ตอนที่10 ผิดหวัง

"ฉันยืมมือถือคุณโทรหาเพื่อนได้หรือเปล่าคะเผื่อตอนนี้พวกเค้าจะตามหาฉันอยู่"

สองหนุ่มสาวกลับมาถึงเกาะได้เปมิกาก็ขอยืมมือถือชายหนุ่มเพราะเธอนั้นขาดการติดต่อกับของขวัญนานแล้วทั้งยังอยากรู้ว่าหลานสาวของเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

"นี่ครับผมให้คนซื้อมาไว้ให้คุณตั่งแต่เมื่อวานแล้วแบตชาร์จเต็มแล้วด้วยคุณใช้งานได้เลย..แล้วก็มีพวกชุดที่ผมซื้อเพิ่มมาให้คุณด้วยนะครับ"

ภูมิไทรีบจูงหญิงสาวเข้ามาในห้องและหยิบกล่องมือถือแบรนด์ดังราคาเหยียบครึ่งแสนที่วางอยู่บนโต๊ะให้เธอพร้อมเปิดตู้เสื้อผ้าให้หญิงสาวดูว่าตอนนี้เธอมีเสื้อผ้าของผู้หญิงใส่ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าของเขาอีกต่อไป

"ขอบคุณนะคะคุณดีกับฉันอีกแล้ว"

เปมิกายิ้มแก้มปริชายหนุ่มเล่นดีกับเธอแบบนี้เธอจะไม่ให้เธอรู้สึกผิดกับเขาได้ยังไง

"ผมต้องดีกับแฟนผมอยู่แล้วครับ"

ภูมิไทยกมือลูบหัวหญิงสาวเบาๆอย่างเอ็นดู

"ฉันตกลงเป็นแฟนคุณตอนไหนคะ"

สาวเจ้าเงยหน้าขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่มดูท่าว่าเขาจะคิดเองเออเองเสีย

"ในห้องนอนบนเรือไงครับ"

ภูมิไทก้มกระซิบข้างใบหน้านวลเขาถือว่าเรื่องที่เธอยอมให้เขาจูบโดยไม่ขัดขืนนั้นแสดงว่าเธอตกลงเป็นแฟนกับเขาแล้วไม่ใช่เพียงแค่คนคุยธรรมดาอีกต่อไป

"คนบ้า.."

เปมิกาหน้าแดงเป็นลูกตำลึงหลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยเพราะภาพเมื่อคืนลอยมาเด่นชัดในสมองเธอรีบหยิบมือถือออกจากกล่องและเดินออกจากห้องไปโทรคุยกับของขวัญทันที

"ขวัญฉันเอง"

"กว่าจะติดต่อฉันมาได้นะ"

เมื่อเพื่อนตนติดต่อกลับมาได้ของขวัญก็บ่นอุกเพราะเป็นเวลาร่วมหลายวันแล้วกว่าเปมิกาจะติดต่อมา

"อย่าบ่นเลยน่า.. ตอนนี้โลมาเป็นยังไงบ้าง"

"ไม่ต้องห่วงตอนนี้หมอช่วยจนโลมาอาการดีขึ้นแล้วแต่ถ้าผ่าตัดได้เร็วก็ยิ่งดีเพราะไม่รู้ว่าจะทรุดอีกเมื่อไร"

"อืม..เข้าใจแล้ว"

"แล้วแกล่ะเป็นยังไงบ้าง"

"ฉัน..โอเคดีอีกไม่นานน่าจะได้กลับไม่ต้องห่วงแค่นี้ก่อนนะ"

เปมิกาเห็นภูมิไทเดินออกมาด้านนอกแล้วเธอจึงพูดอะไรมากไม่ได้เห็นว่าวางสายไว้แค่นี้ก่อนจะดีกว่า

"โอเคดูแลตัวเองดีๆล่ะ"

"อืม.. บาย"

หลังจากที่คุยกับของขวัญเรียบร้อยแล้วเปมิกาก็เริ่มเข้าครัวทำอาหารเช้าเพราะเริ่มที่จะหิวแล้วภูมิไทเดินมาแอบดูเปมิกายืนทำอาหารอยู่ในครัวเขาชอบมองเวลาเธอทำอาหารเพราะเธอดูมีความสุขจนทำให้เขารู้สึกสุขใจตามไปด้วย

"มาแอบดูอะไรคะไปนั่งรอเลยค่ะอีกเดี๋ยวข้าวผัดปูหอมๆก็เรียบร้อยแล้ว"

"ครับ"

ชายหนุ่มเดินยิ้มออกจากห้องครัวมานั่งรอหญิงสาวที่ระเบียงบ้านรับลมทะเลก่อนจะหันไปมองมือถือของเปมิกาที่วางเอาไว้ใกล้บนโต๊ะหน้าบ้านเพราะมีเสียงข้อความดังขึ้น

ติ๊ดๆ

ฉันลืมบอกแกไปว่าคุณอรนิชาให้เวลาแกเดือนเดียวไม่อย่างนั้นเธอจะจ้างคนอื่นมาเจรจาซื้อที่กับคุณภูมิไทแทนแก

ข้อความที่เด้งมาบนหน้าจอมือถือของเปมิกาในตอนนี้ทำให้ภูมิไทกำมือแน่นกัดฟันกรอดที่แท้เปมิกาก็เข้ามาในชีวิตของเขาก็เพื่อหวังผลประโยชน์ไม่ต่างจากคนอื่นๆ

ขอบตาคมร้อนผ่าวเพราะความโกรธด้วยเหมือนตนเองเป็นคนโง่ที่ให้ผู้หญิงคนเดียวมาหลอกให้เสียความรู้สึกได้

"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณทะเลไปกินข้าวกัน"

หญิงสาวเดินออกมาจากครัวหน้าระรื่นเพื่อมาตามชายหนุ่มเข้าไปกินข้าวเช้าแต่ดูเหมือนสีหน้าของภูมิไทตอนนี้ดูเคร่งขรึมเป็นพิเศษจนผิดสังเกต

"เป็นอะไรคะ.."

"นี่อะไร?..ที่คุณมาที่นี่เพียงเพราะต้องการให้ผมขายที่ให้อรนิชาใช่หรือเปล่า"

ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิดตัวเปมิกาก่อนจะชูข้อความในมือถือเครื่องใหม่ที่เขาซื้อให้เธอ

"......"

เปมิกายืนตัวแข็งทื่อใบหน้าชาวาบเธอไม่มีอะไรจะปฏิเสธแต่หวังว่าเขาจะเข้าใจแม้เปอร์เซ็นที่เป็นไปได้จะยากหน่อยก็ตาม

"ตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างที่คุณทำมันคือการเสแสร้งทั้งหมดเลยงั้นสิ..."

ชายหนุ่มมือไม้สั่นเพราะการที่หญิงสาวเงียบนั่นคือคำตอบของทุกสิ่งอยู่แล้ว

"คุณฟังดาวก่อนนะคะที่ดาวต้องทำก็เพราะดาวต้องใช้เงิน"

"เงินเท่านั้นสินะ...คนเรามันโลภกันทุกคนเลยหรือยังไง"

ภูมิไทตวาดเสียงฝาดจนร่างบางสะดุ้งเฮือก

"คุณไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเหมือนดาวจะเข้าใจอะไรคะ"

เปมิกาเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาน้ำเสียงที่กำลังเปล่งสั่นเครือจนแทบไม่เป็นคำ

"จะบอกเอาไว้..ต่อให้ผมตายผมก็ไม่ยอมขายที่ดินแปลงนั้น...อยากได้เงินมากนักใช่ไหม"

ภูมิไทบีบต้นแขนเรียวของหญิงสาวเอาไว้แน่นตอนนี้เขามีแต่ความโมโหภายในใจแค่เรื่องที่เธอหาผลประโยชน์จากเขาก็น่าโมโหมากอยู่แล้วแต่เขาดันไปรู้สึกดีกับเธอด้วยนี่มันยิ่งน่าโมโหมากกว่า

"คือ...ดาวจำเป็นต้องใช้... "

"อรนิชาจ้างคุณเท่าไร...นอนกับผมแล้วผมจะจ่ายแล้วคุณก็ล้มเลิกความคิดจะทำให้ผมขายที่เพราะผมไม่มีทางขาย"

มือทั้งสองของเปมิกากำกันแน่นรู้สึกตัวเองไร้ค่าอย่างที่ไม่เคยเป็นแต่เธอก็ต้องทำเพื่อชีวิตของหลานสาวเธอที่นอนรอการรักษาอยู่ในตอนนี้

"คุณอรจะให้ดาวสองล้าน..ถ้าคุณให้ได้ดาวก็ตกลงค่ะ.."

สาวเจ้าตอบตกลงเสียงสั่นหากไม่เห็นทางว่าชายหนุ่มจะขายที่ดินเธอก็ต้องเลือกอีกทางที่เขาเสนอให้เพื่อเงินที่จะนำไปรักษาหลานสาวให้เร็วที่สุด

"ศักดิ์ศรีคุณอยู่ที่ไหนดาว"

ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวที่กำลังยืนก้มหน้าด้วยความผิดหวังเขายิ่งโมโหหนักคนที่เขาคิดว่าดีที่แท้ก็ยอมแลกทุกอย่างได้ก็เพื่อเงิน

"ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นี่คะ"

สิ้นเสียงสั่นเครือของเปมิกาเธอก็ถูกลากเข้ามาในห้องนอนร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี

"โอ้ยย.. "

น้ำตาหยดน้อยไหลพรั่งพรูมาหยดแล้วหยดเล่าพูดอะไรไม่ออกเพราะความรู้สึกเสียใจมันจุกอยู่ในอกหากเธอได้เจอกับเขาโดยไรเรื่องหลอกลวงก็คงจะดีกว่านี้ไม่น้อย

"จะบีบน้ำตาเรียกราคาเพิ่มหรือไง"

คนตัวโตที่คร่อมอยู่บนร่างของเปมิกาตอนนี้มือไม้ของเขาที่จับบนร่างบางไม่มีความนุ่มนวลหลงเหลือหนำซ้ำยังดุตะคอกเธออย่างกับไม่ใช่คน

เปมิกาที่นอนน้ำตารื้นไหลมาไม่หยุดเธอได้แต่ยกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆไม่อยากให้เขากล่าวว่าอะไรไปให้หัวใจมันเจ็บปวดกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว