ตั้งแต่เช้าจนบ่ายอิงอรง่วนอยู่แต่กับคะนิ้งจนตอนนี้เธอกล่อมเด็กหญิงจนหลับไปแล้วเห็นว่าอาทิตย์กำลังหอบข้าวของที่เป็นของคะนิ้งมาไว้ที่บ้านจึงได้โอกาสถามว่าราชสีห์จะมาที่นี่เพื่อหาลูกและให้ความกระจ่างเรื่องที่มีคะนิ้งตอนไหน
“ตกลงตาสิงห์จะมาหาฉันเมื่อไรล่ะอาท”
“ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลยครับคุณท่าน”
อาทิตย์วางข้าวของลงก่อนจะส่ายหัวเบาๆเขาก็ไม่รู้ว่าเจ้านายตนจะมาที่นี่เมื่อไรได้แต่เพียงบอกทุกอย่างตามที่เจ้านายตนสั่งเท่านั้น
“แล้วนี่เรื่องจริงใช่หรือเปล่า..ไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจเล่นล่ะ”
หญิงชราเปรยสายตาไปมองคะนิ้งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาใหญ่เธอไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้นด้วยเธออยากจะมีเหลนจริงๆมานานแล้ว
“เอาไว้คุณท่านขอคำตอบจากคุณสิงห์เองดีกว่าครับ”
อาทิตย์หลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยทั้งอมยิ้มอ่อนเขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะรู้ว่าอิงอรนั้นไม่รู้เรื่องที่ราชสีห์ได้คบกับกัญญาแล้วเกิดปัญหาอะไรขึ้นเขาอยากจะให้เจ้านายของเขาเป็นคนพูดกับอิงอรเองจะดีกว่า
20.00 น.
ราชสีห์กลับมาที่บ้านหลังเล็กด้วยความมึนเมาเขายังคงต้องพึ่งเครื่องดื่มพวกนี้เพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ทรมานเมื่อนึกถึงเรื่องของกัญญาแต่ดูท่าเขายิ่งเมาเท่าไรภาพของกัญญาและวันคืนที่มีด้วยกันมันยิ่งชัดเจนขึ้นจนทำให้โทสะภายในใจที่มีต่อสายธารเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
แกร๊กกก
เสียงของประตูที่เปิดออกทำให้สายธารที่กำลังอยู่ในอาการเหม่อลอยหลุดจากภวังค์หันไปมองร่างสูงที่ยืนโซซัดโซเซอยู่ที่ประตูทั้งยังรู้ว่าเขาน่าจะกำลังเมาเพราะกลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดจมูก
ราชสีห์เดินดุ่มๆเข้ามากระชากร่างบางเหวี่ยงเธอลงไปกองกับพื้น
“อ๊ายย..”
หางคิ้วของเธอไปกระแทกกับขอบโต๊ะจนมีเลือดไหลและแล้วน้ำตาแห่งความหดหู่ใจของสายธารก็ได้ไหลออกมาอีกครั้ง
“ทั้งหมดก็เพราะเธอ...เธอมันฆาตกร”
ดวงตาคมมองจ้องมายังร่างที่กองอยู่กับพื้นด้วยความเคียดแค้นมือหนายกชี้หน้าพร้อมน้ำเสียงตวาดลั่นจนสายธารสะดุ้งตัวโยนเมื่อต่อว่าหญิงสาวจบแล้วจึงเดินกลับออกไปดั่งคนไร้สติ
“ฮือๆๆ...”
สายธารเอาแต่ร้องให้เหนื่อยกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่เธอเกลียดคำว่าฆาตกรเพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าทั้งกัญญาและคะนิ้งลูกสาวของเธอล้วนจบชีวิตด้วยเหตุเพราะเธอทั้งนั้น
ปึก.. เพล้งงง..
