ตอนที่25 สับสน

เพียะ

สอางค์ภรรยาของขามตบหน้าเข้มต่อหน้าคนทั้งเกาะที่มารวมตัวกันในคืนนี้เธอรู้สึกผิดหวังในตัวลูกชายตัวเองที่สุด

“แกทำแบบนี้ทำไมฮะ.. ทำแบบนี้ทำไม”

สอางค์ร้องห่มร้องให้สะอึกสะอื้นที่ลูกเธอนั้นไม่มีหัวคิดดีที่ในเหตุวางเพลิงครั้งนี้ไม่มีใครได้รับอันตรายไม่อย่างนั้นเธอไม่อยากจะคิดว่าผลการกระทำของลูกและหลานจะต้องเจอจุดจบอย่างไรเพราะรู้ว่าอิงอรและสุรชัชไม่เอาลูกชายและหลานเธอไว้แน่

“เอ็งก็เหมือนกันไอ้พร้าวที่นี่ให้ข้าวให้น้ำเอ็งทำไมถึงตัดสินใจทำร้ายคนที่มีบุญคุณกับพวกเอ็งได้”

ขามหันมาต่อว่าพร้าวทั้งที่เป็นพี่ควรจะห้ามปรามน้องอย่างเข้มแต่กลับรวมหัวกันทำเรื่องผิดๆได้

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่มีคนเสนอเงินให้ฉันถ้าสามารถไล่ให้คุณสิงห์ไปจากเกาะได้...ฉันต้องการเงินก้อนนั้นจะเอาไปตั้งต้นชีวิตใหม่ได้ใช้ชีวิตภายนอกบ้างไม่อยากติดแหง็กอยู่ในเกาะที่ไม่มีความเจริญแบบนี้”

พร้าวเริ่มพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาพวกเขาทำไปทั้งหมดก็เพื่อที่จะมีชีวิตการเป็นอยู่นอกเกาะนี้เท่านั้น

“ที่นี่มันไม่ดีกับพวกนายหรือไง...มีข้าวมีน้ำมีทุกอย่างอุดมสมบูรณ์ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว...ของใช้ฉันก็มีให้ฟรีทุกอย่างจะอยากได้อะไรอีก”

ราชสีห์ได้ฟังเช่นนั้นเขาก็พอจะทราบแล้วว่าไม่พ้นคนที่อยากได้เกาะนี้มาจ้างคนข้างในทำผิดแต่เขาเพียงอยากจะบอกให้ทั้งสองรู้ว่าไม่มีที่ไหนดีเท่ากับการอยู่ที่นี่แล้ว

“นายก็พูดได้... นายไม่ได้เป็นพวกขี้ข้าแบบพวกฉันนี่...ฉันก็อยากมีชีวิตของตัวเองบ้างเป็นขี้ข้าอยู่แต่ที่นี่...เมื่อไรมันจะได้เป็นนายตัวเองสุขสบายอยู่บนกองเงินกองทอง”

เข้มถือโอกาสพูดบ้างเพราะเขาไม่เชื่อว่าราชสีห์จะชอบชีวิตแบบคนในเกาะจริงๆ

“ไอ้เข้ม...เอ็งมันเด็กเกินไป”

ขามเอ่ยเสียงตวาดลั่นใส่ลูกชายเขาพร่ำบอกลูกตนไม่รู้กี่ครั้งว่าชีวิตที่นี่ดีกว่าคนอื่นหลายเท่าแต่ดูท่าเท่าที่สอนมาไม่ได้เข้าหัวของลูกตนเลยสักนิด

“พ่อไม่ต้องมาสอนฉัน...เพราะอย่างนี้ถึงได้เป็นขี้ข้าเค้าอยู่ทุกวัน”

ชายหนุ่มที่กำลังเลือดร้อนเถียงคนเป็นพ่อคำไม่ตกฟาก

“ปากเอ็งนี่นะ”

