ตอนที่29 ไม่ใช่ลูกคุณสิงห์

“ผมมีข้อแม้...ถ้าคุณไม่อยากคืนลูกให้ผมคุณก็ไปบอกกับสามีคุณว่ายกเลิกการแข่งประมูลการสัมปทานเกาะซะ...ไม่อย่างนั้นผมจะใช้กฎหมายทำทุกอย่างให้ได้ลูกผมคืนมา”

สายธารกำมือแน่นขอบตาเธอร้อนผ่าวมองคนตรงหน้าที่นั่งอมยิ้มระรื่นด้วยความโกรธที่แท้เขาก็เป็นคนเห็นแก่ตัวไม่เลิกคนแบบนี้ไม่สมควรจะเป็นพ่อของใครทั้งนั้น

“ผมให้เวลาหนึ่งอาทิตย์”

กฤษฎายื่นนามบัตรให้กับสายธารก่อนจะเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกไปอย่างผู้ชนะเขาเชื่อว่าคนอย่างสายธารที่เลี้ยงลูกของเขามาแต่อ้อนแต่ออกไม่ยอมให้เด็กคนนั้นตกมาอยู่ในมือของเขาแน่หากเขารู้ว่าเธอแต่งงานกับราชสีห์เร็วกว่านี้อีกสักนิดคงจะดีไม่น้อยคงไม่ต้องเสียเงินเพิ่มในการประมูลเกาะนั้น

สายธารเดินเหม่อออกมาจากร้านกาแฟกลับไปที่รถพอเข้ามาในรถได้เธอก็ฟุบหน้าดับพวงมาลัยร้องห่มร้องให้พักใหญ่เพราะไม่รู้ว่าราชสีห์จะยอมช่วยเหลือไม่ให้คะนิ้งถูกพรากไปจากอกเธอหรือไม่

บริษัทXX

“คุณสิงห์ครับ...คุณสายรอคุณสิงห์อยู่ที่ห้องรับแขกครับ”

อาทิตย์รีบเข้ามาแจ้งกับคนเป็นนายว่าตอนนี้ภรรยาของเขาได้เข้ามานั่งรอที่ห้องรับแขกสักพักหนึ่งแล้วตอนนี้ชายหนุ่มสีหน้ำไม่ค่อยดีเท่าไรนักเพราะตั้งแต่สายธารเข้ามาเธอก็ร้องห่มร้องให้ไม่ยอมหยุด

“สายธารมาที่นี่...มีธุระอะไร”

ราชสีห์ละมือจากแฟ้มเอกสารที่กำลังไล่เซ็นลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงมาหาอาทิตย์ทั้งถามเขาด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะปกติแล้วสายธารจะไม่มาที่นี่แม้แต่โทรหาเขาสักครั้งยังไม่มี

“ไม่ทราบครับตั้งแต่มาก็เอาแต่ร้องห่มร้องให้คุณสิงห์ไปดูเธอเองจะดีกว่าครับ”

ราชสีห์ได้ยินดังนั้นจึงรีบสาวเท้าออกจากห้องไปหาหญิงสาวที่ห้องรับแขกทันที

“สายธาร..”

ภาพตรงหน้าของราชสีห์ตอนนี้เขาไม่ค่อยชอบใจเท่าไรนักเพราะสายธารเอาแต่ก้มหน้าร้องให้ไม่ได้มองว่าใครเดินเข้ามาจนเขาต้องส่งเสียงเรียกเธอถึงจะลุกขึ้นยืนหันมามองเขาได้

“คุณสิงห์..”

“เป็นอะไร”

ราชสีห์เข้าไปสวมกอดร่างบางที่กำลังร้องห่มร้องให้จนตัวสั่นสีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยเธออย่างที่ปิดไม่มิด

หลังจากปลอบกันพักใหญ่สายธารก็เริ่มที่จะพูดจารู้เรื่องและเล่าเรื่องราวว่าวันนี้เธอนั้นไปเจอกับใครมาถึงได้รีบมาหาเขาที่นี่

“เธอแน่ใจว่ามันพูดจริงเรื่องที่มันเป็นพ่อคะนิ้ง”

ราชสีห์ถามสายธารให้แน่ใจอีกครั้งว่าสิ่งที่กฤษฎาพูดเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ว่านายนั่นจะมาหลอกเธอเพื่อหวังจะได้สัมปทานเกาะไปง่ายๆ

“แน่ใจค่ะเพราะเค้ารู้จักแม่ของคะนิ้ง...เค้าบอกว่าเค้ารู้มานานแล้วว่าคะนิ้งอยู่กับฉันเท่ากับว่าเค้าไม่เคยต้องการลูกที่ทำก็เพื่อผลประโยชน์เท่านั้นและถ้าคุณไม่ยอมคะนิ้งก็จะต้องไปอยู่กับคนที่ไม่มีความเป็นพ่อคะนิ้งจะมีความสุขได้ยังไง...”

