ตอนที่2 ขอความช่วยเหลือ

ซ่า..ซ่า...

เสียงทะเลซัดสาดมาที่ริมหาดในตอนเช้ามีสายธารยืนกอดอกมองทอดไปที่ชายหาดอยู่ริมระเบียงบ้านไม้หลังไม่ใหญ่มากนักแต่มีอาณาเขตพื้นที่กว้างขวางติดริมทะเลเธอขับรถมาถึงประจวบคีรีขันธ์เกือบเช้าตั้งแต่มาถึงเธอก็นอนไม่หลับจนถึงตอนนี้ผิดกับลูกสาวตัวกลมของเธอที่ไม่รู้อะไรเลยว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนยังหลับสบายไม่รู้เรื่องรู้ราว

หากตอนนี้เป็นการมาเที่ยวพักผ่อนตอนนี้สายธารคงอารมณ์ดีไม่น้อยแต่ติดตรงที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อเอาชีวิตรอดจึงมีความหดหู่อยู่ภายในใจพอสมควร

“คุณแม่...”

เสียงเรียกที่ดังออกมาจากในห้องนอนทำให้สายธารที่กำลังยืนครุ่นคิดอะไรในสมองหลุดจากภวังค์รีบหมุนตัวกลับไปเข้าไปในบ้านทันที

“คนเก่งของแม่ตื่นแล้วเหรอคะ”

หญิงสาวนั่งริมเตียงนอนยกอุ้มเด็กหญิงตัวกลมที่กำลังหัวยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอนมาหอมฟอดใหญ่เห็นทีลูกเธอจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยิ้มได้ในเวลาเช่นนี้

“อยู่ที่ไหน”

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองไปรอบๆห้องอย่างไม่คุ้นเคยก่อนจะเอ่ยถามคนเป็นแม่อย่างอยากรู้คำตอบ

“คุณแม่พาคะนิ้งมาอยู่ติดทะเลชอบหรือเปล่าคะ”

สายธารอุ้มลูกสาวของเธอเดินออกมาจากห้องนอนมาที่ระเบียงบ้านเพื่อให้คะนิ้งนั้นได้ชมบรรยากาศยามเช้าของที่นี่เจ้าตัวกลมพอเห็นน้ำทะเลได้ก็ยกมือป้อมปรบกันแชอบใจกับบรรยากาศของทะเลมาก

“ชอบค่า..”

“เราจะอยู่ที่นี่กันตลอดเลยนะคะ”

“ค่ะคุณแม่”

สายธารโล่งใจไปหนึ่งเปราะคราแรกคิดว่าคะนิ้งจะไม่ชอบที่นี่เสียแล้ว

“หมอพอ...ไม่รู้จริงๆใช่หรือเปล่าว่าหมอสายอยู่ที่ไหน”

ช่วงบ่ายขณะที่พอใจกำลังนั่งพักอยู่ในห้องทำงานของเธอกชกรหมอสาววัย30ก็เข้ามาหาเธออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยพอใจรู้ว่ากชกรคงจะโกรธเคืองสายธารไม่น้อยเพราะกัญญาเป็นน้องสาวของเธอแต่เรื่องทั้งหมดก็ใช่ว่าสายธารจะผิดทั้งหมดเพราะเป็นกัญญาที่เลือกจะจบชีวิตด้วยตัวเอง

“ถ้าฉันรู้ฉันก็บอกไปแล้วค่ะ...ว่าแต่หมอแก้วไม่ไปช่วยที่งานเหรอคะ”

พอใจเงยหน้าจ้องตากับกชกรอย่างไม่ยอมให้มีพิรุจก่อนจะถามถึงเรื่องงานศพของกัญญาว่าทำไมตอนนี้กชกรจึงไม่ยอมไปอยู่ช่วยงานที่นั่นกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลได้อย่างสบายใจแถมยังดูท่าว่าไม่ค่อยเสียใจสักเท่าไรกับเหตุการณ์นี้

“ฉันไม่อยากไปเห็นงานศพน้องสาวตัวเองค่ะทำใจไม่ค่อยได้”

กชกรหลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกจากห้องพอใจไป

“แปลกๆ”

ตอนนี้พอใจรู้สึกว่ากชกรแปลกไปเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องกัญญาทีไรเธอจะต้องหนีหายไปทุกทีจะบอกว่าเธอเสียใจจนไม่อยากจะฟังเรื่องน้องสาวก็ไม่เห็นจะใช่เพราะตั้งแต่ที่กัญญาเสียเธอไม่เห็นว่ากชกรจะมีน้ำตาสักหยด

18.00 น.

ก๊อกๆๆ

ราชสีห์เงยหน้าขึ้นจากการก้มหน้าดูจอโน๊ตบุ้คขณะที่อาทิตย์เดินดุ่มๆเข้ามาหาเขาด้านในร่างใหญ่เอนพิงกับเก้าอี้จ้องไปที่อาทิตย์ด้วยความอยากรู้ความเป็นไปว่าตอนนี้เรื่องที่เขาต้องการรู้ได้ข้อมูลมามากน้อยแค่ไหนแล้วบ้าง

“ได้เรื่องยังไงบ้าง..”

“หมอสายธารไม่มีญาติที่ไหนครับเธอมีเพียงแค่ลูกสาววัยสองขวบกว่าเพียงคนเดียวชื่อของสามีในใบเกิดเด็กหญิงคนนั้นก็ไม่มีครับ”

เท่าที่นักสืบและเขาหาข้อมูลมาได้ภายในเวลาสองสามชั่วโมงก็ได้ข้อมูลมาเพียงเท่านี้ด้วยเมื่อรู้ว่าสายธารไม่มีญาติที่ไหนแถมชื่อของสามีก็ยังไม่มีเขาก็ต้องเริ่มให้นักสืบแกะรอยอย่างเดียวจะเฉพาะเจาะจงตามพื้นที่เห็นจะไม่ได้แล้ว

“ไม่มีญาติที่ไหนอย่างนั้นเหรอ..แล้วเพื่อนสนิทล่ะ”

ใบหน้าคมก้มลงเล็กน้อยครุ่นคิดว่ามีใครอีกที่น่าจะช่วยเหลือสายธารได้

“เห็นจะมีแค่หมอพอใจเพียงคนเดียวครับแต่เมื่อตอนที่ผมไปถามเธอเมื่อกลางวันเธอดูท่าจะไม่รู้เรื่องจริงๆครับ”

“อืม..นายกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ครับ”

ราชสีห์พยักหน้ารับเขาสั่งให้อาทิตย์ไปพักผ่อนได้เพราะวันนี้เลยเวลาเลิกงานของอาทิตย์เป็นชั่วโมงแล้วไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรู้เรื่องที่อยากรู้เร็วๆแต่เพราะไม่อยากจะเอาเปรียบลูกน้องเพียงเพราะเรื่องส่วนตัวของตัวเอง

หลังจากที่อาทิตย์กลับไปแล้วราชสีห์ก็ขับรถสปอร์ตคันหรูกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ของคาวีน้องชายของเขาเพราะเขามีบางอย่างอยากจะให้คาวีนั้นช่วย

19.00 น.

“อะไรนะจะให้ผมไปตีสนิทกับหมอในโรงพยาบาลพี่”

คาวียังไม่ทันที่จะกระดกแก้วไวน์เข้าปากก็ต้องวางแก้วลงเมื่อได้รับรู้คำขอร้องของพี่ชายของตนแม้นเขาจะชอบการจีบผู้หญิงสาวๆสวยๆก็จริงแต่เขาก็เล่นด้วยแต่คนที่ไม่คิดจะผูกมัดหากหมอสาวคนนั้นเกิดอยากจะผูกมัดกับเขาขึ้นมาจะทำอย่างไรแล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเธอจะสวยน่ารักพอจะให้เขามีอารมณ์ได้ป้อนคำหวานหรืออยากใกล้ชิดกับเธอด้วยหรือเปล่า

“อืม..ฉันต้องการรู้ว่าหมอพอใจไม่มีส่วนรู้เห็นกับการหายตัวไปของหมอสายธารจริงหรือเปล่า”

“พี่เคยถามเธอแล้วหรือไงถึงรู้ว่าเธอไม่รู้”

“อาทถามมาแล้วเธอปฏิเสธแต่ฉันไม่อยากเชื่อเท่าไร”

“ก็ได้ๆ...ผมจะช่วยพี่อาทิตย์เดียวถ้าได้ข้อมูลแค่ไหนก็แค่นั้นนะ”

แม้นจะมีอาการหนักใจอยู่พอสมควรแต่คาวีก็ยอมรับปากเพราะน้อยครั้งนักที่พี่ชายของเขาจะมาขอความช่วยเหลือเรื่องส่วนตัวแบบนี้

“อืม..ยอมช่วยฉันก็ดีแล้ว...ฉันขอตัวก่อนต้องไปงานของเกรซต่อ”

ราชสีห์ขอบคุณในน้ำใจของน้องชายตนดูออกว่าคาวีลำบากใจแต่เขาไม่กล้าจะใช้คนอื่นจริงๆเพราะไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องที่เขาจะทำมากนักเมื่อเสร็จธุระจึงขอตัวกลับเพราะเขาต้องไปงานศพของกัญญาที่วัดต่อ

“เสียใจด้วยนะครับ”

คาวีแสดงความเสียใจกับราชสีห์รู้ว่าตอนนี้พี่ของเขาคงเจ็บปวดหัวใจมากแต่ยังพยายามทำตัวเข้มแข็ง

“....”

คาวีพยักหน้ารับก่อนจะสาวเท้ายาวๆเยื้องย่างกลับออกไปด้วยท่าทีเหม่อลอยเล็กน้อย

คาวีเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลราชสธนศักดิ์อายุ30ปีบริหารงานในส่วนของโรงแรมช่วยคนเป็นพี่เขาเป็นชายหนุ่มหล่อเหลารูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกับคนเป็นพี่มากเพียงแต่เขาชอบไว้ผมยาวมัดรวบตึงนิสัยใจคอค่อนข้างมีมนุษย์สัมพันธ์ดีกว่าราชสีห์พอสมควรแต่ความขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงมีพอๆกัน

ปัจจุบันนี้เขามีผู้หญิงเข้าหาไม่ซ้ำหน้าแต่เขาก็เลือกที่จะคบหาเฉพาะคนที่ไม่คิดจะผูกมัดด้วยไม่คิดจะมีครอบครัวเพราะเห็นว่าชีวิตทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว