“คุณย่าจะอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไปจริงๆเหรอครับผมว่าหาคนมาดูแลสักคนจะดีกว่า”
คาวีและราชสีห์เคยถามคำถามนี้กับย่าของเขาเป็นร้อยรอบได้แต่ก็ยังไม่ถอดใจเพราะอยากให้มีคนมาอยู่ดูแลย่าของตนที่นี่แม้พื้นที่ตรงนี้จะเป็นพื้นที่ส่วนตัวรั้วรอบขอบชิดไม่อาจมีใครเข้ามาได้ง่ายๆแต่หากย่าของเขาเกิดเป็นลมเป็นแล้วหรือเจ็บป่วยก็ยากที่จะมีใครรู้หากไม่มีคนมาอยู่คอยดูแล
“เราก็รู้ว่าย่าชอบชีวิตแบบนี้ไม่ชอบให้ใครมาช่วยทำอะไรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
อิงอรยังคงชอบชีวิตที่อยู่คนเดียวไม่ต้องมามีคนรองมือรองเท้าด้วยชอบทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้งแต่สาวๆแล้ว
“แต่อายุคุณย่าก็มากขึ้นทุกวัน...เกิดเป็นลมเป็นแล้งในบ้านจะได้มีคนมาอยู่ดูแลผมกับพี่สิงห์ไม่อยากทำงานด้วยความพะวงนะครับ”
“อื้มม..งั้นเราก็หาคนมาก็แล้วกัน”
สิ้นเสียงคาวีอิงอรก็เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบตกลงหลานเธอจนได้เพราะคิดว่าหากเธอยังดื้อดึงที่จะอยู่คนเดียวเช่นนี้เรื่อยไปหลานๆก็คงจะห่วงพะวงอย่างที่พูดออกมาไม่รู้จักจบ
“ครับคุณย่า”
คาวีเข้าสวมกอดย่าตนและแล้ววันนี้เขาก็คะยั้นคะยอให้ย่าของเขามีคนดูแลได้เสียทีส่วนคนที่จะจ้างให้มาดูแลย่าของเขาจะเป็นใครตอนนี้เขามีอยู่ในใจแล้ว
สองสามวันต่อมาสายธารได้ออกมาจากห้องใช้ชีวิตข้างนอกได้เสียทีเพราะตอนนี้เธอนั้นหายไข้ดีแล้วแต่รอยฟกช่ำตามเนื้อตัวยังมีรอยอยู่ให้เห็นได้ชัดพอสมควร
เธอขลุกอยู่แต่กับลูกสาวดูแลอยู่ไม่ห่างแต่ก็ยังมีมารอย่างราชสีห์ที่ดูจะเรียกร้องความสนใจจากลูกของเธอเหลือเกินทั้งยังถือวิสาสะบอกคะนิ้งว่าตนเองคือพ่ออย่างที่เธอนั้นขัดอะไรไม่ได้ด้วย
สายธารดูออกว่าการกระทำทุกอย่างที่ราชสีห์ทำไม่ได้เอ็นดูคะนิ้งครบร้อยเปอเซ็นแต่เขาเพียงทำเพื่อให้เธอทุกข์ใจเล่นเท่านั้นแล้วเขาก็ทำให้เธอทุกข์ใจได้จริงๆเพราะเธอกลัวเหลือเกินว่าเขานั้นจะแย่งความรักของคะนิ้งที่มีให้ต่อเธอและพรากคะนิ้งไป
“แม่ให้หนูเล่นอีกแปปเดียวนะคะเดี๋ยวเราไปอาบน้ำกันค่ะ”
“ค่ะคุณแม่”
หลังจากสายธารให้คะนิ้งทานข้าวเย็นเสร็จแล้วเธอให้เด็กหญิงนั่งเล่นครู่หนึ่งเพื่อที่จะรอให้อาหารย่อยก่อนที่จะพาไปอาบน้ำเวลานี้สายธารค่อนข้างจะอารมณ์ดีเพราะเห็นว่าวันนี่ราชสีห์ไม่อยู่ที่นี่แทบทั้งวันไม่มีใครมาแย่งความสนใจของคะนิ้งไปจากเธอแม้แต่น้อย
“คะนิ้งครับ”
หญิงสาวกำลังนั่งมองลูกน้อยเล่นเพลินๆก็ต้องเกิดอารมณ์ไม่ดีขึ้นกะทันหันเพราะนึกถึงเรื่องที่ราชสีห์ไม่อยู่ก็ดีไม่ทันไรเขาก็โผล่หน้ามาพร้อมอุ้มตุ๊กตาหมูสีชมพูสลับครีมตัวใหญ่มาตั้งตรงหน้าของคะนิ้งเสียแล้ว
“คุณพ่อซื้อมาให้คะนิ้ง...ชอบหรือเปล่าครับนี่ตัวใหญ่ที่สุดในร้านเลย”
“ชอบค่า..”
เด็กหญิงละของเล่นในมือทุกอย่างแล้วเข้าไปสำรวจสวมกอดตุ๊กตาหมูตัวใหญ่ด้วยความตื่นเต้น
“..คะนิ้งนั่งบนตัวได้เลยนะครับ..”
มือหนาทั้งสองยกอุ้มเข้าก้อนกลมนั่งบนตักตุ๊กตาหมูแม้คำพูดจะดูพูดอยู่กับคะนิ้งแต่สายตาอันแสนเจ้าเล่ห์เปรยมองสายธารดั่งผู้ชนะที่ทำให้คะนิ้งนั้นสนใจตัวเองได้
“นิ่มจังค่ะ..”
เด็กหญิงนั่งเล่นง่วนกับเจ้าตุ๊กตาหมูพักใหญ่สองคนกับราชสีห์สายธารอยากจะดึงตัวคะนิ้งออกจากราชสีห์ใจจะขาดแต่เมื่อเห็นลูกกำลังมีความสุขจึงต้องปล่อยไปก่อน
อาทิตย์ต่อมา
ตอนนี้สุรชัชกับเปรมฤดีพ่อและแม่ของราชสีห์และคาวีก็บินกลับมาที่เมืองไทยเรียบร้อยแล้วหลังจากใช้ชีวิตท่องเที่ยวที่ยุโรปมาเป็นแรมปีเมื่อมาเจอหน้าอิงอรได้ทั้งสองก็ไถ่ถามถึงเรื่องที่ราชสีห์ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับอิงอรอีกครั้งว่าจริงหรือไม่
“นี่ตาสิงห์ลืมเรื่องแฟนที่เสียไปแล้วได้จริงๆใช่หรือเปล่าครับถึงจะแต่งงานกับหนูสายธาร”
สุรชัชยังคงไม่ค่อยมั่นใจกับการตัดสินใจของลูกชายตนครั้งนี้เท่าไรเพราะยังไม่ได้พูดคุยกับราชสีห์จริงจัง
“แม่ว่าก็คงไม่ลืม..แต่ก็น่าจะแยกแยะออกว่าความผิดทั้งหมดไม่ใช่ของหนูสายถึงคิดจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น”
“ว่าไปก็ใจหายเหมือนกันนะคะที่รู้ว่าตาสิงห์เสียลูกที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลก”
เปรมฤดีนึกสงสารชะตาลูกชายของเธอและกัญญาอยู่มากพอสมควร
“แม่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแต่จะโทษใครได้ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นห่วงแต่ความรู้สึกตัวเองไม่ห่วงเด็กในท้องคนที่มีความเป็นแม่จะไม่ยอมปล่อยให้ลูกเป็นอะไรง่ายๆแน่เราว่าจริงอย่างที่แม่พูดหรือเปล่าล่ะแม่เปรม”
อิงอรก็ยังยืนยันความคิดของเธอกับทุกคนที่ได้พูดคุยเรื่องนี้ด้วยทุกครั้งและอยากให้เปรมฤดีตรึกตรองดูว่าสิ่งที่เธอพูดมันจริงหรือไม่ในความที่เป็นแม่คนเหมือนกัน
“ก็จริงนะคะ...แต่เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะค่ะขอไม่พูดถึงดีกว่า”
เปรมฤดีเปรยออกมาเสียงอ่อนแม้นเธอจะไม่เคยรู้จักกัญญาเป็นการส่วนตัวแต่เธอก็ลองนึกถึงสถานการณ์เช่นที่กัญญาเจอหากเป็นเธอก็จะไม่ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองแน่นอนแต่เมื่อเรื่องมันแล้วไปแล้วเธอก็ไม่อยากจะเก็บมาคิดใส่ใจอะไรมากนักด้วยตอนนี้อยากจะพูดถึงแต่เรื่องดีๆมากกว่า
“หนูสายหนูพอนี่พ่อกับแม่ตาสิงห์”
อิงอรเห็นสองสาวพึ่งกลับกันมาจากการไปซื้อของใช้ข้างนอกก็รีบเรียกให้เข้ามาทำความรู้จักกับลูกชายและลูกสะใภ้ของเธอเสียเลย
“สวัสดีค่ะ../สวัสดีค่ะ”
สองสาวยกมือสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองพอใจยิ้มทักทายทั้งคู่อย่างเป็นมิตรผิดกับสายธารที่แม้ใบหน้าจะยิ้มแต่เธอก็ยังคงก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบสายตากับทั้งสองเท่าไรด้วยไม่รู้ว่าพวกเขาจะโกรธเธอหรือไม่ที่ทำให้เสียลูกสะใภ้และหลานไปทั้งที่ยังไม่ลืมตาดูโลก
“นี่ดูฤกษ์กันหรือยังล่ะว่าจะแต่งวันไหนหนูสาย”
“เอ่อ..”
คำทักทายคำแรกของเปรมฤดีที่ถามสายธารเล่นเอาเธอไปไม่เป็นเพราะคราแรกคิดว่าจะถูกตำหนิเรื่องประเด็นปัญหาที่เธอเคยทำพลาดไว้เสียอีก
พอใจจากที่นั่งเกร็งๆอยู่ก็เริ่มผ่อนคลายต้องขอบคุณที่ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่ได้สร้างคำถามหรือพูดคุยเรื่องอะไรที่มันลำบากใจต่อพวกเธอ
“แม่ดูไว้แล้วล่ะ..ไม่เกินเดือนหน้า”
อิงอรเป็นคนตอบคำถามให้สายธารเองเพราะเธอเป็นคนดูฤกษ์เอาไว้แล้วและได้คุยกับราชสีห์ถึงเรื่องงานที่หลานชายของเขาอยากให้เกิดขึ้นไว้แล้วด้วยว่าต้องการแบบไหน
“แล้วจะทันเหรอคะคุณแม่”
เปรมฤดีและสุรชัชเริ่มขมวดคิ้วสายตามีความแปลกใจมากพอสมควรเวลาแค่นี้สำหรับงานแต่งของลูกชายเธอจะพอได้อย่างไร
“ตาสิงห์อยากให้เป็นแค่งานเล็กๆวันเดียวจบเชิญแต่แขกผู้ใหญ่ที่เคารพมาเท่านั้นงานก็จัดที่บ้านที่กรุงเทพไม่ต้องไปเช่าสถานที่ที่ไหน”
อิงอรต้องรีบอธิบายให้ลูกทั้งสองเข้าใจก่อนจะแปลกใจไปมากกว่านี้เรื่องนี้ทุกคนในบ้านรับรู้หมดแล้วเพราะราชสีห์เป็นคนพูดเองว่าไม่ได้อยากให้งานนี้ใหญ่โตอะไร
ตอนนี้ทุกคนมาจัดแจงโต๊ะตั้งเอาไว้หน้าบ้านเพื่อที่จะปาร์ตี้ทานอาหารเย็นกันโดยมีคาวีเป็นตัวตั้งตัวตีเพราะเห็นครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าในส่วนของเปรมฤดีและสุรชัชก็ทำความรู้จักกับเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นอยู่ในห้องนั่งเล่นเพระกำลังเห่อที่ตัวเองพึ่งจะได้เป็นปู่เป็นย่าครั้งแรก“มาหาย่ามาเร็วลูก..นี่ย่ามีอะไรให้ด้วยน้า..”เปรมฤดีเข้าหาตีสนิทด้วยการซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ราคาแพงถึงสามตัวมาตั้งอวดคะนิ้งดูท่าเธอจะคิดถูกเพราะเด็กหญิงปรี่เข้าหาเธอทันทีหลังวางตุ๊กตาเสร็จ“สวยจัง..”เจ้าก้อนกลมทิ้งก้นลงนั่งยกมือป้อมหยิบกลองตุ๊กตามาไว้ในอ้อมกอดทั้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นของเล่นสวยๆงามๆเรียงรายอยู่ตรงหน้า“มาปู่แกะให้..นะคะ”สุรชัชฝันอยากจะมีลูกสาวกับเค้าแต่ก็ได้มาแค่ลูกชายวันนี้ได้หลานสาวมาจึงเห่อเป็นพิเศษเขาเข้ามานั่งใกล้ๆคะนิ้งพูดคุเสียงสองเสียงสามคุยกับเจ้าก้อนกลมกะหนุงกะหนิงไม่นานนักคะนิ้งก็เข้าได้กับทั้งสองได้เป็นอย่างดี“ทุกคนดูเอ็นดูแกกับคะนิ้งมากเลยเนอะเห็นแบบนี้ฉันก็ดีใจ”พอใจที่เห็นทุกอย่างในบ้านเธอก็พลอยดีใจกับสายธารที่เห็นผู้หลักผู้ใหญ่เอ็นดูคะนิ้งและเพื่อนของเธอ“อืม.. ตอนแรกก็แอบหวั่นว่าพวกเค้าจ
ณ ร้านอาหารหรูในย่านตัวเมืองเวลาหัวค่ำตอนนี้สองสาวเพื่อนสนิทอย่างกชกรและพริมามาลูกสาวนักธุรกิจเจ้าของกิจการทัวร์นั่งทานอาหารกันได้พักใหญ่พูดคุยสัพเพเหระจนหันมาถามกชกรว่ารู้ข่าวที่ราชสีห์จะแต่งงานกับหมอสายธารหรือยังเพราะเธอเองก็พึ่งรู้จากปากของคนเป็นพ่อเมื่อวันนี้เอง“ยัยแก้ว..คุณพ่อฉันได้รับการ์ดเชิญให้ไปร่วมงานแต่งของคุณสิงห์กับหมอสายธารในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”“อะไรนะ...คุณสิงห์จะแต่งงานแต่ทำไมไม่มีข่าวอะไรเลยล่ะ..แล้วเป็นไปได้ยังไงที่คุณสิงห์จะแต่งกับสายธารในเมื่อสายธารเป็นต้นเหตุทำให้ยัยเกรซต้องตายแถมยังผ่านงานศพยัยเกรซไปไม่เท่าไร”กชกรถึงกับกินอะไรไม่ลงเพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่น่าฟังและน่ายินดีสำหรับเธอเท่าไรทั้งยังมีความไม่พอใจอยู่พอสมควรที่ราชสีห์จะมาแต่งงานกะทันหันแถมยังแต่งกับสายธารคนที่ราชสีห์ก็รู้ว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้กัญญานั้นตาย“ฉันก็งงอยู่เหมือนกัน...เห็นว่าที่ไม่เป็นข่าวเพราะไม่ต้องการจัดงานใหญ่โตเชิญแค่แขกผู้ใหญ่เท่านั้น”พริมาส่ายหัวเบาๆเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมราชสีห์ตัดสินใจแบบนี้อีกทั้งงานยังดูจัดกะทันหันและไม่ได้ให้ใครรู้มากมายด้วยในช่วงสายขอ
“ฉันแค่อยากระบาย”ราชสีห์เริ่มปลดกระดุมเชิ้ตของตนเองออกพร้อมวาดแขนตวัดโอบเอวสายธารที่กำลังจะเดินหนี“ฉันไม่ใช่ที่ระบายของคุณ”ใบหน้าหวานเงยหน้าจ้องมองราชสีห์ด้วยสายตาไม่พอใจทั้งมีน้ำตาเริ่มรื้นเอ่อคลอขึ้นมาแต่ยังคงพยายามกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ราชสีห์ได้เห็น“ลืมแล้วหรือไงว่าเธอต้องทำตามที่ฉันต้องการทุกอย่าง”ฟึ่บบร่างสูงเดินตวัดแขนรวบอุ้มร่างบางมาทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมกันราชสีห์กดทับร่างบางขึงเธอเอาไว้ให้ขยับไปไหนไม่ได้ก่อนจะเริ่มถลกกระโปรงของหญิงสาวขึ้นมาจนเผยเห็นขาอ่อนสายธารเอาแต่นอนตัวเกร็งสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ถูกราชสีห์กระทำครั้งก่อนเริ่มกลับเข้ามาในหัวสมองให้ได้เห็นภาพและรับรู้ความรู้สึกชัดเจนแม้จะกลัวมากเพียงใดแต่เธอก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรคนเอาแต่ใจได้เพราะยังกลัวในคำขู่ของเขา“หึ่..”ราชสีห์รู้สึกได้ว่าสายธารกำลังตัวสั่นแถมน้ำตาที่เห็นว่าเธอพยายามกลั้นเอาไว้คราแรกไหลพรากมาดั่งสายน้ำเขาจึงสบถในลำคออย่างพึงพอใจก่อนจะล้วงมือหนาดึงซับในใต้กระโปรงของหญิงสาวออก“อืม...”สายธารขบเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเห็นว่าคนบนตัวเธอถอดกางเกงถอดเสื้อจนเปลือยเปล่าล่อนจ้อนและเ
หลังจากราชสีห์ออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปได้สายธารก็เข้าไปพักผ่อนในห้องของตัวเองซึ่งก็อยู่ติดกับห้องของราชสีห์เธอเดาว่าห้องของเธอน่าจะเล็กกว่าห้องของราชสีห์มากแถมคราแรกที่เข้ามาก็รกมากกว่าเธอจะเก็บกวาดเสกให้มันเป็นห้องนอนที่ดูดีก็เหนื่อยพอสมควรซ่าา.. “เฮ้อ.. จะต้องเจออะไรอีกบ้างนะ”สาวเจ้าเปิดฝักบัวยืนนิ่งปล่อยสายน้ำชะโลมร่างกายพักใหญ่แอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนึกภาพอนาคตข้างหน้าไม่ออกเลยว่าราชาสีห์จะหาเรื่องอะไรเธอและความโกรธของเขาขะหมดลงไปเมื่อไรยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ใจณ วัดแห่งหนึ่งในย่านนนทบุรีราชสีห์ออกจากเพนท์เฮ้าส์ได้ก็รีบขับรถตรงมาที่วัดแห่งนี้เขาถือช่อกุหลาบสีขาวช่อใหญ่มาวางตรงหน้าฐานเก็บกระดูกของกัญญา“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นได้รับความเจ็บปวด...ผมคิดถึงคุณนะเกรซ”ร่างสูงนั่งฟุบมองรูปคนรักตรงหน้าด้วยแววตาอาลับอาวรณ์ครู่ใหญ่จนฟ้าเริ่มมืดเขาจึงเตรียมตัวกลับคิดว่าคืนนี้จะไปนอนที่บ้านสวนของคุณปู่เขาที่ได้ซื้อเอาไว้แถวนี้“วันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณสิงห์ฉันนึกว่าคุณสิงห์จะอยู่กับหมอสายธารเสียอีกนะคะ”ราชสีห์ที่กำลังจะเปิดประตูรถเขาก็ต้องชะงักหันหลังกลับมาหาคนที่กำลังพูดด้วย“ผมแค
คนเจ้าอารมณ์กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์ในช่วงเช้าเขาเห็นสายธารเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มกุ้งถ้วยใหญ่จึงเอาอารมณ์หงุดหงิดมาลงที่เธอ“เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว”เขาหย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวทั้งมองหน้าเธออย่างไม่พอใจด้วยเห็นว่าหญิงสาวเห็นว่าเขากลับมาแล้วแต่ไม่ยักจะหาอะไรมาเสริฟ“อะไรอีกคะ”ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาถามอีกฝ่ายหน้าตาเฉยเธอดูออกว่าเขาน่าจะโมโหหิวและไม่มีที่ลงมากกว่า“เธอไม่ทำอาหารเช้าเผื่อฉัน...เป็นเมียประสาอะไร”ราชสีห์ถลึงตามองหญิงสาวไม่วางทั้งยังเอ่ยถ้อยคำเสียงแข็งต่อว่าเธอที่ไม่รู้หน้าที่ยอมรับว่าตอนนี้โมโหหิวเพราะกลิ่นข้าวต้มที่หญิงสาวกำลังนั่งทานหอมเตะจมูกเสียเหลือเกิน“ฉันจะรู้หรือเปล่าล่ะคะว่าคุณจะกลับมาตอนไหน...จะทานอะไรคราวหลังก็โทรบอกสิมือถือก็มี..”“ไปทำมาให้ฉัน”“ไม่ค่ะ..ฉันไม่ว่าง”ริมฝีปากบางฉีกยิ้มอ่อนลอยหน้าลอยตาตักข้าวต้มร้อนๆเป่าให้อุ่นก่อนจะเอาเข้าปากเธอนั่งทานด้วยท่าทีเอร็ดอร่อยยั่วน้ำลายอีกฝ่ายให้โมโหหนักกว่าเดิมเล่นไม่นานนักราชสีห์ก็ได้อาหารจากเชฟในโรงแรมของตนมาส่งที่เพนท์เฮ้าส์อาหารที่มาส่งอย่างรวดเร็วจึงมีแค่ใส้กรอกขนมปังและไข
“เอาอีก...อึก”ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆสายธารที่ดื่มไปเพียงไม่กี่แก้วเธอก็เริ่มคลุมสติไม่อยู่ตาปรือมือไม้ไม่อยู่สุขเพราะสาวเจ้าเป็นคนที่คออ่อนไม่ว่าเครื่องดื่มจะมีแอลกอฮอลผสมอยู่มากหรือน้อยถ้าได้ดื่มเข้าไปแล้วเป็นอันเปลี่ยนเป็นคนละคนแทบทุกครั้งซึ่งเรื่องนี้เพื่อนสาวทั้งสองคนรู้ดี“พอแล้วสาย...รู้ว่าตัวเองคออ่อนแล้วยังจะดื่มอีก”พอใจรีบดึงแก้วเครื่องดื่มออกจากมือของสายธารคราแรกคิดว่าเพื่อนนั้นจะรู้ตัวเองเพียงแค่มาครึกครื้นเต้นปลดปล่อยกันที่ผับเฉยๆเท่านั้นไม่คิดว่าจะดื่มไม่ยอมวางแก้วเช่นนี้“สายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”พราวฟ้าที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเสียงดนตรีที่อึกกระทึกครึกโครมเห็นสภาพของสายธารเธอต้องแอบถามกับพอใจว่าสายธารนั้นมีเรื่องกังวลอะไรอยู่ในใจหรือเป่าเพราะเห็นเริ่มนั่งดื่มตั้งแต่มาถึงจนตอนนี้ยังไม่หยุด“ไม่นะ...ปกติสายมันจะปรึกษาฉันเสมอแต่ช่วงนี้ไม่เห็นมีอะไร...คงดื่มเพราะเห็นว่านานๆเราจะเจอกันทีมั้ง”พอใจขมวดคิ้วส่ายหัวเบาๆเธอไม่เห็นว่าสายธารจะมีเรื่องอะไรมาปรับทุกข์กับเธอเหมือนทุกครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจจึงคิดว่าที่สายธารดื่มเพราะนานๆจะสังสรรค์กับเพื่อนๆท
