ตอนที่36 เป็นแฟน

“ดูๆไปแล้ว...ที่เธอเป็นแบบนี้ก็คงจะเพราะครอบครัวนะครับพี่สิงห์”

สองหนุ่มกลับจากสถานีตำรวจได้ก็รีบขับรถตรงมาที่โรงพยาบาลสองพี่น้องพูดคุยกันด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างหดหู่เพราะสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้กชกรเป็นแบบนี้ก็น่าจะเป็นเพราะปมในวัยเด็ก

“ก็ส่วนหนึ่ง...แต่มันก็อยู่ที่ตัวเธอด้วยที่มองแต่ด้านมืดจนมันทำร้ายตัวเองแบบนี้...หวังว่าวันนึงเธอจะคิดได้”

ราชสีห์ที่มีอารมณ์โกรธกชกรในคราแรกอยู่มากตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเวทนาสงสารเพราะเขารู้ว่าคนที่อยู่กับอคติและปมอดีตมันทุกข์แค่ไหนเขาเองก็เคยผ่านมาแล้วแถมตอนนั้นยังทำร้ายสายธารจนปางตายอีกด้วย

“คุณสิงห์”

สายธารที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเธอเห็นหน้าสามีกลับมาได้ก็รีบเรียกหาเพราะยังมีอาการกลัวกับเหตุการณ์ก่อนหน้าแม้นตอนนี้จะมีทั้งพ่อแม่สามีอยู่เป็นเพื่อนก็ยังไม่อุ่นใจเท่ากับได้อยู่ใกล้กับชายหนุ่ม

“เป็นยังไงบ้าง”

คนตัวโตรีบสาวเท้าโผเข้ามาหาภรรยารักเขาเป็นห่วงหญิงสาวจนสุดหัวใจก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ

“หมอยังไม่ให้ลุกไปไหนหนูสายอยู่ในภาวะเครียดมดลูกเลยบีบตัว”

เปรมฤดีเป็นคนเอ่ยตอบให้ลูกชายเธอได้รับรู้เพราะคืนนี้ราชสีห์คงต้องนอนเฝ้าสายธารที่นี่

“แล้วเรื่องที่โรงพักเป็นยังไงบ้างล่ะลูก”

สุรชัชหันมาถามคาวีว่าที่ตอนนี้ตำรวจจัดการทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง

“ออกไปคุยข้างนอกดีกว่าครับ”

คาวีชวนพ่อกับแม่ตนไปคุยข้างนอกเพราะเรื่องที่เขาได้รับรู้มาค่อนข้างน่าหดหู่พอสมควรไม่อยากให้สายธารได้ยินอะไรที่เครียดๆอีก

“อยู่ใกล้ๆฉันนะคะ”

หลังจากทุกคนออกไปแล้วสายธารก็รีบกุมมือหนาของคนเป็นสามีเอาไว้แน่นเธอไม่อยากให้เขาห่างกายเธอไปไหนเพราะรู้สึกปลอดภัยอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ

“อืม...ฉันจะไม่ไปไหน”

ราชสีห์หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้พยักหน้าเบาๆรับปากสายธารว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดแม้นเธอไม่ขอเขาก็จะทำ

“ฉันเป็นห่วงพอใจจังเลยค่ะเธอช่วยฉันจนเป็นแบบนั้น.”

ร่างบางเริ่มปล่อยน้ำตาไหลรินมาอีกรอบด้วยคราแรกไม่กล้าจะแสดงความอ่อนแอให้พ่อแม่สามีเห็นกลัวว่าพวกท่านจะเป็นห่วงแต่กับราชสีห์เธอสามารถแสดงความรู้สึกได้เต็มที่

“พอใจไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกที่นี่มีแต่หมอเก่งๆเธอก็รู้...”

