ตอนที่1 เรื่องกลุ้มใจ

ซ่าาา.. ซ่าาา....

เสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งบนเกาะเล็กๆทางตอนใต้ของประเทศไทยบรรยากาศยามค่ำคืนนี้ท้องฟ้าโปร่งเดือนหงายมีดาวระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้าแสงของดวงจันทร์กลมโตสะท้อนกับน้ำทะเลเป็นภาพที่สวยงามในสายตาของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผ้าใบริมชายหาดไม่น้อย

ภูมิไท ทักษาธาราชายหนุ่มวัยสามสิบสองทายาทกิจการโรงแรมหมื่นล้านและธุรกิจอื่นๆของเครือทักษาธาราเพียงคนเดียวของตระกูลเพราะย่าของภูมิไทก็มีลูกชายคนเดียวส่วนพ่อกับเม่ชายหนุ่มก็มีแค่ภูมิไทเป็นลูกชายคนเดียวเท่านั้น

สถานะของภูมิไทคือโสดมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มคิ้วหนาดวงตาคมจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหนาเป็นกระจับอมชมพูปล่อยผมยาวหยิกหยักศกประบ่ามีไรหนวดเคราเล็กน้อย​สูง180ร่างกายกำยำบึกบึนเพราะออกกำลังกายเป็นประจำ

เขากำลังนอนมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มอ่อน....แทบทุกคืนของวันพระจันทร์เต็มดวงเขาจะต้องมานอนสัมผัสบรรยากาศแทบทุกครั้งเพราะมันทำให้เขาผ่อนคลายเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศเขาชอบความสงบนอนฟังเสียงคลื่นไปเพลินๆเสมือนธรรมชาติกำลังบำบัดขัดเกลาความขุ่นมัวในใจออกไปได้เป็นอย่างดี

เกาะที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของภูมิไทที่สัมปทานไว้ได้ตั้งแต่รุ่นปู่จนมาถึงมือของชายหนุ่มเกาะที่นี่เป็นเกาะที่ไม่ใหญ่มากแต่มีทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ผู้คนที่นี่ก็ล้วนผ่านการคัดกรองจากภูมิไทให้มาดูแลทุกคน

เพราะย่าของเขาอยู่ที่นี่ประจำเขาจึงต้องไว้ใจว่าคนที่เขาจ้างมาดูแลเกาะและดูแลย่าของเขาจะต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้

เมื่อก่อนชายหนุ่มมาที่นี่เป็นบางครั้งบางคราวเมื่อต้องการพักผ่อนจากการทำงานหลังจากที่พ่อกับแม่ของเขาเสียไปเขาก็แทบจะอยู่ที่นี่ถาวรกับย่าด้วยเบื่อผู้คนที่คอยเข้าหาไม่เคยหยุดหย่อนแต่ละคนก็หวังแต่ผลประโยชน์จากเขากันทั้งนั้น

ขณะนี้ชายหนุ่มในชุดเสื้อลินินสีงาช้างแขนยาวกับกางเกงเลยาวคลุมแค่เข่าเริ่มลุกจากเตียงผ้าใบเดินเล่นเตะน้ำทะเลอยู่ริมชายหาดยามค่ำคืนเขาเดินไปเรื่อยๆเพื่อเป็นการทำสมาธิผ่อนคลายความเครียด

เบื่อที่วันๆจะต้องมีคนติดต่อกับเลขาเพื่อที่จะขอโอกาสคุยเจรจาขอซื้อที่ดินของพ่อเขาหลังจากที่มันกลับกลายมาเป็นของเขาตามพินัยกรรมที่พ่อของเขาได้ทำเอาไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย

ภูมิไทเอ่ยปากปฏิเสธพวกนักธุรกิจนายทุนหลายรอบตั้งแต่ยังคงบริหารบริษัทที่กรุงเทพมหานครจนเขาหนีมาอยู่ที่เกาะก็ยังคงปฏิเสธคนที่นายทุนส่งมาไม่หยุดหย่อน

เขารู้ว่าพื้นที่ตรงนั้นที่หลายคนอยากจะได้มีมูลค่าหลายพันล้านแต่เขาก็ไม่เคยคิดจะขายเพราะที่ดินผืนนั้นเป็นที่ดินผืนแรกที่พ่อของเขาซื้อเป็นของขวัญวันแต่งงานให้กับแม่แถมตอนนี้ก็ยังเป็นที่พักพิงแก่คนที่ไม่มีบ้านหากเขาขายไปคนเหล่านั้นก็จะไม่มีที่อยู่

ณ.โรงแรมหรูริมทะเลตอนนี้ชั้นบนสุดของโรงแรมมีงานเดินแบบโชว์เครื่องเพชรของแบรนด์เครื่องประดับชื่อดัง

ในงานมีไฮโซและนักธุรกิจมากมายรวมถึงนางแบบนายแบบมากหน้าหลายตาและนักข่าวอีกหลายสำนักที่มาถ่ายบรรยากาศในงานเพื่อเอาไปทำข่าว

หนึ่งในงานก็มีเปมิกานางแบบสาวที่ไม่ค่อยมีชื่อในวงการนักมาร่วมเดินแบบในงานนี้ด้วยเปมิกาหรือปลาดาวเธอเป็นนางแบบที่รับแค่งานที่ไม่โชว์เนื้อโชว์หนังมากนักจึงไม่ค่อยได้มีงานเท่าไรอาศัยเป็นเด็กน่ารักกับโมเดลลิ่งจึงมีคนป้อนงานให้แต่ก็ต้องเลือกรับเพราะส่วนมากจะเป็นถ่ายโชว์วาบหวิวเสียมากกว่างานถ่ายแฟชั่นหรือเดินแบบทั่วไป

หญิงสาวอายุ24เป็นคนที่หน้าตาสะสวยคิ้วเข้มเรียวได้รูปดวงตากลมโตขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อยผมสีดำยาวตรงสลวยถึงกลางหลังผิวขาวอมชมพูรูปร่างสูงเพรียวถึง175หุ่นนาฬิกาทรายเรียกได้ว่าเป็นโมเดลที่เพอร์เฟคตามที่ลูกค้าต้องการที่เธอไม่ดังเพราะเสียอย่างเดียวคือเลือกรับงานนั่นเอง

หญิงสาวเป็นคนที่สู้ชีวิตอยู่พอสมควรเพราะช่วงมหาลัยจากมีแม่คนเดียวแม่ก็ดันมาเสียจนทำงานส่งตัวเองเรียนเรื่อยมาแถมพอถึงช่วงวัยทำงานพอจะได้มีเงินเก็บจู่ๆพี่สาวที่หายหน้าไปหลายปีก็โผล่เอาลูกสาวมาฝากแล้วก็หายไปเลยแถมหลานสาววัยห้าขวบของเธอตอนนี้ก็ดันป่วยเป็นโรคร้ายต้องใช้เงินรักษาจำนวนมากเงินที่หามาได้ก็ลงไปกับการรักษาหลานจนหมด

แต่เธอก็ไม่คิดย่อท้อต่อโชคชะตายังคงทำงานทุกอย่างที่ทำได้เพราะเธอเป็นคนสนุกกับการทำงานหากไม่ได้มีงานเดินแบบเธอก็เร่งออกแบบเสื้อผ้าขายออนไลน์กับของขวัญเพื่อนสาวของเธอที่เช่าบ้านอยู่ด้วยกันเพื่อหาเงินกินใช้ในชีวิตประจำวันเพราะเงินก้อนจากการเดินแบบส่วนมากจะหมดไปกับค่ารักษาหลานสาว

"สวยมากเลยน้องดาว"

แน็ตตี้โมเดลลิ่งสาวใหญ่มายืนรอเปมิกาที่ห้องแต่งตัวหลังจากหญิงสาวเสร็จจากการเดินโชว์ในครั้งนี้

"คืนค่ะพี่"

เปมิกาในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำยาวจนถึงข้อเท้ารวบผมตึงเป็นหางม้าแต่งหน้าโทนนู้ดที่คอมีชุดเครื่องเพชรราคาหลายสิบล้านหญิงสาวรีบถอดคืนบอดี้การ์ดที่กำลังเดินตามเธอมาติดๆเพราะไม่อยากให้ของราคาแพงอยู่บนตัวเธอนานเกิดอะไรหายไปจะต้องมารับผิดชอบมันจะไม่คุ้ม

"ขอบคุณนะคะพี่แน็ตงานหน้าอย่าลืมโทรตามดาวนะคะงานเล็กงานน้อยดาวรับหมดดาวจะทำงานให้เต็มที่เลยค่ะ"

เมื่อบอดี้การ์ดเดินถือกล่องชุดเครื่องเพชรกลับไปแล้วหญิงสาวก็รีบเข้ามาขอบคุณแนตตี้ที่เป็นคนเลือกเธอมาเดินงานนี้ไม่ได้ยากอะไรมากมายแถมยังได้เงินค่าตัวตั้งเกือบครึ่งแสนแบบนี้เธอได้ค่าโรงพยาบาลของโลมาหลานสาวเธอหลายคืนเลย

"แน่นอนจะน้องดาวงานหน้าถ้าพี่เห็นว่าดาวพอจะทำได้เดี๋ยวพี่จะโทรเรียกนะจ้ะ"

แน็ตตี้เธอเอ็นดูเปมิกามากพอสมควรเพราะรู้ว่าเธอทำงานหนักเพราะมีภาระใหญ่เมื่อมีงานอะไรที่เห็นว่าเปมิกาจะทำได้เธอก็รีบเรียกหญิงสาวให้มาทำงานทันทีเพราะชอบในความสู้ชีวิตและเป็นคนที่มีความรับผิดชอบงานสูงต่างจากนางแบบคนอื่นๆที่สายบ้างทิ้งงานกะทันหันบ้างแต่เปมิกาไม่เคยมีข้อเสียตรงนี้เลยสักนิด

"ขอบคุณค่ะ"

ดาวว

เปมิกายกมือไหว้แน็ตตี้ก่อนจะเหลือบไปเห็นของขวัญที่ยืนกระโดดกวักมือเรียกเธอให้ไปหา

"เดี๋ยวดาวขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"จ้ากลับดีๆนะ"

"ค่า.."

เปมิการีบขอตัวจากแน็ตตี้ทันทีเพราะเห็นเพื่อนเธอมีท่าทีร้อนรนจนเธอรู้ว่าน่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่นอน

เปมิกาเปลี่ยนชุดแล้วจึงมาคุยกับของขวัญที่ลานด้านนอกของโรงแรม

หลังจากรู้ข่าวจากของขวัญว่าโลมาหลานสาวของเธอที่นอนรักษาอยู่ในโรงพยาบาลที่กรุงเทพนั้นอาการไม่ดีขึ้นและต้องรีบผ่าตัดภายในเดือนสองเดือนนี้เพื่อเปลี่ยนไขกระดูกสันหลังด่วนไม่อย่างนั้นก็จะยิ่งแย่ลง

"เงินฉันตอนนี้ก็มีแค่สองแสนเองไหนจะค่าโรงพยาบาลทุกวันนี้อีก... เห้อฉันจะหาเงินล้านจากที่ไหนดีเนี่ย...”

เปมิกานั่งหน้าห่อเหี่ยวยกมือเรียวกุมขมับตอนนี้เธอมืดแปดด้านไปหมดไม่รู้ว่าจะหาเงินล้านที่ไหนผ่าตัดหลานสาวเธอ