ตอนที่22 เมา

“เอาอีก...อึก”

ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆสายธารที่ดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วเธอก็เริ่มคลุมสติไม่อยู่ตาปรือมือไม้ไม่อยู่สุขเพราะสาวเจ้าเป็นคนที่คออ่อนไม่ว่าเครื่องดื่มจะมีแอลกอฮอลผสมอยู่มากหรือน้อยถ้าได้ดื่มเข้าไปแล้วเป็นอันเปลี่ยนเป็นคนละคนแทบทุกครั้งซึ่งเรื่องนี้เพื่อนสาวทั้งสองคนรู้ดี

“พอแล้วสาย...รู้ว่าตัวเองคออ่อนแล้วยังจะดื่มอีก”

พอใจรีบดึงแก้วเครื่องดื่มออกจากมือของสายธารคราแรกคิดว่าเพื่อนนั้นจะรู้ตัวเองเพียงแค่มาครึกครื้นเต้นปลดปล่อยกันที่ผับเฉยๆเท่านั้นไม่คิดว่าจะดื่มไม่ยอมวางแก้วเช่นนี้

“ส​ายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”

พราวฟ้าที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเสียงดนตรีที่อึกกระทึกครึกโครมเห็นสภาพของสายธารเธอต้องแอบถามกับพอใจว่าสายธารนั้นมีเรื่องกังวลอะไรอยู่ในใจหรือเป่าเพราะเห็นเริ่มนั่งดื่มตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้ยังไม่หยุด

“ไม่นะ...ปกติสายมันจะปรึกษาฉันเสมอแต่ช่วงนี้ไม่เห็นมีอะไร...คงดื่มเพราะเห็นว่านานๆเราจะเจอกันทีมั้ง”

พอใจขมวดคิ้วส่ายหัวเบาๆเธอไม่เห็นว่าสายธารจะมีเรื่องอะไรมาปรับทุกข์กับเธอเหมือนทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจจึงคิดว่าที่สายธารดื่มเพราะนานๆจะสังสรรค์กับเพื่อนๆทีต่างหาก

กว่าสองสาวจะลากสายธารกลับออกจากผับก็เกือบตีสองได้เพราะเจ้าตัวไม่อยากจะกลับอาละวาดโวยวายจะดื่มต่อให้ได้

“จะพาไปไหน...จา นอนนนน”

ร่างบางไม่ยอมเดินยังคงปล่อยตัวอ่อนให้เพื่อนทั้งสองลากขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นเพนท์เฮ้าส์ของราชสีห์พอใจรีบควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าสายธารแตะเปิดประตูพาเพื่อนของเธอหิ้วเข้ามาวางไว้ที่โซฟา

“ก็พามาส่งบ้านไงจะได้นอน...ทีหลังฉันจะไม่ให้แกดื่มอีกแล้ว..เมาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนทุกทีเลย”

พอใจวางสายธารได้ก็บ่นอุกปกติแล้วสายธารจะรู้ตัวเองและไม่อยากดื่มหนักแต่วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงเล่นดื่มไม่ยอมพักยอมผ่อนทั้งที่เธอก็เอ่ยปากห้ามหลายรอบแล้วจนเมาเละเทะไม่มีสติดั่งเช่นตอนนี้

“หิว...ง่วง..ยังไม่อิ่ม”

คนที่นอนฟุบอยู่บนโซฟาตอนนี้เด้งผึงมาชี้มือชี้ไม้ทั้งที่ตายังหลับอยู่สนิท

“โอ้ยย..อะไรของแกจะหิวหรือจะง่วงเอาสักอย่าง”

พราวฟ้ายกมือเกาหัวแกรกๆน้ำเสียงเธอก็เริ่มดังโวยวายไม่แพ้สายธารด้วยก็เมาเหมือนกันแต่ยังครองสติได้ดีกว่าสายธาร

“จะกลับบ้าน”

“ก็นี่ไงบ้านแก”

“ไม่ใช่..”

สายธารและพราวฟ้าเริ่มเถียงดังเสียงดังขึ้น

“โอยยย..”

พอใจฟุบนั่งลงกับโซฟาตัวใหญ่กุมขมับหนึบท่าทางตอนนี้คนที่สติดีที่สุดคงจะเป็นเธอ

“ทำไมเมามาแบบนี้ล่ะ”

ราชสีห์ที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเขาจึงเดินเปิดประตูออกมาจากห้องนอนมาเห็นสภาพสายธารที่นั่งตาปรือหน้าแดงก่ำพร้อมกับอีกสองสาวที่น่าจะเมาด้วยเช่นกันเพราะกลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งไปทั่วห้องนั่งเล่น

“ค..คุณสิงห์..เอ่อ...พวกเราไปดื่มกันมานิดหน่อยน่ะค่ะ”

พอใจดีดตัวผึงเมื่อได้ยินเสียงของราชสีห์เธอกับพราวฟ้าแทบจะสร่างในทันทีเมื่อเห็นว่าสามีของเพื่อนอยู่ที่นี่ทั้งที่สายธารเป็นคนบอกเองว่าราชสีห์นั้นไปต่างประเทศ

“นิดหน่อย”

ร่างสูงในชุดนอนสีเทายืนกอดอกขมวดคิ้วมองไปยังสายธารที่นั่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่โซฟาท่าทางจะไม่ได้ดื่มนิดหน่อยอย่างที่พอใจบอกเสียแล้ว

“สายมันคออ่อน..เห็นสายบอกว่าคุณสิงห์อยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอคะ”

“ธุระเสร็จเร็วก็เลยกับมาเร็ว”

ราชสีห์เริ่มตอบพอใจเสียงห้วนเพราะเขาไม่พอใจที่สายธารนั้นเมากลับมาแทบจะเช้าของอีกวัน

“ใคร?”

แล้วเขาก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยานั่งชี้หน้าถามเพื่อนๆว่าเขานั้นเป็นใครดวงตาคมจึงจิกมองสายธารแทบตาจะถลนออกมานอกเบ้า

“คุณสิงห์ไง..สามีแก”

พอใจรีบส่งเสียงเตือนให้เข้าหูสายธารเธอเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะดูสีหน้าราชสีห์เขาก็น่าจะไม่พอใจเอามากที่พวกเธอนั้นพาภรรยาตัวเองไปเมากลับมาขนาดนี้

“สามี...ใครวะ”

น้ำเสียงงัวเงียว่าจบก็ฟุบหน้าลงนอนกับหมอนบนโซฟาเลื้อยเป็นงูซุกนอนอยู่ที่โซฟานิ่มโดยที่ไม่สนว่าใครจะคุยอะไรกันต่อสองสาวที่ยืนเรียงหน้ากระดานกันอยู่ก็ยืนตัวเกร็งพูดอะไรไม่ออก

“เดี๋ยวผมดูแลเธอเอง..พวกคุณกลับไปเถอะ”

“ค่ะๆ..ขอตัวนะคะ”

พอใจและพราวฟ้ารีบดึงมือกันเดินกลับออกไปแต่ก็ต้องหันกลับมามองคนที่ส่งเสียงเรียกตามหลัง

“ไปด้วยย..”

“โอ้ย..ฉันจะบ้าตายกับมัน”

ภาพที่พอใจและพราวฟ้าเห็นตอนนี้คือสายธารนั้นถูกราชสีห์รวบเอวเอาไว้ไม่ให้ตามพวกเธอออกไปสองสาวจึงรีบวิ่งกรูกันออกไปนอกห้องไม่รู้ว่าสายธารลุกมาตอนไหนช่างเร็วเสียเหลือเกินเมื่อตอนที่เธอหันหลังกลับยังเห็นเลื้อยนอนขดอยู่บนโซฟาอยู่เลย

“ปล่อยนะโว้ย...หิววว...ง่วง..จะกลับบ้าน”

เมื่อถูกรั้งไม่ให้ตามเพื่อนๆไปคนที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ที่แผงอกของราชสีห์ก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง

“ก็นี่ไงบ้านเธอ”

“บ้าน...แกเป็นใคร”

สายธารรีบผละออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มขณะที่เขาผ่อนแรงรัดเธอลง

“ฉันราชสีห์”

“ไม่รู้จักโว้ย...หรือว่า”

สายธารค่อยๆยื่นใบหน้ามองชายร่างสูงตรงหน้าชัดๆทั้งยังทำท่าทีครุ่นคิด

“จำได้หรือยัง”

คนที่ถูกถามไม่ได้ตอบอะไรเธอเพียงเดินสะเปะสะปะไปที่แจกันก่อนจะยืนโงนเงนหยิบมันขึ้นมาราชสีห์ที่กอดอกยืนมองพฤติกรรมของหญิงสาวอยู่เขาก็มองเพ่งเธอด้วยความแปลกใจว่าเธอจะทำอะไรกันแน่

“ไอ้หัวขโมย...ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เพล้งงงง

“ขโมยบ้าอะไรของเธอ...ฉันเป็นผัวเธอจำไม่ได้หรือไง”

ราชสีห์แทบหัวใจวายดีที่หลบแจกันที่สายธารปามาใส่ได้อย่างหวุดหวิดไม่เช่นนั้นได้เข้าโรงพยาบาลกันแน่นอนเขาเริ่มตวาดเสียงฝาดใส่สายธารเพราะที่เธอกำลังทำอยู่มันพยายามฆ่าเขาชัดๆ

“ไม่ใช่..ฉันไม่มีผัว...ไอ้โจรโรคจิตมาขโมยของบ้านคนอื่นยังจะมาตีตัวเป็นผัวเค้าอีก..”

ไม่ว่าราชสีห์จะอธิบายยังไงสายธารก็ไม่ได้สนใจจะเชื่อแม้แต่นิดเดียวเพราะตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคนดั่งที่เขาว่าเครื่องดื่มมึนเมามันคือน้ำเปลี่ยนนิสัย

พลั้กก

“โอ้ยย..”

หญิงสาวเข้ามากระโจนใส่ราชสีห์ใช้สองมือที่มีเล็บเล็กน้อยข่วนใบหน้าหล่อเหลาของเขาจนถลอกเป็นรอยแดง

“สมน้ำหน้า”

คนทำยืนโงนเงนหัวเราะร่าไม่ได้สลดกับสิ่งที่ทำลงไปแม้แต่น้อย

“สายธาร!”

ราชสีห์นั่งฟุบลงบนโซฟาหายเจ็บแสบได้ก็ลากหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ

“รู้จักชื่อฉันได้ยังไง...แกวางแผนมาดีแล้วใช่ไหม..หึ่..มีดอยู่ไหน..ไปเอามีดมาแทงตัวเองตายเดี๋ยวนี้ไอ้โจรบ้า”

“เธอสิบ้า”

ระหว่างทางที่ถูกลากไปห้องน้ำหญิงสาวที่กำลังเมาก็ยังพ่นคำต่อว่าคนที่กำลังกระชากแขนเธอให้เดินตามไม่หยุด

ตุ้บ..ตั้บบ

มือที่ว่างอีกข้างก็ยังจิกข่วนทุบตีคนตัวโตอยู่ไม่วางกว่าจะหอบหิ้วกันถึงห้องน้ำได้ชายหนุ่มก็เจ็บระบมไปแทบทั่วแผ่นหลัง

“โอ้ยย..”

เมื่อเข้ามาในห้องน้ำได้ราชสีห์ก็เหวี่ยงหญิงสาวเข้าไปนั่งในมุมห้องใต้ฝักบัวใหญ่เขาเปิดน้ำจนสุดรดตัวคนที่กำลังเมาขาดสติให้มีสติขึ้นมาจะได้ไม่หาว่าเขาเป็นหัวขโมยอีก

ซ่า....

“มันเปียก..ไม่ชอบบ.”

คนที่นั่งฟุบดึงดันจะลุกหนีเพราะรู้สึกไม่ชอบความเย็นของน้ำในตอนนี้

“ไม่ชอบก็ต้องชอบจะได้สร่างเมาซะที”

ราชสีห์ผลักให้หญิงสาวนั่งลงกับพื้นจนตอนนี้เขานั้นก็เปียกปอนไปพร้อมกับเธอด้วย