตัวเองให้รู้เรื่องทันที”

“หมอแก้ว...”

คาวีเริ่มขมวดคิ้วก่อนจะถามพอใจต่อ

“ปกติแล้วหมอเค้าไม่ยุ่งเรื่องเคสของหมอคนอื่นถ้าไม่ใช่ต้องรักษาร่วมกันไม่ใช่เหรอ”

“ใช่...แต่สายเห็นว่าเป็นพี่น้องกันเลยไม่ได้ห้ามอะไรแล้วคุณกัญญาก็ตัดสินใจแบบนั้นแถมกล้องวงจรปิดวันที่เกิดเรื่องก็เสียเลยทำให้ไม่มีใครรู้ตอนที่คุณกัญญาเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไปที่ห้องเก็บของโรงพยาบาล”

“แล้วรู้เรื่องตอนไหนว่าวินิจฉัยพลาด”

“สายเข้าไปตรวจเลือดและเนื้อเยื่อในห้องแลบด้วยตัวเองให้แน่ใจอีกครั้งถึงได้รู้ว่าคุณกัญญาไม่ได้เป็นอะไรที่ปวดท้องมีเลือดออกช่องคลอดจนต้องเข้าโรงพยาบาลน่าจะเพราะมดลูกต่ำอยู่แล้วเท่านั้น..พอจะรีบไปแจ้งผลใหม่ก็ไม่ทันแล้ว”

“เฮ้อ...ผมเข้าใจนะว่าคนเรามันมีผิดพลาดกันได้แต่เคสหมอสายดันมาผิดกับคนของพี่สิงห์นี่สิ”

คาวีฟังทุกอย่างจบก็น่าเห็นใจหมอสายธารอยู่เหมือนกันชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่มองทอดไปยังคลื่นทะเลที่ซัดสาดคิดว่าหากหมอสายเกิดกรณีผิดพลาดขึ้นกับคนอื่นคงอาจจะถูกฟ้องตามกฎหทายแต่นี่มันมาเกิดกับคนรักของพี่ชายเขาน่ะสิทุกอย่างจึงดูเลวร้ายกว่าที่มันควรจะเป็น

“เฮ้อ..”

เป็นพอใจที่ถอนหายใจพรืดใหญ่ตามคาวีด้วยอีกคน

“เออ...จริงสิคุณย่าออกโรงป้องพวกฉันขนาดนี้ต่อไปนี้ฉันก็ไม่ต้องไปอยู่กับคุณแล้วล่ะ”

พอใจนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้หากเธอและสายธารมีคุณย่าพอจะเป็นคนหนุนหลังแล้วก็เท่ากับว่าเธอกก็ไม่ต้องพึ่งพาคาวีอีกต่อไปแล้ว

“แน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่ทำงานกับผมต่อ”

ถึงวินาทีนี้คาวีคงจะหาเหตุผลมาอ้างให้หญิงสาวอยู่กับเขาต่อไปไม่ได้แล้วได้แต่เพียงถามเธอให้แน่ใจเท่านั้นว่าจะไม่ทำงานกับเขาต่อจริงๆหรือ

“ฉันอยากรักษาคนมากกว่าแต่คิดว่าคงต้องไปหาสมัครที่โรงพยาบาลหรือคลินิกอื่นคงไม่มีหน้ากลับไปทำงานที่เดิมแล้ว”

“อืม..แล้วแต่คุณก็แล้วกันมีอะไรให้ผมช่วยก็บอก”

คาวีก้มหน้ายอมรับสิ่งที่พอใจตัดสินใจเขาไม่เคยอยากทำอะไรที่ขัดใจตัวเองแบบนี้มาก่อนแต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวน่าจะมีความสุขมากกว่าที่ได้กลับไปรักษาคนเขาก็ยินดี

ช่วงเวลาเกือบจะตีสองสายธารรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยรู้สึกว่าไหล่ของเธอทั้งสองกำลังถูกบีบจนเกิดความเจ็บปวด

“ค.. คุณสิงห์.. เข้ามาทำไม”

เมื่อลืมตาขึ้นมามองผ่านแสงไฟสลัวของโคมไฟเธอก็เห็นใบหน้าของราชสีห์อยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ

“ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ”

ราชสีห์ดึงร่างบางให้ลุกมานั่งคุยอย่างไม่ถนอมที่เขาแอบเข้ามาหาเธอในเวลานี้เพราะต้องการตกลงเรื่องอะไรบางอย่าง

“ฉันรู้ว่าคืนนั้นเป็นครั้งแรกของเธอและคะนิ้งก็ไม่ใช่ลูกสาวของเธอจริงๆ..ต่อไปนี้เธอต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างโดยห้ามบอกคุณย่าไม่อย่างนั้นฉันจะสืบว่าพ่อแม่คะนิ้งคือใครและจะบอกกับคะนิ้งว่าเธอไม่ใช่แม่ของเค้า”

“คุณมันคนใจร้าย”

ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าชายหนุ่มที่มีนิสัยร้ายกาจด้วยความระอาเธอคิดเอาไว้ไม่ผิดว่าเขาจะไม่ยอมเลิกยุ่งกับเธอง่ายๆแถมยังมีคำขู่ที่ทำให้เธอไม่กล้าจะต่อกลอนกับเขาอีก