"ฉันยืมมือถือคุณโทรหาเพื่อนได้หรือเปล่าคะเผื่อตอนนี้พวกเค้าจะตามหาฉันอยู่"
สองหนุ่มสาวกลับมาถึงเกาะได้เปมิกาก็ขอยืมมือถือชายหนุ่มเพราะเธอนั้นขาดการติดต่อกับของขวัญนานแล้วทั้งยังอยากรู้ว่าหลานสาวของเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง
"นี่ครับผมให้คนซื้อมาไว้ให้คุณตั่งแต่เมื่อวานแล้วแบตชาร์จเต็มแล้วด้วยคุณใช้งานได้เลย..แล้วก็มีพวกชุดที่ผมซื้อเพิ่มมาให้คุณด้วยนะครับ"
ภูมิไทรีบจูงหญิงสาวเข้ามาในห้องและหยิบกล่องมือถือแบรนด์ดังราคาเหยียบครึ่งแสนที่วางอยู่บนโต๊ะให้เธอพร้อมเปิดตู้เสื้อผ้าให้หญิงสาวดูว่าตอนนี้เธอมีเสื้อผ้าของผู้หญิงใส่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าของเขาอีกต่อไป
"ขอบคุณนะคะคุณดีกับฉันอีกแล้ว"
เปมิกายิ้มแก้มปริชายหนุ่มเล่นดีกับเธอแบบนี้เธอจะไม่ให้เธอรู้สึกผิดกับเขาได้ยังไง
"ผมต้องดีกับแฟนผมอยู่แล้วครับ"
ภูมิไทยกมือลูบหัวหญิงสาวเบาๆอย่างเอ็นดู
"ฉันตกลงเป็นแฟนคุณตอนไหนคะ"
สาวเจ้าเงยหน้าขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่มดูท่าว่าเขาจะคิดเองเออเองเสีย
"ในห้องนอนบนเรือไงครับ"
ภูมิไทก้มกระซิบข้างใบหน้านวลเขาถือว่าเรื่องที่เธอยอมให้เขาจูบโดยไม่ขัดขืนนั้นแสดงว่าเธอตกลงเป็นแฟนกับเขาแล้วไม่ใช่เพียงแค่คนคุยธรรมดาอีกต่อไป
"คนบ้า.."
เปมิกาหน้าแดงเป็นลูกตำลึงหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยเพราะภาพเมื่อคืนลอยมาเด่นชัดในสมองเธอรีบหยิบมือถือออกจากกล่องและเดินออกจากห้องไปโทรคุยกับของขวัญทันที
"ขวัญฉันเอง"
"กว่าจะติดต่อฉันมาได้นะ"
เมื่อเพื่อนตนติดต่อกลับมาได้ของขวัญก็บ่นอุกเพราะเป็นเวลาร่วมหลายวันแล้วกว่าเปมิกาจะติดต่อมา
"อย่าบ่นเลยน่า.. ตอนนี้โลมาเป็นยังไงบ้าง"
"ไม่ต้องห่วงตอนนี้หมอช่วยจนโลมาอาการดีขึ้นแล้วแต่ถ้าผ่าตัดได้เร็วก็ยิ่งดีเพราะไม่รู้ว่าจะทรุดอีกเมื่อไร"
"อืม..เข้าใจแล้ว"
"แล้วแกล่ะเป็นยังไงบ้าง"
"ฉัน..โอเคดีอีกไม่นานน่าจะได้กลับไม่ต้องห่วงแค่นี้ก่อนนะ"
เปมิกาเห็นภูมิไทเดินออกมาด้านนอกแล้วเธอจึงพูดอะไรมากไม่ได้เห็นว่าวางสายไว้แค่นี้ก่อนจะดีกว่า
"โอเคดูแลตัวเองดีๆล่ะ"
"อืม.. บาย"
หลังจากที่คุยกับของขวัญเรียบร้อยแล้วเปมิกาก็เริ่มเข้าครัวทำอาหารเช้าเพราะเริ่มที่จะหิวแล้วภูมิไทเดินมาแอบดูเปมิกายืนทำอาหารอยู่ในครัวเขาชอบมองเวลาเธอทำอาหารเพราะเธอดูมีความสุขจนทำให้เขารู้สึกสุขใจตามไปด้วย
"มาแอบดูอะไรคะไปนั่งรอเลยค่ะอีกเดี๋ยวข้าวผัดปูหอมๆก็เรียบร้อยแล้ว"
"ครับ"
ชายหนุ่มเดินยิ้มออกจากห้องครัวมานั่งรอหญิงสาวที่ระเบียงบ้านรับลมทะเลก่อนจะหันไปมองมือถือของเปมิกาที่วางเอาไว้ใกล้บนโต๊ะหน้าบ้านเพราะมีเสียงข้อความดังขึ้น
ติ๊ดๆ
ฉันลืมบอกแกไปว่าคุณอรนิชาให้เวลาแกเดือนเดียวไม่อย่างนั้นเธอจะจ้างคนอื่นมาเจรจาซื้อที่กับคุณภูมิไทแทนแก
ข้อความที่เด้งมาบนหน้าจอมือถือของเปมิกาในตอนนี้ทำให้ภูมิไทกำมือแน่นกัดฟันกรอดที่แท้เปมิกาก็เข้ามาในชีวิตของเขาก็เพื่อหวังผลประโยชน์ไม่ต่างจากคนอื่นๆ
ขอบตาคมร้อนผ่าวเพราะความโกรธด้วยเหมือนตนเองเป็นคนโง่ที่ให้ผู้หญิงคนเดียวมาหลอกให้เสียความรู้สึกได้
"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณทะเลไปกินข้าวกัน"
หญิงสาวเดินออกมาจากครัวหน้าระรื่นเพื่อมาตามชายหนุ่มเข้าไปกินข้าวเช้าแต่ดูเหมือนสีหน้าของภูมิไทตอนนี้ดูเคร่งขรึมเป็นพิเศษจนผิดสังเกต
"เป็นอะไรคะ.."
"นี่อะไร?..ที่คุณมาที่นี่เพียงเพราะต้องการให้ผมขายที่ให้อรนิชาใช่หรือเปล่า"
ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิดตัวเปมิกาก่อนจะชูข้อความในมือถือเครื่องใหม่ที่เขาซื้อให้เธอ
"......"
เปมิกายืนตัวแข็งทื่อใบหน้าชาวาบเธอไม่มีอะไรจะปฏิเสธแต่หวังว่าเขาจะเข้าใจแม้เปอร์เซ็นที่เป็นไปได้จะยากหน่อยก็ตาม
"ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างที่คุณทำมันคือการเสแสร้งทั้งหมดเลยงั้นสิ..."
ชายหนุ่มมือไม้สั่นเพราะการที่หญิงสาวเงียบนั่นคือคำตอบของทุกสิ่งอยู่แล้ว
"คุณฟังดาวก่อนนะคะที่ดาวต้องทำก็เพราะดาวต้องใช้เงิน"
"เงินเท่านั้นสินะ...คนเรามันโลภกันทุกคนเลยหรือยังไง"
ภูมิไทตวาดเสียงฝาดจนร่างบางสะดุ้งเฮือก
"คุณไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเหมือนดาวจะเข้าใจอะไรคะ"
เปมิกาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาน้ำเสียงที่กำลังเปล่งสั่นเครือจนแทบไม่เป็นคำ
"จะบอกเอาไว้..ต่อให้ผมตายผมก็ไม่ยอมขายที่ดินแปลงนั้น...อยากได้เงินมากนักใช่ไหม"
ภูมิไทบีบต้นแขนเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นตอนนี้เขามีแต่ความโมโหภายในใจแค่เรื่องที่เธอหาผลประโยชน์จากเขาก็น่าโมโหมากอยู่แล้วแต่เขาดันไปรู้สึกดีกับเธอด้วยนี่มันยิ่งน่าโมโหมากกว่า
"คือ...ดาวจำเป็นต้องใช้... "
"อรนิชาจ้างคุณเท่าไร...นอนกับผมแล้วผมจะจ่ายแล้วคุณก็ล้มเลิกความคิดจะทำให้ผมขายที่เพราะผมไม่มีทางขาย"
มือทั้งสองของเปมิกากำกันแน่นรู้สึกตัวเองไร้ค่าอย่างที่ไม่เคยเป็นแต่เธอก็ต้องทำเพื่อชีวิตของหลานสาวเธอที่นอนรอการรักษาอยู่ในตอนนี้
"คุณอรจะให้ดาวสองล้าน..ถ้าคุณให้ได้ดาวก็ตกลงค่ะ.."
