ตอนที่21 พูดดีด้วยไม่ได้

คนเจ้าอารมณ์กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์ในช่วงเช้าเขาเห็นสายธารเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มกุ้งถ้วยใหญ่จึงเอาอารมณ์หงุดหงิดมาลงที่เธอ

“เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว”

เขาหย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวทั้งมองหน้าเธออย่างไม่พอใจด้วยเห็นว่าหญิงสาวเห็นว่าเขากลับมาแล้วแต่ไม่ยักจะหาอะไรมาเสริฟ

“อะไรอีกคะ”

ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาถามอีกฝ่ายหน้าตาเฉยเธอดูออกว่าเขาน่าจะโมโหหิวและไม่มีที่ลงมากกว่า

“เธอไม่ทำอาหารเช้าเผื่อฉัน...เป็นเมียประสาอะไร”

ราชสีห์ถลึงตามองหญิงสาวไม่วางทั้งยังเอ่ยถ้อยคำเสียงแข็งต่อว่าเธอที่ไม่รู้หน้าที่ยอมรับว่าตอนนี้โมโหหิวเพราะกลิ่นข้าวต้มที่หญิงสาวกำลังนั่งทานหอมเตะจมูกเสียเหลือเกิน

“ฉันจะรู้หรือเปล่าล่ะคะว่าคุณจะกลับมาตอนไหน...จะทานอะไรคราวหลังก็โทรบอกสิมือถือก็มี..”

“ไปทำมาให้ฉัน”

“ไม่ค่ะ..ฉันไม่ว่าง”

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มอ่อนลอยหน้าลอยตาตักข้าวต้มร้อนๆเป่าให้อุ่นก่อนจะเอาเข้าปากเธอนั่งทานด้วยท่าทีเอร็ดอร่อยยั่วน้ำลายอีกฝ่ายให้โมโหหนักกว่าเดิมเล่น

ไม่นานนักราชสีห์ก็ได้อาหารจากเชฟในโรงแรมของตนมาส่งที่เพนท์เฮ้าส์อาหารที่มาส่งอย่างรวดเร็วจึงมีแค่ใส้กรอกขนมปังและไข่ดาวเท่านั้นราชสีห์มีสีหน้าผิดหวังเพราะที่เขาสั่งไปเขาไม่ได้อยากได้อาหารเช้าแบบนี้

“นี่ค่ะ..ฉันกลัวคุณไม่อิ่ม”

สายธารเดินเข้าครัวเอาถ้วยข้าวต้มของเธอไปเก็บครู่หนึ่งและออกมาพร้อมถ้วยข้าวต้มร้อนๆถ้วยใหม่มาวางตรงหน้าของราชสีห์เพราะเห็นว่าเขามีของทานเป็นอาหารเช้าแค่นั้นคงจะไม่อิ่ม

“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่ายังมีข้าวต้ม”

คนที่กำลังนั่งหั่นไส้กรอกละวางมือทันทีเขาเงยหน้ามามองหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเป็นรอบที่ร้อยเห็นจะได้

“อ้าว..ก็คุณไม่เดินไปดูในครัวเองล่ะคะอีกอย่างก็ไม่ได้ถาม...คิดไปเองก่อนว่าฉันไม่ได้ทำเผื่อคุณ”

สาวเจ้าว่าจบก็เดินหนีออกไปไม่อยากจะอยู่ต่อปากต่อคำให้เสียบรรยากาศยามเช้าเท่าไรนี่ก็ถือว่าเธอใจดีมากแล้วที่ยกถ้วยข้าวต้มมาเสริฟให้เขาแต่อาจจะช้าหน่อยก็เท่านั้น

“สายธาร..”

ราชสีห์กัดฟันกรอดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อตามหลังหญิงสาวเพราะตอนนี้อยากจะทานอาหารให้อิ่มเสียก่อนด้วยตอนนี้เกือบจะเก้าโมงเช้าแล้ว

“เรื่องยื่นประมูลเป็นยังไงบ้าง”

กฤษฏาหนุ่มใหญ่วัยสามสิบห้าเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่กำลังตีตนเป็นคู่แข่งกับกิจการของราชสีห์เขาเอ่ยถามเมฆาคนสนิทว่าตอนนี้เรื่องที่เขายื่นประมูลเกาะที่ตอนนี้ราชสีห์สัมปทานเอาไว้อยู่เป็นอย่างไรบ้างเขาอยากจะได้เกาะนั้นใจจะขาดเพราะทรัพยากรอุดมสมบูรณ์แถมเป็นเกาะที่เข้าถึงยากหากจะทำอะไรที่นั่นก็จะไม่ถูกตรวจสอบได้โดยง่าย

“คนของเราบอกมาว่าทางนั้นไม่ยอมง่ายๆครับยังคงยื่นประมูลในราคาที่สูงขึ้นเรื่อยๆ”

เมฆาหนุ่มมาดเข้มหน้าขรึมวัยสามสิบส่ายหัวเบาๆด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะเห็นๆอยู่ว่าทางราชสีห์ไม่เคยยอมแม้แต่นิดเดียวแม้จะต้องสัมปทานด้วยราคาที่สูงขึ้นหลายเท่ากว่าครั้งที่ผ่านๆมา

“มันจะไม่ยอมแพ้เลยหรือไงวะ”

กฤษฎาขบกรามจนขึ้นเป็นสันมือหนากำกันแน่นเขาต้องการได้เกาะนั้นเพราะมีงานใหญ่ที่กำลังคิดจะทำแต่ต้องใช้พื้นที่เกาะที่ราชสีห์สัมปทานอยู่เท่านั้น

“ท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆครับ”

“ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน”

“ถ้าเราประมูลในราคาที่สูงกว่านี้ไม่ได้แล้วนะครับบริษัทเราไม่ได้มีผลกำไรขนาดนั้น”

เมฆาต้องรีบแย้งเจ้านายตนเพราะเขาเห็นว่าหากกฤษฎาจะยื่นประมูลด้วยราคาที่สูงไปกว่านี้ทำไม่ได้เพราะเงินที่มีไม่ได้มีมากที่จะไปแข่งกับคนอย่างราชสีห์ได้

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”

กฤษฎาได้ฟังดังนั้นจึงเงียบไปครูหนึ่งในเขาคิดว่าในเมื่อสู้กันซึ่งๆหน้าไม่ได้เขาก็ต้องใช้กลอุบายบ้างเพราะเห็นแล้วว่าตอนนี้ราชสีห์กำลังมีจุดอ่อนที่เขาสามารถเล่นงานได้หลายทาง

หลายวันต่อมา

แม้นสายธารจะร่วมใช้ชีวิตอยู่ที่เดียวกันกับราชสีห์แต่ก็น้อยครั้งที่เธอจะเห็นหน้าของเขาเพราะกว่าจะกลับมาก็ดึกดื่นจะเห็นกันก็แต่ช่วงเช้าก่อนที่เขาจะออกไปทำงานเพราะเธอต้องตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้เขา

ยิ่งวันนี้จนถึงอาทิตย์หน้าเธอคงไม่ได้เจอเขาเลยเพราะว่าราชสีห์นั้นไม่อยู่ต้องไปดูงานกับอาทิตย์ที่ต่างประเทศนับว่าเป็นช่วงเวลาของความสุขที่สายธารไม่มีมาร่วมสองเดือนกว่าก็ว่าได้

สามวันต่อมา

วันนี้สายธารออกมาจากเพนท์เฮ้าส์ช่วงบ่ายเกือบๆเย็นเธอกะว่าจะหาเวลามาซื้อของใช้ส่วนตัวบ้างเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเธอก็ไม่มีกะใจหาซื้ออะไรบำรุงตัวเองเลยตอนนี้จึงยืนอยู่ที่หน้าร้านเครื่องสำอางเคาเตอร์แบรนด์เลือกผลิตภัณฑ์อย่างใจจดใจจ่อจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้มีคนกำลังเข้ามาหาเรื่อง

“ใช้ครีมแพงๆพวกนี้บ้างก็ดีนะคะเผื่อว่าหน้าที่หนาๆอยู่จะได้บางลงบ้าง”

“หมอแก้ว..”

ใบหน้าหวานผละเงยหน้ามองคนที่เข้ามายืนข้างๆเพราะคำพูดคำจาของอีกฝ่ายฟังไม่รื่นหูเท่าไรนักเมื่อเห็นว่าเป็นกชกรสายธารจึงเข้าใจได้และไม่ได้คิดจะถือโทษอะไรเพราะรู้ดีว่าหญิงสาวคงโกรธเธอเรื่องกัญญาและไหนจะเรื่องที่เธอมาแต่งงานกับราชสีห์กะทันหันอีก

“ฉันคงจะพูดดีกับคุณไม่ได้แล้วล่ะค่ะหมอสายคุณเป็นต้นเหตุทำให้น้องฉันจบชีวิตแบบนั้นแถมยังมีหน้ามาแต่งงานกับสามีของน้องสาวฉันอีกจิตใจคุณมันทำด้วยอะไรคะ”

กชกรเน้นเขี้ยวเน้นฟันถลึงตาใส่สายธารด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

“ฉันขอโทษค่ะ...”

สายธารได้แต่ยืนเงียบในตอนนี้เธอทำได้เพียงพูดคำขอโทษกับกชกรเท่านั้นเพราะไม่มีคำแก้ตัวใดๆและไม่คิดจะอธิบายเรื่องที่จะต้องมาแต่งงานกับราชสีห์เพราะเธอคิดว่าอย่างไรกชกรก็อคติกับเธอไปแล้วอยู่ดี

“ขอให้ชีวิตครอบครัวของคุณพินาศไม่มีชินดีนะคะ... ฉันขอตัว”

ว่าจบกชกรก็เดินหนีออกไปทิ้งให้สายธารยืนอารมณ์ขุ่นมัวอยู่คนเดียวแถมคนในร้านยังมองเธอเป็นตาเดียวจึงทำให้ต้องรีบเดินออกมาหาที่นั่งพักขจัดอารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวที่ลานนั่งเล่น

“แก..นั่นสายนี่”

พราวฟ้ารีบสะกิดพอใจเมื่อเห็นสายธารสองสาวพราวฟ้าและพอใจออกมาทำธุระที่ห้างด้วยกันเมื่อเห็นสายธารนั่งอยู่ที่เก้าอี้ลานนั่งเล่นจึงรีบจูงมือกันเดินปรี่เข้าไปหา

“สาย”

“อ้าว..มาทำอะไรกัน”

สายธารหลุดออกจากภวังค์ความคิดฟุ้งซ่านขุ่นมัวเธอพอจะยิ้มออกเมื่อเห็นเพื่อนสาวทั้งสองเดินเข้ามาหาดีใจที่ตอนนี้มีเพื่อนมาอยู่ใกล้ๆไม่เช่นนั้นคงห่อเหี่ยวหดหู่ใจไปพักใหญ่แน่

“ฉันออกมาคุยกับลูกค้าเลยชวนพอใจมาด้วยเห็นว่าว่างๆ..แกล่ะมาทำอะไรนึกว่าอยู่ดูแลลูกกับสามีซะอีก”

พราวฟ้าเอ่ยตอบก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงพร้อมพอใจขนาบข้างของสายธาร

“นั้นสิ..”

พอใจก็คิดเช่นเดียวกันกับพราวฟ้าด้วยเห็นว่าช่วงนี้สายธารเงียบๆไป

“วันนี้ว่าง...คุณสิงห์ไม่อยู่ไปต่างประเทศส่วนคะนิ้งคุณย่าก็กักตัวไม่ยอมคืน..”

“คนกำลังหลงเหลนก็อย่างนี้แหละน้า...”

พอใจคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าอย่างไรอิงอรคงไม่คืนคะนิ้งให้สายธารง่ายๆ

“ว่างๆพร้อมกันแบบนี้...ไปดูหนังกันดีกว่าไม่ได้ดูด้วยกันนานแล้วด้วย”

พราวฟ้าเห็นทีวันนี้จะเป็นวันดีที่พวกเธอบังเอิญว่างตรงกันจึงนึกอยากจะสังสรรค์ตามประสาเพื่อนสาวบ้างเพราะไม่ได้เจอบรรยากาศสนุกๆร่วมกันมานานมากแล้วว่าจบก็ลากทั้งสองสาวไปซื้อตั๋วดูหนังกันทันที

หลังจากดูหนังได้ร่วมสองชั่วโมงกว่าๆออกมาจากห้างกันได้ก็สี่ทุ่มครึ่งพราวฟ้ายังไม่หมดสนุกเธอลากสองสาวไปเที่ยวต่อกันที่ผับหรูไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้างดังเท่าไรนักเพราะไหนๆนานๆเจอเพื่อนทีก็ต้องสนุกให้สุด