กีบอูฐ

“เราอยู่ที่ไหน” เขาถามขณะกัดแครกเกอร์เข้าปาก

นิชานาถสวมกางเกงขาสั้นลายพิมพ์ดอกไม้และเสื้อยืดสีชมพู เธอทำหลายอย่างพร้อมกัน กินซีเรียลโดยวางสมาร์ทโฟน

ไว้ข้างหนึ่ง และเขียนหนังสือ เธอจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจกับคำถามของพ่อ

“ที่นี่ เราอาศัยอยู่ที่นี่”

“เปล่า พ่อหมายถึงว่านี่คือเมืองไหน”

“ฮูสตัน”

“เราเป็นคนเมกันเหรอ”

“ก็แน่ล่ะ!” เธอตอบทันทีตามด้วย “ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

“อย่ากังวลไปเลย พ่อคิดว่าพ่อจะต้องมีคำถามโง่ๆ อีกมากมาย วันนี้เป็นวันอะไร”

“วันอังคารที่ 15 สิงหาคม ค.ศ. 2023”

“หลังอาหารเช้า ไปขับรถกับพ่อไหม”

นิดสังเกตอีริค “พ่อแน่ใจไหมว่า… พ่อยังจะขับรถเป็น”

“ไม่แน่ใจหรอก แต่จะลองดู” เขาบอกเธอด้วยรอยยิ้ม แม้จะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง

“หนูกำลังเขียนอะไรอยู่”

“ไดอารี่ของหนูค่ะ ไว้บันทึกเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตประจำวันที่เกิดขึ้น” เธอก้มหน้าลง

“ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร เราซ่อนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ เขียนไว้เผื่อวันนึงเราต้องการกลับมาอ่านมัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่เสมอไปหรอกนะ”

ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ

เมื่อเข้าไปในโรงรถ อีริคเห็นรถสองคัน คันแรกเป็นรถ BMW ที่เต็มไปด้วยฝุ่น คันที่สองเป็นรถ Range Rover สีเทา 

เนื่องจากรถไม่ได้ถูกปกคลุมด้วยฝุ่น เขาจึงคิดว่าเป็นรถของเขา แปลกดีที่เมื่อเขานั่งที่เบาะคนขับ สัญชาตญาณก็รู้ว่า

ทุกอย่างมีไว้เพื่ออะไร แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ว่าเคยขับรถมาก่อน แต่เขาก็มั่นใจว่าทำได้แน่นอน

เราเริ่มต้นด้วยการสำรวจละแวกบ้าน นิดยังคงแสดงความคิดเห็นอย่างต่อเนื่อง

“นี่คือบริเวณใจกลางเมืองเลี้ยวขวา แล้วทางซ้ายมือนี่คือโรงเรียนของฉัน โรงเรียน 

Houston Independent School District (HISD) ”

เขาจอดรถข้างถนนแล้วดูเด็กๆ เล่นกีฬากันในสนาม “หนูไม่ควรไปโรงเรียนเหรอ”

“หนูควรไป แต่ตัดสินใจว่าจะหยุดเรียนสองสามวันจนกว่าพ่อจะปรับตัวได้ นอกจากนี้การสอบปลายภาคก็จบแล้ว 

เหลือเวลาอีกแค่สองสัปดาห์ก็จะปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว”

“โอเค”

“จริงเหรอ” นิดถามด้วยความประหลาดใจ “แต่พ่อเข้มงวดเรื่องการเรียนมากเลยนะคะ”

“หนูอยู่ชั้นไหนแล้ว”

“เกรดแปดค่ะ”

เขาหันกลับมาขับรถต่อ บริเวณที่เราอาศัยอยู่ค่อนข้างหรูหรา คฤหาสน์หลังใหญ่หลังประตูไฟฟ้าที่มีต้นไม้สูงใหญ่

และเก่าแก่ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแปลงเล็กๆ ที่มีบ้านขนาดใหญ่ บ้านของเราแม้จะใหญ่ แต่ก็ดูเรียบง่ายเมื่อเทียบกับบริเวณนี้

“เลี้ยวขวา” นิดบอก

เขาเลี้ยว ถนนลาดลงและลาดขึ้น สลับไปมา

“นั่นคือสวนเอ็ดเวิร์ด” เธอกล่าวพร้อมชี้ไปที่สวนที่ได้รับการดูแลอย่างดีซึ่งมีสนามหญ้า ต้นไม้ และดอกไม้หลาก

สีสันที่บานสะพรั่ง

ในอีกสองสามชั่วโมงถัดมา พวกเราเดินวนรอบบริเวณนั้นและวนกลับมาที่บ้านของเรา อีริคเห็นบ้านหรู คอนโด 

บังกะโลหลังเล็ก และบ้านแฝด บริเวณนั้นค่อนข้างจะผสมผสานกัน แต่ทันทีที่เราหันกลับเข้าสู่บริเวณถนนสายหลัก 

ความหรูหรา และคฤหาสน์ที่มีรั้วรอบขอบชิดก็กลับมาอีกครั้ง เป็นพื้นที่เล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความร่ำรวย เป็นบริเวณที่สง่างามมาก

---

ที่บ้าน สาวน้อยเตรียมอาหารกลางวัน โดยที่อีริคได้เฝ้าดูเธอ เธอรวบผมสีดำสนิทยาวเป็นหางม้าสูง ผมของเธอเปล่งประกาย

ในแสงจ้าที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องครัว เมื่อดูรูปถ่ายแล้ว เขาก็เห็นว่าเธอมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับแม่ของเธอมาก 

เธอตัวเล็ก เพรียวบางเหมือนต้นกก หน้าตาบอบบาง ดวงตากลมโตรับกับใบหน้าเขามองไม่เห็นลักษณะของตัวเอง

ในตัวเธอเลย แน่ละ เธอไม่ใช่ลูกจริงๆ ของเขาหนิ สำหรับเขา เธอไม่ได้ดูเหมือนอายุสิบสี่ปีเลย

“นี่” เธอเรียกพร้อมกับวางจานสองใบไว้ตรงหน้าเขา จานหนึ่งมีแซนด์วิช อีกจานมีสลัดเล็กๆ

เธอหยิบจานสองสามใบมาไว้ที่โต๊ะในครัวแล้วนั่งลง เขากัดแซนด์วิชแล้วขมวดคิ้ว เพราะมีเนื้อปริศนาที่มีรสเปรี้ยว

“มีอะไรเหรอ” เธอถาม ขณะที่วางส้อมสลัดลงก่อนที่จะเข้าปาก

“นี่คืออะไร”

“ทูน่ากับมัสตาร์ดดิฌงเนื้อหยาบบนขนมปังโฮลวีต เป็นสิ่งที่พ่อกินเสมอ”

อีริคมองไปที่แซนด์วิชของลูกสาว แล้ววางแซนด์วิชของเขากลับลงบนจาน

“ของหนูล่ะ”

“โบโลญญากับมัสตาร์ดสีเหลือง”

“พ่อขอลองได้ไหม”

นิดเลื่อนจานของเธอข้ามโต๊ะ เขาหยิบแซนด์วิชขนมปังขาวครึ่งหนึ่งและชิม

“ดีขึ้นเยอะเลย”

ดวงตาของสาวน้อยเบิกกว้างขึ้น “พ่อเปลี่ยนไปมาก พ่อเกลียดโบโลญญา!”

นิดอ้าปากค้างมองพ่อ จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างสดใส รอยยิ้มของเธอเหมือนกับแสงสปอตไลท์ล้านวัตต์ 

เธอชี้นิ้วไปที่หัวเป็นการบอกกล่าวเชิงสัญลักษณ์

“พ่อแน่ใจนะว่ารู้สึกสบายดี”

“ร่างกายน่ะเหรอ ใช่แล้ว ส่วนจิตใจล่ะ ใครจะไปรู้”

เธอส่ายหัวด้วยความขบขันแล้วลุกขึ้นไปทำแซนด์วิชเพิ่ม เสียงหัวเราะของเธอทำให้เขาพอใจ มันทำให้ความกลัวใน

ดวงตาของเธอหายไปและทำให้ใบหน้าของเธอสดใสขึ้น เขาอาจจะกังวล แต่อย่างน้อยเธอก็มีความสุขขึ้น และนั่นทำให้เขา

รู้สึกดีขึ้น

“พ่อทำอะไรเป็นงานอดิเรก” เขาเอ่ยถาม

“พ่อไม่มีงานอดิเรกเลย แต่พ่อชอบอ่านหนังสือและทำสวน... นะ ตอนที่พ่ออยู่บ้าน” เธอตอบพร้อมทำจมูกย่น

“พ่อทำงานหลายชั่วโมงเหรอ” เขาถามต่อ

“ส่วนใหญ่หนูจะเจอพ่อแค่ช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้น” เธอตอบพร้อมกับตัดแซนด์วิชอีกสองชิ้นใหญ่

ขณะที่เธอเอาของแซนด์วิชมาให้ - หนึ่งชิ้นสำหรับเธอ อีกหนึ่งชิ้นสำหรับเขา -

“ฟังดูไม่ค่อยสนุกเลย เราได้ไปเที่ยวพักร้อนกันมาบ้างหรือเปล่า”

“เปล่า”

“ทำไมล่ะ”

เธอกัดแซนด์วิชและเคี้ยวอย่างพินิจพิเคราะห์ “หลังจากแม่เสียชีวิต พ่อก็หมกมุ่นอยู่แต่กับงาน”

“พ่อทำตัวแย่จัง มันคงยากสำหรับหนู” เขาพูดโดยไม่ชอบสิ่งที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองในอดีตเลย

นิดยักไหล่อย่างไม่ได้ใส่ใจกับอดีตของพ่อแล้ว

อีริคมองออกไปนอกหน้าต่างห้องครัวและเห็นแสงสะท้อนระยิบระยับจากสระน้ำสีฟ้าใสราวกับคริสตัล

“พ่อว่ายน้ำได้ไหม”

“พ่อว่ายได้นะ ถ้าพ่ออยากว่ายน้ำ” เธอตอบ

“ไม่ หมายถึง พ่อรู้วิธีว่ายน้ำไหม”

แววตาแห่งความสุขซุกซนฉายแวบผ่านดวงตาของเธอ เธออมยิ้ม “ได้ พ่อว่ายน้ำได้ แต่พ่อไม่ค่อยได้ว่ายน้ำ”

“แล้วหนูว่ายน้ำเป็นไหม”

เธอพยักหน้าและยังคงยิ้มให้อยู่

“งั้นไปว่ายน้ำหลังอาหารกลางวันกันเถอะ” เขาเสนอ

“โอเค”

เมื่อจบมื้อกลางวัน เธอใส่จานลงในเครื่องล้างจาน เราทั้งคู่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ในห้องนอนของตัวเอง

อีริคค้นหากางเกงว่ายน้ำทีละลิ้นชักแต่ก็ไม่พบ

“พ่อหากางเกงว่ายน้ำไม่เจอ” เขาตะโกน

“ชุดว่ายน้ำของพ่ออยู่ไหน” ระหว่างรอคำตอบ เขาตะโกนอีกครั้งโดยเลื่อนเสื้อผ้าในลิ้นชักออกไป

“ได้ยินพ่อไหม!”

“พ่อไม่ต้องตะโกนก็ได้” นิดตักเตือนเบาๆ

“หนูได้ยินเสียงพ่อตั้งแต่ครั้งแรกแล้วค่ะ”

เขาเหลือบมองเธอแล้วถาม “หนูรู้ไหมว่ามันอยู่ที่ไหน”

เธอพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป เธอดึงลิ้นชักด้านล่างขวาออกแล้วเอื้อมมือไปหยิบชุดว่ายน้ำสีดำออกมา “นี่เลย”

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบแล้วเดินออกไป

เขาหยุดชะงักพร้อมกับถือชุดว่ายน้ำไว้ในมือข้างหนึ่ง นิดในชุดบิกินี่สีน้ำเงินอมเขียวเรียบง่ายดูดี ขาของเธอดูยาวขึ้น 

ร่างกายของเธอได้สัดส่วนสวยงาม เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดูดีมากๆ ในชุดว่ายน้ำ

เธออยู่ในสระตอนที่เขาโผล่ออกมา เขาเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง แม้จะจำไม่ได้ว่าเคยว่ายน้ำมาก่อน แต่ก็เกิดขึ้น

โดยสัญชาตญาณ น้ำมีอุณหภูมิที่สมบูรณ์แบบ อบอุ่นแต่เย็นสบาย ช่วยบรรเทาความร้อนจากแสงแดดอันร้อนแรงใน

ช่วงฤดูร้อนได้ดี ความเย็นสบายสัมผัสผิวกายของเขา

“ทำไมถึงไม่ออกมาว่ายน้ำบ่อยๆ ก่อนหน้านี้นะ มันผ่อนคลายมากเลยทีเดียว” เขาพล่างคิดในใจก่อนจะแอบหันไปมองลูกสาว

นิชานาถว่ายน้ำช้าๆ ท่ากบแบบขี้เกียจ มองเขาด้วยดวงตาสีน้ำตาลเข้ม เมื่อเธอเข้ามาใกล้ เขาก็สาดน้ำใส่เธอ ความตกใจ

ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยรอยยิ้มกว้าง และเธอก็หัวเราะในขณะที่สาดน้ำใส่เขากลับ สงครามกลางสระน้ำปะทุขึ้น 

ไม่มีใครยอมแพ้ต่ออีกฝ่าย เธอหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข

เมื่อทั้งคู่เล่นน้ำกันจนเขยิบเข้ามาใกล้ เขาเอื้อมมือไปดันหัวของเธอและผลักเธอลงไปใต้น้ำ เธอโผล่ขึ้นมาและพุ่งเข้า

ใส่เขาใต้น้ำอย่างกระอักกระอ่วน

“นี่!” เธอร้องอุทานเมื่อเขาโผล่ขึ้นมา จากนั้นก็กรีดร้องเมื่อเขาพุ่งเข้าหาเธอ

เราเล่นสนุกกันในสระ ความเหนื่อยล้าในที่สุดก็เปลี่ยนสงครามให้กลายเป็นสันติภาพ แมลงส่งเสียงหึ่งๆ ในความเงียบระยะไกล