ขามปรี่เข้าไปหมายจะสั่งสอนลูกชายที่สามหาวแต่ก็ถูกราชสีห์ห้ามเอาไว้

“พ่อขาม..อย่าครับ”

เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้สายธารได้เห็นอะไรหลายอย่างที่เธอไม่นึกว่าจะได้เห็นคราแรกคิดว่าราชสีห์จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเสียอีกแต่กลับดูใจเย็นมากทั้งยังพูดจาเสียงปกติโดยไม่ใช้อารมณ์

“คิดผิดแล้วล่ะ...ใครคิดว่าเป็นอย่างฉันมันจะสุขสบายอยู่บนกองเงินกองทองคนอย่างฉันก็ต้องทำงานหนักเหมือนกัน...กลับอิจฉาชีวิตอย่างพวกนายด้วยซ้ำ..อยู่กับธรรมชาติเก็บรังนกบ้างครั้งคราวมีเงินเดือนใช้มีที่อยู่ฟรี...ถ้าพวกนายสองคนอยากออกไปใช้ชีวิตมากนักฉันก็จะให้ไปและให้ทุนพวกนายคนละก้อน...เรื่องความผิดครั้งนี้ฉันจะไม่เอาความ..ถือว่าเห็นแก่พ่อขาม... “

ราชสีห์เห็นว่าวิธีนี้จะจบปัญหาได้คนที่เขาควรเอาผิดจริงๆตอนนี้คือคนที่จ้างสองคนนี้มากกว่าเพราะกล้ามาใช้ความซื่อของคนในเกาะทำลายตัวของเขา

เมื่อพูดกับคนทั้งสองจบราชสีห์เห็นทีต้องหันมาประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับคนที่นี่ให้ได้รับรู้โดยทั่วกันจะได้ไม่ต้องมีใครคิดว่าเขาเห็นทุกคนเป็นแค่ขี้ข้า

“อีกอย่างผมอยากจะบอกทุกคนตรงนี้ว่าตั้งแต่คุณปู่มาจนถึงผมไม่เคยคิดว่าทุกคนคือขี้ข้า...คิดมาตลอดว่าทุกคนคือครอบครัวและช่วยผมดูแลที่นี่โดยที่ผมมีที่อยู่อาศัยและเงินเดือนเป็นสิ่งตอบแทน...อีกอย่างที่ผมพยายามรักษาเกาะแห่งนี้ไว้ก็เพื่อทุกคน...ใครอยากจะออกจากเกาะนี้ไปผมไม่ว่าขอแค่ให้มาบอกไม่ใช่มาทำผิดอย่างสองคนนี้”

ราชสีห์ว่าจบตอนนี้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบคนที่นี่ทุกคนเห็นว่าที่นี่เป็นอยู่อย่างสุขสบายดีแล้วไม่มีความจำเป็นจะต้องไปดิ้นรนใช้ชีวิตนอกเกาะจึงไม่มีใครยกมือเห็นจะมีเพียงแค่สองหนุ่มที่วางเพลิงเท่านั้นที่กระหายอยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอก

“เอาล่ะ.. ทุกคนแยกย้ายกันได้”

ประสงค์เห็นว่าทุกอย่างอยู่ในความเงียบพักใหญ่เขาจึงยิ้มออกและบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ชีวิตของเขาตั้งแต่เคยใช้ชีวิตข้างนอกและทำงานในเกาะนี้มาหลายสิบปีเขาเห็นว่าไม่มีที่ไหนที่จะอยู่ได้อย่างสุขใจเท่าที่นี่อีกแล้วสองหนุ่มนั่นเขาคิดว่าออกไปไม่นานก็ต้องซมซานกลับมาเพราะโลกภายนอกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด

“คุณ...ไม่เอาเรื่องพวกเค้าจริงๆเหรอคะ”

เมื่อมาถึงบ้านของประสงค์ได้สายธารก็ถามราชสีห์ให้แน่ใจอีกครั้งไม่ใช่ว่าเขาทำเป็นใจดีกับสองคนนั้นแล้วลักลอบฆ่าสองคนนั้นกลางทะเลตอนออกไปจากเกาะ

“อืม... สองคนนั้นยังไม่โตที่จะคิดได้การที่ฉันให้สองคนนั้นไปใช้ชีวิตข้างนอกก็ถือว่าเป็นการสั่งสอนไปในตัวแล้ว...ถ้าจะเอาเรื่องก็ต้องเอาเรื่องกับคนที่มันอยากจะให้ฉันถอนตัวออกไปจากเกาะนี้มากกว่า”

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบเขาพูดจริงที่จะไม่เอาเรื่องสองหนุ่มนั่นแต่คนที่มาจ้างสองคนนั้นให้ทำเรื่องไม่ดีเขาจัดการแน่

“ถ้าฉันไม่รอด...คุณจะทำยังไง”

สายธารคิดว่าการที่ราชสีห์ไม่เอาเรื่องคนทั้งสองอาจจะเป็นเพราะว่าตัวเขาเองนั้นไม่ได้รับอันตรายก็เป็นได้ตอนนี้เธออยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรถ้าเธอไม่รอดจากเหตุวางเพลิงครั้งนี้

ราชสีห์ยังไม่ตอบได้แต่เงียบไปสายธารที่เตรียมรอฟังใจจดใจจ่อจึงเอาแต่จ้องหน้าชายหนุ่มไม่วางตา

“เธอก็รอดมาแล้วไงจะถามอะไรนักหนาแล้วเรื่องนี้ก็อย่าให้ถึงหูคนที่บ้านล่ะพวกท่านจะเครียด”

ชายหนุ่มที่กำลังสับสนกับความรู้สึกเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างห้วนและไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก

“รู้แล้วค่ะ”

สายธารผิดหวังกับคำตอบของเขาอยู่พอสมควรไม่รู้ว่าตัวเองจะหวังให้เขามาตอบทำไมทั้งที่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาคงดีใจที่เห็นเธอตายๆไปได้

ในเช้าของวันนี้สอางค์และขามนำอาหารเช้าหลายอย่างมาให้ราชสีห์ถึงที่บ้านแทนคำขอบคุณที่ไม่เอาเรื่องเอาราวลูกชายตน

“ขอบคุณนายมากที่ไม่เอาเรื่องไอ้สองคนนั้น”

“พ่อขามกับแม่สอางค์รู้ใช่หรือเปล่าครับว่าผมไม่เคยเห็นคนที่ที่เป็นแค่ลูกจ้าง”

“ฉันเข้าใจจะนาย”

“ผมรู้ครับคนที่นี่ก็รู้และเข้าใจทุกอย่างถึงยังอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนผิดกับลูกชายผม...ที่มันไม่เคยเข้าใจ”

“ที่ผมให้สองคนนั้นออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้อยากไล่นะครับแค่อยากให้โลกภายนอกสั่งสอนพวกเค้าเองแล้วเค้าจะได้รู้ว่าไม่มีที่ไหนมีความสุขเท่ากับการอยู่บ้าน”

สายธารนั่งอมยิ้มอ่อนอยู่เงียบๆเห็นทีเธอจะชอบเวลาที่ราชสีห์ดูเป็นคนมีเหตุมีผลไม่น้อยแต่เขาก็ชอบที่จะมีเหตุมีผลกับคนอื่นเท่านั้นกับเธอไม่รู้เป็นอะไรที่แทบจะกินหัวอยู่ตลอดที่เห็นหน้ากัน

“ไปไหนยังไม่กลับสักทีนะ”

ราชสีห์นั่งหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊คคนเดียวในบ้านของประสงค์เพราะตอนนี้ประสงค์ได้ขนเสื้อผ้าไปนอนที่สำนักงานเพราะอยากให้เขาใช้พื้นที่ตรงนี้อยู่กับสายธารส่วนตัวแต่หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จสายธารก็หายไปไม่ยอมกลับจนจวบเข้าเวลาเย็นเขาจึงมีอาการเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำงาน