ตอนที่9 เชื่อใจ

“ฮ่าๆๆ..หนูเป็นคนคุยสนุกแบบนี้นี่เองหลานย่าถึงได้มีรอยยิ้มเยอะกว่าเดิมมากเลย”

“คุณทะเลเค้าไม่ค่อยยิ้มเหรอคะคุณย่า...ตอนอยู่ด้วยกันเค้ายิ้มตลอดเลยปากแทบจะฉีกถึงหูเลยล่ะค่ะ”

ว่าแล้วก็พูดอวดทิพย์เกสรยกใหญ่ว่าตอนที่ชายหนุ่มอยู่กับเธอเขาแทบจะไม่หุบยิ้มเลยด้วยซ้ำนึกไม่ออกเลยว่าเวลาเขาทำหน้าดุจะเป็นเช่นไร

“ขนาดนั้นเลยเหรอลูก”

“ค่ะ..”

“ใครนินทาผมอยู่หรือเปล่าครับ”

ภูมิไทที่กำลังจะเข้ามาเรียกทั้งสองไปที่โต๊ะอาหารเขาก็ได้ยินประโยคหลังๆที่เปมิกาและทิพย์เกสรคุยกันแทบทุกคำจึงรู้ตัวว่ากำลังถูกนินทา

“อืม...แฮร่..”

คนที่รู้ตัวว่าถูกจับได้อย่างเปมิกาก็รีบยิ้มแหยให้ฝ่ายชายก่อนจะก้มหน้างุดมองไหมพรมที่กำลังถักในมือต่อ

“อย่าทำให้หนูดาวเสียหายนะลูก”

ก่อนภูมิไทและเปมิกาจะกลับทิพย์เกสรก็เรียกหลานชายเธอมาคุยตามลำพังถึงเธอจะไว้ใจหลานชายมากเพียงใดแต่ก็ไม่ลืมจะย้ำให้เขาได้ฟังอีกรอบว่าการเป็นสุภาพบุรุษจะต้องทำอย่างไร

“ครับคุณย่าผมจะให้เกียรติเธอ”

ชายหนุ่มรับปากคนเป็นย่าด้วยรอยยิ้มอ่อนแม้นเขาจะชอบเธอเพียงใดแต่ก็ไม่คิดจะล่วงเกินหากหญิงสาวไม่เต็มใจและจะไม่ทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาของคนอื่นเด็ดขาด

22.00 น.

จากทุกคืนที่เคยหลับสนิทวันนี้เปมิกากลับเครียดเสียจนนอนไม่หลับยิ่งภูมิไทดีกับเธอมากเท่าไรเธอยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้นคราแรกคิดว่าจะมาตีสนิทกับเจ้าของเกาะและตะล่อมให้เขายอมขายที่ตอนนี้เธอกลับไม่กล้าที่จะทำมันแล้วแต่อีกใจก็ยังมีเสียงมาบังคับว่าเธอจะต้องทำเพื่อชีวิตหลานของเธอ

วันต่อมาเปมิกามีอาการเหม่อลอยตั้งแต่ตื่นจนภูมิไทนั้นจับสังเกตได้ว่าคนที่อยู่กับเขากำลังมีเรื่องเครียดและแอบคิดในทางลบว่าหรือหญิงสาวอาจจะคิดถึงแฟนเก่าที่ทำให้ตัวเองอกหักอยู่ก็เป็นได้

“เป็นอะไรครับผมเห็นคุณดูไม่ร่าเริงตั้งแต่เช้าแล้ว”

ภูมิไทเข้ามานั่งข้างๆหญิงสาวทั้งดึงมือเธอมากุมเล่นเบาๆ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

เปมิการีบฝืนฉีกยิ้มอ่อนให้อีกฝ่ายทันทีเพราะไม่อยากให้เขามาใส่ใจอะไรกับอารมณ์ของเธอ

“หรือว่ายังคิดถึงแฟนเก่าอยู่เหรอครับ”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควันหลังจากที่ภูมิไทพูดจบ

“เอาแบบนี้คืนนี้เราไปล่องเรือเล่นกันดีหรือเปล่าครับ”

“ก็ดีค่ะ...”

หลังจากที่ตกลงกับชายหนุ่มได้ตกเย็นเขาก็พาเธอมาที่ท่าเรือแต่เรือที่จะไปกลับไม่ใช่เรือประมงที่เธอเคยขึ้นตอนนี้เป็นเรือยอร์ชลำใหญ่มาจอดแทน

“เรือใครคะ?”

“เรือผมเองครับคืนนี้เราจะล่องเรือลำนี้กัน”

“ค่ะ..”

เมื่อขึ้นเรือมาได้เปมิกาก็สำรวจในเรือพักใหญ่ขณะที่ภูมิไทขับเรืออยู่ด้านบน

“รวยขนาดนี้เลยเหรอ”

หญิงสาวสำรวจดูแลวว่าในเรือมีห้องนอนถึงสี่ห้องราคาเรือลำนี้คงไม่ต่ำกว่าแปดหลักแน่นอนแต่นี่ภูมิไทซื้อเอาไว้ขับเล่นเขารวยขนาดนี้เธอคิดว่าคงจะไม่ยอมขายที่ดินง่ายๆแน่เพราะเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินอีกใจหนึ่งก็เริ่มนอยกับตัวเองแล้วว่าเธอคงจะไม่ได้สานสัมพันธ์อะไรกับภูมิไทต่อเพราะเขากับเธอฐานะต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียวยิ่งคิดก็ยิ่งห่อเหี่ยวหัวใจให้เขาเป็นนายทะเลชาวประมงคนเดิมที่เธอรู้จักในตอนแรกยังจะดีเสียกว่า

“อยากพักผ่อนเหรอครับผมเห็นคุณยืนอยู่หน้าห้องนอนนานแล้ว”

“คือ...ฉันกำลังจะขึ้นไปหาคุณพอดีค่ะ”

“ดีเลยตอนนี้พระอาทิตย์กำลังสวยเลยครับ”

ภูมิไทจอดเรือพาหญิงสาวมานั่งชมพระอาทิตย์ยามเย็นด้วยกันที่หัวเรือจวบจนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไป

"คุณมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า...คุยกับผมได้นะครับ"

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวนั่งเงียบตั้งแต่ช่วงเย็นดูออกว่าเธอมีอะไรภายในใจจึงอยากให้เธอพูดมันออกมาเผื่อว่าเธอจะสบายใจขึ้นแล้วเขาจะทำตัวเป็นผู้ฟังที่ดี

เปมิกาส่ายหัวเบาๆก่อนจะซบหัวทุยเข้ากับไหล่ของภูมิไทหากเธอพูดเรื่องที่อึดอัดใจตอนนี้ออกไปมีหวังเธอเองได้เครียดกว่าเดิมแน่

"ทำไมคุณถึงอยู่ที่เกาะตลอดเหรอคะ...ไม่มีงานอะไรที่ต้องรับผิดชอบหรือไง"

หญิงสาวพยายามหาเรื่องคุยกับภูมิไทเพราะตัวเองก็ไม่อยากนั่งเหม่อจนทำให้คนข้างๆไม่สบายใจเช่นกัน

"ผมให้เลขาที่ไว้ใจได้ดูแลบริษัทให้อยู่ครับไม่อยากออกจากเกาะเบื่อที่จะพบคนมาติดต่อเรื่องที่ไม่อยากคุย"

"เรื่องอะไรคะ"

"หลังจากที่พ่อผมเสียผมก็ต้องรับมรดกทุกอย่างของคุณพ่อมาเป็นของตัวเองเพราะเป็นลูกชายคนเดียวหลังจากนั้นชีวิตผมก็ไม่สงบสุขอีกต่อไปเพราะมีแต่คนเข้ามาเจรจาขอซื้อที่ของพ่อผมไม่ว่างเว้นทั้งที่ผมก็ปฏิเสธตลอด"

เปมิกาฟังที่ภูมิไทเล่าจบเธอก็พอจะรู้ว่าที่ดินที่ภูมิไทพูดเป็นผืนไหน

"อืม...ถ้าฉันเป็นคุณหากที่ผืนนั้นมันทำให้เราต้องปวดหัวก็ตัดใจขายไปก็หมดเรื่องค่ะ"

"ถ้ามันไม่สำคัญผมก็อยากทำแบบนั้นครับแต่ที่ตรงนั้นเป็นที่ดินผืนแรกที่คุณพ่อผมซื้อให้คุณแม่แถมตอนนี้ยังมีผู้คนที่ไม่มีที่อยู่ที่ทำกินมาอยู่ถ้าผมขายไปแล้วพวกเค้าจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะครับ"

"เอ่อ...ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"

หลังจากที่จบบทสนทนาไปได้พักใหญ่ภูมิไทก็พึ่งจะรู้ตัวว่าคนที่เงียบไปตอนนี้หลับไปเสียแล้วเพราะตัวเธอหล่นวูบมาที่ตักของเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว

ด้วยความเพลียสะสมที่นอนไม่หลับติดกันมาสองคืนทำให้หญิงสาวเผลอหลับไปโดยง่ายเมื่อสัมผัสกับคลื่นลมคลื่นทะเลเงียบๆพักใหญ่

"หลับหนีผมเฉยเลยนะครับว่าจะชวนดูดาวด้วยกันสักหน่อย"

ชายหนุ่มรวบอุ้มร่างบางลงมานอนในห้องนอนใหญ่ก่อนจะนั่งกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆข้างเตียงเขาพึ่งได้มองหน้าหญิงสาวเวลาหลับใกล้ๆแบบนี้ครั้งแรกความสวยน่ารักของเธอทำเอาชายหนุ่มไม่อยากที่จะละสายตาจากใบหน้านวลริมฝีปากบางที่อวบอิ่มตอนนี้มันดึงดูดเสียจนเขาอดที่จะก้มลงไปจุมพิศไม่ได้

"อือ..คุณทะเล"

เปมิการู้สึกตัวตื่นมาเห็นชายหนุ่มกำลังยุ่มย่ามกับริมฝีปากเธอจึงรีบผละใบหน้าหนีเล็กน้อย

"ผมจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้แน่นอนครับ"

เสียงแหบพร่าที่บอกให้หญิงสาวได้เชื่อใจก่ายกระซิบข้างหูทำให้สาวเจ้าไม่ได้คิดจะขัดขืนเพราะเชื่อในคำพูดของเขา

ภูมิไทบดจูบหญิงสาวอยู่เนิ่นนานมือทั้งสองของเขาและเธอประสานกันแน่นไม่ยอมปล่อยแล้วเขาก็ทำอย่างที่พูดเขาไม่ก้าวล้ำการจูบไปแม้แต่น้อยเมื่อสัมผัสจูบจนพอใจแล้วก็นอนกอดร่างบางเอาไว้แนบแน่นจนหญิงสาวหลับอยู่ในอ้อมอกของเขาหลังจากนั้นไม่นานเขาก็หลับตามเธอไปจวบจนรุ่งเช้าที่สดใสของอีกวัน