ตอนที่19 แค่ที่ระบาย

“ฉันแค่อยากระบาย”

ราชสีห์เริ่มปลดกระดุมเชิ้ตของตนเองออกพร้อมวาดแขนตวัดโอบเอวสายธารที่กำลังจะเดินหนี

“ฉันไม่ใช่ที่ระบายของคุณ”

ใบหน้าหวานเงยหน้าจ้องมองราชสีห์ด้วยสายตาไม่พอใจทั้งมีน้ำตาเริ่มรื้นเอ่อคลอขึ้นมาแต่ยังคงพยายามกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ราชสีห์ได้เห็น

“ลืมแล้วหรือไงว่าเธอต้องทำตามที่ฉันต้องการทุกอย่าง”

ฟึ่บบ

ร่างสูงเดินตวัดแขนรวบอุ้มร่างบางมาทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมกันราชสีห์กดทับร่างบางขึงเธอเอาไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้ก่อนจะเริ่มถลกกระโปรงของหญิงสาวขึ้นมาจนเผยเห็นขาอ่อน

สายธารเอาแต่นอนตัวเกร็งสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ถูกราชสีห์กระทำครั้งก่อนเริ่มกลับเข้ามาในหัวสมองให้ได้เห็นภาพและรับรู้ความรู้สึกชัดเจนแม้จะกลัวมากเพียงใดแต่เธอก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรคนเอาแต่ใจได้เพราะยังกลัวในคำขู่ของเขา

“หึ่..”

ราชสีห์รู้สึกได้ว่าสายธารกำลังตัวสั่นแถมน้ำตาที่เห็นว่าเธอพยายามกลั้นเอาไว้คราแรกไหลพรากมาดั่งสายน้ำเขาจึงสบถในลำคออย่างพึงพอใจก่อนจะล้วงมือหนาดึงซับในใต้กระโปรงของหญิงสาวออก

“อืม...”

สายธารขบเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นว่าคนบนตัวเธอถอดกางเกงถอดเสื้อจนเปลือยเปล่าล่อนจ้อนและเรียวขาทั้งสองของเธอกำลังถูกคนตัวโตแทรกลำตัวไว้ตรงกลาง

“อืม...อ่าสส..”

เมื่อตัวตนที่ผงาดผึงเต็มที่ถูกแทรกผ่านเข้าไปในช่องทางรักจนสุดความคับแน่นด้านในที่บีบรัดตัวตนของชายหนุ่มจนแทบปริแตกทำให้เขาเริ่มคำรามในลำคอออกมา

“อื้ออ..ฮือๆๆ..”

ร่างบางสะอื้นให้เสียงสั่นเมื่อความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั้งทั้งตัวดั่งเช่นคืนนั้นไม่มีผิดเพี้ยน

“อ่าสส...อืมม..”

ใบหน้าคมฟุบใบหน้าคำรามข้างใบหน้านวลไม่ขาดขณะถาโถมรัวสะโพกกระแทกร่างบางจนตัวโยน

“ฮือๆๆ...”

สายธารได้แต่ยกมือปิดปากร้องให้ไม่มีหยุดตลอดการกระทำของราชสีห์ไม่มีวินาทีไหนที่เธอไม่รู้สึกเจ็บเขาไม่เพียงไม่อ่อนโยนแต่ยังขบกัดฝังร่องฝังรอยไว้ทั่วบริเวณเนื้อตัวของเธอไม่ว่าจะเป็นเนินอกหรือหน้าท้องน้อยลามไปยันขาอ่อน

บทสวาทอันแสนทรมานสำหรับสายธารล่วงเลยจวบจนสองชั่วโมงเมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมสวาทแล้วราชสีห์ก็แต่งเนื้อแต่งตัวทิ้งร่างบางให้นอนร้องให้อยู่บนโซฟาหันหลังกลับโดยที่ไม่หันมาใยดีเธอแม้แต่น้อยเพราะต้องการย้ำชัดทำให้เธอรู้ว่าเธอก็แค่เครื่องมือระบายอารมณ์ของเขาเท่านั้น

