ตอนที่27 หน้าไม่อาย

“อื้อ.. อ.​อ่ะ...อ้ะ.!”

ใบหน้าหวานส่ายไปมาไม่อยู่สุขร้องครางออกมาในลำคอเล็กน้อยเธอรู้สึกแปลกไปจากการถูกกระทำครั้งก่อนเพราะมีแต่ความวาบหวามเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดไปเสียหมด

“อืม.. อ้าสส..”

ราชสีห์ยิ่งฟังเสียงครางของคนใต้ร่างมันยิ่งเหมือนเป็นเชื้อไฟเติมให้ความร้อนในกายระอุเพิ่มขึ้นมือหนาขยำขยี้สองเต้างามอวบอูมด้วยความสนุกมือทั้งสะโพกยังกระแทกกระทั้นร่างบางระรัวไม่ผ่อนเสียงคำรามในลำคอมีไม่ขาดด้วยท่าทีของสายธารในตอนที่ไม่ค่อยมีสติเช่นนี้ดูยั่วยวนเขาเป็นพิเศษ

“อืม..”

ชายหนุ่มโน้มตัวลงบดจูบหญิงสาวอีกครั้งขณะที่สะโพกแกร่งยังคงทำหน้าที่กระแทกร่างบางจนหัวสั่นหัวครอนไม่หยุดครั้งนี้ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงไม่คิดจะหยุดหรือเป็นเพราะคนใต้ร่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีต่างจากทุกครั้งที่เอาแต่ต่อต้านก็เป็นได้

“อื้ออ.. อ๊ายย..”

สองแขนแกร่งรวบพลิกร่างบางให้หันหลังยกสะโพกมนขึ้นคุกเข่าก่อนจะสอดใส่แท่งร้อนชุ่มชื้นเข้าช่องทางรักของหญิงสาวอีกครั้งจนสาวเจ้าร้องครางลั่นฟุบหน้าลงกับหมอนนุ่มเพราะรู้สึกทั้งเจ็บจุกและวาบหวามไปในคราเดียวกัน

“อืม.. อ่าสส..”

ราชสีห์ใช้สองมือจับสะโพกมนไว้แน่นรัวสะโพกถี่ยิบคำรามลั่นร่างบางถูกกระแทกจนตัวโยนนานสองนานกว่าคนตัวโตจะเริ่มหยุดให้เธอได้พักราชสีห์นอนฟุบกอดร่างบางที่นอนกายใจหอบถี่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มหายใจเป็นปกติแล้วเขาจึงรวบอุ้มร่างที่อ่อนปวกเปียกไปนั่งพิงกับหัวเตียงและค่อยๆแทรกลำตัวไปที่กลางระหว่างขาเรียวของหญิงสาวอีกครั้ง

“อื้ออ..”

เขาค่อยๆกดเสียบแท่งร้อนเข้าช่องทางรักชื้นแฉะสองมือยกขาเรียวพาดไว้บนบ่าหลังจากนั้นบทสวาทอันเร่าร้อนก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งจนครึ่งค่อนคืน

ช่วงเช้าของวันต่อมาสายธารสะลึมสะลือรู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกว่ามีอะไรกำลังทับอยู่บนตัวของเธอ

“อืม...” 

เมื่อลืมตามองทุกอย่างชัดได้เธอก็ต้องรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของราชสีห์ทั้งยังครุ่นคิดถึงภาพเหตุการณ์ก่อนหน้าว่าเกิดอะไรขึ้นเธอกับเขาถึงได้มานอนเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเช่นนี้

คิดอยู่ไม่นานเท่าไรนักเธอก็พอจะนึกได้เพราะน้ำขาวเมื่อวานที่ทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนละคนแถมยังเริ่มจู่โจมราชสีห์ก่อนอีกต่างหาก

“อื้มม..”

ชายหนุ่มผุดลุกโชว์แผงกล้ามหันมาหาหญิงสาวที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเขาตื่นได้พักใหญ่แล้วแต่เห็นเธอยังนอนอุตุเลยไม่อยากปลุกที่หญิงสาวเห็นว่าเขาหลับอยู่เมื่อครู่เป็นเพียงแค่การหลับตาเฉยๆเท่านั้น

“ฉันจะไปอาบน้ำวันนี้จะไปที่ถ้ำรังนกถ้าอยากจะไปกับฉันก็เตรียมตัวลุกมาอาบน้ำ”

ว่าจบก็ผุดลุกออกจากเตียงเดินแก้ผ้าโชว์แก้มก้นเดินเข้าห้องน้ำไปหน้าตาเฉยโดยที่ไม่คิดจะอายเธอสักนิด

“หน้าไม่อาย....”

สายธารรีบยกมือปิดตาตัวเองเอาไว้ส่งเสียงต่อว่าตามหลังชายหนุ่มที่เขาช่างกล้าให้เธอเห็นภาพเช่นนี้

สายธารและราชสีห์อยู่ที่เกาะเพื่อดูความเรียบร้อยต่ออีกสองสามวันจึงพากันกลับหลังจากกลับมาได้ราชสีห์ก็ไปรับคะนิ้งกลับมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ด้วยกันกับเขาและสายธารเพราะต้องพาคะนิ้งเข้าโรงเรียนหากให้อิงอรดูแลต่อจะต้องลำบากไปรับไปส่งกันอีกแน่

ร่วมเดือนแล้วที่สายธารได้อยู่กับคะนิ้งเช้าเธอก็ส่งลูกไปโรงเรียนเย็นเธอก็ไปรับส่วนราชสีห์ก็เข้าบริษัททุกวันไม่ค่อยได้มีวันหยุดแต่เขาจะกลับไม่ดึกมากนักหรือบางวันก็ไปครึ่งวันเพราะอยากมีเวลาอยู่กับคะนิ้ง

ช่วงนี้ราชสีห์ยังค่อนขอดและหาเรื่องสายธารน้อยลงแต่สิ่งที่มีมากขึ้นคือความสนิทสนมของทั้งสองที่มากขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกทั้งราชสีห์ยังไม่เคยปล่อยให้สายธารนั้นได้พักร่างกายแม้แต่คืนเดียวเขาพยายามมีสัมพันธ์กับเธอตลอดแม้หญิงสาวจะยอมบ้างไม่ยอมบ้างก็ตาม

“ได้เวลานอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่นะคะ...”

สิ้นเสียงของคนเป็นแม่เด็กหญิงตัวกลมที่นั่งเล่นตุ๊กตาที่คนเป็นย่าซื้อมาให้ใหม่ก็นั่งหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะยังไม่อยากจะละมือจากการเล่นเท่าไร

“ไม่หน้ามุ่ยสิคะ..ดึกมากแล้วนะลูก”

สายธารส่ายหัวเบาๆที่เดี๋ยวนี้ลูกเธอบอกยากบอกเย็นขึ้นมากกว่าแต่ก่อนก็เพราะมีแต่คนคอยแต่ตามใจโดยเฉพาะราชสีห์

“คุณพ่อขา..”

เจ้าก้อนกลมส่งเสียงเรียกหาคนเป็นพ่อที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาใกล้ๆขอความเห็นใจเพราะยังไม่อยากละจากเจ้าตุ๊กตาตัวใหม่ในมือ

“พ่อให้เวลาหนูอีกครึ่งชั่วโมงครับ”

ถูกลูกสาวหันมาทำหน้าออดอ้อนขนาดนี้คนอย่างราชสีห์จะทนได้อย่างไรไหวเขาเพิ่มเวลาให้ลูกสาวได้นั่งเล่นอีกสักพักเพราะเห็นว่าคะนิ้งนั้นไม่ได้เล่นเลยเวลาเช่นนี้ทุกวัน

“คุณสิงห์”

สายธารมองจ้องชายหนุ่มเขม็งเธอต่อเวลาให้คะนิ้งมาร่วมชั่วโมงแล้วเพราะเห็นว่าลูกเธอนั้นกำลังเห่อกับของเล่นใหม่ตอนนี้ราชสีห์ยังจะให้เวลาเพิ่มอีกแบบนี้เธอเริ่มไม่เห็นด้วยสักเท่าไร

“จะขัดใจผมเหรอ”

ราชสีห์เอ่ยปากพูดโดยที่ไม่มีเสียงสายธารได้แต่นั่งนิ่งอยากจะเถียงกับอีกฝ่ายใจจะขาดแต่ไม่อยากมาเถียงกันให้ลูกได้เห็น

หลังจากที่ราชสีห์อนุญาตให้คะนิ้งนั่งเล่นต่ออีกไม่นานนักเจ้าก้อนกลมในชุดนอนสีชมพูก็ผลอยหลับลงกับกองของเล่นสายธารจึงรีบเข้าไปอุ้มลูกน้อยของเธอลงเปลสีชมพูใหญ่มีมุ้งสีขาวคลุมที่ตั้งอยู่มุมห้อง

เมื่อจัดการกับลูกน้อยเสร็จตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เธอจะพูดคุยตกลงกับชายหนุ่มต่อเพราะเธอไม่อยากให้ลูกต้องมาเสียนิสัยหากวันนี้ขอได้วันหน้าก็คงต้องขออีกแน่นอน

“ฉันให้เวลาคะนิ้งเลยมาเป็นชั่วโมงแล้วคุณมาต่อเวลาให้แกอีกแบบนี้มันไม่โอเคค่ะ..พรุ่งนี้จะตื่นสายเอาได้”

“คะนิ้งคงไม่นอนดึกแบบนี้ทุกวันหรอกน่าลูกอยากเล่นอะไรเธอก็ปล่อยให้เล่นไปเถอะ...”

ราชสีห์วางหนังสือลงก่อนจะดึงร่างบางที่กำลังบ่นอู้อี้หน้าบูดบึ้งมานั่งบนตัก

“คะนิ้งมีคุณให้ท้ายทุกอย่างแกจะเป็นคนที่ไม่ยอมรับกฏระเบียบคุณเคยคิดหรือเปล่าคะหรือคิดจะเอาชนะแค่ฉันอย่างเดียว”

สายธารเริ่มมีสีหน้าบอกบุญไม่รับมากกว่าเดิม

“...มาโมโหใส่ฉันทำไมฉันก็แค่ตามใจลูกเพราะอยากเห็นลูกมีความสุขผิดตรงไหน”

ราชสีห์รวบอุ้มคนที่กำลังนั่งตักมานอนที่เตียงนุ่มทั้งยังก่ายกระซิบข้างใบหูเสียงกระเส่าสายธารรู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอในตอนนี้แต่ในเมื่อเขาไม่ฟังเธอตัวเธอก็จะไม่ยอมให้เขามายุ่งกับร่างกายของเธอในคืนนี้เช่นกัน

“อยากเห็นคะนิ้งมีความสุขมันไม่ผิดค่ะ...แต่ก็ควรรู้ว่าอะไรควรปล่อยอะไรไม่ควรปล่อย”

ร่างบางรีบดึงผ้านวมผืนหนามาพันตัวและนอนหันหลังให้อีกฝ่ายโดยที่ไม่ใส่ใจว่าเขากำลังจะพูดอะไรต่อ

“หันหน้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย”

มือหนาตวัดรั้งผ้านวมผืนหนาออกจากลำตัวหญิงสาวและรวบกอดเอวบางของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย