Share

ตอนที่10 ลูกไก่ในกำมือ

“คะนิ้ง..ฉันรู้ว่าคะนิ้งยังไม่ตายคุณช่วยพาคะนิ้งมาหาฉันนะคะ”

ร่างบางโงนเงนแทบนั่งไม่อยู่เพราะปวดไปทั้งตัวตอนนี้เธอไม่คิดจะขอความเห็นใจอะไรจากเขาเลยนอกจากเรื่องของลูกเธออยากเจอคะนิ้งเพราะเธอรู้ว่าลูกเธอยังไม่ตาย

“ทำความผิดยังกล้ามาขอร้องอะไรฉันอีกดีนะที่เมื่อคืนอาทิตย์มาหาฉันไม่อย่างนั้นคงนอนจมกองเลือดเรียกหมอมารักษาไม่ได้”

ราชสีห์กัดฟันกรอดพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ด้วยความโมโหทั้งสะบัดแขนสายธารจนเธอล้มไปนอนฟุบกองกับเตียงอีกครั้ง

“ขอให้ฉันเจอลูกเถอะนะคะไม่รู้ว่าตอนนี้คะนิ้งจะร้องหาฉันหรือเปล่า”

หญิงสาวที่ไร้เรี่ยวแรงแม้นจะยันตัวเองลุกนั่งเธอยกมือทั้งสองไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มที่จ้องมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียงสั่นเป็นห่วงก็แต่ลูกน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้จะอยู่อย่างไงจะกินอะไรและคนที่ดูแลอยู่จะรู้ใจแค่ไหนจะใจดีกับลูกเธอหรือเปล่า

“ลูกเธอไม่ร้องหาเธอแล้ว...ถ้าฉันทำให้คะนิ้งลืมเธอได้คงดีฉันจะได้เป็นเจ้าของเด็กคนนี้เพียงคนเดียว”

ราชสีห์พยายามพูดให้สายธารนั้นใจเสียยิ่งเห็นเธอรักคะนิ้งมากเท่าไรคะนิ้งก็จะเป็นจุดอ่อนของสายธารมากขึ้นเท่านั้นเธอกล้าทำเขาเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเขาก็จะทำให้เธอเจ็บกว่าเขาร้อยเท่าพันเท่า

“ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะทำแบบนั้นไม่ได้”

สายธารใจหายวาบเมื่อได้รับรู้ความคิดของราชสีห์ที่คิดพรากลูกไปจากเธอหญิงสาวส่ายหัวพัลวันเธอยอมให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้ลูกคือสิ่งเดียวในชีวิตเธอที่เหลืออยู่เธอจะยอมเห็นลูกถูกพรากไปง่ายๆไม่ได้

“เธอไม่มีสิทธิ์ไม่ยอมเพราะชีวิตเธอกับลูกเธออยู่ในกำมือฉัน”

ริมฝีปากหนาเริ่มอมยิ้มมุมปากยิ่งเห็นอีกฝ่ายรู้สึกทรมานใจเท่าไรเขาก็ยิ่งชอบใจมากขึ้นเท่านั้นและคะนิ้งคือข้อต่อรองชั้นเลิศที่เขาจะใช้เล่นงานสายธาร

“ถ้าจะพูดตามเหตุตามผลฉันไม่ใช่คนที่พรากลูกคุณแต่เป็นภรรยาคุณที่ตัดสินใจแบบนั้นเอง”

สายธารยอมพูดแบบคนเห็นแก่ตัวแม้นเธอจะผิดที่วินิจฉัยพลาดแต่ใครจะคิดว่ากัญญาจะจบชีวิตคิดสั้นทำร้ายตัวเองกับลูกในท้องแบบนั้นเธอจำเป็นต้องพ่นถ้อยคำเหล่านี้ออกมาเพราะไม่ต้องการเสียลูกไป

“ก็ต้นเหตุมันเป็นเพราะเธอไง.. เพราะเธอมันสะเพร่า”

สองมือหนาราชสีห์กดไปที่หัวไหล่มนของสายธารแน่นตวาดหญิงสาวเสียงฝาดโมโหที่เธอโยนความผิดให้กับกัญญาเพียงคนเดียว

“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเธอเป็นลูกไก่ในกำมือฉันไม่มีสิทธิ์ท้วงอะไรทั้งนั้นที่รอดมาปากดีจนถึงตอนนี้ฉันไว้ชีวิตเธอต่างหาก”

ว่าจบก็วาดขาแกร่งขึ้นคร่อมร่างบางแนบกดลำตัวของเขากับตัวของเธอเอาไว้แน่นสายธารรีบดิ้นขัดขืนแต่เธอเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงและไม่สามารถดันตัวราชสีห์ออกไปได้แม้แต่นิดเดียวหัวใจดวงน้อยเต้นสั่นระรัวเพราะความกลัวเมื่อมือไม้และแรงดิ้นของเธอไม่สามารถทำอะไรคนป่าเถื่อนได้เธอก็มีแค่เพียงเสียงที่พยายามตวาดแข็งกร้าวให้เขานั้นหยุดการกระทำ

“...ไม่นะอย่าทำกับฉันแบบนี้..ปล่อยยย”

“ศักดิ์ศรีเธอมีมากเท่าไรฉันจะทำลายมันให้หมด”

เสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างหูอย่างผู้ชนะเขาจะทำทุกอย่างให้เธอเหมือนตายทั้งเป็นเช่นที่เคยพูดเอาไว้จะทรมานทั้งใจทรมานทั้งกายให้คนที่ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของเขาไม่เหลือความสุขในชีวิต

“ปล่อยยย..ฮือๆๆ..”

สายธารร้องสะอื้นไม่หยุดเธอทั้งเจ็บทั้งกลัวกับการกระทำของราชสีห์น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลมาไม่ขาดสายเกลียดการกระทำป่าเถื่อนของเขาที่สุด

ราชสีห์เริ่มขบเม้มกัดลำคอระหงส์จนเป็นรอยแดงพฤติกรรมของเขาไม่แสดงออกถึงความนุ่มนวลแม้แต่น้อยมือหนาปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนร่างของเขาและเธอเหลือแต่เนื้อแนบเนื้อได้เขาก็จัดการแทรกลำขาแกร่งบดเบียดตัวตนที่กำลังผงาดเต็มที่เข้าไปในช่องทางรักของหญิงสาวที่นอนร้องให้สะอื้นในคราเดียวจนสุด

“อ๊ายย...”

เสียงกรีดร้องลั่นคราเดียวก่อนจะเงียบลงสายธารนอนแน่นิ่งตัวเกร็งปล่อยน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บแผ่ซ่านไปทั้งตัวเพราะเธอได้เสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกไปให้กับคนที่ไร้ความปราณีกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

“อืม..”

ราชสีห์ขบฟันแน่นจนขึ้นสันกรามเมื่อตัวตนถูกบีบรัดจนแทบปริแตกเขากดแช่แน่นิ่งอยู่เช่นนั้นครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มขยับสะโพกแกร่งขย่มร่างบางจนตัวโยนโดยไม่คิดที่จะทะนุถนอมแม้นจะรับรู้ได้ว่านี่คือครั้งแรกของเธอคนอย่างเขาผ่านผู้หญิงมานักต่อนักมีหรือจะไม่รู้ว่าตัวตนที่แทรกผ่านเยื่อบางๆเมื่อครู่คืออะไร

เท่ากับว่าตอนนี้เขามีเรื่องคาใจกับสายธารเรื่องคะนิ้งอีกหนึ่งเรื่องว่าตกลงเธอมีลูกได้อย่างไรเมื่อไม่เคยมีสัมพันธ์กับใครแต่เขาก็ไม่ได้คิดจะถามเรื่องที่คาใจในตอนนี้เพราะต้องการปลดปล่อยระบายความเป็นชายกับของเล่นชิ้นใหม่นี้ก่อน

“ฉันเจ็บ..อื้อ..ฮือๆๆ..”

มือเรียวทั้งสองกอดกุมจิกหมอนที่หนุนอยู่บนหัวแน่นขณะราชสีห์ถาโถมตัวขย่มอยู่ด้านบนทั้งบางครายังก้มขบกัดเต้างามของเธอทั้งสองจนเป็นรอยฟันให้เธอได้เกิดความเจ็บเพิ่มขึ้น

“ลืมตา..ฉันบอกให้เธอลืมตา”

หญิงสาวพยายามหลับตาเพื่อที่จะไม่มองสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำแต่ก็ถูกบังคับให้มองทุกครั้งหากไม่ยอมเขาก็พยายามกระทำรุนแรงขึ้นกว่าเดิมจนเธอต้องยอมมองภาพอันน่าหดหู่ใจผ่านม่านน้ำตาที่ไหลคลอเอ่อตลอดเวลาที่โหดร้าย

“อืม..อ่าส..”

เสียงแหบพร่าเค้นคำรามเล็กน้อยราชสีห์ไม่เคยรู้สึกหมดเรี่ยวแรงขณะที่ระบายความเป็นชายอยู่บนตัวของสายธารยอมรับว่าหญิงสาวนั้นมีรูปร่างที่ถูกใจเขาพอสมควรแต่ไม่คิดจะเอ่ยชมและคิดว่าเขาคงจะได้ใช้ร่างกายของเธอระบายอารมณ์ได้อยู่บ่อยๆโดยที่ไม่ต้องถามความสมัครใจของเธอแม้แต่คำเดียวเพราะตอนนี้เขาตั้งตนว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของร่างบางนี้ไปแล้ว

หลังจากจบศึกสวาทพักใหญ่ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มราชสีห์ล้างเนื้อล้างตัวเช็ดคราบเลือดเดินเปลือยเปล่าพันผ้าขนหนูรอบเอวออกมานั่งดื่มที่โซฟาด้านนอกโดยที่ไม่สนใจหันมองคนที่นอนเปลือยอยู่กับผ้าปูที่มีแต่รอยเลือดแม้แต่หางตา

“ลูกใครกันแน่”

มือหนายกกระดกขวดไวน์ราคาแพงขึ้นดื่มนัยน์นตาคมยังคงครุ่นคิดตลอดเวลาว่าตกลงแล้วคะนิ้งเป็นลูกใครกันแน่

“ฮือๆๆ..”

ทางด้านสายธารพยายามลุกนั่งอย่างทุลักทุเลคว้าเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมคลุมร่างกายดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตาทอดมองบริเวณเตียงนอนที่เต็มไปด้วยรอยเลือดอย่างหดหู่เธอฟุบตัวลงกับหมอหลับตาลงสะอื้นให้จนตัวสั่น

ครืนน...ซ่า...

ฟ้าฝนที่ร้องดังพร้อมสายฝนที่กระหน่ำมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเสมือนตกลงมาแข่งกับน้ำตาของสายธารอย่างไงอย่างงั้นย่งทำให้ร่างบางที่เจ็บปวดไปทั้งตัวทั้งใจเริ่มหดหู่หนักขึ้นไปอีกเพราะกลัวลมฟ้าลมฝนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ออกมานี่”

ขณะที่สายธารจะพักหลับลงด้วยความเพลียจู่ๆก็มีมือหนามือเดิมมากระชากเธอล่วงหล่นลงจากเตียงอีกครั้ง

“โอ้ยย...คุณสิงห์..ฉันเจ็บจะพาฉันไปไหน”

น้ำเสียงที่ท้วงถามมีเพียงลมจนคนที่กำลังหน้ามืดตามัวด้วยทิฐิไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้นหญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนหยัดลุกขึ้นจึงถูกราชสีห์ลากไถลตั้งแต่ห้องนอนจนออกไปถึงหน้าบ้านแล้วเขาก็ลากเธอฝ่าสายฝนมาที่หน้าบ้านจนเรียวขาถลอกแปะเปื้อนไปด้วยดินโคลนก่อนจะเริ่มลงมือมัดมือมัดเท้าของเธอ

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status