“จำฉันได้หรือยัง”แขนแกร่งตวัดรวบร่างบางให้ลุกยืนขึ้นก่อนจะปิดน้ำที่กำลังไหลให้หยุดสนิทก่อนจะเอ่ยถามคนที่กำลังเมาอีกครั้งว่าเธอจำเขาได้หรือยัง“อืมม..”ดวงตาสาวเจ้ายังคงปรือเยิ้มขณะมองหน้าคนที่กำลังรวบกอดใกล้ๆ“หนาว..”เสียงหวานเอ่ยเบาๆก่อนจะยกมือทั้งสองรวบกอดแผ่นหลังกว้างซุกใบหน้าฟุบอยู่กับอกแกร่งของราชสีห์ไม่ยอมปล่อย“เธอ..”เมื่อเนื้อนวลนุ่มนุ่มบดเบียดกระชับมาที่หน้าท้องแกร่งความเป็นชายในตัวก็เริ่มรุ่มร้อนขึ้นเขาเริ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอและรวบกอดร่างบางแน่นขึ้น“ทำอะไร...อย่านะ..”มือหนาเร่งถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเขาและเธอทิ้งกองไว้ที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็วโดยไม่สนคำทัดทานของอีกฝ่ายเมื่อร่างของเขาและเธอเปลือยเปล่าได้ราชสีห์ก็อุ้มแบกหญิงสาวเข้าไปในห้องนอนฟึ่บบ.. “อืมม..”ร่างบางเปลือยเปล่าถูกวางลงบนเตียงนุ่มเธอพยายามปัดป่ายจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ถูกคนตัวโตถาโถมร่างมาทับเธอเอาไว้สองมือจับแยกขาเรียวโดยไม่รีรอก่อนจะสอดใส่แท่งร้อนที่ผงาดชูชันอัดบดเบียดเข้าไปในช่องทางรักโดยที่ไร้การเล้าโลมอีกฝ่าย“อื้ออ...”สาวเจ้าร้องครางสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บและจุกหลังจากนั้นร่างของเธอก็สั่นครอนด้วยแรงก
สามวันต่อมาสายธารและราชสีห์เดินทางออกจากกรุงเทพใช้เวลาร่วมวันกว่าจะมาถึงที่เกาะสายธารเดินตามราชสีห์และประสงค์มาที่บ้านไม้หลังเล็กๆที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากชายหาดเท่าไรนักเป็นบ้านที่ตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆเพราะอยู่ที่ท้ายเกาะเธอรู้ว่าคนที่อยู่ที่นี่ส่วนมากจะอยู่ที่สำนักงานตรงหน้าเกาะมากกว่าจากคำบอกของอิงอรที่ไปหาเธอวันนั้น“เชิญคุณทั้งสองเข้าบ้านพักผ่อนตามสบายเลยครับที่นี่ผมให้คนมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว”ประสงค์ชายวัยห้าสิบกว่าเชิญทั้งสองให้เข้าบ้านก่อนหน้านี้เขาให้คนมาทำความสะอาดและจัดอาหารสดไว้ในครัวเหมือนทุกครั้งที่ราชสีห์นั้นมาพักที่นี่แต่ครั้งนี้จัดให้มากกว่าครั้งก่อนเท่าตัวด้วยราชสีห์นั้นมีภรรยามาด้วยกัน“เธอไปพักก่อนเถอะ...ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณประสงค์...ห้องนอนอยู่นั่น”ราชสีห์เข้าบ้านมาได้เขาก็รีบให้สายธารเข้าไปพักในห้องเพราะตนมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับประสงค์เป็นการส่วนตัว“ค่ะ”สายธารเดินเข้ามาในห้องตามคำสั่งของราชสีห์เพราะพอจะดูออกว่าเขานั้นมีเรื่องอะไรร้อนใจที่จะคุยธุระกับประสงค์แน่นอนเมื่อเข้าห้องมาได้หญิงสาวก็เปิดหน้าต่างในห้องนอนครบทุกบานเธอจึงได้เห็นทั้งวิวทะเลอีกและหน