Oops! สะดุดรัก...พ่อเลี้ยงขา

สาวน้อยผมเปียสีดำขลับหน้าตาน่ารักนาม “นิชานาถ” ผู้ซึ่งมีชื่อเล่นที่แม่ของเธอตั้งให้ว่า “นิด”

เพราะว่าตอนคลอดเธอออกมาตัวแค่นิดเดียวกระมัง

นิดใส่แคปซูลกาแฟลงในเครื่องชงกาแฟแบบสำเสร็จรูปแล้วจึงเปิดเครื่อง ระหว่างรอเธอจิบน้ำส้มเย็นๆ

ในแก้วพร้อมหลับตาพริ้มเพลิดเพลินกับรสชาติหวานจากน้ำส้มคั้นสด หลังจากดื่มหมดแก้ว

เธอเดินไปเช็คเครื่องปิ้งขนมปังแล้วใส่ขนมปังลงไป 2 แผ่น แล้วเธอก็ตั้งกระทะให้ร้อนขึ้นก่อน

แล้วใส่เนยละลายเป็นก้อนลงไป เธอตอกไข่พร้อมทำไข่คน อาหารเช้าง่ายๆ แบบฝรั่ง

พ่ออยู่ที่ไหน? โดยปกติแล้วเขาจะตื่นเป็นคนแรกในตอนเช้า โดยเฉพาะวันนี้ซึ่งเป็นวันพ่อ

นิดยกกระทะออกจากเตาแล้วออกจากครัว เดินไปตามโถงทางเดินของบ้านสไตล์โมเดิร์นที่กว้างขวาง

และเข้าไปในห้องนอนของเขา พ่อกำลังนอนหลับสนิทโดยไม่ได้ห่มผ้า ผมของเขาดูยุ่งเหยิง

เธอเดินไปที่เตียงและเขย่าไหล่ของเขา

“ถึงเวลาตื่นแล้วค่ะคุณพ่อ”

เขาไม่ได้ขยับตัว เธอเขย่าไหล่เขาแรงขึ้น

“ตื่นได้แล้ว พ่อ” เธอผลักไหล่เขาเบาๆ เขายังนิ่งไม่ได้ตอบสนองอะไร เธอเริ่มกังวลแต่ก็ยังเขย่าไหล่ขวาเขาแรงขึ้น

เธอโล่งใจเมื่อเขาขยับตัวในที่สุด และเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

“วันนี้เป็นวันพ่อแล้ว ถึงเวลาตื่นแล้วค่ะ” เธอกล่าวซ้ำ

เธอสังเกตมีบางอย่างผิดปกติในดวงตาสีเทาซีดของเขา ดวงตาของเขามีท่าทางแปลกๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

เขาจ้องมองเธอสักครู่แล้วถามว่า “เธอเป็นใคร”

นิดหัวเราะเสียงดัง “หยุดล้อเล่นแล้วลุกขึ้นมาได้แล้วพ่อ”

เมื่อสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป ความกลัวก็แทรกซึมเข้ามาในตัวเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น

“พ่อไม่รู้จริงๆ เหรอว่าหนูป็นใคร หรือพ่อแค่อำหนูเล่น” เธอถาม

.

.

“เปล่า หนูเป็นใคร”

“หนูชื่อนิด ลูกสาวของพ่อไงคะ” เมื่อเขาไม่ตอบ เธอก็ถามว่าต่อว่า “พ่อ วันนี้เป็นวันอะไร”

“ไม่รู้”

“ปีนี้เป็นปีอะไร”

“ไม่รู้”

“พ่อชื่ออะไร”

เขาไม่ตอบ นอกจากคิ้วขมวดพร้อมทำท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างด้วยสมาธิ

เธอไม่ชอบความสับสนในดวงตาของเขาหรือการพูดอย่างเฉยชาขาดความรักที่เขามักจะมีอยู่ในน้ำเสียง

ตอนนี้ ความตื่นตระหนกคุกคามเธอ “ลุกขึ้นและแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย พ่อ! เราจะไปโรงพยาบาลกัน

มีอะไรบางอย่างผิดปกติกับพ่อแน่ๆ!”

เมื่อเขาไม่ขยับ นิชานาถก็ตะโกนกึ่งสั่ง “ลุกขึ้น!”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา นิดนั่งเงียบๆ ในห้องตรวจในขณะที่ศัลยแพทย์ระบบประสาทฉายไฟฉายเข้าไปในดวงตาของพ่อทั้งสองข้าง

พูดคุยกับเขาด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“คุณบอกผมได้ไหมว่าคุณชื่ออะไร” ศัลยแพทย์ถาม

“ผมไม่รู้” พ่อตอบ

“คุณเกิดที่ไหน”

“ผมจำไม่ได้”

ขณะที่ศัลยแพทย์ถามคำถามเพิ่มเติม ความกลัวของนิดก็ทวีความรุนแรงขึ้น หัวใจของเธอเต้นแรง

มือของเธอเปียกชุ่ม ทำไมพ่อถึงจำอะไรไม่ได้? เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือป่าวที่เธอไม่รู้…

“เราจะทำการทดสอบบางอย่างครับ คุณอีริค” ศัลยแพทย์กล่าว

“อาจมีลิ่มเลือดในสมองของคุณซึ่งทำให้สูญเสียความทรงจำ”

“นั่นชื่อของผมใช่ไหม” พ่อถาม ก่อนที่ศัลยแพทย์จะตอบ พ่อเหลือบมองไปที่นิด

“เธอเป็นลูกสาวของฉันเหรอ”

นิดพยักหน้าและเช็ดน้ำตาที่เริ่มจะเอ่อล้น “พ่อ…พ่อจะไม่เป็นอะไรนะพ่อ”

เมื่อพ่อถูกเข็นออกจากห้องตรวจ นิดก็หาที่นั่งรอหน้าห้องตรวจ แพทย์บอกเธอว่าคงต้องใช้เวลาสักพัก

เพราะพ่อต้องเอ็กซ์เรย์และอาจต้องสแกน MRI ด้วย

เช้าวันอาทิตย์ที่โรงพยาบาลวุ่นวายอย่างประหลาด เธอเห็นผู้คนเข้าออก บางคนได้รับบาดเจ็บ

บางคนเจ็บปวดมากบ้างน้อยบ้าง สมาชิกในครอบครัวโศกเศร้า มีภรรยาคนหนึ่งตำหนิสามีของเธอในเรื่องโง่ๆ ที่เขาทำ

แขนและมือของเขาถูกพันด้วยผ้าขนหนูเปื้อนเลือดซึ่งน่าจะเกิดจากอุบัติเหตุ

ในชั่วโมงแรกที่ผ่านไป เธอเกิดอาการชาเพราะช็อค อะดรีนาลีนลดลงและถูกแทนที่ด้วยความกลัว

เกิดอะไรขึ้นกับสมองของพ่อ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่สามารถฟื้นความจำได้?

เธอคิดถึงชีวิตของเธอกับพ่อ ในหลายๆ ด้าน เธอคิดว่าตัวเองโชคดี โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับเพื่อนๆ บางคน

แม้ว่าเธอจะเสียแม่ไปเมื่อห้าปีก่อน แต่พ่อก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย แน่นอนว่าพ่อเป็นคนน่ารำคาญ

และคอยกวนใจเธอเรื่องเกรดที่โรงเรียน

เธอคิดว่าพ่อทำงานหนักเกินไปและไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เธอไม่ชอบงานบ้านที่เขาให้เธอทำเมื่อเธออยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ

แต่เขาก็คือพ่อ ไม่สิ! เอาจริงๆ เขาคือพ่อเลี้ยงฝรั่งของฉัน แม่หย่ากับพ่อแท้ๆ ของฉัน

ก่อนที่แม่จะพาฉันมาอเมริกาและแต่งงานกับพ่อเลี้ยงคนนี้ ฉันชอบพ่อเลี้ยงมากกว่าพ่อแท้ๆ ของฉัน