หลายวันต่อมา

หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายได้ผ่านไปหลังจากนั้นราชสีห์ก็ไม่ได้มายุ่มย่ามอะไรกับสายธารอีกเลยส่วนหญิงสาวก็พยายามเลี่ยงทุกทางที่จะเจอกับราชสีห์เมื่ออิงอรโทรมานัดทานข้าวด้วยกันเธอก็จะอ้างตลอดว่าไม่สบายและเมื่อคิดถึงลูกอยากจะไปหาเธอก็เลือกไปเวลาที่ราชสีห์นั้นไปทำงานที่บริษัทและต้องรีบชิงกลับก่อนที่เขาจะกลับมาที่บ้านเป็นเช่นนี้ทุกครั้งจนกระทั่งถึงวันแต่งงานเธอและเขาถึงได้มาเจอหน้ากันอีกครั้ง

งานแต่งของราชสีห์ถูกจัดขึ้นที่บ้านของสุรชัชและเปรมฤดีเป็นงานเล็กๆเชิญแขกมาไม่กี่คนไม่มีนักข่าวทุกอย่างตรงไปตามความคิดของราชสีห์งานแต่งครั้งนี้ไม่มีขบวนแห่ให้เอิกเกริกมีเพียงเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาต้อนรับแขกที่มาและเชิญพระมาทำบุญหลังจากนั้นก็รดน้ำสังข์เป็นเสร็จสิ้นพิธีที่ราชสีห์นั้นวางเอาไว้

ในคราแรกก็มีเสียงค้านจากพ่อและแม่ของราชสีห์เช่นกันเพราะพิธีมันมีน้อยไปแต่เมื่อเห็นว่าสองบ่าวสาวเลือกที่จะทำเช่นนี้เองจึงต้องยอม

“ผมว่าวันนี้มีคนสวยแย่งซีนเจ้าสาวนะครับ”

ระหว่างที่พระกำลังสวดคาวีที่นั่งอยู่ข้างๆกับอิงอรก็อดเอ่ยหยอกย่าตนไม่ได้ด้วยวันนี้ย่าของเขานั้นแต่งองค์ทรงเครื่องดูสวยเป็นพิเศษ

“งานแต่งหลานชายคนโตทั้งทีขอสวยหน่อยไม่ได้หรือยังไง”

“หยอกเล่นครับคุณย่า”

“อื้มม..”

สองย่าหลานที่นั่งเถียงกันในตอนนี้เห็นทีสุรชัชจำต้องรีบปรามเพราะจะเป็นที่ดูไม่ดีกับแขกที่มาร่วมงานเอาได้

“ยิ้มหน่อยก็ได้นะคะบ่าวสาวเดี๋ยวจะถ่ายรูปออกมาไม่สวยเอานะ”

เมื่อถึงฤกษ์รดน้ำสังข์พอใจที่ยืนเตรียมน้ำให้แขกในงานร่วมรดน้ำสังข์เธอก็ต้องออกปากเอ่ยให้สองบ่าวสาวนั้นยิ้มกันบ้างเพราะทำหน้าบึ้งตึงกันตั้งแต่เช้าจนแขกเริ่มมองกันแปลกๆแล้ว

“นั่นสิครับ...”

