ตอนที่8 ตัวอันตราย

ตั้งแต่เช้าจนบ่ายอิงอรง่วนอยู่แต่กับคะนิ้งจนตอนนี้เธอกล่อมเด็กหญิงจนหลับไปแล้วเห็นว่าอาทิตย์กำลังหอบข้าวของที่เป็นของคะนิ้งมาไว้ที่บ้านจึงได้โอกาสถามว่าราชสีห์จะมาที่นี่เพื่อหาลูกและให้ความกระจ่างเรื่องที่มีคะนิ้งตอนไหน

“ตกลงตาสิงห์จะมาหาฉันเมื่อไรล่ะอาท”

“ผมยังไม่ได้รับคำตอบเลยครับคุณท่าน”

อาทิตย์วางข้าวของลงก่อนจะส่ายหัวเบาๆเขาก็ไม่รู้ว่าเจ้านายตนจะมาที่นี่เมื่อไรได้แต่เพียงบอกทุกอย่างตามที่เจ้านายตนสั่งเท่านั้น

“แล้วนี่เรื่องจริงใช่หรือเปล่า..ไม่ได้หลอกให้ฉันดีใจเล่นล่ะ”

หญิงชราเปรยสายตาไปมองคะนิ้งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาใหญ่เธอไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้นด้วยเธออยากจะมีเหลนจริงๆมานานแล้ว

“เอาไว้คุณท่านขอคำตอบจากคุณสิงห์เองดีกว่าครับ”

อาทิตย์หลุบสายตาลงต่ำเล็กน้อยทั้งอมยิ้มอ่อนเขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะรู้ว่าอิงอรนั้นไม่รู้เรื่องที่ราชสีห์ได้คบกับกัญญาแล้วเกิดปัญหาอะไรขึ้นเขาอยากจะให้เจ้านายของเขาเป็นคนพูดกับอิงอรเองจะดีกว่า

20.00 น.

ราชสีห์กลับมาที่บ้านหลังเล็กด้วยความมึนเมาเขายังคงต้องพึ่งเครื่องดื่มพวกนี้เพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ทรมานเมื่อนึกถึงเรื่องของกัญญาแต่ดูท่าเขายิ่งเมาเท่าไรภาพของกัญญาและวันคืนที่มีด้วยกันมันยิ่งชัดเจนขึ้นจนทำให้โทสะภายในใจที่มีต่อสายธารเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

แกร๊กกก

เสียงของประตูที่เปิดออกทำให้สายธารที่กำลังอยู่ในอาการเหม่อลอยหลุดจากภวังค์หันไปมองร่างสูงที่ยืนโซซัดโซเซอยู่ที่ประตูทั้งยังรู้ว่าเขาน่าจะกำลังเมาเพราะกลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดจมูก

ราชสีห์เดินดุ่มๆเข้ามากระชากร่างบางเหวี่ยงเธอลงไปกองกับพื้น

“อ๊ายย..”

หางคิ้วของเธอไปกระแทกกับขอบโต๊ะจนมีเลือดไหลและแล้วน้ำตาแห่งความหดหู่ใจของสายธารก็ได้ไหลออกมาอีกครั้ง

“ทั้งหมดก็เพราะเธอ...เธอมันฆาตกร”

ดวงตาคมมองจ้องมายังร่างที่กองอยู่กับพื้นด้วยความเคียดแค้นมือหนายกชี้หน้าพร้อมน้ำเสียงตวาดลั่นจนสายธารสะดุ้งตัวโยนเมื่อต่อว่าหญิงสาวจบแล้วจึงเดินกลับออกไปดั่งคนไร้สติ

“ฮือๆๆ...”

สายธารเอาแต่ร้องให้เหนื่อยกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่เธอเกลียดคำว่าฆาตกรเพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าทั้งกัญญาและคะนิ้งลูกสาวของเธอล้วนจบชีวิตด้วยเหตุเพราะเธอทั้งนั้น

ปึก.. เพล้งงง..

“โถ่.. โว้ยยย”

หญิงสาวเงยหน้ามองไปนอกห้องเพราะเธอได้ยินราชสีห์อาละวาดทุกอย่างก่อนจะลุกยืนขึ้นเดินลากโซ่ที่ล่ามขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างเลือดที่ไหลมาปิดที่ตาจนแทบมองไม่เห็นตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะความรู้สึกในใจมันเจ็บมากกว่า

สายธารเห็นว่ายังดีที่แผลของเธอไม่ได้ลึกหรือยาวมากเธอจึงเดินออกมาคว้าเสื้อที่ถูกราชสีห์ฉีกจนขาดมากดแผลเอาไว้ให้เลือดหยุดระหว่างนั้นก็ได้แต่นั่งร้องให้ไม่หยุดไม่รู้ว่าอนาคตหลังจากนี้เธอจะเป็นอย่างไรตอนนี้อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็นดั่งเช่นที่ราชสีห์อยากจะให้เธอได้รู้สึก

เป็นเวลาร่วมสองสามชั่วโมงแล้วแต่ราชสีห์ยังคงนั่งดื่มไม่ยอมวางแก้ว

“กลับมาหาผมได้หรือเปล่า..”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพึมพำดวงตาตอนนี้หยาดเยิ้มแดงก่ำแทบจะปิดในหัวนึกถึงแต่กัญญาหญิงอันเป็นที่รักร่างสูงค่อยๆลุกเดินสะเปะสะเข้าไปในห้องนอนที่ขังสายธารเอาไว้อีกครั้ง

สายตาของเขาพร่ามัวจนมองคนที่นอนอยู่ที่เตียงนุ่มเป็นกัญญาร่างสูงฟุบลงไปกอดก่ายร่างบางจนเธอสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมา

“เกรซ..คุณกลับมาหาผมแล้วจริงๆ”

“ฉันสายธารไม่ใช่คนรักของคุณ..คุณสิงห์..”

ร่างบางพยายามผลักดันให้ราชสีห์นั้นลุกออกไปจากตัวของเธอด้วยเห็นแล้วว่าเขาน่าจะกำลังเพ้อคิดว่าเธอนั้นเป็นกัญญาแต่ดูท่าว่าคนที่กำลังมึนเมาจะไม่ได้รับรู้ความจริงเลยสักนิดว่าคนที่กำลังกอดก่ายอยู่นั้นเป็นใคร

“เกรซ...คุณยังอยู่กับผม..”

“ปล่อยฉัน...”

ปึกก..

สายธารเอื้อมมือไปยกคมไฟที่หัวเตียงฟาดไปที่ศีรษะของราชสห์จนเข้านั้นฟุบลงตกไปที่ข้างเตียงหมดสติไป

“เฮ้อ...คุณมันตัวอันตรายที่สุด”

มือเรียวยกขึ้นกุมหัวใจถอนหายใจพรืดใหญ่เมื่อทุกอย่างอยู่ในความเงียบสายธารก็เริ่มคิดอะไรออกตอนนี้เมื่อมีโอกาสที่เธอจะหนีไปจากที่นี่แล้วก็ต้องรีบทำหญิงสาวรีบลงจากเตียงควานหากุญแจปลดโซ่จากตัวของราชสีห์ไม่นานนักเธอก็ได้มันมาแถมยังมาพร้อมกับกุญแจรถยนต์ของเขาด้วย

ติ๊ดๆ

“หืม..”

ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นหลังจากปลดโซ่ที่ข้อเท้าตัวเองออกเธอก็ได้ยินเสียงมือถือของราชสีห์ดังขึ้นจึงล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา

“ยืมหน่อยแล้วกัน”

หญิงสาวหยิบมือถือราคาแพงออกมาได้เธอก็ยกมือของราชสีห์มาสัมผัสที่มือถือเพื่อปลดล็อกและแล้วข้อความที่เข้ามาในเครื่องของราชสีห์เมื่อสักครู่เธอก็ได้เห็นมันโชว์หลาอยู่ที่หน้าจอ

“คุณท่านถามย้ำว่าคุณสิงห์จะมาหาคุณท่านเมื่อไรครับส่วนเรื่องคะนิ้งคุณท่านเอ็นดูเธอมากเลยนะครับไม่ค่อยงอแงว่าง่ายดีครับ”

“คะนิ้งลูกแม่...หนูยังไม่ตาย..แม่ดีใจที่สุดเลย”

ร่างบางนั่งฟุบยกมือกุมปากใจชื้นที่รู้ว่าตอนนี้คะนิ้งนั้นยังมีชีวิตอยู่เธอเห็นว่าคนที่ส่งข้อความมาคืออาทิตย์ซึ่งเธอเองก็พอจะรู้จักว่าเขาคือเลขาของราชสีห์เพราะเคยเจอกันบ้างเมื่อตอนที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลแต่คุณท่านคือใครตอนนี้เธอไม่แน่ใจและไม่มีเวลาที่จะสืบหาความจริงในเวลานี้เพราะเธอต้องรีบออกไปจากสถานที่ตรงนี้ก่อน

สายธารขับรถคันหรูของราชสีห์ออกมาจากบ้านหลังเล็กด้วยความรวดเร็วเธอไม่พอจะเดาออกว่าแถวนี้น่าจะยังอยู่ในประจวบคีรีขันธ์เพราะทางที่ขับมายังเรียบกับทะเลมาตลอดแต่ค่อนข้างมืดพอสมควร

“ทำไมไม่รับนะ​พอใจ”

หญิงสาวพยายามติดต่อหาพอใจตลอดเวลาที่ขับรถแต่ปรากฏว่าโทรเท่าไรก็ไม่มีใครรับสาย

เอี๊ยดดด..

“อ๊ายยย...”

ปั้งงงง

ด้วยทั้งความมืดและความไม่ชินเส้นทางและประกอบกับยังคงใจจดใจจ่ออยู่กับการโทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนทำให้เมื่อถึงทางโค้งหญิงสาวจึงเหยียบเบรกไม่ทันและชนเข้ากับต้นไม้ข้างทางไปเต็มๆ