ตอนที่2 แผนการ

"..เฮ้อ.."

ของขวัญเองก็ได้แต่ยืนถอนหายใจเพราะเงินที่เธอมียังไงก็รวมกับเปมิกาไม่ถึงที่จะเป็นค่าใช้จ่ายใช้ผ่าตัดให้โลมาอยู่ดี

ของขวัญหญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งวัยยี่สิบสี่ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยคิ้วบางได้รูปตาคมเหมือนลูกแมวผิวขาวอมชมพูผมหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังเธอเป็นเพื่อนกับเปมิกาตั้งแต่เข้ามหาลัย

หญิงสาวมีชะตาชีวิตที่ค่อนข้างเหมือนกับเปมิกาจึงเข้าอกเข้าใจกันและสนิทกันมากทำงานหาเงินเรียนแฟชั่นด้วยกันจบมาก็ช่วยกันออกแบบเสื้อผ้าขายและติดตามเป็นคนช่วยเหลือเปมิกาทุกครั้งที่เพื่อนเธอต้องมาเดินแบบหรือถ่ายแบบให้โมเดลลิ่งที่จ้าง

แต่ช่วงหลังมานี้ไม่ค่อยติดตามเพื่อนเธอเท่าไรเพราะต้องช่วยดูแลโลมาหลานสาวของเปมิกาอีกอย่างแบรนด์เสื้อผาที่พวกเธอทำก็ค่อนข้างขายได้เยอะกว่าแต่ก่อนส่วนมากจึงจะทำงานอยู่กับบ้านมากกว่า

"ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้หรือเปล่า"

"คุณอรนิชา...เอ่อ...ได้ค่ะ"

ขณะที่สองสาวนั่งเครียดกันอยู่จู่ๆก็มีอรนิชาไฮโซสาววัยสามสิบลูกสาวเจ้าของงานเดินแบบโชว์เครื่องเพชรวันนี้เข้ามาขอคุยกับเปมิกาทำเอานางแบบสาวตกใจพอสมควรไม่รู้ว่าเธอทำเพชรเม็ดไหนของเจ้าของงานหลุดไปหรือเปล่าถึงตามมาคุยกับเธอถึงตรงนี้

อรนิชาเป็นไฮโซสาวที่กำลังถูกสื่อจับตามองเป็นอย่างมากเพราะเธอเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระการเจ้าของแบรนด์จิวเวอรี่ยักษ์ใหญ่ที่จัดงานในวันนี้แถมยังเป็นนักเรียนนอกที่ได้เกียรตินิยมนับว่าทั้งสวยรวยเก่งครบในตัวของเธอเลยทีเดียว

เธอกลับมาที่เมืองไทยเพื่อช่วยครอบครัวบริหารงานในบริษัทและตอนนี้เป้าหมายของเธอที่ต้องการก็คือที่ดินผืนงามของตระกูลทักษาธาราที่เจ้าของปฏิเสธการขายกับทุกคนแม้จะให้ราคาแสนงามเพียงใด

เธอเห็นว่าพ่อของเธอทำไม่เคยสำเร็จสักครั้งในการติดต่อขอซื้อที่ดินผืนงามทางเหนือของประเทศไทยกับภูมิไทว่ากันว่าใต้ผืนดินแห่งนั้นมีแร่อัญมณีมากมายที่มูลค่าประเมิณไม่ได้หากพ่อเธอเจรจาไม่เคยสำเร็จตอนนี้เธอจึงขอใช้วิธีของเธอในการทำเรื่องนี้ให้สำเร็จเลยแล้วกัน

อรนิชาคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะจ้างนางแบบโนเนมให้เข้าไปตีสนิทกับภูมิไทและคนที่เข้าตาของเธอเห็นจะเป็นเปมิกาหลังจากที่เธอดูนางแบบเดินแบบในงานมีเปมิกาที่ดูสะดุดตาเธอที่สุดแถมยังเป็นคนที่ยังไม่มีชื่อเสียงเปมิกาจึงตกเป็นที่ต้องการที่อรนิชาจะให้ทำงานใหญ่นี้ให้

งานที่เธอจะให้เปมิกาได้ทำก็คือต้องเข้าไปตีสนิทกับภูมิไทให้ได้เร็วที่สุดและตะล่อมให้เขานั้นยอมขายที่ให้ได้แล้วเปมิกาก็จะได้ค่าตอบแทนอย่างงามเมื่องานสำเร็จ

เปมิกานั่งฟังความต้องการของอรนิชาและข้อเสนอของเธอพักใหญ่หญิงสาวก็ไม่คิดจะปฏิเสธอรนิชาแม้แต่น้อยด้วยเห็นเม็ดเงินมันล่อตาล่อใจเสียเหลือเกินหากงานสำเร็จเธอก็จะได้มีเงินผ่าตัดหลานสาวเธอเสียที

กว่าสองสาวจะกลับมาถึงโรงแรมได้ก็เกือบตีหนึ่งเพราะมัวแต่นั่งคุยกับอรนิชาพักใหญ่ถึงรายละเอียดที่อรนิชาอยากจะให้เปมิกาจัดการ

"แกจะทำจริงเหรอดาว"

ของขวัญมาถึงโรงแรมเธอก็รีบถามเปมิกาให้แน่ใจอีกรอบว่าเพื่อนเธอจะรับงานนี้จริงหรือไม่

"อืม.."

สีหน้าของเปมิกาดูมุ่งมั่นไม่โลเลแม้แต่น้อยเพราะหากงานนี้สำเร็จโดยเร็วเท่าไรเท่ากับว่าเธอก็จะได้เงินมาช่วยชีวิตโลมาได้เร็วเท่านั้น

"อืม..ถ้าแกจะทำจริงๆฉันช่วยแกสุดตัว"

"ขอบใจนะขวัญ"

สองสาวกอดกันกลมของขวัญเห็นเพื่อนเธอมั่นใจว่าจะทำงานนี้ให้สำเร็จเธอเป็นเพื่อนที่ร่วมทุกขร่วมสุขกันมาจนถึงวันนี้ยังไงก็ต้องช่วยเพื่อนจนสุดตัวอยู่แล้ว

เช้าของวันต่อมาทิพย์เกสรหญิงชราร่างเล็กวัยเกือบจะแปดสิบแต่เธอยังเดินเหินได้คล่องแคล่วเพราะเป็นคนที่ดูแลสุขภาพมาตั้งแต่สมัยสาวๆทิพย์เกสรเดินเข้ามาหาหลานชายเธอในห้องทำงานเพื่อจะถามไถ่หลานชายเธอว่าเมื่อไรเขานั้นจะกลับไปดูแลบริษัทเสียทีเพราะทำงานอยู่ที่นี่เป็นครึ่งค่อนปีแล้ว

"ใจคอจะนั่งทำงานที่นี่ทุกวันเลยหรือไงลูก"

"ครับคุณย่าที่บริษัทไม่ได้มีอะไรน่าห่วง"

ภูมิไทหันมายิ้มอ่อนให้ย่าตนก่อนจะลุกขึ้นไปกดอหอมอย่างเช่นที่เคยทำตั้งแต่เด็กยันโต

"ได้ข่าวว่ามีคนไปเจรจาขอซื้อที่ตรงนั้นทุกวันเลยใช่ไหม"

ทิพย์เกสรได้ข่าวมาเหมือนกันว่าที่ดินทางเหนือที่ทัดเทพลูกชายเธอเคยซื้อไว้เมื่อนานมาแล้วตอนนี้มีคนอยากได้มากพอสมควรเธอคิดว่านี่คงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หลานชายเธอไม่ยอมออกจากเกาะนี้ไปเป็นแน่

"ครับ...แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมขายอยู่แล้วเราไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน"

"ย่าว่าเรามาอยู่ที่นี่ไม่ใช่เพราะบริษัทไม่มีอะไรน่าห่วงแต่เพราะอยากหนีคนมากกว่าถ้าย่าเดาไม่ผิด"

"คุณย่าก็เดาใจผมถูกทุกอย่างอยู่แล้วนี่ครับ"

ภูมิไทหลี่สายตามองย่าตนทั้งยิ้มร่าเพราะไม่มีอะไรที่เขาจะปิดบังคนเป็นย่าได้เลย

หลังจากวันงานเปมิกาและของขวัญยังไม่ได้กลับไปที่กรุงเทพเพราะตั้งใจว่าจะรีบทำแผนการตีสนิทกับภูมิไทให้สำเร็จ

สองสาวเมื่อได้รับข้อมูลของภูมิไทมาบางส่วนจากอรนิชาก็มานั่งปรึกษากันว่าจะวางแผนเพื่อไปตีสนิทกับภูมิไทอย่างไรและตอนนี้ทั้งสองสาวก็นั่งกุมขมับหนึงด้วยข้อมูลของภูมิไทนั้นน้อยเสียเหลือเกินแถมใบหน้าค่าตาเป็นเช่นไรพวกเธอก็ไม่รู้เพราะชายหนุ่มไม่ออกสื่อแถมยังไม่ยอมให้สื่อเปิดเผยใบหน้าตนแม้แต่นิดเดียว

“ข้อมูลบอกว่าอยู่ที่เกาะXXXเป็นคนชอบเก็บตัวตอนนี้อายุน่าจะประมาณสามสิบกว่า...เฮ้อเค้าท่าจะโลกส่วนตัวสูงม๊ากกกก...จริงๆนะข้อมูลถึงได้มีน้อยนิดเสียเหลือเกิน...นี่เค้าเรียนโรงเรียนไหนอะน่าจะมีรูปติดบัตรให้ดูซะหน่อยก็ยังดี”

ของขวัญเห็นท่าว่างานนี้จะเป็นงานยากของเปมิกาเสียแล้ว

“เค้าเรียนต่างประเทศตั้งแต่เด็ก..แกจะไปหาไหมล่ะ”

เปมิกานั่งอ่านข้อมูลที่มีน้อยนิดวนไปวนมาก่อนจะหันมาทำหน้าเซ็งกับเพื่อนสาว

“ไหนขออ่านอีกรอบซิ”

ของขวัญเลื่อนโน๊ตบุ๊คของมาตรงหน้าตนเพื่ออ่านข้อมูลจากอีเมลที่อรนิชาส่งมาอีกรอบ

“อืม..อยู่กับย่าที่เกาะ..ส่วนที่เกาะก็จะมีเรือประมงออกมาหาปลาเป็นประจำโอ้ย..ย่าชื่ออะไรก็ไม่มีข้อมูล...เออดาว..แกว่าถ้าเราติดเรือคนที่ออกหาปลากลับไปที่เกาะเค้าจะให้เราไปป่ะวะแก”

“นั่นสิ...ฉันคิดอะไรออกแล้ว”

เปมิกายิ้มร่าเพราะเธอรู้แล้วว่าจะเข้าไปที่เกาะนั้นได้อย่างไรแล้วเรื่องตามหาว่าใครคือภูมิไทค่อยว่ากันอีกที