ตอนที่15 ฝึกเป็นพ่อ

เช้าวันใหม่ของอีกวันพอใจยกถาดอาหารเช้ามาที่ห้องของสายธารเธอพอจะยิ้มได้ออกเพราะดูท่าวันนี้เพื่อนเธออาการดีขึ้นรอยฟกช้ำค่อยๆจางลงมากขึ้นกว่าเมื่อวานเป็นเท่าตัว

“แกดูดีกว่าเมื่อวานเยอะเลยนะ”

“อืม...คะนิ้งล่ะ”

สายธารที่กำลังนั่งมองวิวทะเลยามเช้าอยู่ที่เก้าอี้หวายริมหน้าต่างเธอค่อยๆลุกมานั่งที่โต๊ะด้านในเพื่อทานอาหารเช้าที่พอใจนำมาให้ทั้งยังถามหาคะนิ้งเพราะปกติเห็นว่าถ้าพอใจเข้ามาคะนิ้งจะมาด้วย

“อยู่กับคุณย่ารายนั้นท่าจะติดคุณย่าแล้วล่ะ...เรื่องแต่งงานแกตัดสินใจดีแล้วเหรอฉันยังตกใจอยู่เลย”

พอใจหย่อนก้นนั่งตรงข้ามกับสายธารทั้งยังเกริ่นถามเรื่องที่เพื่อนเธอนั้นตัดสินใจจะแต่งงานอยากรู้จริงๆว่าเพื่อนเธอนั้นคิดดีแล้วใช่หรือไม่

“อืม..”

สายธารฝืนฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยให้พอใจได้เห็นว่าสิ่งที่เธอตกลงราชสีห์ไปเธอคิดดีแล้ว

“มั่นใจใช่หรือเปล่าว่าเค้าจะไม่ทำร้ายแก”

“จะกลัวอะไรมีคุณย่าทั้งคน..”

สายธารส่ายหัวเบาๆทั้งยังพูดติดตลกว่าเธอไม่กลัวอะไรด้วยมีคุณย่าคอยหนุนหลังอยู่ทั้งคนให้พอใจได้สบายใจ

“จริงสิ...เอาเป็นว่าฉันเคารพการตัดสินใจของแกมีปัญหาอะไรก็คุยกับฉันได้เสมอ...กินผลไม้นี่เถอะจะได้สดชื่น”

พอใจยื่นมือมากุมมือของสายธารเอาไว้แน่นเธออยากจะค้านใจจะขาดแต่ในเมื่อสายธารตัดสินใจแน่วแน่แล้วเธอก็ได้แต่ให้กำลังใจและทำให้สายธารรู้ว่าเธอนั้นอยู่ข้างๆเสมอ

“ขอบใจนะ”

สายธารยิ่งเห็นว่าพอใจเป็นห่วงและหวังดีกับเธอมากเท่าไรเธอยิ่งจะทำความเดือดร้อนให้พอใจไม่ได้เรื่องเลวร้ายทุกสิ่งทุกอย่างเธอขอรับมันเอาไว้เองคิดในแง่ดีว่าไม่นานนักราชสีห์อาจจะไม่อยากจะถือสาหาความกับเธอแล้วก็ได้

ในห้องโถงของบ้านตอนนี้อิงอรกับราชสีห์นั่งอยู่ด้วยกันโดยอิงอรนั่งปอกผลไม้จานใหญ่เอาไว้ให้ทุกที่อยู่ในบ้านได้ทานเป็นของว่างส่วนราชสีห์ก็นั่งทำงานจดจ่ออยู่กับหน้าโน๊ตบุ๊คเพราะเขาต้องอ่านตรวจทานอีเมลที่อาทิตย์แจงเรื่องเอกสารแต่ละวัน

“ตาสิงห์ย่าฝากดูคะนิ้งหน่อยนะลูกเดี๋ยวย่าจะไปต้มฟักทองไว้ให้คะนิ้งซะหน่อย”

อิงอรละมือจากมีดปอกผลไม้เธอเปรยสายตาไปมองคะนิ้งเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีฟ้ามัดผมหางม้าผูกโบว์สีขาวที่กำลังเล่นง่วนอยู่กับกองตุ๊กตาที่ลานของเล่นมุมห้องโถงฝากให้ราชสีห์ช่วยดูให้เพราะเธอจะรีบไปหั่นฟักทองต้มเพื่อที่จะเอาไว้ให้คะนิ้งทานในช่วงเที่ยง