“โถ่.. โว้ยยย”
หญิงสาวเงยหน้ามองไปนอกห้องเพราะเธอได้ยินราชสีห์อาละวาดทุกอย่างก่อนจะลุกยืนขึ้นเดินลากโซ่ที่ล่ามขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างเลือดที่ไหลมาปิดที่ตาจนแทบมองไม่เห็นตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะความรู้สึกในใจมันเจ็บมากกว่า
สายธารเห็นว่ายังดีที่แผลของเธอไม่ได้ลึกหรือยาวมากเธอจึงเดินออกมาคว้าเสื้อที่ถูกราชสีห์ฉีกจนขาดมากดแผลเอาไว้ให้เลือดหยุดระหว่างนั้นก็ได้แต่นั่งร้องให้ไม่หยุดไม่รู้ว่าอนาคตหลังจากนี้เธอจะเป็นอย่างไรตอนนี้อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็นดั่งเช่นที่ราชสีห์อยากจะให้เธอได้รู้สึก
เป็นเวลาร่วมสองสามชั่วโมงแล้วแต่ราชสีห์ยังคงนั่งดื่มไม่ยอมวางแก้ว
“กลับมาหาผมได้หรือเปล่า..”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพึมพำดวงตาตอนนี้หยาดเยิ้มแดงก่ำแทบจะปิดในหัวนึกถึงแต่กัญญาหญิงอันเป็นที่รักร่างสูงค่อยๆลุกเดินสะเปะสะเข้าไปในห้องนอนที่ขังสายธารเอาไว้อีกครั้ง
สายตาของเขาพร่ามัวจนมองคนที่นอนอยู่ที่เตียงนุ่มเป็นกัญญาร่างสูงฟุบลงไปกอดก่ายร่างบางจนเธอสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมา
“เกรซ..คุณกลับมาหาผมแล้วจริงๆ”
“ฉันสายธารไม่ใช่คนรักของคุณ..คุณสิงห์..”
ร่างบางพยายามผลักดันให้ราชสีห์นั้นลุกออกไปจากตัวของเธอด้วยเห็นแล้วว่าเขาน่าจะกำลังเพ้อคิดว่าเธอนั้นเป็นกัญญาแต่ดูท่าว่าคนที่กำลังมึนเมาจะไม่ได้รับรู้ความจริงเลยสักนิดว่าคนที่กำลังกอดก่ายอยู่นั้นเป็นใคร
“เกรซ...คุณยังอยู่กับผม..”
“ปล่อยฉัน...”
ปึกก..
สายธารเอื้อมมือไปยกคมไฟที่หัวเตียงฟาดไปที่ศีรษะของราชสห์จนเข้านั้นฟุบลงตกไปที่ข้างเตียงหมดสติไป
“เฮ้อ...คุณมันตัวอันตรายที่สุด”
มือเรียวยกขึ้นกุมหัวใจถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อทุกอย่างอยู่ในความเงียบสายธารก็เริ่มคิดอะไรออกตอนนี้เมื่อมีโอกาสที่เธอจะหนีไปจากที่นี่แล้วก็ต้องรีบทำหญิงสาวรีบลงจากเตียงควานหากุญแจปลดโซ่จากตัวของราชสีห์ไม่นานนักเธอก็ได้มันมาแถมยังมาพร้อมกับกุญแจรถยนต์ของเขาด้วย
ติ๊ดๆ
“หืม..”
ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นหลังจากปลดโซ่ที่ข้อเท้าตัวเองออกเธอก็ได้ยินเสียงมือถือของราชสีห์ดังขึ้นจึงล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
“ยืมหน่อยแล้วกัน”
หญิงสาวหยิบมือถือราคาแพงออกมาได้เธอก็ยกมือของราชสีห์มาสัมผัสที่มือถือเพื่อปลดล็อกและแล้วข้อความที่เข้ามาในเครื่องของราชสีห์เมื่อสักครู่เธอก็ได้เห็นมันโชว์หลาอยู่ที่หน้าจอ
“คุณท่านถามย้ำว่าคุณสิงห์จะมาหาคุณท่านเมื่อไรครับส่วนเรื่องคะนิ้งคุณท่านเอ็นดูเธอมากเลยนะครับไม่ค่อยงอแงว่าง่ายดีครับ”
“คะนิ้งลูกแม่...หนูยังไม่ตาย..แม่ดีใจที่สุดเลย”
ร่างบางนั่งฟุบยกมือกุมปากใจชื้นที่รู้ว่าตอนนี้คะนิ้งนั้นยังมีชีวิตอยู่เธอเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาคืออาทิตย์ซึ่งเธอเองก็พอจะรู้จักว่าเขาคือเลขาของราชสีห์เพราะเคยเจอกันบ้างเมื่อตอนที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลแต่คุณท่านคือใครตอนนี้เธอไม่แน่ใจและไม่มีเวลาที่จะสืบหาความจริงในเวลานี้เพราะเธอต้องรีบออกไปจากสถานที่ตรงนี้ก่อน
สายธารขับรถคันหรูของราชสีห์ออกมาจากบ้านหลังเล็กด้วยความรวดเร็วเธอไม่พอจะเดาออกว่าแถวนี้น่าจะยังอยู่ในประจวบคีรีขันธ์เพราะทางที่ขับมายังเรียบกับทะเลมาตลอดแต่ค่อนข้างมืดพอสมควร
“ทำไมไม่รับนะพอใจ”
หญิงสาวพยายามติดต่อหาพอใจตลอดเวลาที่ขับรถแต่ปรากฏว่าโทรเท่าไรก็ไม่มีใครรับสาย
เอี๊ยดดด..
“อ๊ายยย...”
ปั้งงงง
ด้วยทั้งความมืดและความไม่ชินเส้นทางและประกอบกับยังคงใจจดใจจ่ออยู่กับการโทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทำให้เมื่อถึงทางโค้งหญิงสาวจึงเหยียบเบรกไม่ทันและชนเข้ากับต้นไม้ข้างทางไปเต็มๆ
หลังจากในครั้งที่พอใจไปหาคาวีที่ผับวันรุ่งขึ้นเธอก็ต้องเก็บกระเป๋าย้ายมาอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของคาวีด้วยความไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนักแต่ก็ต้องมาอยู่เพื่อความปลอดภัยของตัวเองแถมยังต้องยื่นใบลาออกจากโรงพยาบาลอย่างไม่เต็มใจด้วยในเช้าวันใหม่ตอนนี้พอใจเอาแต่ยกหูโทรต่อสายหาเบอมือถือที่โทรเข้ามาหาเธอเมื่อคืนแต่พยายามโทรเท่าไรก็โทรไม่ติด“เบอใครกันนะ”หญิงสาวในชุดนอนแขนยาวขายาวสีฟ้าเดินไปเดินมาอยู่ที่โถงนั่งเล่นใบหน้าสวยมีสีหน้าแห่งความสงสัยจนคิ้วผูกโบว์ทำให้คาวีที่พึ่งออกมาจากห้องนอนของตัวเองถึงกับต้องยืนจ้องใบหน้าของหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามเธอออกไป“เป็นอะไรของคุณจ้องมือถือขมวดคิ้วอยู่ได้”“ก็เบอนี้โทรมาหาฉันเมื่อคืนตั้งหลายสายแต่พอโทรกลับก็ไม่ติด”พอใจยื่นมือถือของเธอชูไปที่หน้าของคาวี“ไหน”คาวีหยิบมือถือของพอใจมาดูตัวเลขไม่กี่ตัวก็จำได้ว่าเบอนี้เป็นเบอส่วนตัวของพี่ชายที่ใช้มาหลายปีแล้ว“นี่มันเบอส่วนตัวของพี่สิงห์”“อะไรนะ...แล้วคุณสิงห์จะโทรหาฉันทำไม”พอใจถึงกับยกมือกุมหัวจากสีหน้าที่สงสัยแปรเปลี่ยนเป็นตกใจจนเห็นได้ชัดไม่ใช่ว่าตอนนี้ราชสีห์กำลังตามหาตัวเธอเพื่อคาดโทษอยู่ล่ะ“อาจจะตามหาค
“คะนิ้ง..ฉันรู้ว่าคะนิ้งยังไม่ตายคุณช่วยพาคะนิ้งมาหาฉันนะคะ”ร่างบางโงนเงนแทบนั่งไม่อยู่เพราะปวดไปทั้งตัวตอนนี้เธอไม่คิดจะขอความเห็นใจอะไรจากเขาเลยนอกจากเรื่องของลูกเธออยากเจอคะนิ้งเพราะเธอรู้ว่าลูกเธอยังไม่ตาย“ทำความผิดยังกล้ามาขอร้องอะไรฉันอีกดีนะที่เมื่อคืนอาทิตย์มาหาฉันไม่อย่างนั้นคงนอนจมกองเลือดเรียกหมอมารักษาไม่ได้”ราชสีห์กัดฟันกรอดพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ด้วยความโมโหทั้งสะบัดแขนสายธารจนเธอล้มไปนอนฟุบกองกับเตียงอีกครั้ง“ขอให้ฉันเจอลูกเถอะนะคะไม่รู้ว่าตอนนี้คะนิ้งจะร้องหาฉันหรือเปล่า”หญิงสาวที่ไร้เรี่ยวแรงแม้นจะยันตัวเองลุกนั่งเธอยกมือทั้งสองไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มที่จ้องมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียงสั่นเป็นห่วงก็แต่ลูกน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้จะอยู่อย่างไงจะกินอะไรและคนที่ดูแลอยู่จะรู้ใจแค่ไหนจะใจดีกับลูกเธอหรือเปล่า“ลูกเธอไม่ร้องหาเธอแล้ว...ถ้าฉันทำให้คะนิ้งลืมเธอได้คงดีฉันจะได้เป็นเจ้าของเด็กคนนี้เพียงคนเดียว”ราชสีห์พยายามพูดให้สายธารนั้นใจเสียยิ่งเห็นเธอรักคะนิ้งมากเท่าไรคะนิ้งก็จะเป็นจุดอ่อนของสายธารมากขึ้นเท่านั้นเธอกล้าทำเขาเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเขาก็จะทำให้เธอเจ็บกว่าเขาร้อย
ซ่า...ครื้นนน“ฉันกลัว..อย่าทำกับฉันแบบนี้”ร่างบางเริ่มตัวสั่นยิ่งมาตากฝนขณะที่ฝนกระหน่ำตกพร้อมเสียงฟ้าที่ทั้งดังและแล่บอยู่ตลอดเวลาเธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัยที่เธอกลัวลมฟ้าลมฝนมากขนาดนี้เพราะมีปมในใจในวัยเด็กซึ่งจะมาอธิบายกับราชสีห์เขาคงไม่เห็นใจคืนทั้งคืนสายธารนอนตากฝนที่เทกระหน่ำลงมาอยู่หลายชั่วโมงร่างบางนอนขดสั่นกับพื้นดินฟ้าร้องฟ้าแล่บทีก็สะดุ้งใจสั่นระรัวน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัวก็ไม่เคยจะเหือดแห้งยังคงไหลแข่งกับสายฝนที่ตกกระทบตัวเธออยู่ตลอดเวลาส่วนราชสีห์ก็กลับเข้าไปในบ้านดื่มหนักไม่คิดแม้แต่จะสงสารคนที่นอนตากฝนอยู่ด้านนอกคิดแค่ว่าอยากจะทรมานหญิงสาวให้ได้เท่านั้นวินาทีสุดแสนทรมานความเจ็บปวดหวาดกลัวกัดกินหัวใจของสายธารจนเธอแทบจะขาดใจตายได้ทุกวินาทีแต่เพราะนึกถึงหน้าคะนิ้งก็เป็นเหมือนผ้าห่มปลอบประโลมใจอันหนาวเหน็บให้ได้อยู่ต่อบอกกับตัวเองว่าอย่ายอมแพ้เพราะยังมีลูกที่รอเธออยู่กว่าสายฝนจะหยุดกระหน่ำลงมาก็เกือบรุ่งสางแต่ดูท่าว่าตอนนี้สายธารจะไม่มีสติไปเสียแล้วเมื่อแสงแรกของอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าสว่างส่องมายังบ้านหลังเล็กริมทะเลราชสีห์ก็ค่อยๆสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นแ
“ใช่แล้ว...ไม่รู้เรื่องล่ะสิย่าก็พึ่งจะรู้เมื่อตอนพี่เราให้อาทิตย์อุ้มลูกมาฝากย่ารอให้ตาสิงห์มาคุยให้กระจ่างก็ยังไม่เห็นจะโผล่มา”อิงอรรู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้คงยังไม่มีใครรู้ไม่แปลกใจที่คาวีจะตกใจเพราะเมื่อเธอรู้เรื่องราชสีห์มีลูกจนโตจากปากอาทิตย์ในคืนนั้นเธอก็ตกใจเช่นกัน“หนูขอดูหน้าลูกคุณสิงห์หน่อยนะคะ”พอใจเห็นว่าชักเริ่มมีอะไรแปลกๆจึงลุกเดินตามคาวีมาดูให้เห็นกับตาว่าเด็กคนที่อยู่ในเปลจะใช่คะนิ้งอย่างที่เธอคิดหรือเปล่าเพราะหากราชสีห์เอาลูกมาฝากทั้งที่ไม่เคยมีใครได้ยินว่าเขามีลูกภายในในสองสามวันนี้ก็อาจจะเป็นหลานเธอก็เป็นได้และแล้วก็เป็นจริงอย่างที่พอใจคิด“คะนิ้ง”“เคยเห็นกันด้วยหรือลูก”อิงอรเห็นพอใจเอ่ยเรียกชื่อเหลนเธอออกมาจึงหันมามองหน้าพอใจด้วยสีหน้าที่แปลกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้จักกับคะนิ้งมาก่อน“นี่ลูกของคุณสายเหรอ”คาวีได้ยินเช่นนั้นก็พอจะเดาเรื่องเดาราวออกแล้ว“อืม”“เรื่องอะไรกันเล่าให้ย่าฟังหน่อยได้หรือเปล่า”อิงอรเห็นสีหน้าของพอใจและคาวีต่างก็เสียไปตามๆกันทว่าตอนนี้เธอเริ่มเห็นอะไรผิดปกติจึงเค้นให้ทั้งสองเล่าให้ฟังว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงกันอยู่คืออะไรและแล้วทั้งสองก็ต้
ตอนนี้สายธารเริ่มฟื้นตัวแล้วพอใจจึงอุ้มคะนิ้งมาหาเพื่อให้คนที่กำลังนอนป่วยได้ใจชื้นขึ้นที่ได้เห็นหน้าลูกรักเผื่ออาการไข้จะหายวันหายคืนแต่ต้องยืนอยู่ห่างๆด้วยกลัวว่าคะนิ้งจะติดไข้ของคนเป็นแม่“คุณแม่ขา”เด็กหญิงตัวกลมเปล่งเสียงเรียกคนเป็นแม่ที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง“คะนิ้ง..แม่คิดถึงหนูที่สุดเลยลูก..”เพียงแค่ได้ยินเสียงใสของคะนิ้งสายธารก็รีบชันตัวลุกนั่งใบหน้าซีดเซียวในตอนนี้เปื้อนไปด้วยรอยยื้มอยากจะเข้าไปกอดเจ้าก้อนกลมใจจะขาดแต่ก็ยังทำไม่ได้“วันนี้ลูกแม่ทานข้าวกับอะไรคะ..”แม้นจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเปล่งเสียงเท่าไรแต่สายธารก็ยังพยายามเค้นมันออกมาเพราะอยากจะพูดคุยกับลูกเธอให้มากที่สุด“ตับบดค่ะ”“อร่อยหรือเปล่าเอ่ย”“อร่อยมากค่ะคุณแม่...”“คะนิ้งลืมอะไรหรือเปล่าคะ”พอใจก้มกระซิบหลานสาวให้พูดในสิ่งที่นัดกันเอาไว้เพราะเชื่อว่าคำพูดของคะนิ้งจะเป็นยาชั้นดีทำให้สายธารหายวันหายคืน“คุณแม่กินข้าวเยอะๆนะคะกินยาด้วยค่ะ”“โอเคค่ะ”“พักผ่อนเถอะสายคุณสิงห์มายุ่งอะไรกับแกไม่ได้แล้วเพราะต้องทำตามคำสั่งของคุณย่าส่วนคะนิ้งฉันจะดูแลให้เอง”“ขอบใจนะพอ”ทั้งสามพูดคุยกันไม่มากนักเพราะพอใจต้องการจะให้สายธาร
“พรุ่งนี้ฉันจะบอกกับคุณย่าว่าฉันทำอะไรกับตัวของเเธอและจะขอรับผิดชอบโดยการแต่งงานซึ่งเธอห้ามเอ่ยปากปฏิเสธไม่อย่างนั้นเธอเสียคะนิ้งไปแน่นอน”ราชสีห์คิดมาดีแล้วหากเขาทำให้สายธารได้อยู่ใกล้ตัวเขาก็จะจัดการกับสิ่งที่อยากจะทำได้ง่ายขึ้นโดยที่ย่าของเขาไม่สงสัยอะไรอีกอย่างก็เห็นว่าย่าเขานั้นดูจะเอ็นดูคะนิ้งและสดชื่นมากเมื่อได้อยู่ใกล้ได้เลี้ยงเด็กหญิงเขาจึงคิดว่าการทำให้สายธารมาเป็นคนในครอบครัวจะดีต่อตัวของเขาและย่าตนด้วย“เกลียดฉันจะมาแต่งงานกับฉันเพื่ออะไร”สายธารมองราชสีห์ด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความไม่เข้าใจคิดว่าเขาช่างแปลกคนดูท่าเขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำแต่ทำไมถึงได้อยากจะมีเธอเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเสียอย่างนั้น“อย่าคิดว่าฉันจะพิสวาสเธอเพียงแค่จะเก็บเธอไว้ทรมานเล่นโดยที่คุณย่ามาห้ามอะไรไม่ได้ก็เท่านั้น...เรื่องคะนิ้งอย่าคิดว่าฉันแค่ขู่เธอก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างฉันพูดจริงทำจริง...อ่ออีกอย่างถ้าเธอแข็งข้อกับฉันชีวิตเพื่อนเธอก็จะไม่สงบสุขไปด้วยหรือไม่ก็อาจจะตกงานตลอดชีวิตเพราะมีประวัติว่าช่วยเหลือหมอที่ทำผิดหลบหนี”“คุณมัน...”สายธารกำมือแน่นจากสีหน้าแววตาที่แปลกใจตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นแสดงออกถึ