สาวเจ้าพูดไปสะอื้นไปตอนนี้ทั้งโกรธทั้งโมโหกฤษฎาและกลัวว่าเธอนั้นจะเสียคะนิ้งไปให้เขา

ราชสีห์นั่งนิ่งเงียบครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจก่อนจะเปรยน้ำเสียงอ่อนออกมาให้หญิงสาวได้รับฟังในความคิดของเขา

“ฉันคงทิ้งเกาะนั้นไปไม่ได้”

ชายหนุ่มยอมปล่อยเกาะนั้นไปไม่ได้หากปล่อยไปคนที่นั่นก็จะต้องออกจากเกาะไปอยู่ที่อื่นเป็นแน่

 ”ม..หมายความว่า...คุณจะไม่ช่วยฉันใช่ไหมคะ”

สาวเจ้าที่กำลังมีน้ำตาพรั่งพรูเต็มหน้าหันหน้ามามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความน้อยใจเขาไม่เห็นแก่เธอก็ควรจะสงสารคะนิ้งบ้างหากจะต้องไปอยู่กับคนแบบนั้นชีวิตคะนิ้งจะเป็นอย่าไรเขาไม่คิดบ้างเลยหรือ

“คุณมันคนใจร้ายใจดำ”

“...ถ้าฉันปล่อยเกาะนั้นให้อยู่ในมือคนอื่นแล้วคนที่นั่นล่ะ”

ราชสีห์รู้ว่าตอนนี้สายธารคงกร่นด่าต่อว่าเขาในใจมากมายกว่าที่พูดออกมาไปแล้วเขายอมปล่อยเกาะนั้นไปไม่ได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่คิดที่จะช่วยคะนิ้งเพราะตอนนี้เขาก็รักและเอ็นดูคะนิ้งเหมือนคนในครอบครัวจริงๆไปแล้วหน้าที่ของเขาคือพ่อยังไงก็ต้องปกป้องลูกเพียงแค่ตอนนี้ยังต้องคิดหาวิธีก่อนเท่านั้น

“ฮือๆๆ..”

มือเรียวทั้งสองปาดน้ำตาไม่ขาดสายธารไม่มีคำใดที่จะพูดต่อเพราะตอนนี้มันจุกอกไปหมดเธอไม่ได้อยากเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแต่เธอไม่อยากเสียคะนิ้งให้คนที่ไม่มีความเป็นพ่ออย่างกฤษฎาไป

ตั้งแต่ช่วงกลางวันที่สายธารไปหาราชสีห์เขาก็ละมือจากงานพาเธอกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์หญิงสาวเอาแต่เครียดจนร้องให้ตลอดเวลาวันนี้หน้าที่ดูแลคะนิ้งจึงเป็นหน้าที่ของราชสีห์ตั้งแต่ไปรับคะนิ้งกลับจากโรงเรียนทำอาหารเย็นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทุกอย่างเขาทำด้วยความเต็มใจทั้งยังคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องที่กฤษฎาข่มขู่มาดี

ตกดึกตอนนี้การดูแลคะนิ้งเป็นหน้าที่ของสายธารที่ต้องกล่อมนอนภาพที่ราชสีห์เห็นตอนนี้ช่างดูเป็นภาพที่น่าหดหู่พอสมควรเพราะคนที่กำลังอุ้มกล่อมเจ้าก้อนกลมอยู่นั้นยังคงยกมือปาดน้ำตาลวกๆแต่ก็ยังพยายามกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นเอาไว้ราชสีห์ที่นั่งมองก็ได้แต่ถอนหายใจเห็นทีจะต้องรีบตัดสินใจทำอะไรสักอย่างแล้ว

คืนทั้งคืนชายหนุ่มแทบนอนไม่ได้เพราะสายธารยังคงนอนตัวสั่นสะอื้นตลอดจนเขาต้องรวบกอดเธอมาไว้แนบลำตัวจนแน่น

“เมื่อไรเธอจะเลิกร้องให้”

“คุณไม่ได้รักคะนิ้งอย่างที่ฉันรักนี่คะ..”

เสียงสะอื้นสั่นเครือเอ่ยปากพูดอย่างคนที่กำลังน้อยใจสายธารเชื่อว่าราชสีห์ยิ่งเห็นเธอเสียใจเขายิ่งได้ใจเช่นนั้นเขาจะมาช่วยอะไรเธอชายหนุ่มฟังจบก็ได้แต่เงียบครั้นจะอธิบายเหตุผลอะไรให้หญิงสาวฟังตอนนี้เธอก็คงไม่รับฟัง

วันต่อมา

ร้านอาหาร

“พักหลังๆแกคิดถึงยังเกรซจนเลือกใช้น้ำหอมกับแต่งตัวเหมือนยัยเกรซไปแล้วเหรอ”

พริมาถามกชกรขณะที่นั่งทาอาหารด้วยกันในร้านอาหารที่ห้างแห่งหนึ่ง

“ก็อยากเปลี่ยนบ้าง..”

“จะว่าไปถ้ายัยเกรซอยู่คงได้แต่งงานกับคุณสิงห์ไปแล้วเนอะ...ตอนนี้คงจะมีความสุขกันน่า​ดู”

พริมาอดคิดถึงเรื่องของน้องสาวเพื่อนไม่ได้หากตอนนี้กัญญายังอยู่คงมีครอบครัวที่อบอุ่นไปแล้ว

“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณสิงห์”

กชกรเอ่ยออกมาเสียงเรียบเรื่องนี้เธอคิดว่าจะไม่บอกใครแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วเพราะไม่ได้ชอบให้กัญญานั้นได้รับความสงสารหรือชื่นชมจากใครเท่านัก

“แกว่าอะไรนะ”

พริมาเริ่มมีสีหน้าสงสัย

“น้องฉันมันมั่ว.. แต่ยังทำเงียบไม่ยอมให้ใครรู้”

“จริงเหรอแล้วลูกในท้องยัยเกรซเป็นลูกใคร”