ชายหนุ่มให้ความมั่นใจกับสายธารได้เพราะเขาเชื่อในมือหมอในโรงพยาบาลตัวเองทุกคนว่าเป็นหมอที่มีฝีมือ

สามวันต่อมา

หลังจากที่สายธารนอนพักที่โรงพยาบาลได้สองคืนหมอก็อนุญาตให้เธอกลับบ้านได้แต่เธอก็ยังเทียวมาที่โรงพยาบาลอยู่บ่อยๆเพื่อมาดูอาการของพอใจ

แต่คนที่อยู่ที่นี่ประจำเห็นจะเป็นคาวีที่เอาแต่เฝ้าหน้าพอใจตั้งแต่อยู่ในห้องไอซียูจนตอนนี้มาอยู่ห้องพักฟื้นแล้วเขาก็ยังเฝ้าพอใจไม่ห่างเช่นเดิม

“เปลี่ยนให้ฉันเฝ้าก็ได้นะคะคุณคาวี”

สายธารเห็นว่าคาวีอยู่ที่นี่ดูแลพอใจติดต่อกันหลายวันแล้วเธอเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนเจ็บจึงเอ่ยปากขอทำหน้าที่ดูแลเพื่อนบ้าง

“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจอีกอย่างคุณสายก็ท้องอ่อนๆพักผ่อนเยอะๆดีกว่าครับ”

คาวีไม่ได้รู้สึกลำบากอะไรแม้แต่นิดเดียวเพราะเขามีความสุขที่ได้มีโอกาสดูแลพอใจแบบนี้

“อยากอยู่กับพอใจตลอดก็บอกมาเถอะน่า”

ราชสีห์เอ่ยหยอกน้องชายเสียงอ่อนทำเอาคาวีต้องหลบสายตาทั้งมีอาการเคอะเขินเล็กน้อยเพราะเห็นว่าพี่ชายรู้ทัน

ก๊อกๆๆ

ทุกคนหันหน้ามองไปที่ประตูกันเป็นตาเดียวเมื่อได้ยินเสียงเคาะก่อนที่กิตติและลดาพ่อกับแม่ของพอใจจะเข้ามาโผเข้าไปที่เตียงนอนของลูกสาวพวกเขาในทันที

“ลูกแม่”

ลดายืนมองร่างของลูกสาวที่มีผ้าพันแผลพันแทบทั่วตัวด้วยสีหน้าที่หดหู่ทั้งยังมีน้ำตาคลอยู่ตลอด

“นี่ผ่าตัดตรงไหนบ้างล่ะลูก”

กิตติหันมาถามไถ่กับสายธารว่าพอใจนั้นเจ็บหนักตรงไหนบ้างเพราะเขาก็พึ่งรู้ข่าวจากสายธารเมื่อวานนี้เองว่าพอใจเกิดอุบัติเหตุเช้านี้จึงรีบขับรถจากโคราชมาที่กรุงเทพสาเหตุที่สายธารไม่ยอมบอกกับทั้งสองตั้งแต่เกิดเรื่องเพราะอยากจะพูดกับทั้งสองได้เต็มปากก่อนว่าพอใจปลอดภัยรอแค่ให้ฟื้นตัวเท่านั้น

“ขาซ้ายหักแล้วก็มีกระดูกซี่โครงซ้ายหักสองซี่ค่ะพ่อแล้วก็ที่หัวผ่าเอาเลือดคลั่งออก...ตอนนี้พอใจพ้นขีดอันตรายพ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ...ที่ยังไม่ฟื้นเพราะหมอให้ยาตอนนี้ร่างกายของพอใจยังต้องให้พักผ่อนเยอะๆค่ะ”

“เห้อ...หมดเคราะห์หมดโศกนะลูกนะ”

มือของคนเป็นแม่ยื่นลูบใบหน้าลูกของเธอเบาๆ

“คนทำมันก็ใจร้ายใจดำอะไรขนาดนี้นะ...ดีนะที่เราไม่เป็นอะไรไปอีกคน”

กิตติพ่นคำบ่นอู้อี้มองไปยังสายธารเขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าสายธารต้องเจ็บพร้อมกับพอใจในอุบัติเหตุครั้งนี้จะเกิดผลเสียอย่างไร

“สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่”

คาวีเห็นว่าตอนนี้เป็นจังหวะเหมาะเขาจึงรีบแนะนำตัวกับพ่อและแม่ของพอใจทันทีด้วยอยากฝากเนื้อฝากตัวเต็มแก่

“สวัสดีลูก.. เป็นเพื่อนพอใจเหรอ”

ทั้งสองรีบไหว้คาวีด้วยสีหน้าแปลกใจกันทั้งคู่เพราะไม่เคยเห็นหน้าเพื่อนคนนี้ของลูกสาวมาก่อน

“เอ่อ...คุณคาวีเป็นน้องสามีหนูค่ะ”

สายธารรีบแนะนำตัวคาวีให้กิตติและลดาได้รู้จักเพราะเขาไม่ใช่เพื่อนพวกเธออย่างที่ทั้งสองเข้าใจ

“ผมเป็นแฟนพอใจครับ”

คำตอบของสายธารที่ตอบผู้ใหญ่ทั้งสองยังไม่ค่อยถูกใจคาวีเท่าไรนักเขาจึงรีบแนะนำตัวเองใหม่เสียงดังฟังชัดจนทำเอาคนทั้งห้องยืนอึ้งไปตามๆกันเพราะพึ่งจะรู้ว่าคาวีเป็นแฟนกับพอใจเป็นครั้งแรก

“จริงเหรอ...ลูกไม่เห็นบอกเราเลยล่ะพ่อ”

ลดาหันหน้าไปถามคนเป็นสามีว่าลูกสาวตัวเองนั้นเคยเกริ่นเรื่องนี้มาบ้างหรือเปล่า

“นั่นสิ..คบกันมานานหรือยัง”

กิตติขมวดคิ้วยืนมองคาวีด้วยสายตาที่เริ่มแข็งเปลี่ยนไปจากคราแรกเพราะคนที่จะมาเป็นเขยของเขาต้องผ่านการพิจารณาจากเขาเสียก่อน

“สองสามเดือนแล้วครับ”

คำตอบของคาวียิ่งทำให้สายธารและราชสีห์เริ่มมองหน้ากันอย่างมีเลศนัยเพราะเริ่มไม่ค่อยเชื่อคำพูดคาวีเท่าไรแต่ก็ไม่ได้แย้งอะไรออกมา

“เอ...หน้าเราคุ้นๆนะ”

กิตติเริ่มพอจะคุ้นหน้าคุ้นตาคาวีมาบ้างแต่ก็จำไม่ได้ว่าที่ไหน

“ใช่พ่อ...คาวีที่เป็นข่าวกับดาราบ่อยๆใช่ไหม”

ลดาเป็นคนที่เอ่ยไขความกระจ่างนี้ออกมาให้คนเป็นสามีแต่ก็เล่นทำให้คาวีหน้าเจื่อนไปกะทันมีแค่ราชสีห์เท่านั้นที่ยืนอมยิ้มอ่อนคิดว่าครานี้น้องตนคงต้องเจออุปสรรคใหญ่เสียแล้วจากวีรกรรมที่เคยสร้างเอาไว้

“นั่นมันผ่านมานานแล้วครับตอนนี้ผมมีพอใจแค่คนเดียว”

คาวีรีบแก้ต่างกับกิตติด้วยสีหน้าและท่าทางนอบน้อมหากย้อนกลับไปเมื่อก่อนได้เขาจะไม่เจ้าชู้แน่นอน

“ให้จริงนะ...ไม่งั้นล่ะก็..ลูกปืนนนน..”

กิตติเริ่มกอดอกมองจ้องมายังคาวีอย่างเอาเรื่องจนว่าที่ลูกเขยนั้นก้มหน้าก้มตาด้วยความเกรงใจ

“ใจเย็นๆสิพ่อ...”

ลดาเห็นท่าทีคาวีเธอก็รีบดึงแขนสามีไม่ให้วางมาดขนาดจนชายหนุ่มกลัวเพราะเชื่อว่าหากคาวีไม่ดีลูกเธอก็คงเลิกราไปเองเชื่อว่าลูกเธอคงเลือกได้ว่าคนแบบไหนจะพาตัวเองมีความสุข

“ผมไม่เจ้าชู้อีกแล้วครับ..รับปากว่าจะไม่ทำให้พอใจเสียใจแน่นอน”

คาวีรับปากทั้งสองให้เชื่อมั่นว่าเขาไม่มีทางทำให้พอใจเสียใจแน่นอนราสีห์ยืนมองน้องชายตัวเองด้วยสายตาที่ชื่นชมเพราะพึ่งจะเคยเห็นคาวีจะจริงจังจริงใจกับผู้หญิงสักคนได้ก็ตอนนี้