“พ่ออยากดื่มอะไรไหม” เธอถามเพราะรู้สึกคอแห้งเต็มที

“ขอเป็นโค้กไดเอท” เขายิ้มตอบ

เธอเดินไปหยิบโค้กไดเอท 2 กระป๋อง แล้วยื่นให้เขาที่เพิ่งออกจากสระว่ายน้ำ

โดยแทบไม่รู้ตัว เขาสังเกตเห็นเนินเล็กๆ บนหน้าอกของเธอ เขามองอย่างสำรวจสะโพกของเธอเริ่มผายออก 

แสดงให้เห็นถึงรูปร่างที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ต้นขาเรียวเล็ก และกางเกงบิกินี่ของเธอก็ติดกับตัวเธอเหมือนกาว มีกีบอูฐเล็กๆ 

ก่อตัวขึ้น สิบสี่เหรอ เขาคิดว่าลูกสาวของเขาโตช้ากว่านี้นะ

ระหว่างที่เขากำลังจิบโค้กไดเอทแสนซาบซ่า นิดก้มตัวและบิดผมยาวของเธอออก จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูมาพันรอบตัวเธอ

“หนูเอาผ้าขนหนูมาให้พ่อด้วย” เธอกล่าวพลางส่งผ้าขนหนูสัมผัสนุ่มสีฟ้าอ่อนให้เขา เธอนั่งจิบเครื่องดื่มแล้วปลายตามองมาที่เขา

“พ่อเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“จริงเหรอ ทำไมล่ะ”

“พ่อดูผ่อนคลาย ไม่เครียดและจริงจังเหมือนเมื่อก่อน”

เขาจิบโค้กอีกครั้งแล้วพูดต่อ “แม่รู้ว่าพ่อกำลังเจออะไรอยู่มันไม่สนุกเลย แต่...”

“แต่ว่าอะไรนะ” เขาทำท่าตั้งใจฟัง

เธอมองไปทางอื่น “มันอาจจะดูแปลกๆ แต่หนูชอบที่พ่อเป็นแบบนี้นะ”

สักพักหนึ่งความคิดก็ได้ผุดขึ้นมา เขาไม่รู้หรอกว่าก่อนหน้านี้เขาเป็นยังไง ข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอบอกเขาฟังดูเหมือนว่า

เขาเป็นคนมุ่งมั่น มุ่งมั่นกับงานมากๆ และอาจจะไม่ใช่พ่อที่ดีสำหรับเธอ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าความทรงจำกลับคืนมา 

จะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากสูญเสียมันไปไหม เขาจะกลับไปเป็นผู้ชายที่เธอสาธยายไว้ไหม

“นึกไม่ออกเลยว่าจะไม่อยากใช้เวลาอยู่กับหนูได้ยังไง” เขาบอกเธอ จากนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วพูดเสริมว่า 

“นอกจากนี้ หนูก็เป็นคนเดียวที่พ่อรู้จัก”

สาวน้อยหัวเราะ “ตอนนี้พ่อดูเป็นคนงี่เง่ามากขึ้น แต่หนูชอบนะ บางทีนั่นอาจเป็นแบบที่พ่อเคยเป็นตอนเด็กๆ ก็ได้”

เขายักไหล่พร้อบขยิบตาขวา “อาจจะ…มั้ง”

---

คืนนั้น เขานอนมองเพดานที่มืดมิดบนเตียงและนึกย้อนถึงวันนั้น ความกลัวในตัวเขายังคงไม่หายไป อีริคยังคงรู้สึกเครียด

ว่าตัวเขาเป็นใครกันแน่ แต่ก็มีเหมือนแสงสว่างปลายอุโมงค์อยู่จุดหนึ่ง เขารู้สึกพอใจกับนิดมาก เธอดูผ่อนคลายลง 

ความกลัวในดวงตาของเธอหายไป และเขาค้นพบว่าลูกสาวของเขาเป็นเด็กสาวที่มีเสน่ห์ นานวันเข้า เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับ

เธอมากขึ้น และแม้ว่าความรู้สึกเหมือนพ่อจะยังไม่กลับมา แต่เขาก็รู้สึกภูมิใจอยู่บ้าง ที่ได้ทำให้นิดรู้สึกว่ายังไงก็ยังมีคนที่ไว้ใจ

ได้อยู่ในบ้านเดียวกัน

ความคิดหนึ่งได้แว่บเข้ามา เขามองเห็นตัวเองในที่สุดว่าจะต้องกลับมาทำงานและค้นหาว่าเขาชอบทำอะไรอีกครั้ง 

เขาเชื่ออย่างนั้น และไม่ว่าจะรู้สึกประหม่าหรือไม่ ก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม