ตอนที่14 ไม่เต็มใจ

“พรุ่งนี้ฉันจะบอกกับคุณย่าว่าฉันทำอะไรกับตัวของเเธอและจะขอรับผิดชอบโดยการแต่งงานซึ่งเธอห้ามเอ่ยปากปฏิเสธไม่อย่างนั้นเธอเสียคะนิ้งไปแน่นอน”

ราชสีห์คิดมาดีแล้วหากเขาทำให้สายธารได้อยู่ใกล้ตัวเขาก็จะจัดการกับสิ่งที่อยากจะทำได้ง่ายขึ้นโดยที่ย่าของเขาไม่สงสัยอะไรอีกอย่างก็เห็นว่าย่าเขานั้นดูจะเอ็นดูคะนิ้งและสดชื่นมากเมื่อได้อยู่ใกล้ได้เลี้ยงเด็กหญิงเขาจึงคิดว่าการทำให้สายธารมาเป็นคนในครอบครัวจะดีต่อตัวของเขาและย่าตนด้วย

“เกลียดฉันจะมาแต่งงานกับฉันเพื่ออะไร”

สายธารมองราชสีห์ด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความไม่เข้าใจคิดว่าเขาช่างแปลกคนดูท่าเขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำแต่ทำไมถึงได้อยากจะมีเธอเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเสียอย่างนั้น

“อย่าคิดว่าฉันจะพิสวาสเธอเพียงแค่จะเก็บเธอไว้ทรมานเล่นโดยที่คุณย่ามาห้ามอะไรไม่ได้ก็เท่านั้น...เรื่องคะนิ้งอย่าคิดว่าฉันแค่ขู่เธอก็น่าจะรู้ว่าคนอย่างฉันพูดจริงทำจริง...อ่ออีกอย่างถ้าเธอแข็งข้อกับฉันชีวิตเพื่อนเธอก็จะไม่สงบสุขไปด้วยหรือไม่ก็อาจจะตกงานตลอดชีวิตเพราะมีประวัติว่าช่วยเหลือหมอที่ทำผิดหลบหนี”

“คุณมัน...”

สายธารกำมือแน่นจากสีหน้าแววตาที่แปลกใจตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นแสดงออกถึงความโกรธที่เขาเล่นสกปรกหาจุดอ่อนมาเล่นงานเธอให้ยอมสยบ

ราชสีห์ว่าธุระของตนจบก็เดินหนีออกจากห้องไปทิ้งให้หญิงสาวต้องนอนเครียดอยู่คนเดียวทั้งที่ก่อนหน้าเริ่มโล่งใจว่าเขาจะไม่มายุ่งอะไรกับเธอแล้วแท้ๆ

เป็นอีกครั้งที่สายธารต้องนอนกอดหมอนร้องให้ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอทำเวรทำกรรมอะไรมานักหนาถึงต้องมาเจอเรื่องราวที่เลวร้ายน่าอึดอัดใจเช่นนี้

เช้าวันรุ่งขึ้นอิงอรเป็นคนทำอาหารเช้าเป็นข้าวต้มปลามาให้สายธารด้วยตัวเองส่วนคะนิ้งตอนนี้วิ่งเล่นอยู่หน้าบ้านกับพอใจและคาวีอิงอรจึงมานั่งคุยไถ่ถามอาการของสายธารได้อย่างไม่ต้องพะวงอะไร

“กินเยอะๆนะหนูสาย”

“ขอบคุณนะคะคุณย่า”

วันนี้ท่าทางสายธารจะกินได้เยอะกว่าปกติเพราะข้าวต้มปลาร้อนๆของอิงอรทำให้เธอสดชื่นขึ้นมากทั้งท่าทีที่มีความอ่อนโยนอบอุ่นของหญิงชราที่มีต่อเธอทำให้สายธารรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกเช่นนี้เหมือนตอนที่ได้อยู่กับยายอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“เรื่องตาสิงห์ไม่ต้องห่วงต่อไปนี้เค้าจะไม่มายุ่งกับหนูแล้วล่ะ”

“ผมว่าจะคุยกับคุณย่าเรื่องนี้พอดีครับ”

สายธารที่กำลังแสยะปากยิ้มเธอก็รีบหุบแทบไม่ทันเพราะจู่ๆราชสีห์ก็เดินดุ่มๆเข้ามาในห้องของเธอทำลายบรรยากาศดีๆยามเช้าของสายธารไปจนหมด

“เรื่องอะไร”

อิงอรหันทาถามหลานชายที่กำลังหย่อนก้นลงนั่งข้างเธอ

“ผมสำนึกผิดแล้วครับแล้วก็อยากจะรับผิดชอบสายธารด้วย...”

ราชสีห์หันมองจ้องหน้าย่าตนทั้งยังเอ่ยความต้องการของตนออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบแสดงให้ย่าตนเห็นว่าเขานั้นกำลังสำนึกผิด

“ตอนที่ผมจับเธอขังไว้ในบ้านเล็กผมมีสัมพันธ์กับเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจครับ”

สายธารนั่งนิ่งเงียบไม่ได้ตกใจอะไรกับคำที่ราชสีห์พูดกับอิงอรเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการอะไร

“อ..อะไรนะ”

หญิงชรามองหน้าราชสีห์สลับกับสายธารคราแรกคิดว่าหลานตนเพียงแค่ทำร้ายร่างกายของสายธารเท่านั้นไม่คิดว่าจะย่ำยีศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงของสายธารด้วย

“ผมจะรับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงานครับ”

เพียะ.. ๆ

ราชสีห์พูดไม่ทันจบดีฝ่ามือของอิงอรก็ไล่ฟาดตามตัวของเขาจนร้องลั่น

“โอ้ยๆ..ผมรับผิดชอบเธอไม่ดีเหรอครับ”

“คิดจะรับผิดชอบก็ดีแล้วแต่ขอตีให้เจ็บซะหน่อยเถอะที่ย่าสอนว่าให้เกียรติคนอื่นยังไงเคยจำบ้างหรือเปล่า”

“โอ้ย...” ว่าจบก็แถมลูกบิดที่เอวหลานเธออีกหนึ่งรอบจนราชสีห์ร้องลั่น

“มันจริงๆเลยเชียว”

เมื่อจัดการกับหลานแสนร้ายกาจได้อิงอรก็เริ่มสงบอารมณ์และหันมาหาหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้างุดเพื่อถามความสมัครใจของเธอ

“ว่ายังไงล่ะหนูสายตาสิงห์จะรับผิดชอบเป็นเรื่องที่ดี...แต่..หากหนูไม่เต็มใจก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะลูก”

“คือหนู.. “

ใบหน้าหวานเงยหน้าเปรยสายตามองไปยังราชสีห์เล็กน้อยเมื่อ​เห็นว่าอีกฝ่ายจ้องเขม็งเสมือนจะกินเลือดกินเนื้อจึงต้องทำตามสิ่งที่เขาอยากจะให้เป็นอย่างไม่เต็มใจแม้แต่นิดเดียว

“หนู..ตกลงค่ะ...”

“เอ่อ...อย่างนั้น...ย่าก็จะหาฤกษ์แต่งให้เร็วที่สุดนะลูก”

คำตอบของสายธารผิดกับที่อิงอรคิดคราแรกคิดว่าสายธารจะปฏิเสธเสียอีกแต่เมื่อความสมัครใจของทั้งสองต้องการให้เป็นเช่นนั้นเธอก็เห็นว่าเป็นเรื่องดีเพราะเธอก็อยากให้หลานชายได้รับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองเช่นกัน

“คิดว่าพี่เราแปลกๆหรือเปล่าที่จู่ๆก็เกิดสำนึกผิดอยากจะรับผิดชอบหนูสายเสียอย่างนั้น”

อิงอรมานั่งคุยกับคาวีที่หน้าบ้านช่วงบ่ายอยากขอความเห็นจากคาวีเรื่องที่ราชสีห์ตัดสินใจที่จะรับผิดชอบสายธารด้วยการแต่งงาน

“พี่สิงห์อาจจะสำนึกผิดจริงๆก็ได้ครับอีกอย่างคงเห็นว่าคุณย่าเอ็นดูคะนิ้งจึงอยากจะให้มาเป็นเหลนจริงๆเสียเลย”

คาวีแอบแปลกใจกับความคิดของราชสีห์เมื่อคราแรกที่รู้เรื่องว่าเขานั้นเลือกที่จะแต่งงานเพื่อรับผิดชอบสายธารเขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ตนจึงตัดสินใจเช่นนั้นทั้งที่น่าจะยังรักกัญญาอยู่แต่เขาก็ยังไม่ขอคิดอะไรในแง่ร้าย

“คิดอย่างนั้นเหรอลูก”

“คุณย่าอย่าคิดอะไรมากสิครับทุกอย่างอาจจะดีจริงๆก็ได้สองคนนั้นเค้าก็ตกลงกันเองว่าจะแต่งเอาไว้ผมจะช่วยดูสองคนนี้ให้นะครับ”

“ย่าคงคิดมากไปจริงๆ...ตอนแรกก็แอบใจหายว่าจะไม่ได้เจอหนูคะนิ้งเสียแล้ว...ย่าน่ะฝันอยากจะมีเหลนหลายๆคนมาวิ่งอยู่ในบ้านมานานแล้วเราล่ะเมื่อไรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแต่งงานมีลูกซะที”

อิงอรหันมาหยอกเอิญเล่นกับหลานชายคนเล็กด้วยดูออกว่าคาวีนั้นน่าจะพอใจในตัวพอใจไม่น้อยแม้นตอนนี้สถานะทั้งสองจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ตาม

“ผมขอดูให้แน่ใจก่อนครับ”

“คนที่กำลังดูหนูพอใจใช่หรือเปล่า”

“คุณย่ารู้ทันตลอด”

“น่าไม่ได้เห็นชายเล็กของย่าหน้าแดงมานานเท่าไรแล้วเนี่ย”

“อย่าแซวสิครับผมเขินนะ”

คาวีพึ่งเคยรู้สึกเสียอาการหน้าแดงจนถึงหูเป็นครั้งแรกกับการถูกคนเป็นย่าหยอกถึงเรื่องผู้หญิง

อิงอรรู้ว่าหลานทั้งสองของเธออาจจะมีชื่อเสียงฉาวๆในเรื่องผู้หญิงคงเพราะยังไม่เจอคนที่ถูกใจคิดว่าหลานชายทั้งสองพร้อมจะหยุดได้หากเจอหญิงสาวที่กุมหัวใจได้จริงๆเช่นเดียวกับสามีเธอและลูกชาย

ตกดึกหลังจากอิงอรกล่อมคะนิ้งจนหลับไปแล้วเธอจึงเดินออกมาจากห้องไปห้องหลานชายคนโตเธอต้องการมาคุยกับราชสีห์ว่าเรื่องราวทุกอย่างเธอได้โทรบอกกับพ่อและแม่ของราชสีห์เรียบร้อยแล้วด้วยรู้ได้ว่าหากปล่อยให้ราชสีห์เป็นคนเล่าเรื่องราวด้วยตัวเองคงอีกนานกว่าลูกชายและลูกสะใภ้เธอจะได้รับรู้เหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้น

“ย่าโทรเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อกับแม่เราฟังแล้วนะทุกคนต่างก็ตำหนิเราทั้งนั้นเรื่องที่ไปทำกับหนูสายแบบนั้น”

ราชสีห์เห็นย่าตนเดินบ่นอุกเข้ามาในห้องเขารีบลุกออกจากเตียงนอนมาประคองร่างเล็กของย่าให้ไปนั่งคุยกันที่โซฟาก่อนจะทิ้งตัวนอนหนุนตกของย่าตนเช่นเคยทำทุกครั้งเมื่ออยู่กับคนเป็นย่าสองต่อสอง

“คุณย่าครับ...ผมขอถามคุณย่านะครับว่าเป็นคุณย่าเจอเหตุการณ์อย่างผมจะทำยังไง”

เขาเริ่มถามคำถามเพราะอยากทราบความเห็นของย่าตนว่าถ้าหากเรื่องร้ายๆนี้เกิดขึ้นกับตัวของย่าเธอจะทำเช่นไร

“ย่าคิดว่าย่าแยกแยะเป็นหนูสายทำงานพลาดแต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนสั่งให้แฟนเราเค้าไปตาย...ผู้หญิงที่เค้ารักลูกเค้าจะไม่ยอมให้ลูกเป็นอันตรายแม้ตัวเองจะตายก็ตามย่าพูดได้แค่นี้”

อิงอรพูดเช่นคนที่ไม่มีทิฐิเธอแยกแยะเหตุผลกับความรู้สึกออกแม้นคำพูดของอิงอรจะเต็มไปด้วยเหตุผลแต่มันก็ไม่ได้ตรงกับใจของราชสีห์อยู่ดีเขาจึงทำได้แต่เงียบและฟังเท่านั้นด้วยหากเถียงอะไรออกไปย่าของเขาจะสงสัยเอาได้

“ย่าขอล่ะ... ถ้าคิดจะรับผิดชอบหนูสายแล้วใช้ชีวิตคู่...เรื่องเก่าย่าไม่ได้บอกให้ลืมแต่อย่าเก็บมาคิดให้บั่นทอน..”

อิงอรยกมือลูบหัวราชสีห์เธอเบาๆอยากขอร้องให้หลานเธอนั้นข่มตัวเองไม่ให้เอาเรื่องที่มันผ่านไปแล้วเก็บมาคิดแม้นจะยากเพียงใดก็ตามเพราะตอนนี้ราชสีห์มีสิ่งที่จะต้องรับผิดชอบถึงสองชีวิตหากจะเอาเรื่องเก่ามาครุ่นคิดยิ่งแต่จะทำให้ชีวิตที่เรียกว่าครอบครัวมีปัญหาแน่นอน

“ครับ”

ราชสีห์ดึงมือของอิงอรมาแนบไว้ที่อกแม้นปากจะรับคำแต่ในใจของเขายังคงดื้อรั้นและยังคงความคิดที่จะทรมานสายธารเช่นเดิม

“อีกไม่กี่วันพ่อกับแม่เราก็จะมาที่นี่ช่วงนี้เห็นอาทิตย์บอกว่าไม่มีงานอะไรก็อยู่ที่นี่กันก่อนนะย่าเองก็อยากอยู่กับคะนิ้งต่อด้วย”

“ครับคุณย่า”

ที่อิงอรอยากจะให้ราชสีห์อยู่ที่นี่ต่อเพราะเธออยากอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาลูกหลานอีกอย่างก็ยังพอได้มีเวลาสังเกตพฤติกรรมของราชสีห์ด้วยว่าจะสามารถสำนึกผิดได้จริงอย่างที่พูดหรือไม่...เธอไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อใจหลานเธอแต่ขอดูให้โล่งใจว่าหากสายธารและราชสีห์แต่งงานกันไปแล้วจะอยู่ด้วยกันรอด