ดังนั้นฉันจึงเรียกเขาว่า “พ่อ”

พ่อไม่เคยตะคอกฉันเลย เขาไม่เคยลงโทษฉัน เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อสนับสนุนกิจกรรมของฉันที่โรงเรียน

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ก็ตาม

บางทีเขาอาจไม่ได้ใช้เวลากับเธอเท่าที่เธอต้องการ แต่เขาคือพ่อ ครอบครัวเดียวที่เธอมี

ความกังวลทำให้เธอเสียสมาธิ เธอนั่งรออยู่บนเก้าอี้พลาสติกแข็งๆ จมอยู่กับคำถาม “จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…”

“หนูชื่อนิดใช่ไหม?” เสียงจากข้างหลังเธอดังขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ดร.โจ เดินเข้ามาหา เขาเป็นหมอที่ดูค่อนข้างหนุ่มอายุประมาณพ่อ

- สามสิบกลางๆ - เขามีดวงตาสีน้ำตาลละมุนและเขาดูฉลาดมากภายใต้แว่นตากรอบสีเหลี่ยมนั่น

เธอสะดุ้งลุกขึ้น “เขาดีขึ้นไหมคะ”

หมอโจนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เธอ เธอนั่งลง เขาหันมาหาเธอเล็กน้อย

“ข่าวดีก็คือพ่อของหนูดูเหมือนจะไม่มีลิ่มเลือดในสมอง เขาดูแข็งแรงดี”

“แล้วเขาเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ความจริงคือเราก็ยังไม่รู้” หมอหยุดชะงักก่อนจะพูดต่อ

“จากการตรวจร่างกายแล้ว ผลการตรวจทุกอย่างเป็นลบ” สีหน้าของเขาดูอ่อนลงก่อนพูดต่อ

“สมองของเขายังคงเป็นปริศนาสำหรับเรา เราไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด เรารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่ยังมีปริศนาที่เราไม่เข้าใจอยู่ดี จากมุมมองด้านสุขภาพ พ่อของหนูสบายดี แต่เขากำลังเป็นโรคความจำเสื่อมแบบย้อนกลับ

เขาสูญเสียความทรงจำแบบชั่วคราว”

“หนูไม่เข้าใจ” นิดบอกเขา

ดร.โจ ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ลองนึกถึงการขี่จักรยานดูสิ คุณพ่อของหนูอธิบายวิธีขี่จักรยานได้ - เราเรียกว่าความจำเชิงความหมาย -

แต่เขาจำไม่ได้ว่าเรียนรู้วิธีขี่จักรยานเมื่อใด เขาจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“แต่เขาจำหนูไม่ได้!” เธอกล่าว

“จริงอยู่ ตอนนี้ หนูคือผู้เก็บรักษาความทรงจำของพ่อ สิ่งเดียวที่เขารู้เกี่ยวกับอดีตของเขาคือสิ่งที่อยู่ในความคิดของหนู”

นิดพยายามถามต่อ “พ่อจะกลับมาจำได้เป็นปกติไหมคะ”

“ไม่มีใครตอบได้ เขาอาจตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้พร้อมกับความทรงจำทั้งหมดหรืออาจใช้เวลาหลายเดือนหรือหลายปี ...

หรือบางทีอาจไม่เลย”

ดวงตาของนิดดูเศร้า น้ำตาเริ่มคลอเบ้า น้ำเสียงสั่นเครือ

“พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูเป็นลูกสาวของเขา”

ดร.โจ วางมือบนไหล่ของเธอแล้วบีบเบาๆ

“มันคงยากสำหรับพวกคุณทั้งคู่ พยายามอย่าให้ข้อมูลกับเขามากเกินไป เขากำลังดิ้นรนเพื่อยอมรับสภาพของตัวเอง

เป็นตัวของตัวเองและช่วยเหลือเขา เล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับชีวิตประจำวันและอดีตของเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป

แต่ไม่ต้องกดดันเขามากเกินไป อาจช่วยได้”

นิดพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เขาเคยได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า” ดร. ถาม

“ครั้งหนึ่งเมื่อสองสามปีก่อน พ่อตกจากบันไดและหมดสติไปนานมาก แต่เมื่อเขารู้สึกตัว เขาก็ดูปกติดี”

“เขาหมดสติไปนานแค่ไหน”

นิดยักไหล่ “หนูไม่รู้ หนูเจอพ่อตอนที่กลับมาจากโรงเรียน” เธอเหลือบมองแพทย์แล้วถามว่า

“นั่นเป็นสาเหตุที่เขาสูญเสียความทรงจำหรือเปล่า”

แพทย์ยิ้มเบาๆ “ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าเป็นเมื่อสองสามปีก่อน ก็คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสภาพของเขาในตอนนี้”

เขาตบเข่าของเธอเบาๆ “มาสิ เขากำลังรออยู่ หนูพาพ่อกลับบ้านได้”

ฉันนั่งอยู่บนขอบโต๊ะตรวจ ตรงข้ามฉันมีกระจกเงา คนแปลกหน้าคนหนึ่งมองกลับมาที่ฉัน

ความว่างเปล่าในใจทำให้ฉันหวาดกลัว หลุมที่ควรจะเติมเต็มด้วยอะไรบางอย่างแต่กลับไม่ได้เติมเต็ม

มันว่างเปล่าจนน่าขนลุก คนแปลกหน้าที่มองกลับมาที่ฉันดูราวกับว่าสูญเสียอะไรบางอย่างไป

มันคือดวงตาสีเทาซีดของเขา ความสิ้นหวังที่เต็มไปด้วยความกลัว

"พ่อ" เธอพูดด้วยเสียงที่ลังเล

อีริคละสายตาจากคนแปลกหน้าในกระจกและมองเธอ

- เด็กผู้หญิงที่ปลุกผม เด็กผู้หญิงที่บอกว่าเธอเป็นลูกสาวของผม

ผมมองกลับเข้าไปในกระจกและมองคนแปลกหน้าคนนั้น -

มีใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่หรือเปล่า นี่เป็นความฝันหรือเปล่านะ…

"พ่อ" คราวนี้เบาลงและเต็มไปด้วยความกังวล

อีริคหันกลับไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วถามว่า "หนูเป็นลูกสาวของพ่อจริงๆ เหรอ"

น้ำตาคลอเบ้า เธอพยักหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม ฝรั่งหนุ่มร่างกำยำรู้สึกแย่ที่ทำให้เธอเจ็บปวด

กับสิ่งที่เขาได้เอ่ยถามไป ในสายตาของเขา เธอมีผมตรงยาวสีดำสนิท และแม้ว่าดวงตาของเธอจะกลมโต

แต่เธอก็มีเชื้อสายเอเชียอย่างชัดเจน เธอตัวเล็ก บอบบาง และมีหุ่นที่เพรียวมาก

นิชานาถยืนร้องไห้เงียบๆ ไม่ขยับตัว ดวงตาของเธอจ้องมองฉัน ฉันเห็นความเจ็บปวดที่ต่อสู้กับความกลัวในดวงตาของเธอ

“หนูบอกว่าหนูชื่ออะไรนะ”

“นิดค่ะ” เธอตอบ

“พ่อชื่อว่าอะไร”

“อีริค”

บรรยากาศถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน

“โอเค เรากลับบ้านกันเถอะ” อีริคเสนอ

เธอพยักหน้า แทนคำตอบ

นิดให้ที่อยู่แก่คนขับแท็กซี่แล้วรถก็เคลื่อนออกจากตัวอาคารโรงพยาบาลไป อีริคมองอย่างเหม่อลอยลอดหน้าต่าง

ทุกที่ที่รถขับผ่าน เขามองพล่างคิดว่าสถานที่ที่เขาอยู่นี้ล้วนเป็นของใหม่และไม่คุ้นเคยเลยสักนิด เมืองหรือชุมชนนั้น

ดูสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่เปลี่ยนมาเป็นย่านที่อยู่อาศัย

บ้านแฝดที่เปลี่ยนเป็นบ้านเดี่ยวบนพื้นที่ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งหมดมีสนามหญ้าที่ตัดแต่งอย่างประณีต

นิดหยิบธนบัตรยับๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์และจ่ายเงินในขณะที่เขามองดูบ้าน

บ้านสไตล์โมเดินส์ตั้งอยู่บนพื้นที่ขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับดงต้นไม้ อิฐสีส้มอ่อน หลังคามุงด้วยกระเบื้อง ประตูหน้าบานคู่กว้าง

โรงรถแยกสำหรับรถสองคันอยู่ด้านข้าง สวนหน้าบ้านนั้นเรียบร้อย มีสนามหญ้าเขียวขจีที่ตัดแล้วเรียบร้อย

มีแปลงดอกไม้เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ออกดอก มีต้นซัลเวียที่มีดอกสีม่วงสดสวยงามเป็นจุดสนใจ

ในขณะที่ฝรั่งหนุ่มยืนศึกษาบ้าน รถแท็กซี่ก็ขับออกไป นิชานาถยืนอยู่ข้างๆ เขา

“ฉันมีภรรยาไหม” เขาถาม

“พ่อเคยมี แม่เสียชีวิตไปเมื่อห้าปีที่แล้ว”

อิริคก้มหน้ามีความคิดวนเวียนอยู่ในหัวมากมาย ไม่มีอะไรเลย ไม่มีความรู้สึกใดๆ ไม่มีความรู้สึกว่าเคยสูญเสียภรรยาไป

นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

ฉันเคยรักใครสักคนแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรเลย … (งั้นหรอ)

“โอเค” เขาตอบ

สาวน้อยไขประตูหน้าก้าวนำเข้าไป อีริคก้าวตาม เขาค่อยๆ สังเกตตอนนี้รายละเอียดต่างๆ

ก็เริ่มชัดเจนขึ้น ทางเข้าเปิดเข้าไปในห้องนั่งเล่นกว้างขวางตกแต่งอย่างมีรสนิยม มีโถงทางซ้ายและขวา

ตรงข้ามกับเขา มีหน้าต่างบานใหญ่จากพื้นจรดเพดานมองออกไปเห็นสวนหลังบ้านที่ได้รับการดูแลอย่างดี

โรงเก็บของอยู่ทางซ้าย ต้นไม้เก่าแก่ด้านหลังให้ความเป็นส่วนตัว และมีสระว่ายน้ำทางขวา

ลานหินปูพื้นทอดยาวจากซ้ายไปขวา มีเฟอร์นิเจอร์กลางแจ้งและเตาบาร์บีคิวแก๊ส

คนที่ยังจำอะไรไม่ได้หันความสนใจกลับไปที่ห้องนั่งเล่นและสังเกตเห็นโต๊ะข้างไม้แปลกตาที่มีรูปภาพใส่กรอบวางอยู่

อีริคจ้องมองอย่างลังเล นิดยืนเงียบๆ ข้างๆ เขา ราวกับว่าต้องการเป็นกำลังใจให้ในขณะที่เขาพยายามซึมซับบรรยากาศ

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไป เดินวนรอบห้องและหยุดที่โต๊ะทรงกลมหนึ่ง รูปนั้นเป็นรูปเขากับผู้หญิงเอเชียตัวเล็ก ๆ

คนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ และเด็กหญิงในชุดเดรสสีชมพูหน้าตาน่ารักอายุประมาณเจ็ดหรือแปดขวบคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้น - ภรรยาของผม - มีรอยยิ้มที่สวยงาม ดูจริงใจ

ไม่มีอะไร ไม่มีความทรงจำ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดจากการสูญเสีย อีริคอยากจดจำได้ว่าผู้คนในชีวิตของเขามีความสุขเช่นนั้น

"เธอชื่ออะไร" เขาถามเบาๆ

"นิสา"

เขาทรุดตัวลงบนโซฟา "ขอโทษ ที่พ่อจำแม่ไม่ได้ ไม่แม้แต่กระทั่งชื่อ…"

เด็กหญิงนั่งลงข้างๆ เขา หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็ถามว่า "พ่ออยากให้หนูพาไปดูบ้านไหม"

เขาพยักหน้า

ยามราตรีเงียบสงัดความเหงาที่ไม่คุ้นเคยเข้ามาปกคลุม อีริคนอนบนเตียงที่ไม่คุ้นเคย ในห้องที่ไม่คุ้นเคย

สวมชุดนอนที่ไม่คุ้นเคยและรู้สึกไม่เข้ากันชะมัด เขาจ้องมองไปที่เพดานที่มืดมิด เขาไม่เคยรู้สึกกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย

ทุกอย่างมันทำให้สับสน ไม่มีอะไรที่สามารถเข้าใจได้เลย ความคิดทุกอย่างในหัวเต็มไปด้วยคำถาม นี่เราอายุเท่าไหร่?

มีอาชีพอะไร? เราเป็นคนที่เก่งไหม? ชอบดื่มหรือเปล่า มีเพื่อนฝูงเยอะไหม?

เขาคิดว่าเขารู้วิธีการทำงานของรถยนต์และวิธีเปิดโทรทัศน์ รู้วิธีอาบน้ำและแปรงฟัน แต่ไม่รู้ว่ามีรถยนต์หรือไม่

จำไม่ได้ว่าเคยขับรถจริงๆ หรือเปล่า เขาจำแปรงสีฟันของตัวเองไม่ได้ จำเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าหรือลิ้นชักในห้องนอนไม่ได้เลย

ที่แย่ที่สุดคือการเห็นความเจ็บปวดและความหวาดกลัวในดวงตาของลูกสาว เขาไม่รู้เลยว่าเธอคาดหวังอะไรจากตัวเขา

ฉันเป็นพ่อที่ดีหรือเปล่า? หลายคำถามผุดขึ้นมาในหัวของเขาเต็มไปหมด ช่างเป็นคืนที่แปลกประหลาดที่สุดในชีวิตของเขา

นิดขดตัวอยู่บนเตียงและร้องไห้เงียบๆ เธอรู้สึกถูกทอดทิ้งแม้ว่าพ่อจะอยู่ในบ้านเดียวกันก็ตาม

ในบางแง่ เธอคิดว่านี่แย่ยิ่งกว่าการสูญเสียแม่เสียอีก อย่างน้อยเมื่ออยู่กับแม่แล้ว แม่ก็จากไป

แต่พ่ออยู่ที่นี่แต่ก็เหมือนไม่อยู่ ทุกครั้งที่เธอมองพ่อ เธอก็จะเห็นได้ว่าเขาแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ไม่ใช่พ่อที่เธอเคยรู้จักเลย เหมือนเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง…

เธอไม่เคยตระหนักว่าเขามีความสำคัญในชีวิตของเธอมากเพียงใด เมื่อก่อน เขาอยู่ที่นั่นเสมอ พ่อของเธอ

ผู้คอยให้หลักยึดในชีวิตของเธอ แต่ดูตอนนี้สิ...

น้ำตาไหลลงอาบหมอน ตอนนี้พ่อจากไปแล้ว.. ฮือๆ น้ำตาไหลเอ่อจากดวงตาโตคู่สวย มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ท่าทางที่คุ้นเคยไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป พ่อคนนี้เป็นคนแปลกหน้า และสิ่งที่ทำให้มันแย่ลงไปอีกคือความสับสนของเขา

เมื่อเห็นเขาดิ้นรนเพื่อทำความเข้าใจแต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

จนถึงวันนี้ เธอยังไม่เข้าใจว่าพ่อเป็นที่พึ่งของเธอได้อย่างไร เขาเป็นดั่งหินผาให้เธอได้ยึดเกาะ

เชื่อถือได้เสมอ เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ตอนนี้เธอล่องลอยและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป…