ตอนที่32 ไม่ยอมให้หนีไปแต่งงาน

ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองสาวสวยไฮโซที่นั่งดื่มคนเดียวบนโซฟาแบรนด์หรูราคาแพงเธอนั่งมองไอแพดในมืออ่านข่าวของภูมิไทและเปมิกาอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงวางลง

"หึ่...มาทำให้ฉันถูกใจแล้วจะหนีไปแต่งงานง่ายๆได้ยังไงคะ"

อรนิชาหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบด้วยใบหน้าบึ้งตึงไม่คิดว่าภูมิไทจะให้ข่าวด้วยตัวเองว่าจะแต่งงานกับเปมิกาแต่มีหรือที่เธอจะปล่อยให้คนที่เธอถูกใจมากๆหลุดมือไปคนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้หรือถ้าเธอไม่ได้คนอื่นก็ไม่ต้องได้เช่นกัน

อาทิตย์ต่อมา

วันนี้ภูมิไทขออนุญาตเดือนฉายพาเปมิกามาค้างที่บ้านเช่นทุกอาทิตย์แต่อาทิตย์นี้ดูชายหนุ่มจะเศร้าหมองเป็นพิเศษเพราะเขารู้ตัวว่าพรุ่งนี้จะต้องห่างจากเปมิกาไปร่วมสองอาทิตย์เขาคะยั้นคะยอให้เธอไปด้วยเท่าไรเธอก็ไม่ตอบตกลง

"ผมต้องไปดูงานเป็นครึ่งเดือนไม่ไปกับผมจริงๆเหรอครับ"

"เราจะตัวติดกันตลอดเวลาไม่ได้นะคะตอนนี้เริ่มถ่ายแบบคอลเลคชั่นใหม่แล้วด้วย"

"ผมอยากแยกร่างได้จังเลยครับ"

ชายหนุ่มกอดก่ายร่างบางบ่นอู้อี้เป็นเด็กตอนนี้เขาติดเธอมากห่างวันนึงความรู้สึกเหมือนห่างเป็นปีก็ว่าได้

สองวันต่อมา

ตอนนี้เปมิกาและของขวัญยกทีมมาถ่ายงานกันที่เชียงใหม่ตลอดงานนี้เปมิกาไม่มีกะใจทำงานเต็มที่เท่าไรเพราะรู้สึกไม่สบายใจกับผู้คนที่เอาแต่ต่อว่าเธอเหมือนเธอไปทำอะไรผิดจะให้เธอเลิกสนใจอย่างที่เคยทำก็ยากเพราะเปิดมือถือทีไรเรื่องของเธอกับภูมิไทก็เป็นที่พูดถึงทุกหน้าไป

ไม่เห็นจะเหมาะสมกันเลยคุณอรเหมาะกว่าตั้งเยอะ

ก็แค่ของเล่นอีกหน่อยเค้าก็ทิ้งใครเค้าจะเอาจริง

นักธุรกิจก็ต้องได้กับคนที่ส่งเสริมกันเท่านั้นนางแบบคนนี้แค่ของเล่นใครๆก็ดูออก

"แกอย่าไปสนใจพวกปากหอยปากปูเลยอิจฉาชีวิตแกล่ะสิไม่ว่า"

ของขวัญเห็นเพื่อนเธอเอาแต่ทำหน้ากังวลจึงยึดมือถือของเปมิกามาไว้กับตัวไม่ให้เพื่อนได้อ่านคนที่มาต่อว่าเปมิกาของขวัญคิดว่าเป็นพวกที่อิจฉาตาร้อนหรือเห็นคนอื่นได้ดีกว่าไม่ได้มากกว่า

เปมิกาถึงจะฟังคำพูดของเพื่อนแต่เธอก็แอบคิดเหมือนกันว่าจริงๆแล้วเธอก็ไม่คู่ควรกับภูมิไทจริงๆอย่างที่คนเข้ามาแสดงความคิดเห็น

สองสามวันแล้วที่ทีมงานถ่ายแบบกันที่เชียงใหม่หลังจากเสร็จงานเปมิกาขออยู่ที่นี่ต่อเพราะติดเสาร์อาทิตย์พอดีกชกรรู้ว่าเปมิกาค่อนข้างไม่สบายใจเธอจึงให้หญิวสาวอยู่พักผ่อนเพิ่มหายป่วยใจเมื่อไรก็ค่อยกลับเพราะงานหลังจากนี้ก็ไม่ยุ่งมากแล้วด้วยถ่ายแบบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหลังจากนี้ก็จะเป็นงานของพวกกราฟฟิกส์และมาร์เก็ตติ้งมากกว่า

ในช่วงเช้าของวันเสาร์เปมิกาขับรถอออกมาจากรีสอร์ทไปตามทางเรื่อยๆด้วยความเหม่อลอยสองสามคืนแล้วที่เธอนอนไม่หลับด้วยยังคิดเรื่องความเหมาะสมของเธอและภูมิไทไม่วาง

"อ.. อ๊ายย"  เอี๊ยดดดด

เปมิกาเหยีบเบรกกะทันหันเมื่อจู่ๆมีจักรยานขี่มาตัดหน้าของเธอโดยที่เธอก็ไม่ทันมองเช่นกันเมื่อรถหยุดได้เธอก็รีบลงมาดูคนที่ล้มกลิ้งอยู่หน้ารถทางแถวนี้มีแต่ป่าเธอคิดว่าจะไม่มีคนพลุกพล่านเลยไม่ทันระวัง

"โอ้ยย.."

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

เปมิกาหน้าเสียรีบนั่งฟุบดูตามเนื้อตัวของชายหนุ่มที่ร้องโอดโอยอยู่ตรงหน้าว่าเขามีแผลตรงไหนบ้างแม้นเธอจะไม่ได้ชนเขาแต่ก็รู้ว่าตอนที่เขาล้มท่าจะแรงเหมือนกัน

"เจ็บพอสมควรครับแต่ผมไม่ทันดูเอง"

ชายหนุ่มหน้าตี๋เอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยสีหน้าเยเกว่าเขาออกมาจากซอยเล็กๆก็ไม่ทันดูรถเช่นกัน

"ฉันพาคุณไปหาหมอดีกว่านะคะ"

เปมิการีบพยุงชายหนุ่มขึ้นรถเพื่อไปให้หมอดูอาการแม้นเขาจะบอกว่าเขาไม่ทันดูแต่เธอเองก็ผิดที่เอาแต่เหม่อลอยขณะขับรถ

โรงพยาบาล

หลังจากที่ธนดลชายหนุ่มหน้าตี๋เข้าไปรักษาในห้องฉุกเฉินพักใหญ่ได้เขาก็ออกมาพร้อมเฝือกอ่อนที่แขนเพราะกระดูกแตกแต่หมอนั้นให้กลับบ้านได้โดยมาตรวจเป็นระยะเพราะกระดูกแตกไม่จำเป็นต้องผ่าตัดเพียงแค่สวมเฝือกอ่อนและรอให้กระดูกสมานกันเองเท่านั้น

"แย่จังเลยนะครับผมคงวาดรูปไม่ได้อีกนาน"

ตอนนี้ทั้งธนดลและเปมิกาก็นั่งหน้าหงอยกันอยู่ที่โรงพยาบาลชายหนุ่มบ่นอุกว่าจำเป็นต้องใช้มือขวาในการวาดการ์ตูนขายตอนนี้เขาใช้งานไม่ได้จึงต้องขาดรายได้ช่วงนี้ไปส่วนเปมิกาเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บแถมยังดูท่าว่าจะเสียงานเพราะเธออีก

"เอาแบบนี้ค่ะระหว่างที่คุณรักษาตัวฉันจะชดเชยให้คุณเป็นเงินเดือนดีหรือเปล่าคะ"

"อืม..ไม่ต้องหรอกครับขอแค่คุณช่วยดูแลผมก็พอเพราะผมอยู่คนเดียว"

"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

เปมิกาไม่ปฏิเสธกับสิ่งที่อีกฝ่ายร้องขอด้วยเต็มใจอยากจะชดใช้อะไรให้เขาบ้าง

"แล้วคุณเป็นคนที่นี่หรือมาเที่ยวล่ะครับ"

"ฉันอยู่กรุงเทพน่ะค่ะมาที่นี่ก็เพราะงานเสร็จงานแล้วก็เที่ยวต่อสักวันสองวัน"

"คุณอยู่แถวไหนล่ะครับผมก็อยู่กรุงเทพเหมือนกันเช่าบ้านอยู่แถวๆชานเมืองที่หมู่บ้านxxxครับ"

"ฉันก็เช่าบ้านอยู่แถวหมู่บ้านนั้นเหมือนกันบังเอิญจังเลยนะคะ”

"เหรอครับ...ท่าทางเราจะได้เป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว"

“นั่นสิคะ”

นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอและธนดลพักรีสอร์ทเดียวกันแถมที่อยู่ที่กรุงเทพยังใกล้กันอีกหญิงสาวคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดีระหว่างที่แขนของธนดลยังใช้การไม่ได้เธอจะได้สะดวกต่อการดูแลเขา

หลังจากออกจากโรงพยาบาลได้เปมิกาก็โทรจ้างให้รถกระบะรับจ้างแถวนี้ไปขนจักรยานของธนดลกลับมาไว้ที่รีสอร์ทส่วนเธอก็พาเขามานั่งทานอาหารในร้านอาหารใกล้ๆกับโรงพยาบาลเพราะตอนนี้เลยเที่ยงมานานแล้ว

"ไม่หิวเหรอคะ"

เปมิกาเห็นธนดลเอาแต่จ้องมองอาหารไม่ยอมลงมือกินไม่รู้ว่าเขาไม่หิวหรืออาหารที่เธอสั่งเขาไม่ชอบกันแน่

"คือผมใช้มือซ้ายไม่ค่อยถนัดแล้วก็เริ่มปวดเนื้อตัวมากด้วยครับ"

"ฉันว่าเรากลับไปกินที่พักกันดีกว่าค่ะแล้วฉันจะดูแลคุณเอง"

"ขอบคุณครับ"

เปมิการีบให้ที่ร้านเอาอาหารใส่กล่องให้เธอก็ลืมนึกไปว่าเขาเพิ่งบาดเจ็บมาหมาดๆคงต้องการพักผ่อน

เมื่อกลับมาถึงรีสอร์ทได้เปมิกาก็รีบมานั่งป้อนอาหารให้กับธนดลที่ระเบียงหน้าบ้านพัก

"ขอบคุณนะครับลำบากคุณดาวแล้ว"

"ฉันเต็มใจค่ะบังเอิญที่เราพักที่เดียวกันดาวจะได้มาคอยดูแลคุณได้..."

เปมิกาไม่ได้มีปัญหาหรือรู้สึกว่าลำบากแม้สักนิดสบายใจที่ได้ดูแลคนที่เธอทำให้เจ็บตัวทั้งยังได้มีเพื่อนระหว่างพักผ่อนอยู่ที่นี่ด้วย

เปมิกายกหูรับสายภูมิไทยช่วงหัวค่ำเธอรอสายคนรักของเธอมาแทบทั้งวันเพราะไม่กล้าโทรไปรบกวนเวลางานของเขา

"ค่ะ..."

"ตอนนี้คุณโอเคหรือเปล่าผมไม่อยากให้คุณกังวลกับพวกปากหอยปากปูพวกนั้น...ผมจะไล่ฟ้องให้หมดทุกคนเลยคอยดู"

เปมิการับสายได้ภูมิไทก็รีบถามถึงสถานการณ์ตอนนี้ทันทีเขาไม่คิดว่าการลงข่าวจะทำให้เปมิกาถูกดูถูกจากคนที่ไม่รู้จักกันมากขนาดนี้หากเขากลับไปจะไล่ฟ้องทุกคนที่กล่าวว่าเปมิกาเสียๆหายๆ

"ฉันไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะเดี๋ยวคนก็เลิกพูดถึงเราไปเอง...อืม...แล้วอยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้างคะ"

เปมิกายิ้มร่าแค่รู้ว่าภูมิไทเป็นห่วงเธอก็ดีใจมากแล้วไม่อยากให้เที่ยวฟ้องใครจนเป็นเรื่องใหญ่โตเข้าใจว่าอีกหน่อยคนคงเลิกพูดกันไปเอง

"ค่อนข้างยุ่งพอสมควรครับผมว่างก็รีบโทรหาคุณทันทีเลย...ผมคิดถึงคุณนะครับ"

"ฉันก็คิดถึงคุณค่ะ"

หลังจากคุยกันได้พักใหญ่ภูมิไทก็ได้วางสายไปเปมิกาในตอนนี้ก็เริ่มสุขภาพจิตดีขึ้นหลังจากพักผ่อนไม่ยุ่งกับข่าวในโซเชียลแถมตอนนี้ยังมีเพื่อนใหม่อย่างธนดลให้คอยดูแลจึงไม่ว่างที่จะคิดเรื่องลบๆมากนัก