เช้าวันใหม่ของอีกวันพอใจยกถาดอาหารเช้ามาที่ห้องของสายธารเธอพอจะยิ้มได้ออกเพราะดูท่าวันนี้เพื่อนเธออาการดีขึ้นรอยฟกช้ำค่อยๆจางลงมากขึ้นกว่าเมื่อวานเป็นเท่าตัว“แกดูดีกว่าเมื่อวานเยอะเลยนะ”“อืม...คะนิ้งล่ะ”สายธารที่กำลังนั่งมองวิวทะเลยามเช้าอยู่ที่เก้าอี้หวายริมหน้าต่างเธอค่อยๆลุกมานั่งที่โต๊ะด้านในเพื่อทานอาหารเช้าที่พอใจนำมาให้ทั้งยังถามหาคะนิ้งเพราะปกติเห็นว่าถ้าพอใจเข้ามาคะนิ้งจะมาด้วย“อยู่กับคุณย่ารายนั้นท่าจะติดคุณย่าแล้วล่ะ...เรื่องแต่งงานแกตัดสินใจดีแล้วเหรอฉันยังตกใจอยู่เลย”พอใจหย่อนก้นนั่งตรงข้ามกับสายธารทั้งยังเกริ่นถามเรื่องที่เพื่อนเธอนั้นตัดสินใจจะแต่งงานอยากรู้จริงๆว่าเพื่อนเธอนั้นคิดดีแล้วใช่หรือไม่“อืม..”สายธารฝืนฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยให้พอใจได้เห็นว่าสิ่งที่เธอตกลงราชสีห์ไปเธอคิดดีแล้ว“มั่นใจใช่หรือเปล่าว่าเค้าจะไม่ทำร้ายแก”“จะกลัวอะไรมีคุณย่าทั้งคน..”สายธารส่ายหัวเบาๆทั้งยังพูดติดตลกว่าเธอไม่กลัวอะไรด้วยมีคุณย่าคอยหนุนหลังอยู่ทั้งคนให้พอใจได้สบายใจ“จริงสิ...เอาเป็นว่าฉันเคารพการตัดสินใจของแกมีปัญหาอะไรก็คุยกับฉันได้เสมอ...กินผลไม้นี่เถอะจะได้สดชื่น”พอใจยื่นมื
“คุณย่าจะอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปจริงๆเหรอครับผมว่าหาคนมาดูแลสักคนจะดีกว่า”คาวีและราชสีห์เคยถามคำถามนี้กับย่าของเขาเป็นร้อยรอบได้แต่ก็ยังไม่ถอดใจเพราะอยากให้มีคนมาอยู่ดูแลย่าของตนที่นี่แม้พื้นที่ตรงนี้จะเป็นพื้นที่ส่วนตัวรั้วรอบขอบชิดไม่อาจมีใครเข้ามาได้ง่ายๆแต่หากย่าของเขาเกิดเป็นลมเป็นแล้วหรือเจ็บป่วยก็ยากที่จะมีใครรู้หากไม่มีคนมาอยู่คอยดูแล“เราก็รู้ว่าย่าชอบชีวิตแบบนี้ไม่ชอบให้ใครมาช่วยทำอะไรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”อิงอรยังคงชอบชีวิตที่อยู่คนเดียวไม่ต้องมามีคนรองมือรองเท้าด้วยชอบทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้งแต่สาวๆแล้ว“แต่อายุคุณย่าก็มากขึ้นทุกวัน...เกิดเป็นลมเป็นแล้งในบ้านจะได้มีคนมาอยู่ดูแลผมกับพี่สิงห์ไม่อยากทำงานด้วยความพะวงนะครับ”“อื้มม..งั้นเราก็หาคนมาก็แล้วกัน”สิ้นเสียงคาวีอิงอรก็เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบตกลงหลานเธอจนได้เพราะคิดว่าหากเธอยังดื้อดึงที่จะอยู่คนเดียวเช่นนี้เรื่อยไปหลานๆก็คงจะห่วงพะวงอย่างที่พูดออกมาไม่รู้จักจบ“ครับคุณย่า”คาวีเข้าสวมกอดย่าตนและแล้ววันนี้เขาก็คะยั้นคะยอให้ย่าของเขามีคนดูแลได้เสียทีส่วนคนที่จะจ้างให้มาดูแลย่าของเขาจะเป็นใครตอนนี้เขามีอยู่ในใจแล้วสองสา