ตอนที่12 ไม่เคยสอนให้ร้ายกาจ

“ใช่แล้ว...ไม่รู้เรื่องล่ะสิย่าก็พึ่งจะรู้เมื่อตอนพี่เราให้อาทิตย์อุ้มลูกมาฝากย่ารอให้ตาสิงห์มาคุยให้กระจ่างก็ยังไม่เห็นจะโผล่มา”

อิงอรรู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้คงยังไม่มีใครรู้ไม่แปลกใจที่คาวีจะตกใจเพราะเมื่อเธอรู้เรื่องราชสีห์มีลูกจนโตจากปากอาทิตย์ในคืนนั้นเธอก็ตกใจเช่นกัน

“หนูขอดูหน้าลูกคุณสิงห์หน่อยนะคะ”

พอใจเห็นว่าชักเริ่มมีอะไรแปลกๆจึงลุกเดินตามคาวีมาดูให้เห็นกับตาว่าเด็กคนที่อยู่ในเปลจะใช่คะนิ้งอย่างที่เธอคิดหรือเปล่าเพราะหากราชสีห์เอาลูกมาฝากทั้งที่ไม่เคยมีใครได้ยินว่าเขามีลูกภายในในสองสามวันนี้ก็อาจจะเป็นหลานเธอก็เป็นได้และแล้วก็เป็นจริงอย่างที่พอใจคิด

“คะนิ้ง”

“เคยเห็นกันด้วยหรือลูก”

อิงอรเห็นพอใจเอ่ยเรียกชื่อเหลนเธอออกมาจึงหันมามองหน้าพอใจด้วยสีหน้าที่แปลกใจไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้จักกับคะนิ้งมาก่อน

“นี่ลูกของคุณสายเหรอ”

คาวีได้ยินเช่นนั้นก็พอจะเดาเรื่องเดาราวออกแล้ว

“อืม”

“เรื่องอะไรกันเล่าให้ย่าฟังหน่อยได้หรือเปล่า”

อิงอรเห็นสีหน้าของพอใจและคาวีต่างก็เสียไปตามๆกันทว่าตอนนี้เธอเริ่มเห็นอะไรผิดปกติจึงเค้นให้ทั้งสองเล่าให้ฟังว่าเรื่องที่กำลังพูดถึงกันอยู่คืออะไร

และแล้วทั้งสองก็ต้องมาช่วยกันเล่าที่มาที่ไปทั้งหมดตั้งแต่เริ่มให้อิงอรได้ฟังคราแรกพอใจกลัวว่าอิงอรจะโกรธสายธารไปด้วยอีกคนแต่เปล่าเลยคุณย่าของคาวีเป็นคนที่มีเหตุผลมากทั้งยังอยากจะให้ราชสีห์หยุดการกระทำที่เห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลาแบบนี้ด้วยหญิงสาวจึงใจชื้นว่าตอนนี้มีคนที่จะช่วยสายธารได้แล้ว

“ตาสิงห์ทำแบบนี้ได้ยังไงกันชีวิตคนไม่ใช่ผักใช่ปลานะ”

อิงอรนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดคาวีเองก็เอาแต่เงียบด้วยไม่เคยเห็นย่าตนมีอาการโกรธและโมโหราชสีห์แบบนี้มาก่อน

“ตาวีโทรหาอาทให้ย่าที”

“ครับ”

คาวีรีบต่อสายหาอาทิตย์อย่างไม่รีรอเพราะคนในครอบครัวจะรู้ดีว่าหากย่าของเขาโกรธแล้วมีอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจทุกอย่างจะพินาจขนาดไหน

หลังจากต่อสายได้อิงอรก็เค้นเอาความจริงจากปากอาทิตย์มาได้ว่าราชสีห์นั้นอยู่ที่ไหนที่แท้ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านที่เธออยู่เท่าไรนักที่ตรงนั้นเป็นที่ดินบ้านเก่าของสามีเธอเองเมื่อรู้ดังนั้นจึงให้พอใจนั้นเฝ้าคะนิ้งอยู่ที่บ้านแล้วให้คาวีพาเธอขับรถมาหาราชสีห์ที่บ้านเล็กเพื่อช่วยเหลือสายธารให้พ้นจากการกักขังหน่วงเหนี่ยวของหลานเธอ

ก๊อกๆๆ

“ค.. คุณย่า”

เพี๊ยะ..

เมื่อราชสีห์เปิดประตูออกมายังไม่ทันได้ไถ่ถามย่าตนกับน้องชายว่ามาที่นี่ได้อย่างไรหน้าของเขาก็หันไปด้วยแรงเหวี่ยงฝ่ามือของย่าเขามาที่หน้าเสียก่อน

“ย่าเคยสอนให้เรารังแกคนไม่มีทางสู้อย่างนั้นเหรอ”

อิงอรมองหลานชายคนโตด้วยแววตาที่แสนผิดหวังเพราะไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้เช่นนี้ราชสีห์ได้ฟังที่ย่าเขาต่อว่าแถมยังมาที่นี่ได้ก็พอจะเดาออกว่าคงรู้ความจริงหมดแล้ว

“เธอเป็นคนผิด..ถูกทรมานก็ถูกแล้วนี่ครับ”

เขาตอบกลับคนเป็นย่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยทั้งยังมีสีหน้าที่ไม่ได้สะทกสะท้านว่าตัวเองทำไม่ถูก

“ตาสิงห์”

อิงอรเริ่มมือไม้สั่นเธอเลี้ยงหลานชายทั้งสองมาแต่เล็กแต่น้อยไม่เคยสอนให้มีพฤติกรรมไม่ดีไม่รู้ว่าราชสีห์ได้จำที่เธอสอนหรือเปล่า

“พี่สิงห์..”

คาวีเริ่มเห็นคุณย่าของเขาโกรธจนเริ่มตัวสั่นจึงเรียกให้พี่ชายตนได้สติและหยุดโต้ตอบเพราะหากคุณย่าโกรธมากกว่านี้เธออาจจะล้มป่วยเอาได้

ราชสีห์ยอมเงียบเพราะเขาก็รักและเป็นห่วงคุณย่าของเขาเช่นเดียวกับคาวีแต่คำที่เถียงกลับไปเมื่อครู่เป็นเพราะเขาคิดแบบนั้นจริงๆไม่ได้อยากท้าทายย่าตนแม้แต่น้อย

“หมอสายธารอยู่ที่ไหน”

สิ้นคำถามของอิงอรราชสีห์ก็เดินนำคาวีและย่าตนมาในห้องที่สายธารนั้นนอนไม่ได้สติตอนนี้เธอยังดูดีกว่าเมื่อวานเพราะได้น้ำเกลือไปหนึ่งกระปุก

อิงอรเองได้เห็นสภาพของสายธารเธอก็แทบลมจับทั้งใบหน้าเนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำแถมยังซีดเซียวอย่างกับซากศพเธอจึงรีบให้คาวีพาสายธารกลับไปที่บ้านของเธอและโทรเรียกหมอให้มาดูอาการของสายธารอย่างเร่งด่วน

ตกเย็นทุกคนก็พร้อมหน้ากันอยู่ที่บ้านของอิงอรราชสีห์ถูกอิงอรสั่งสอนชุดใหญ่หลังจากที่กลับมาถึงบ้านส่วนพอใจก็อยู่เฝ้าสายธารไม่ห่างคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวเพื่อลดไข้และแต่งตัวใหม่ให้ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากสายธารยังต้องถูกราชสีห์ทรมานอยู่นานกว่านี้จะเป็นเช่นไร

“รู้ตัวหรือยังว่าเราทำไม่ถูกตาสิงห์”

ราชสีห์ถูกคาดโทษอยู่ในห้องของอิงอรพักใหญ่แล้วไม่ว่าคุณย่าของเขาจะต่อว่าอะไรเขาก็เอาแต่เงียบในใจไม่ใช่ว่ายอมรับผิดเพราะใจของเขายังมีทิฐิอยู่สูงแต่ไม่อยากให้ย่าของเขาโมโหมากไปกว่านี้เกิดเป็นลมเป็นแล้งไปยิ่งทำให้เขาห่วง

“ย่าผิดหวังมากที่เราทำคนไม่มีทางสู้สิ่งนี้ย่าไม่เคยสอน”

อิงอรน้ำตาคลอมองหน้าหลานชายที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาเธอยอมรับว่าผิดหวังกับราชสีห์มากด้วยไม่เคยคิดว่าหลานที่เธอเลี้ยงมากับมือจะมีความร้ายกาจจนไม่เห็นว่าคนเป็นคน

“แล้วเรื่องที่โกหกว่าคะนิ้งเป็นลูกตัวเองมาหลอกให้ย่าดีใจอีกมันน่านัก”

อีกเรื่องที่อิงอรเสียใจก็คือเรื่องคะนิ้งเธอรู้สึกไม่อยากเสียคะนิ้งไปเพราะใจเชื่อไปแล้วว่าคะนิ้งคือเหลนของเธอราชสีห์ไม่น่าหลอกให้เธอดีใจตั้งแต่คราแรกเลย

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณย่าผิดหวัง”

“รับปากย่าว่าจะเลิกยุ่งกับหมอสายธารแล้วย่าจะให้อภัยถ้าเห็นว่าเธอผิดก็ว่ากันไปตามกฎหมายไม่ใช่ไปทำตัวเป็นศาลเตี้ยทำร้ายเธอ”

ราชสีห์รู้สึกว่าตอนนี้ตนเริ่มกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเขายังคิดว่าสายธารยังต้องได้รับความเจ็บปวดมากกว่านี้แต่กับย่าของเขาก็ไม่อยากจะขัดคำสั่งตอนนี้จึงเอาแต่ครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี

“ถ้ายังเคารพย่าหวังว่าจะฟังที่ย่าพูดนะตาสิงห์”

ราชสีห์ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วลุกเดินหนีออกจากห้องไปอิงอรเห็นว่าราชสีห์เอาแต่เงียบคิดในแง่ดีว่าหลานเธอน่าจะสำนึกบ้างแล้วแต่เธอก็ยังคิดว่าคงต้องคอยจับตาดูอยู่ไม่ห่าง

หญิงชราในตอนนี้รู้สึกสงสารสายธารจับใจรู้ว่าหลานตนเจ็บปวดจากการที่ผู้หญิงที่รักและลูกในท้องจากไปแต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของสายธารไปเสียหมดอีกอย่างเธอก็คิดว่าคนที่เป็นแม่คนอย่างกัญญาหากเป็นผู้หญิงที่รักลูกมากพอต้องไม่พยายามทำร้ายตัวเองจนตายไปเช่นนี้เธอไม่ได้อคติกับใครเพราะไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวมาก่อนเพียงแค่คิดในแง่ความเป็นจริงในฐานะคนที่เป็นแม่คน