คาวีที่ถือกล้องอัดวีดีโอบรรยากาศในงานเห็นด้วยกับพอใจอย่างยิ่งที่ต้องเตือนสองบ่าวสาวบ้างจากที่เขาถ่ายวีดีโอตั้งแต่เช้าน้อยช็อตเหลือเกินที่จะเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวยิ้มแถมยังไม่ได้ยิ้มให้กันแต่ยิ้มให้กับแขกในงาน

เมื่อถูกเตือนเช่นนั้นสองบ่าวสาวก็เริ่มที่จะต้องฝืนยิ้มกันบ้างกว่าพิธีทุกอย่างจะเสร็จสิ้นและส่งแขกเหรื่อจนหมดเล่นเอาเมื่อยหน้ากันเลยทีเดียว

“นี่จะไม่อยู่เข้าหอที่นี่ก่อนเหรอลูก”

อิงอรนั่งอยู่ที่โซฟาโดยมีคะนิ้งน้อยนอนดูดขวดนมอยู่บนตักเธอเอ่ยถามสองสามีภรรยาหมาดๆก่อนที่ทั้งสองจะเตรียมตัวกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ว่าพวกเขาจะไม่ยอมนอนห้องที่เธอจัดไว้เป็นห้องหอจริงหรือ

“ไม่หรอกครับพรุ่งนี้ผมมีงานต้องทำ”

ราชสีห์ยังคงปฏิเสธลูกเดียวทั้งที่สายธารอยากจะอยู่ที่นี่ต่อเพราะยังอยากอยู่กับคะนิ้งแต่เธอก็ไม่สามารถขัดใจราชสีห์ได้อยู่ดีครั้นจะขอเอาคะนิ้งกลับไปอยู่ด้วยก็จะทำให้อิงอรเหงาอีกเป็นเธอในตอนนี้ช่างน่าลำบากใจไปเสียทุกอย่างจริงๆ

“ตามใจ”

อิงอรเห็นทีจะไม่ต้องถามต่อเมื่อเห็นหลานชายปฏิเสธจนถึงตอนนี้แล้ว

“แม่กลับแล้วนะคะ..ไว้จะมาหาบ่อยๆนะลูก...หนูกลับแล้วนะคะคุณย่า”

สายธารรีบเข้ามากอดหอมเจ้าก้อนกลมที่กำลังนอนดูดนมจะหลับไม่หลับแหล่ให้ชื่นใจก่อนจะกลับ

“กลับกันดีๆล่ะ”

“ครับ”

อิงอรมองตามหลังหลานทั้งสองด้วยอาการที่ยังมีความแครงใจอะไรบางอย่างอยู่ด้วยช่วงหลังจากที่กลับมาอยู่กรุงเทพเธอเห็นว่าสายธารชอบเอาแต่หลบหน้าราชสีห์แถมวันนี้ทั้งคู่ก็ยังดูไม่เต็มใจแต่งงานกันทั้งที่ตกลงกันเองเรื่องนี้เธอต้องรู้ให้ได้ว่าสองคนนั้นที่จริงแล้วมีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่

หลังจากที่พากันกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์ได้ในช่วงบ่ายราชสีห์ก็แนะนำให้สายธารได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนและเขากับเธอก็ต้องนอนแยกห้องกันระหว่างที่คะนิ้งยังไม่ได้มาอยู่ที่นี่ซึ่งเรื่องนั้นสายธารก็ไม่ได้มีปัญหาเพราะเธอก็ไม่ได้อยากอยู่ห้องเดียวกับราชสีห์อยู่แล้ว

“คืนนี้เธออยู่ที่นี่คนเดียวก็แล้วกัน”

เมื่อถึงเวลาเย็นราชสีห์ก็เตรียมออกไปข้างนอกเพราะไม่อยากทำตัวเป็นคู่ผัวตัวเมียกับสายธารว่าจะต้องอยู่ด้วยกันในคืนวันแต่งงาน

“ค่ะ”

สายธารตอบรับน้ำเสียงเรียบเธอไม่สนใจจะถามสักนิดว่าเขาจะไปไหนทำอะไรตอนนี้อยากพักผ่อนเอามากด้วยวันทั้งวันต้องเข้าพิธีไหนจะต้องต้อนรับแขกเหรื่อในงานกลับมาที่นี่ก็ใช่ว่าจะได้พักผ่อนเลยเพราะของที่ย้ายมายังไม่ได้ถูกเก็บเข้าที่