ตอนที่18 ขอปฏิเสธ

"เค้ามาที่นี่เหรอ"

"อืม..."

"ก็ช่างเค้าสิเค้าก็ไม่ได้มายุ่งกับเราซะหน่อย"

เปมิกาตกใจเล็กน้อยแต่พยายามทำทีท่าไม่ใส่ใจเพราะถึงภูมิไทอยู่ที่นี่เขาก็ไม่ได้มายุ่งอะไรกับเธออยู่แล้ว

RrrrRrrrrr

ขณะที่สองสาวกำลังคุยกันด้วยสีหน้าค่อนข้างซีเรียสเสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานก็ดังขึ้นเป็นของขวัญที่รีบเอื้อมมือยกหูรับ

"ขวัญพูดค่ะ.. ค่ะ... ได้ค่ะคุณเกรซ"

"ดาวคุณเกรซให้ไปคุยที่ห้องยอกว่าจะคุยเรื่องโรงงานผ้า"

"ฉันคนเดียวเหรอ"

"อืม"

เปมิการับเดินออกไปหากชกรในห้องทันทีหวังในมจว่าขอให้ภูมิไทไม่อยู่ในระหว่างที่เธอคุยงานแต่เมื่อมาถึงยังไม่ทันได้เปิดประตูดวงตากลมก็เห็นอยู่แล้วว่าในห้องทำงานของกชกรมีภูมิไทนั่งหัวโด่อยู่ด้วยสาวเจ้าจึงเริ่มมีความอึดอัดขึ้นมาทันที

"น้องดาวมาพอดีพี่ภูมิมีเรื่องจะคุยกับเราหน่อยน่ะเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ"

"เอ่อ.. ค่ะ.."

หลังจากเปิดประตูเข้าห้องทำงานของกชกรมาได้เปมิกายังไม่ทันที่จะได้กล่าวอะไรกชกรก็พูดสวนออกมาทั้งเดินสวนเธอออกจากห้องไปทิ้งให้เธออยู่กับภูมิไทในห้องนี้สองต่อสองเสียอย่างนั้น

"พรุ่งนี้คุณต้องไปเชียงใหม่ไปดูโรงงานผ้ากับผม"

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนล้วงมือทั้งสองเข้ากระเป๋าเอ่ยปากถึงงานที่เธอต้องไปทำกับเขาในวันพรุ่งนี้ทั้งยังมองจ้องเธอไม่วางตาไม่รู้ว่าหน้าตาของเขามันไม่น่าเริงรมณ์สำหรับหญิงสาวนักหรืออย่างไรถึงได้เจอกันกี่ครั้งก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา

"เอ่อ..แต่พรุ่งนี้วันหยุดฉันนะคะแล้วฉันก็ไม่ว่างด้วย"

เปมิกายืนก้มหน้างุดตอบกลับคนที่กำลังเดินเข้ามาประชิดเสียงดังฟังชัดพรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเธอคงไม่ผิดอะไรที่เธอจะปฏิเสธเพราะเขาไม่ได้บอกเธอล่วงหน้าเรื่องที่จะให้เธอทำงานในวันพรุ่งนี้

"ไม่ว่างก็ต้องว่างเพราะงานนี้ผมรีบอีกอย่างเกรซก็ไม่ว่างไปกับผมด้วย"

"คุณไปคนเดียวไม่ได้หรือไงคะ"

"ไม่ได้...ผมไม่ได้รู้เรื่องผ้าดีเท่าคุณ...ถ้าผมใช้อะไรคุณไม่ได้จะจ้างมาเพื่ออะไรอีกอย่างผมก็มีเงินพิเศษให้คุณเพิ่มไม่ใช่ให้ทำงานวันหยุดฟรีๆเสียหน่อย"

"ฉันขอปฏิเสธงานนี้ค่ะ"

เปมิกายืนยันคำเดิมทั้งเริ่มเลยหน้ามองจ้องร่างสูงเขม็งดูเขาจะเผด็จการเกินคนไปแล้วเห็นว่าเธอเป็นลูกน้องก็ออกคำสั่งโดยที่ไม่คิดจะเกรงใจ

"อยากให้เพื่อนตกงานด้วยงั้นสิ"

ภูมิไทโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างใบหน้านวลจนหญิงสาวต้องผงะถอยหลังตวัดสายตามองค้อนคนเผด็จการอีกรอบหากเธอไม่ยอมรับงานเขาก็เล่นเอาหน้าที่การงานของเพื่อนเธอมาบีบเห็นเธอเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาหรืออย่างไร

"คุณภูมิไท..คุณเป็นเจ้านายที่นิสัยแย่ที่สุดที่ฉันเคยเจอเลย"

"ตกลงหรือเปล่าล่ะ...ไม่ตกลงก็เขียนใบลาออกได้เลย"

"ฉันตกลงก็ได้ค่ะ..”

“...ดีพรุ่งนี้ไปหาผมที่บ้านตอนแปดโมงเช้าอย่าสายล่ะโลเคชั่นเดี๋ยวผมให่เกรซส่งไปให้"

ว่าจบก็เดินออกจากห้องด้วยสีหน้าระรื่นที่ทำให้เปมิกาอดไปเที่ยวกับลูคัสได้

“นิสัย...ลูกคนเดียวเป็นแบบน้าสินะ...บังคับฉันนักเดี๋ยวได้เจอดีแน่”

หลังจากภูมิไทเดินลอยหน้าลอยตาออกไปได้สาวเจ้าก็ยืนหน้ามุ่ยกำมือแน่นหากเขาเห็นเธอเป็นลูกไก่ในกำมือลูกไก่ตัวนี้ก็ขอจิกให้คนที่กำตัวเธอได้แผลเสียบ้างคงจะดี

วันต่อมาเปมิกาเดินทางมาที่บ้านของภูมิไทในช่วงเช้าของวันเสาร์เมื่อมาถึงเธอก็ต้องมีน้ำโหขึ้นมากะทันหันด้วยคราแรกนึกว่าชายหนุ่มจะพาเธอนั่งเครื่องบินไปที่หมายเพื่อย่นระยะเวลาเดินทางแต่เขากลับเลือกที่จะขับรถตู้คันหรูสีดำไปแทน

"เราไม่ได้นั่งเครื่องไปเหรอคะ"

"ไม่...ผมจะขับรถไปเผื่อขนตัวอย่างผ้ากลับมาด้วย..."

"เฮ้อ​...แล้วเมื่อไรจะถึงคะ"

"เมื่อไรก็เมื่อนั้น"

หากมีคนขับรถไปด้วยเปมิกาก็ไม่มีปัญหาเท่าไรแต่นี่ต้องไปกับชายหนุ่มสองต่อสองมีหวังเธอได้นั่งอึดอัดหัวใจตายเป็นสิบชั่วโมงเพราะเชื่อว่าต้องมีคำพูดที่ทำให้เธอไม่สบอารมณ์จากปากเขาระหว่างการเดินทางแน่นอน

ทางด้านของลูคัสและของขวัญก็ออกเดินทางพาโลมาไปทะเลกันแต่เช้าตรู่เพื่อต้องการจะเดินทางถึงเกาะให้เร็วสองวันนี้หนูน้อยอย่างโลมาจะได้มีเวลาเพลิดเพลินอยู่กับบรรยากาศของทะเลได้เต็มที่

"คนตื่นเต้นหลับซะแล้ว"

ของขวัญเดินทางมาพร้อมทั้งสองได้ครึ่งทางก็หันหลังไปมองหลานสาวที่นอนหลับอยู่ในคาร์ซีทใส่ชุดนางเงือกน้อยกระโปรงสีเขียวฟูฟ่องด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มจะไม่ให้โลมาหลับได้อย่างไรก็เล่นตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ตื่นเต้นที่จะได้ไปทะเล

"โลมาไม่ค่อยได้ไปไหนเหรอครับดูเธอตื่นเต้นเป็นพิเศษ"

ลูคัสหันมาถามของขวัญครู่หนึ่งก่อนจะมองทางข้างหน้าขณะขับรถต่อ

"โลมาไม่แข็งแรงตั้งแต่มาอยู่กับพวกเราแล้วค่ะหลังจากผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกตอนนี้ก็เริ่มจะแข็งแรงจึงพอใช้ชีวิตอย่างเด็กปกติได้เธอก็เลยดูตื่นเต้นมากเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มาทะเล"

"อย่างนี้นี่เอง...จริงสิผมไม่เคยเห็นแม่โลมาเลยเธออยู่ไหนเหรอครับ"

"คือ..ตั้งแต่พาโลมามาอยู่กับพวกเราได้พักใหญ่เธอก็หายไปไม่กลับมาอีกเลย"

"เอ่อ..แล้วโลมา...”

ลูคัสได้ฟังคำตอบของหญิงสาวเขาก็หน้าเสียไม่คิดว่าเธอจะมีโชคชะตาเช่นนี้แต่ยังดีที่มีน้าสาวใจดีสองคนช่วยดูแล

"แรกๆก็ร้องบ้างหลังๆก็ไม่เรียกหาแล้วล่ะค่ะพวกเราพยายามทำทุกอย่างให้โลมาไม่รู้สึกขาดอะไร"

"ดูคุณขวัญจะเอ็นดูโลมามากเลยนะครับ"

"ค่ะ...โลมาเป็นเด็กที่ว่าง่ายมากๆฉันเลยทั้งรักทั้งสงสารนึกถึงตัวเองตอนไม่มีแม่มันว้าเหว่มาก"

ของขวัญเห็นโลมาก็นึกถึงตัวเองเธอถูกแม่เอามาทิ้งกับยายไว้ตั้งแต่เล็กๆโดยไม่ใยดีแม้แต่น้อยพอโตขึ้นมาหน่อยยายก็ดันมาเสียจึงเหลือตัวคนเดียวเช่นนี้ดีที่มาเจอเปมิกาจึงอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย

"อืม...ผมเข้าใจความรู้สึกนี้ดีเพราะผมก็ไม่มีเหมือนกันครับ"

ลูคัสหน้าเจื่อนลงพอสมควรเขาเองก็ไม่มีแม่เช่นกันเพราะแม่ของเขาหายไปตั้งแต่เขาเล็กๆเพราะพ่อเขานั้นนอกใจเอาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านพอโตขึ้นเขาจึงแยกออกจากครอบครัวและไม่ยอมกลับไปที่บ้านอีกเลย

"เจอคนหัวอกเดียวกันอีกแล้ว...บังเอิญจังเลยนะคะ"

ของขวัญหันมาสบตากับลูคัสเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปก้มหน้าก้มตาเคอะเขินอีกฝ่ายจนแทบจะทำตัวไม่ถูกลูคัสพอใจปฏิกิริยาของหญิงสาวในเวลาที่เธอเขินเพราะเธอดูน่ารักน่าทะนุถนอมขึ้นเป็นกอง