สาวเจ้าตอบตกลงเสียงสั่นหากไม่เห็นทางว่าชายหนุ่มจะขายที่ดินเธอก็ต้องเลือกอีกทางที่เขาเสนอให้เพื่อเงินที่จะนำไปรักษาหลานสาวให้เร็วที่สุด
"ศักดิ์ศรีคุณอยู่ที่ไหนดาว"
ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวที่กำลังยืนก้มหน้าด้วยความผิดหวังเขายิ่งโมโหหนักคนที่เขาคิดว่าดีที่แท้ก็ยอมแลกทุกอย่างได้ก็เพื่อเงิน
"ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นี่คะ"
สิ้นเสียงสั่นเครือของเปมิกาเธอก็ถูกลากเข้ามาในห้องนอนร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี
"โอ้ยย.. "
น้ำตาหยดน้อยไหลพรั่งพรูมาหยดแล้วหยดเล่าพูดอะไรไม่ออกเพราะความรู้สึกเสียใจมันจุกอยู่ในอกหากเธอได้เจอกับเขาโดยไรเรื่องหลอกลวงก็คงจะดีกว่านี้ไม่น้อย
"จะบีบน้ำตาเรียกราคาเพิ่มหรือไง"
คนตัวโตที่คร่อมอยู่บนร่างของเปมิกาตอนนี้มือไม้ของเขาที่จับบนร่างบางไม่มีความนุ่มนวลหลงเหลือหนำซ้ำยังดุตะคอกเธออย่างกับไม่ใช่คน
เปมิกาที่นอนน้ำตารื้นไหลมาไม่หยุดเธอได้แต่ยกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆไม่อยากให้เขากล่าวว่าอะไรไปให้หัวใจมันเจ็บปวดกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว
ร่างบางหลับตานอนนิ่งขณะที่ชายหนุ่มกำลังไล่ซุกไซร้ลำคอระหงส์และประกบริมฝีปากหนาบดจูบอย่างไร้ความนุ่มนวลภูมิไทดูดดึงจนริมฝีปากบางจนแทบห้อเลือดก่อนจะส่งลิ้นร้ายตวัดดึงลิ้นเรียวของหญิงสาวเล่นน้ำตาของเธอที่ถูกปาดจนแห้งไปคราแรกตอนนี้กลับพรั่งพรูออกมาอีกรอบเพราะรู้สึกได้ว่าชายหนุ่มไม่มีทีท่าจะนุ่มนวลเอาเสียเลยทั้งยังเสียใจที่ตอนนี้รู้แก่ใจว่าอีกฝ่ายน่าจะเกลียดเธอเอามากทั้งที่ตอนนี้เธอนั้นเริ่มรู้สึกดีกับเขามากๆไปแล้วภูมิไทไม่เคยคิดปราณีหญิงสาวแม้นเสี้ยววินาทีตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์โกรธที่เธอกล้ามาหลอกลวงเขาอีกอย่างก็โมโหที่หญิงสาวนั้นทำทุกอย่างได้ก็เพื่อเงินไม่เว้นแม้แต่ขายศักดิ์ศรีของตัวเองคนที่เขาคิดว่าดีไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้วฟึ่บบเมื่อสำรวจบดจูบริมฝีปากบางจนพอใจแล้วมือหนาก็กระชากเสื้อตัวบางที่เปมิกาสวมใส่ขาดวิ่นเผยให้เห็นบราชิ้นเล็กสีครีมที่ปกปิดสองเต้างามชายหนุ่มไม่รีรอเขารีบสอดแขนประคองยกร่างบางขึ้นเล็กน้อยปลดตะขอสลัดเจ้าบราชิ้นเล็กทิ้งลงไปข้างเตียงทุกการกระทำของชายหนุ่มเปมิกาไม่เคยมองมันได้อย่างเต็มตาเธอพยายามหันหน้าหนีและหลับตาตลอดไม่อยากจดจำภาพต่างๆที่ชายหนุ่มได้กระทำกับตนแม้
เช้ามืดวันต่อมา"น้าไปทำงานก่อนนะโลมาเสร็จแล้วจะรีบกลับอย่าดื้อกับน้าขวัญล่ะ"เช้าวันต่อมาเปมิกาเข้ามากอดหอมหลานสาวตัวน้อยเช้ามืดในห้องของโลมาก่อนที่จะเดินทางไปทำงาน"ค่ะน้าดาว""เดินทางดีๆล่ะ"ของขวัญยื่นกระเป๋าให้เปมิกาทั้งอวยพรให้เพื่อนเธอเดินทางปลอดภัยเพราะต้องนั่งรถตู้ไกลพอสมควร"อืมไปล่ะ"หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาหิ้วกระเป๋าใบไม่ใหญ่มากนักเดินออกไปจากบ้านนั่งแท็กซี่ไปต่อรถตู้ที่หน้าบ้านของแน็ตตี้โมเดลลิ่งเจ้าประจำที่ชอบเรียกเธอไปทำงานให้กว่าเปมิกาและเหล่านางแบบนายแบบอีกหลายคนเดินทางมาถึงหัวหินก็นั่งกันจนเมื่อยก้นนายแบบนางแบบบางคนที่มีทุนทรัพย์มากหน่อยก็ขับรถกันมาเองส่วนเปมิกาเลือกที่จะนั่งรถฟรีเพราะรถเก๋งคันเดียวของเธอต้องเอาไว้ให้ของขวัญใช้เพื่อพาโลมาไปหาหมอและไปส่งของตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้วเมื่อทุกคนมาถึงก็มารับคีย์การ์ดบ้านพักของตัวเองในรีสอร์ทหรูระดับห้าดาวที่มีบ้านพักหลายหลังรายล้อมติดริมทะเล"พักหรูแบบนี้เลยเหรอคะ"เปมิกานั่งรถกอล์ฟที่พนักงานจากรีสอร์ทขับมาส่งพร้อมแน็ตตี้เพราะบ้านที่เธอพักกับบ้านแน็ตตี้อยู่ใกล้ๆกันเธออดถามแน็ตตี้ไม่ได้ว่าให้พวกเธอพักค
ตกเย็นตอนนี้ทางทีมงานถ่ายแบบและเหล่านางแบบก็มารวมตัวกันที่ชายหาดและเริ่มถ่ายกันอย่างรวดเร็วก่อนที่แสงสวยๆของพระอาทิตย์เวลาที่กำลังตกจะหมดไปกชกรเองก็ดูงานอยู่ตลอดไม่เคยละสายตาแม้แต่วินาทีเดียวเพราะอยากให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบดั่งใจเธอที่สุด“ภูมิมันจะมาถึงที่นี่เมื่อไรครับ”ธันวาเดินเข้ามาหาภรรยาตัวเล็กในขณะที่เธอกำลังยืนดูการถ่ายแบบแบรนด์เสื้อผ้าเพื่อที่จะถามหาภูมิไทเพราะเห็นภรรยาตัวเองบอกว่าเพื่อนเขาจะมาวันนี้แต่เขาก็ไม่ยักจะเห็นเสียที“น่าจะดึกๆนะคะพี่ธันเพราะพี่ภูมิบอกว่าพึ่งจะขับรถออกมา”“อืมแล้วนี่อีกนานหรือเปล่าครับกว่าจะถ่ายแบบเสร็จ”ธันวากอดไหล่มนของภรรยาตัวน้อยเอาไว้หลวมๆ“ของวันนี้อีกเซ็ทเดียวก็เรียบร้อยแล้วค่ะทำไมเหรอคะ”“พี่ก็จะได้สวีทกับภรรยาพี่บ้างน่ะสิ.”ชายหนุ่มทำสีหน้าออดอ้อนเพราะตั้งแต่กชกรเริ่มต้นทำแบรนด์เสื้อผ้าเขากับเธอก็มีเวลาสวีทกันน้อยเสียเหลือเกิน“เกรซมีงานนี่คะ..เอาไว้คอลเลคชั่นแรกเปิดตัวแล้วและมีดีไซน์เนอร์ใหม่เมื่อไรเราไปเที่ยวกันนะคะ”“ดีเลย..แล้วเมื่อไรจะมีดีไซน์เนอร์ใหม่ล่ะ”“ตอนนี้เกรซกำลังทาบทามอยู่ค่ะ”“เร็วๆล่ะพี่อยากปั๊มเบบี๋แย่แล้ว”“คนลามก”ธันวากระ
"เสือก"พลั้กกภูมิไทเข้าไปกระชากเปมิกาให้หลุดจากมือของธนากรก่อนจะผลักอีกฝ่ายจนล้มลงไปกองกับพื้น"มึงเป็นใคร"ปึก.. ตุ้บบธนากรลุกมาหมายจะวาดหมัดตอกใส่หน้าของภูมิไทแต่ชายหนุ่มหลบได้และชกธนาการจนล้มลงไปอีกครั้ง"โอ้ยย..""อะไรกันคะพี่ภูมิ"กชกรที่ได้ยินเสียงเอะอะใกล้ๆกับบ้านที่เธอพักจึงรีบวิ่งออกมาดูเธอออกมาคนเดียวเพราะตอนนี้ธันวาสามีเธอเมาหลับไปเสียแล้ว"ไอ้นี่เป็นใครเกรซ"ภูมิไทชี้หน้าธนากรด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจอย่างมากเขารู้ว่าที่รีสอร์ทในตอนนี้มีแต่พวกทีมงานถ่ายแบบทั้งนั้นไม่รู้ว่าน้องสาวเขาเลือกคนมาทำงานไม่คัดคนบ้างหรืออย่างไร"ตากล้องที่เกรซจ้างมาเองค่ะ""หาตากล้องใหม่...แล้วแกก็ไปซะถ้าไม่อยากหมดอนาคตกับงานของแก""....."ธนากรพึ่งจะรู้ว่านี่คือภูมิไทพี่ชายของกชกรเขาก็ไม่คิดจะต่อกลอนอะไรด้วยอีกเพราะเกรงว่าจะหมดอนาคตได้ง่ายๆเพราะรู้จักอิทธิพลของทักษาธาราดีจึงรีบลุกแล้ววิ่งกลับไปที่พักของตน"อะไรกันคะพี่ภูมิ...ไล่เค้าไปใครจะถ่ายงานให้เกรซล่ะคะ"กชกรไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเธอจึงต้องโมโหช่างภาพที่เธอจ้างมาขนาดนี้ด้วย"พี่ถ่ายให้เอง...คนสันดานเสียรุ่มร่ามกับผู้หญิงไปทั่วแบบนั้นอย่าเอามาทำ
"หืม...พี่ว่าแค่นี้ก็ได้แล้ว""เกรซว่าถ่ายไว้เผื่อเลือกก็ดีนะคะ"กชกรยังให้เปลี่ยนเซ็ทนางแบบนายแบบไม่ได้เพราะเธออยากให้เปมิกามีรูปที่ขี่หลังกับลูคัสเพราะคิดว่าทั้งสองถ่ายออกมาน่าจะน่ารักไม่น้อย"คุณเกรซคะ.. โอเคหรือเปล่าคะ"ยังไม่ทันที่กชกรจะสั่งตอนนี้เปมิกาก็ขึ้นขี่หลังลูคัสเรียบร้อยทำเอาช่างภาพจำเป็นอย่างภูมิไทกำมือแน่นไม่รู้ว่าน้องสาวเขาจะให้สองคนนั้นเป็นคู่รักที่สมจริงไปถึงขั้นไหน"น่ารักมากค่ะน้องดาว.. พี่ภูมิถ่ายเลยค่ะ""อืม...เรียบร้อย"ภูมิไทลั่นชัตเตอร์ครั้งเดียวอย่างไม่ใส่ใจรูปที่ออกมาอีกเช่นเคยภาวนาให้รูปที่เขาถ่ายมันใช้ไม่ได้จะได้ไม่มีรูปเนื้อแนบเนื้อของเปมิกาและลูคัสออกสื่อ"ได้รูปแล้วเหรอคะ"กชกรมองหน้าพี่ชายเธอด้วยสีหน้าสงสัยเพราะยังถ่ายไม่ถึงสามวิรูปที่ได้จะออกมาดีจริงหรือ"ใช่..จะเปลี่ยนอะไรอีกหรือเปล่า"ภูมิไทพยักหน้า"โอเคค่ะ.. พอก็พอ"“เดี๋ยวพี่ขอพักสักเดี๋ยวนะเกรซ”“ค่ะ”เมื่อน้องสาวยอมที่จะพอกับการถ่ายภาพสองคนนี้ภูมิไทก็ละจากหลังกล้องเดินไปสงบอารมณ์ไกลๆไม่ชอบตัวเองที่ต้องรู้สึกไม่ชอบใจที่เห็นเปมิกาอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นเอาเสียเลย“เป็นอะไรของเค้านะ..พี่ฉันเป็นไบโพล
วันเวลาล่วงเลยมาเป็นอาทิตย์วันนี้เป็นวันที่ของขวัญและเปมิกาถึงเวลาที่จะต้องเซ็นสัญญาร่วมงานกับกชกรเสียทีสามสาวนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับรองโฮมของออฟฟิศกชกรที่นี่เป็นบ้านหลังใหญ่ของภูมิไทที่ให้กชกรใช้เป็นออฟฟิศและสตูดิโอในการทำงานของแบรนด์เสื้อผ้า“ออฟฟิศน่ารักดีนะคะ”ของขวัญเอ่ยชมออฟฟิศของกชกรเพราะตั้งแต่เข้ามาเธอรู้สึกไม่เหมือนที่นี่เป็นที่ทำงานเท่าไรเพราะแต่ละคนที่นั่งทำงานก็ชิวกันมากเหมือนมาเที่ยวบ้านเพื่อนอย่างไงอย่างงั้น“พี่อยากให้ที่ทำงานเป็นเหมือนบ้านไม่ต้องยึดคำว่าเจ้านายลูกน้องอยากให้เป็นแค่เราทุกคนช่วยกันสร้างองค์กรของเราให้เติบโตอย่างมีคุณภาพน่ะ..แล้วสัญญาอ่านกันครบหรือยัง”“เรียบร้อยค่ะวันนี้เตรียมตัวมาเซ็นโดยเฉพาะค่ะ”“ดีเลยนี่จะ..เซ็นทุกหน้าเลยนะ”กชกรยื่นเอกสารปึกหนาพอสมควรให้กับสองสาวหลังจากที่เสร็จธุระเรื่องสัญญาแล้วกชกรก็พาสองสาวเรียนรู้ระบบการทำงานของที่นี่และมอบหมายหน้าที่ให้ทั้งสองโดยการเริ่มออกแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นต่อไปของแบรนด์ทันที“สวัสดีครับทุกคน”“คุณลูคัส”ระหว่างที่สามสาวกำลังยืนคุยเรื่องงานกันเพลินๆนายแบบลูกครึ่งร่างสูงก็เดินดุ่มๆเข้ามาทักทายเปมิกาที่เห็นลู
ตอนนี้เป็นเวลาร่วมเดือนหว่าแล้วที่เปมิกาและของขวัญได้ทำงานที่บรัทของกชกรพวกเธอสนุกกับการทำงานที่ออฟฟิศแห่งนี้มากตอนนี้คอลเลคชั่นหน้าหนาวที่กชกรต้องการสองสาวก็ออกแบบกันเสร็จเรียบร้อยแล้วขั้นตอนต่อไปก็เป็นการขึ้นตัวอย่างและเริ่มผลิตกับโรงงานเปมิกามีความสุขกับการทำงานดีเพราะตลอดเวลาที่เธอทำงานที่นี่ก็ไม่ได้เจอหน้าของภูมิไทเลยสักครั้งเธอแอบหวังว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเพราะหากเธอจะต้องมาทำงานใกล้ชิดภูมิไทคงไม่ค่อยมีสมาธิแน่ในส่วนของของขวัญกับลูคัสก็ดูจะสนิทสนมกันมากขึ้นทุกวันสุดสัปดาห์ลูคัสจะไปกินข้าวเย็นกับสาวๆที่บ้านประจำแถมเขายังเข้ากันได้ดีกับโลมาอีกด้วยเปมิกาก็เป็นแม่สื่อแม่ชักดีที่หนึ่งหากเห็นลูคัสมีวันว่างวันไหนเป็นต้องนัดให้มาเจอกันเพื่อเปิดโอกาสให้ลูคัสและของขวัญได้พูดคุยสานสัมพันธ์กันให้สนิทสนมมากขึ้น"วันเสาร์นี้คุณลูคัสว่างหรือเปล่าคะ"เปมิกาเดินเข้ามาหาลูคัสขณะที่เขากำลังเข้ามาดื่มกาแฟในช่วงบ่ายครัว"ครับผมว่างทั้งเสาร์อาทิตย์เลย""ดีจังเลยค่ะฉันกับขวัญว่าจะพาโลมาไปทะเลคุณลูคัสไปด้วยกันนะคะพวกเราอยากมีรูปสวยๆที่ทะเลเก็บเอาไว้""ยินดีเลยครับ"ลูคัสไม่ปฏิเสธหญิงสาวเพราะเห
"เค้ามาที่นี่เหรอ""อืม...""ก็ช่างเค้าสิเค้าก็ไม่ได้มายุ่งกับเราซะหน่อย"เปมิกาตกใจเล็กน้อยแต่พยายามทำทีท่าไม่ใส่ใจเพราะถึงภูมิไทอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับเธออยู่แล้วRrrrRrrrrrขณะที่สองสาวกำลังคุยกันด้วยสีหน้าค่อนข้างซีเรียสเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้นเป็นของขวัญที่รีบเอื้อมมือยกหูรับ"ขวัญพูดค่ะ.. ค่ะ... ได้ค่ะคุณเกรซ""ดาวคุณเกรซให้ไปคุยที่ห้องยอกว่าจะคุยเรื่องโรงงานผ้า""ฉันคนเดียวเหรอ""อืม"เปมิการับเดินออกไปหากชกรในห้องทันทีหวังในมจว่าขอให้ภูมิไทไม่อยู่ในระหว่างที่เธอคุยงานแต่เมื่อมาถึงยังไม่ทันได้เปิดประตูดวงตากลมก็เห็นอยู่แล้วว่าในห้องทำงานของกชกรมีภูมิไทนั่งหัวโด่อยู่ด้วยสาวเจ้าจึงเริ่มมีความอึดอัดขึ้นมาทันที"น้องดาวมาพอดีพี่ภูมิมีเรื่องจะคุยกับเราหน่อยน่ะเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ""เอ่อ.. ค่ะ.."หลังจากเปิดประตูเข้าห้องทำงานของกชกรมาได้เปมิกายังไม่ทันที่จะได้กล่าวอะไรกชกรก็พูดสวนออกมาทั้งเดินสวนเธอออกจากห้องไปทิ้งให้เธออยู่กับภูมิไทในห้องนี้สองต่อสองเสียอย่างนั้น"พรุ่งนี้คุณต้องไปเชียงใหม่ไปดูโรงงานผ้ากับผม"ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนล้วงมือทั้งสองเข้ากระเป๋าเอ่ยปากถึง