“ครับคุณย่า”

ราชสีห์พยักหน้ารับด้วยไม่เห็นว่าลำบากอะไรเพราะเห็นเจ้าก้อนกลมเล่นง่วนคนเดียวเงียบๆมานานแล้วน่าจะไม่ได้มากวนอะไรกับเขา

แปะๆ

หลังจากอิงอรเข้าครัวไปได้ไม่เท่าไรเจ้าก้อนกลมก็เดินตัวป้อมเข้ามาหาคนที่กำลังนั่งใจจดใจจ่ออยู่กับจอโน๊ตบุ๊คยกมืออวบอูมสะกิดที่หน้าของราชสีห์

“ว่าไงยัยตัวเล็ก”

ชายหนุ่มเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเล่นกับเด็กเล็กหรือพูดคุยดูแลเขาจึงเอ่ยทักทายอย่างเก้ๆกังๆ

“หิวนม”

ดวงตากลมโตเงยหน้าจ้องมองราชสีห์ตาแป๋วก่อนจะชี้ไปที่ขวดนมของตนที่ตั้งอยู่ในตะกร้าที่โต๊ะกลางโซฟาในขวดมีแค่น้ำเท่านั้นเด็กหญิงจึงต้องการให้ราชสีห์นั้นชงนมให้

“หิวนม!”

สิ้นเสียงราชสีห์เด็กหญิงพยักหน้าหงึกหงักท่าทีน่าเอ็นดูหลังจากนั้นราชสีห์ก็หันซ้ายหันขวาเมื่อมองหาใครไม่เห็นเขาจึงเริ่มลงมือชงนมให้คะนิ้งเองด้วยเคยเห็นย่าตนทำอยู่บ้างและน่าจะไม่ยากอะไรเพราะนมผงถูกแบ่งใส่กระปุกแยกไว้อยู่แล้วเขาเพียงแค่ผสมมันเข้าไปในขวดนมที่มีน้ำอยู่เท่านั้น

“เรียบร้อย”

มือหนาปิดขาขวดนมเขย่าครู่หนึ่งจนคิดว่าได้ที่แล้วจึงเปิดฝาขวดนมยื่นให้เด็กหญิงที่ยืนจ้องมองขวดนมในมือของเขาไม่วางสายตาท่าทางคงจะหิวน่าดู

“อื้อ..”

เจ้าก้อนกลมยื่นมือป้อมรับขวดนมขวดใหญ่มาได้ก็เริ่มเกาะโซฟายกขาที่เป็นปล้องๆหมายจะปีนขึ้นโซฟาแต่ก็ดูท่าจะยากเย็นเสียเหลือเกินจนต้องส่งเสียงเรียกพลังออกมาแต่ก็ยังขึ้นไม่ได้เสียที

“ยกก้นขึ้นไม่ไหวล่ะสิ”

ราชสีห์เห็นเช่นนั้นจึงสบถขำเล็กน้อยก่อนจะรวบอุ้มเด็กหญิงขึ้นมานั่งบนโซฟาแล้วหันกลับมาดูงานที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คต่อ

“เอ่อ..”

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะยื่นมือพิมพ์อะไรตอบกลับอาทิตย์ไปในอีเมลก็ต้องก้มหน้ามองที่หน้าตักของตนด้วยจู่ๆเด็กหญิงก็ใช้หน้าตักของเขาเป็นหมอนชั้นดีหนุนหัวนอนกินนมไปเสียแล้ว

“สบายเลยสินะ”

เด็กหญิงยิ้มร่าชอบอกชอบใจเป็นคำตอบทั้งนอนดูดนมขวดใหญ่ด้วยท่าทีสบายใจระหว่างที่คะนิ้งนอนหนุนตักของชายหนุ่มอยู่เขาก็คอยเหลือบก้มมองเธออยู่ตลอดไม่นานนักนมที่เต็มขวดคราแรกก็ใกล้หมดแถมดวงตากลมโตที่เคยมองราชสีห์ตาแป๋วตอนนี้ปรือแทบจะหลับราชสีห์จึงละมือจากการทำงานลงมาตบก้นเด็กหญิงเบาๆกล่อมให้เธอหลับสนิท

“หลับแล้วเหรอลูก”

อิงอรถือถ้วยฟักทองต้มกับข้าวสวยมาวางที่โต๊ะหน้าโซฟาคราแรกเธอมองหาคะนิ้งไม่เห็นนึกว่าออกไปวิ่งเล่นข้างนอกที่ไหนได้มาหลับอยู่ที่ตักของหลานชายเธอนี่เอง

“ครับคุณย่า”

“อุ้มคะนิ้งมาลงเปลสิ”

“ครับ”

ราชสีห์ค่อยๆอุ้มเจ้าก้อนกลมอย่างถนอมด้วยกลัวว่าจะตื่น

“ท่าทางเราก็เลี้ยงเด็กคล่องเหมือนกันนี่นาดีแล้วอีกหน่อยก็จะต้องทำหน้าที่พ่อของคะนิ้งจริงๆหัดไว้ก็ดี”

อิงอรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่หลานชายตนท่าทางจะมีฝีมือในการเลี้ยงเด็กเหมือนกัน

แดดร่มในช่วงเย็นอิงอรนั่งรับลมทะเลที่หน้าบ้านดูคะนิ้งวิ่งเล่นลูกบอลสีที่สนามหญ้าพอเห็นคาวีเดินเข้ามานั่งตรงข้ามจึงเอ่ยถามเรื่องที่หลานเธอนั้นไม่ยอมกลับไปทำการทำงานเห็นทีจะอยู่เฝ้าใครเสียมากกว่า

“นี่ตกลงจะอยู่เฝ้าหนูพอใจไม่ไปไหนเลยใช่หรือเปล่า”

“ก็ไม่ได้มีงานอะไรยุ่งนี่ครับอีกอย่างก็ถือโอกาสพักผ่อนรอคุณพ่อคุณแม่มาที่นี่ด้วย”

ชายหนุ่มตอบพร้อมหลบสายตาคนเป็นย่าเล็กน้อยเพราะไม่อยากให้ย่าตนรู้ว่าตนนั้นกำลังมีอาการเคอะเขินแต่คนเป็นย่าอย่างอิงอรหรือจะดูไม่ออก

“ย่าได้ยินว่ามีคนมายื่นประมูลการสัมปทานเกาะแข่งกับพี่เรางั้นเหรอ”

อิงอรได้ยินข่าวนี้มาจากคนที่รู้จักในวงการธุรกิจแม้นเธอจะเลือกที่จะทำตัวอยู่สมถะชีวิตบั้นปลายอย่างเงียบสงบแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยเกี่ยวกับกิจการของลูกๆหลานๆ

“ครับแต่ผมคิดว่ายังไงก็ไม่ชนะเพราะพี่สิงห์พร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้ประมูลชนะอยู่แล้วครับที่นั่นมีแต่คนของเรา”

คาวีไม่ได้คิดจะปิดอะไรย่าตนเพราะรู้ว่าย่าของเขานั้นปิดบังเรื่องอะไรไม่เคยได้เขาเองก็เห็นราชสีห์พูดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกันว่ามีบริษัทคู่แข่งทางอสังหามายื่นประมูลการสัมปทานเกาะในครั้งนี้ด้วยซึ่งเขารู้ดีว่าพี่ชายของเขาน่าจะไม่ยอมง่ายๆเพราะที่นั่นมีคนของพวกเขาอยู่กันตั้งแต่รุ่นปู่จนมาถึงตอนนี้

“ได้ยินแบบนี้ย่าก็สบายใจ”

อิงอรค่อยโล่งใจเมื่อเห็นว่าหลานๆยังให้ความสำคัญกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บนเกาะด้วยเกาะแห่งนั้นเป็นที่ๆอุดมสมบูรณ์ไปด้วยผืนป่าวิวทิวทัศน์สวยงามและยังเป็นแหล่งของถ้ำนกนางแอ่นที่สามารถสร้างรายได้จากการขายรังนกเป็นรายได้ของผู้คนที่อยู่ที่เกาะอิงอรกลัวว่าหากคนที่สัมปทานได้ไม่ใช่หลานๆเธอคนที่ได้ไปจะไม่สามารถอนุรักษ์ความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าในที่แห่งนั้นได้